تاریخچه هایبوری

"استادیوم آرسنال"٬ که به صورت جهانی با نام منطقه ای که در آن واقع شده بود "هایبوری" شناخته میشد٬ از سال ۱۹۱۳ تا ۲۰۰۶ خانه باشگاه بود.

هنری نوریس بود که تصمیم گرفت باشگاه از "مِنِر گراند" واقع در منطقه پلام'اِستِد به شمال لندن منتقل شود. نوریس سال ۱۹۱۰ در حالی وولویچ آرسنال را به دست گرفت که هنوز مدیر باشگاه فولام بود. هدف اولیه او این بود که وولویچ آرسنال و فولام را ادغام کند ولی این پیشنهاد از سوی لیگ فوتبال آن دوره رد شد.

بعدها از سوی لیگ فوتبال به نوریس گفته شد که کنترل هر دو باشگاه باعث ایجاد جدال خواهد شد و نوریس تصمیم گرفت تا تمرکزش را بر روی وولویچ آرسنال معطوف کند - اولین باشگاه لندنی که حرفه ای و در لیگ پذیرفته شد. اگرچه در فصل ۱۹۱۲/۱۳ ٬ وولویچ آرسنال٬ در تنگنای سخت مالی قرار گرفت و با نتیجه بد تنها ۱۸ امتیاز و ۲۶ گل٬ (برای اولین و آخرین بار در تاریخ باشگاه) از سطح اول لیگ فوتبال بیرون رفت.

برای احیای آرسنال و افزایش هواداران تیم٬ نوریس تصمیم به نقل مکان باشگاه گرفت. پس از اعلام زمین های بَدِرسی و هارینگی به عنوان مقصدهای احتمالی باشگاه٬ نوریس تصمیم به انتقال باشگاه به هایبوری گرفت٬ زمینی که متعلق به "مدرسه علوم دینی سنت جان" بود. علیرغم مخالفت های ساکنین آن منطقه و سایر باشگاه های فوتبال شمال لندن٬ سند انتقال باشگاه به هایبوری در سال ۱۹۱۳ امضا شد.

آرسنال برای زمینی به اندازه ۲۴۲۸۱.۱ متر مربع و طی قرارداد اجاره ای و ۲۱ ساله٬ ۲۰ هزار پوند پرداخت کرد و متعهد شد در روزهای کریسمس و جمعه نیک در هایبوری بازی انجام ندهد. مدرسه دینی در قسمت جنوبی ورزشگاه باقی ماند تا اینکه در انتهای جنگ جهانی دوم آتش گرفت و نابود شد. پس از نقل مکان باشگاه به شمال لندن٬ باشگاه کلمه وولیوچ را از ابتدای نام تیم حذف کرد و البته در ادامه کارهای بیشتری برای برگزاری اولین دیدار آرسنال در هایبوری باید انجام میشد.

هایبوری توسط "آرچیبالد لیچ" معمار مطرح اسکاتلندی طراحی شد که سابقه طراحی ورزشگاه منچستر یوناتید٬ چلسی٬ اورتون٬ لیورپول٬ تاتنهام و گلاسکو رنجرز را نیز داشت. زمین صاف شد٬ سکوی تماشاگران جدیدی موقتا ساخته شد و دیوارها و گیت های ورودی بنا شد - همگی با هزینه های نوریس که بعدها لقب سِر را نیز دریافت کرد و سِر هنری نوریس نام گرفت. سکوی اصلی در قسمت شرقی ورزشگاه احداث شد که ظرفیت ۹ هزار نفر را داشت.

اولین دیدار در هایبوری تکمیل نشده پیروزی ۲-۱ برابر لستر فاس (لستر سیتی فعلی) در ۶ سپتامبر ۱۹۱۳ (۱۵ شهریور ۱۲۹۲) بود. زمانی که لیگ فوتبال پس از جنگ جهانی اول از سر گرفته شد٬ آرسنال در سطح نخست رقابت ها بود. در سال ۱۹۲۰ ٬ باشگاه اولین بازی بین المللی خودش را در هایبوری میزبانی کرد. در سال ۱۹۲۵ باشگاه ۶۴ هزار پوند دیگر نیز پرداخت کرد و زمین اجاره کرده را کاملا خرید و شرط بازی نکردن در کریسمس و جمعه نیک را نیز لغو کرد.

