۳ نکته مهم از شکست آرسنال مقابل ویارئال

چهارمین بازی پیش‌فصل آرسنال به پایان رسید و با شکست ۳-۲ مقابل ویارئال، به نظر می‌رسد میکل آرتتا چیزهای زیادی برای فکر کردن دارد پیش از شروع فصل جدید لیگ برتر.

فراموش کنید که چه بازیکنانی در زمین بودند – او انتظار عملکرد بسیار بهتری خواهد داشت. توپچی‌ها در نیمه اول بسیار بی‌نظم ظاهر شدند و خیلی زود عقب افتادند. نیکلاس په‌په، خرید رکورددار سابق باشگاه، از فاصله نزدیک توپ را وارد دروازه کرد.

اوضاع بدتر هم شد، چراکه کارل اتا ایونگ خیلی زود گل دوم ویارئال را با شکلی مشابه و ناشیانه به ثمر رساند، اما بازیکن جدیدمان، کریستین نورگارد، سه دقیقه بعد با ضربه سر روی یک کرنر کمی اعتبار را بازگرداند.

در نیمه دوم نیز دو گل دیگر رد و بدل شد – گل دوم آرسنال از روی نقطه پنالتی – و در نهایت ویارئال به عنوان برنده زمین را ترک کرد.

در ادامه سه نکته مهم از آخرین شکست پیش‌فصل آرسنال را می‌خوانید:

نکته اول: ممکن است سال بسیار طولانی‌ای در پیش باشد

متأسفم که دوباره لحن بدبینانه‌ای دارم، اما واقعاً دلایلی برای نگرانی وجود دارد.

مهم‌ترینِ آن‌ها، مشکلات آشنایی است که بار دیگر دیده شد: آرسنال در نیمه اول مالکیت توپ را کاملاً در اختیار داشت اما هرگز بیش از یک موقعیت نصفه‌نیمه خلق نکرد. سپس ویارئال در اولین حمله خود به گل رسید – ناگهان ۱-۰ عقب افتادیم.

نحوه‌ی به ثمر رسیدن آن گل – مدافعان آرسنال، یاکوب کیویور و مایلز لوئیس-اسکلی، عملکرد فاجعه‌باری داشتند – نیز تکراری و آزاردهنده شده و فقط نمک به زخم هواداران پاشید.

فارغ از این‌که بازی رسمی بود یا نه، چنین سبک حمله‌ی بی‌اثر و ضربه ناگهانی حریف، دیگر به امری رایج در ورزشگاه امارات تبدیل شده و اگر فوراً چاره‌ای برای آن اندیشیده نشود، سال آینده خبری از جام نخواهد بود.

انتظار می‌رود که با ورود گابریل هاینزه و ویکتور یوکرش، آرسنال در حملاتش تهاجمی‌تر و مستقیم‌تر عمل کند و بازگشت گابریل در خط دفاع نیز کمی آرامش به عقب زمین ببخشد.

به امید خدا؛ دیگر نباید یک سال دیگر با اشتباهات خودمان نابود شود.

نکته دوم: کمترین انتظار از بازیکنان جدید در حال افزایش است

راستش را بخواهید، حضور نتو و رحیم استرلینگ در تابستان امسال باعث شده بود که انتظار زیادی از خریدهای آرسنال برای افزایش عمق ترکیب نداشته باشیم – سطح واقعاً پایین بود!

اما حالا آن سطح در حال بالا آمدن است، و هیچ‌کس این موضوع را بهتر از کریستین نورگارد در بازی چهارشنبه نشان نداد. این هافبک دانمارکی عملاً جای جورجینیو را گرفته و همین حالا هم به نظر می‌رسد ارزشمندتر باشد – توپ‌گیری‌های دقیق، پاس‌های سریع و محکم او نقش مهمی در شکل‌گیری ضدحملات داشت، و البته او اولین گلش را هم با پیراهن آرسنال به ثمر رساند.

کریستیان موسکرا نیز در نیمه دوم امیدبخش ظاهر شد، چراکه به خوبی از پس چند انتقال تهاجمی ابتدایی ویارئال برآمد. البته هنوز روزهای ابتدایی است، اما این مدافع ۲۱ ساله می‌تواند مهره‌ای مفید باشد و طبیعتاً از جانشین قبلی‌اش – تاکهیرو تومیاسو که همواره مصدوم بود و حالا جدا شده – عملکرد بهتری ارائه خواهد داد.

با وجود اینکه فعلاً بازیکن نیمکت‌نشین محسوب می‌شوند، هر دوی آن‌ها به اندازه‌ای خوب بوده‌اند که نشان دهند می‌توانند برای دقایق بازی بیشتر بجنگند. این قطعاً آرتتا را خوشحال خواهد کرد.

نکته سوم: آیا آزمایش «مرینو در خط حمله» ادامه خواهد یافت؟

حضور میکل مرینو در خط حمله بیشتر شبیه به یک کابوس تب‌آلود به نظر می‌رسید، و وقتی ماه گذشته ویکتور یوکرش به تیم اضافه شد، خیلی‌ها فکر کردند که این «آزمایش» دیگر برای همیشه به تاریخ پیوسته. چه اشتباهی!

مهاجم جدید ما (شماره ۱۴) کمی بعد از دقیقه ۶۰ تعویض شد و کای هاورتز هم به دلیل مصدومیت جزئی در لیست بازی حضور نداشت. بنابراین، با نبود گزینه‌ای دیگر در خط حمله، آرتتا دوباره به مرینو روی آورد و او بار دیگر نقش مهاجم را مثل پایان فصل گذشته ایفا کرد.

احتمالاً این تصمیم فقط به خاطر غیبت هاورتز بوده و شاید هم آن‌قدرها عجیب نباشد (!) چون مرینو در ماه‌های پایانی فصل ۲۵-۲۰۲۴ عملکرد بدی در این نقش نداشت.

اما چیزی در این تصمیم نگران‌کننده است – اینکه در تیمی که در «فاز ۱۰» پروژه‌اش قرار دارد و میلیون‌ها خرج کرده، هنوز یک هافبک دفاعی باید در خط حمله بازی کند، اصلاً طبیعی نیست. در واقع، این موضوع بیانگر فقدان تمرکز روی خط حمله از زمان ورود آرتتا تا امروز است، که چنین گزینه‌ای هنوز روی میز قرار دارد.

هواداران امروز شاید کمی با این موضوع خندیدند، اما لطفاً کاری کنید که دیگر هیچ‌وقت این صحنه را نبینیم!