۳ دلیل که چرا آرسنال نیازی به خرید همزمان بنجامین ششکو و ویکتور یوکرش ندارد

در هفته‌های اخیر، هواداران بحث داغی را در مورد اینکه آرسنال باید کدام مهاجم را این تابستان بخرد، به راه انداخته‌اند – بنجامین ششکو جوان و در حال پیشرفت (لایپزیگ) یا ماشین گل‌زنی تمام عیار ویکتور یوکرش (اسپورتینگ لیسبون).

اما – شاید به دلیل کسالت – این بحث در حال تغییر به سمت یک پیشنهاد "چرا هر دو را نخریم؟" است و اینکه چگونه خرید دوگانه آنها نشانه واقعی از قصد باشگاه خواهد بود. در واقع، زوج‌های تاریخی (مانند دوایت یورک/اندی کول، آلن شیرر/کریس ساتون) ثابت می‌کنند که دو مهاجم در سطح جهانی می‌توانند در یک تیم همزیستی داشته باشند.

این قطعاً "مشکل کوچک" ما را حل می‌کند و به ایجاد نوعی از ترشح دوپامین کمک می‌کند که می‌تواند کل هواداران را به مدار پرتاب کند. با این حال، یک معامله دوگانه ممکن است مسائل ناخوشایند دیگری را نیز به وجود آورد که آرسنال تنها با نادیده گرفتن آنها به خطر می‌افتد.

متاسفم که خوشی‌تان را خراب می‌کنم، اما در اینجا سه دلیل وجود دارد که چرا رویای "خرید هر دو" به سادگی ارزش پیگیری ندارد.

۱. آرسنال به دو مهاجم جدید نیاز ندارد

فکر می‌کنم ما به ۴۷۶ دفاع چپ هم نیازی نداریم، اما با این حال…

میکل آرتتا از طرفداران پر و پا قرص کای هاورتز است و با وجود اینکه او مورد علاقه همگان نیست، اما ستاره آلمانی در خط حمله عملکرد خوبی از خود نشان می‌دهد – آمار ۱۶ گل/پاس گل در ۱۸ بازی (۲۰۲۳/۲۴) و ۱۶ گل/پاس گل در ۲۹ بازی (۲۰۲۴/۲۵) به عنوان مهاجم مرکزی، گواه این موضوع است.

با این حال، آرسنال می‌تواند به یک گزینه کارآمدتر و همچنین تعداد بیشتری بازیکن برای استفاده، با توجه به مصدومیت طولانی مدت گابریل ژسوس (تنها مهاجم دیگر ما)، نیاز داشته باشد. هر چقدر هم که خوب باشد، فصل میکل-مرینو-مهاجم باید اکنون به تاریخ سپرده شود.

اما دو بازیکن جدید زیاده‌روی است. سرمربی می‌تواند تلاش کند با احیای آزمایش هافبک-هاورتز و نگه داشتن ششکو و یوکرش به عنوان دو مهاجم خود، این کار را عملی کند، اما بازیکن سابق چلسی به وضوح به عنوان شماره ۹ ما بسیار مناسب است؛ جابجایی او از پستش می‌تواند بر فرم/اعتماد به نفس او با سود ناچیز تأثیر بگذارد و بلافاصله دو بازیکن جدید را برای یک جایگاه در مقابل یکدیگر قرار دهد.

رقابت خوب است، با این حال هاورتز تنها به یک هم‌تیمی جدید نیاز دارد تا این رقابت را فراهم کند و هر سه آنها در این سال جام جهانی خواهان زمان بازی منظم خواهند بود – این تیم، و هیچ تیم دیگری، به اندازه کافی بزرگ نیست که بتواند آنها را در خود جای دهد (و در واقع نیازی هم به همه آنها ندارد).

۲. آرسنال به یک وینگر نیاز دارد

اجازه ندهید تازگی داشتن چندین مهاجم درجه یک، توجه شما را از تصویر بزرگتر منحرف کند – آرسنال به شدت به یک وینگر جدید نیاز دارد.

اگر ریس نلسون جدا شود، آنگاه آرسنال تنها سه بازیکن برای دو پست خواهد داشت: گابریل مارتینلی و لئاندرو تروسارد برای وینگر چپ (که هر دو شاید بهتر است در مرکز استفاده شوند) و تنها بوکایو ساکا برای وینگر راست – این وضعیت عملاً مدتی است که وجود دارد.

آرتتا قبلاً سعی کرده است این مشکل را حل کند؛ قراردادهای رافینیا و میخایلو مودریک به دلایل مختلف به نتیجه نرسید، نیکو ویلیامز سال گذشته تصمیم گرفت در اتلتیک بیلبائو بماند و برایان امبئومو نیز علاقه خود را به منچستریونایتد اعلام کرده است.

از نظر کیفیت و تعداد، جذب یک بازیکن کناری در این تابستان ضروری است و ایده دو مهاجم را بی‌معنا می‌کند.

خرید ششکو و یوکرش نیازمند هزینه هنگفتی است که به ما در خط حمله غنای بیش از حد می‌بخشد، بدون اینکه ضعف اصلی دیگر این تیم را برطرف کند، زیرا هیچ کدام از این دو بازیکن قادر به بازی در کناره‌ها نیستند.

این کمبود سپس بحث فعلی مهاجم را به بال‌ها منتقل می‌کند و ما را با پول کمی برای رفع آن تنها می‌گذارد، با چنین مشکلی آشکار – که ناشی از انباشت بی‌مورد مهاجمان است – احتمالاً ریسک بزرگی برای جاه‌طلبی‌های ما برای کسب جام ایجاد خواهد کرد.

تصور کنید مهاجمان بیش از حد داشته باشید…

۳. وینگرهای همه‌کاره در بازار وجود دارند

معامله دوگانه ششکو/یوکرش روی کاغذ خوب به نظر می‌رسد، اما چرا به جای آن، برای جذب یکی از وینگرهای بزرگ موجود در بازار تلاش نکنیم؟

اهداف اصلی ما – نیکو ویلیامز و رودریگو – می‌توانند به همان اندازه که یک جفت مهاجم به حمله کمک می‌کنند، اما با مزایای اضافه؛ ویلیامز می‌تواند در هر دو جناح کار کند در حالی که رودریگو در رئال مادرید در پست‌های وینگر چپ و مهاجم مرکزی بازی کرده است.

با هزینه‌ای مشابه آنچه لایپزیگ و اسپورتینگ لیسبون در مجموع می‌خواهند، آرسنال می‌تواند یکی از ششکو یا گیوکرش را با یک مهاجم ذخیره که همزمان خلاء وینگر را پر می‌کند (رودریگو) یا کسی که می‌تواند گزینه چرخشی در هر دو بال باشد (ویلیامز) ترکیب کند.

نتیجه؟ آرتتا همچنان گلزن خود را در خط حمله خواهد داشت، اما با قدرت تهاجمی بیشتر در سراسر خط حمله، به جای اینکه همه آن در یک پست متمرکز شود (و بقیه را به حال خود در نیمکت بگذارد).

دو مهاجم تنها به سردرد هجومی ما اضافه می‌کنند؛ یک مهاجم و یک وینگر می‌توانند به یک پروژه تقریباً شش ساله، آخرین لمس را اضافه کنند.

این یک تصمیم بدیهی است.