بلندپرواز باش: لیا ویلیامسون (قسمت دوم)

نام یکی از دخترانی که با آنها آشنا شدم دیا بود و او یکی از بهترین افرادی است که تا به حال دیده ام. او واقعاً قوی است در حالی که خودش نمی داند تا چه حد سرسخت است. با من درباره این حرف زد که برایش حکم الگو را دارم و چقدر از استقامت من الهام گرفته، تا حدی که می خواهد خودش هم مانند من باشد. او نمی داند که همین حالا هم ده برابر قوی تر از من است.

او دختر فوق العاده ای است. صبح ها زود از خواب بلند می شود تا برای بساطی که بعد از مدرسه برای کمک به خانواده اش بیرون خانه به راه می اندازد خرید کند. پس از آن فرصت دارد که به زمین فوتبال برود و مدتی برای خودش باشد. به همین دلیل من برنامه های باشگاه را دوست دارم؛ چون چنین فرصت هایی را در اختیار این دختران جوان قرار می دهد. من این ها را هنگام گفتگویی که با دیا درباره برنامه روزانه اش داشتم فهمیدم و او حتی اشاره ای نکرد به اینکه بعد از ظهرها برای کسب درآمد و کمک بیشتر به خانواده اش از بچه ها پرستاری می کند. برای او هیچ یک از این کارها غیرعادی نبود؛ او این ها را مسئولیت خویش می دانست و کاری بود که باید انجام می داد. سرسختی و تلاش او تا مدت ها در یاد من ماندگار خواهد شد.

تماشای بازی دیا و دوستانش در زمین به من نشان داد که چنین برنامه هایی چقدر می تواند به پیشرفت آنها کمک کند. همین که دیا وارد خانواده آرسنال شد و می داند افرادی هستند که از او حمایت می کنند برای او بسیار ارزشمند است. او وقتی در خانه است مسئولیت های زیادی دارد و مراقب بقیه است، به همین دلیل دیگران نگران وضعیت سلامتی او هستند.

فکر می کنم اینکه او با وجود مسئولیت هایی که دارد وارد چنین برنامه ای شده بر اعتماد به نفس و استقامت او افزوده و به او نشان داده است که می تواند هر محدودیت و مانعی را از پیش رو بردارد. او برای ایجاد تغییرات می جنگد و حتی با مسئولان هم دیدار کرده تا آنها را آگاه کند که کودکان آن منطقه نباید مجبور به کار شوند؛ مسئله ای که به ویژه کودکان بی خانمان با آن رو به رو هستند. به نظر می رسد او با تلاش ها و مسئولیت هایش و همچنین شرکت در برنامه های آرسنال چیزهای بسیاری آموخته و دارد راه خود را در این دنیا پیدا می کند اما او نیز یکی از کودکانی است که به حمایت نیاز دارد تا بهترینِ خودش باشد.

او می دانست من فوتبالیست هستم و دوست داشت خودش هم فوتبالیست شود. من مطمئنم او موفق به انجام آن خواهد شد. هنگامی که با هم حرف می زدیم او هیچ گاه به من نگفت که فوتبالیست خوبی هستم، در عوض از موفقیت من می گفت، این که وقتی تلاش می کنم به خاطر خانواده ام قوی باشم و به تلاش ادامه دهم خودش یک موفقیت محسوب می شود. البته موقعیتی که هر یک از ما در آن قرار دارد کاملاً متفاوت است. بحث الگو بودن اینجا از صرفاً یک فوتبالیست خوب بودن فراتر می رود و تبدیل به بازتابی از حمایت، اهمیت دادن به دیگران و فردی خوب بودن می شود. چیزی که برای دیا اهمیت داشت حمایت من از او، خانواده ام و جنگیدن برای هر آنچه به آن اعتقاد دارم بود.

وقتی فهمیدم والدین دیا هم مثل پدر و مادر من از هم جدا شده اند احساس نزدیکی بیشتری به او کردم. البته احساس خوبی نبود که این مسئله یکی از نقاط اشتراک ما باشد؛ چون با رفتن پدرش او کسی بود که سخت کار می کرد تا خانواده اش را سر پا نگه دارد، اما نبود پدر من تاثیر چندانی بر خانواده ام نگذاشت.

ادامه دارد...