آرسنال در کوپنهاگن ، پارما را غافلگیر کرد

جورج گراهام از این بازی به عنوان یکی از دو بازی قانع کننده اش در دوران حضور بر روی نیمکت مربیگری آرسنال یاد می کند. و تعجبی هم ندارد. فینال جام در جام اروپا در سال 1994 ، اوج " یک هیچ به نفع آرسنال" بود.

عده ی کمی برای آرسنال شانسی قائل بودند. توپچی ها دیگر آن تیمی نبودند که چند سال پیش با اقتدار قهرمان لیگ انگلستان شده بود. یان رایت ، مرد همه کاره ی آنها به دلیل دریافت کارت زرد در دیدار نیمه نهای برابر پاریسن ژرمن ، محروم بود. همچنین هافبک مطمئن آرسنال ، جان ینسن (John Jensen) نیز با محرومیت روبرو بود و مارتین کیون (Martin Keown) نیز شرایط بازی کردن را به دست نیاورده بود.

گراهام به اجبار، یان سلی (Ian Selley) و استیو موروی تازه کار را در میانه ی میدان قرار داد و پائول مرسون و کوین کمپل در گوشه ها ایفای نقش می کردند و آلن اسمیث به عنوان تک مهاجم به کار گرفته شده بود. خوشبختانه چهار دفاع معروف توپچی ها در بازی حضور داشتند و دیوید سیمن نیز با استفاده ی داروی های مسکن زیاد توانسته بود بر درد دنده ی شکسته ی خود غلبه کند. گراهام به سنگربان آماده اش نیاز مبرمی داشت.

ترکیب پارما لبریز از بازیکنان بزرگ بود. از ستاره ی سوئدی توماس برولین (Tomas Brolin) گرفته تا فاستینو آسپیریلا (Faustino Asprilla) کلمبیایی و اسطوره ی ایتالیایی ، جان فرانکو زولا (Gianfranco Zola). همه پارما را شانس اول قهرمانی می دانستند و آنها با شروع خوب خود نشان دادند که چرا! برولین تیر دروازه را به لرزه درآورد و آسپیریلا سیمن را وادار به واکنشی خارق العاده کرد. به نظر می رسید پارما به زودی قفل دروازه ی آرسنال را بگشاید.

ولی گل برای تیم مقابل رقم خورد. در دقیه ی 21 ، اشتباه مینوتی (Minotti ) در دفع توپ ، آن را روی خط محوطه جریمه در اختیار اسمیث قرار داد . او توپ را با سینه کنترل کرد و با پای چپ سر ضرب توپ را به سمت دروازه شلیک کرد. آرسنال بر خلاف انتظارات پیش افتاده بود.
آنها با جان و دل دفاع کردند. لی دیکسون ، استیو بولد ، تونی آدامز و نایجل وینتربورن خیره کننده ظاهر شدند و از حمایت سرسختانه ی سلی و مورو نیز برخوردار بودند. و وقتی همه ی امید ها به سیمین ختم می شد ، او شسکت ناپذیر بود! پارما تمام تلاشش را کرد ولی هر دفعه با در بسته مواجه شد. هواداران آرسنال با تکان دادن پرچم های خود در ورزشگاه قدیمی پارکن (Parken) ، از تک تک دقایق بازی لذت می بردند.

با به صدا درآمدن سوت پایان بازی ، صحنه های خوشحالی دیوانه واری پدید آمد. هواداران ، بازیکنان و مسئولین تیم برای یک پیروزی خارق العاده و بر خلاف پیش بینی ها ، شادی می کردند. صدای " یک بر صفر به نفع آرسنال " در فضای ورزشگاه طنین انداز شد. باشگاه دومین قهرمانی خود ، 24 سال پس از قهرمانی در جام اینتر سیتی فیرز (Inter-City Fairs) در هایبوری را به دست آورده بود.
دیگر بازی قانع کننده ی جورج گراهام به عنوان مربی آرسنال؟ مسلما بازی آنفیلد 89