سکوی غربی استادیوم نیز توسط دیگر طراح اسکاتلندی "کلاد فِریر" طراحی شد و در تاریخ دسامبر ۱۹۳۲ بازگشایی شد. این سکو پیشرفته ترین جایگاه تماشاگران در انگلستان بود و ۴۰۰۰ صندلی و ۱۷ هزار نفر ظرفیت ایستاده داشت. این سکوی ۲ طبقه هزینه ای ۵۰ هزار پوندی را در پی داشت. در سال دهه ۱۹۳۰ بود که نام استادیوم به "استادیوم آرسنال" تغییر یافت. در اکتبر ۱۹۳۶ ٬ سکوی شرقی (از درجه ۲ - یعنی از نوع جاذبه های خاص) با سبک آرت دکو٬ افتتاح شد.

ساختمان این سکو٬ دفترهای باشگاه٬ جایگاه بازیکنان و ورودی اصلی باشگاه یعنی سرای مرمرین معروف را در خود جای داده بود. برای احداث این سکو ۱۳۰ هزار پوند هزینه شد که ۸۰۰۰ نفر نیز صندلی برای تماشاگران داشت. در داخل این سرای مرمرین - که همچنان نیز با وجود تغییرات هایبوری پابرجاست - مجسمه برنزی هربرت چپمن٬ مربی افسانه ای باشگاه که در سال ۱۹۳۴ فوت کرد٬ جای گرفته است.

در جریان جنگ جهانی اول٬ از استادیوم هایبوری به عنوان مرکز درمانی استفاده شد. در پی حملات موشکی٬ سقف جایگاه شمالی (North Bank) ویران شد. در سال ۱۹۴۸ از استادیوم هایبوری به عنوان یکی از زمین های فوتبال المپیک استفاده شد. در سال ۱۹۵۱ نورافکن ها به استادیوم اضافه شد و در سال ۱۹۵۶ جایگاه شمالی مجددا ساخته شد. در سال ۱۹۶۴ سیستم گرمایش از کف برای زمین استادیوم بکار گرفته شد و صندلی های بیشتری نیز در سال ۱۹۶۹ به جایگاه غربی اضافه شد.

در قسمت جنوبی استادیوم٬ زمین تمرینی و سالن سرپوشیده ساخته شد. ظرفیت جایگاه جنوبی (Clock End) در سال ۱۹۸۹ افزایش یافت تا ۴۸ جایگاه ویژه و دفاتر بیشتری را در خود جای دهد. در سال ۱۹۹۱ ٬ پس از گزارش تیلور (یا گزارش فاجعه ورزشگاه هیلزبورو)٬ کار بر روی هایبوری برای تبدیل آن به استادیوم تمام ظرفیت صندلی آغاز شد.

در سال ۱۹۹۳ جایگاه جدید و دو طبقه شمالی (North Bank) افتتاح شد که ۱۲۰۰۰ نفر ظرفیت داشت و فروشگاه و موزه باشگاه را نیز در خود جای داد. در ادامه کارها برای مدرن تر کردن هایبوری ادامه یافت و ۲ نمایشگر بزرگ و یک اسکوربرد الکترونیکی به استادیوم اضافه شد.

در سال ۲۰۰۶ که توپچی ها به افتخار ورزشگاه معروفشان پیراهن شرابی رنگ را به تن میکردند٬ آرسنال در بازی پایانی که تیری آنری در آن هت-تریک کرد٬ با پیروزی ۴-۲ برابر ویگان راهی لیگ قهرمانان شد و تاتنهام را به جام یوفا فرستاد. 

پس از آن بازی و فصلی دراماتیک٬ درب های استادیوم هایبوری در تاریخ ۷ می ۲۰۰۶ (۱۷ اردیبهشت ۱۳۸۵) برای همیشه بسته شد...