بیماری مونیخی

<<
جولین دراکسلر در تست پزشکی آرسنال >> . این خبر را دیلی تلگراف حدود ساعت 5
بعد از ظهر 30 ژانویه مخابره کرد . یک روز مانده به پایان مهلت نقل و انتقالات
زمستانی. تنها یک ساعت بعد ، گل بین الملل ،  نقل قولی از کلمنس
تونیز ، رییس شالکه روی سایت گذاشت با این مضمون :
<< جولین پیش ما میماند . من مطمئنم که او هم دوست دارد تا
پایان فصل برای شالکه فداکاری کند >>. 

تا قبل از این
اظهار نظر آرسنالی ها تقریبا از خریدن دراکسلر مطمئن بودند. در حدی که درخواست
مذاکره مدیر برنامه های میرکو ووچینیچ  را
رد کردند. اما در آن یک ساعت چه اتفاقی افتاد که مدیران شالکه کل پروژه انتقال را
این طور غافلگیرانه هوا کردند ؟ بلا فاصله بعد از پایان مهلت نقل و انتقالات ، راز
ماجرا فاش شد. انتشار نقل قول یکی از کارشناسان فوتبال آلمان در صفحه توییترش پرده
از دخالت مدیران بایرن مونیخ در انتقال دراکسلر برداشت. : << توپچی های لندن
برای جذب دراکسلر هیچ شانسی در برابر مونیخی ها نخواهند داشت. دیدگاه من بر اساس
اطلاعات است . مدیران بایرن مونیخ باعث متوقف شدن انتقال دراکسلر به آرسنال شدند ،
زیرا میخواهند در تابستان او را بخرند.>>

این بار اولی
نبود که مدیران بایرن پنجره نقل و انتقال یک بازیکن را روی تیمی می بستند . روبرت
لواندوفسکی تابستان امسال خواهان زیاد داشت. از رئال و بارسا بگیر تا چلسی که
همیشه و در هر شرایطی ، مشتری همه ستاره های دنیاست. لواندوفسکی اما جواب هیچ کدام
از پیشنهاد ها را نداد تا این که دو ماه پیش ، درست در کورس رقابت دورتمند –
بایرن خبر منتشر شد :<< مهاجم 
لهستانی از فصل بعد در مونیخ بازی میکند>> و بعد معلوم شد که مهاجم
دورتمند از همان تابستان با سران باواریایی بسته بود . اما بایرن چرا این کا را
میکند؟ چرا وقتی مهاجم حسادت برانگیزی مثل مانژوکیچ را دارد که هم خوب بازی میکتد
و هم خوب گل میزند ، یکهو میرود سراغ لواندوفسکی؟ آنها فصل پیش هم درست شب قبل از
بازی فینال لیگ قهرمانان مقابل دورتمند جدیدشان با ماریو گوتزه را منتشر کردند. به
نظر میرسد این سیاست باواریایی هاست :<< رقابت را نابود کن و قهرمان
شو>> البته نه نابودی توی زمین ، آنها را با پول زمین بزن!

این سیاست
البته برای مدیران بایرن چیز تازه ای نیست. آنها تقریبا هر فصل که با رقیب جدید
مواجه شده اند ، برای فصل بعد با تمام ستاره های تیم مقابل قرار داد بسته اند .
دوران طلایی لورکوزن را در فصل 2001 – 2000
به یاد بیاورید ! وقتی که آنها تا روز آخر برای قهرمانی بایرن را آزار دادند . هر
چند لورکوزن آن فصل دوم شد ، اما فصل بعد میشاییل بالاک ، لوسیو و زی روبرتو لباس
قرمز مونیخ را بر تن داشتند. ماریو گومز هم تابستان سالی که اشتوتگارت قهرمان بوندس
لیگا شد ، توسط مدیران بایرن خریداری شد.

بازی کثیف
باواریایی ها در بوندس لیگا جواب داده . آنها برای 2 فصل با تمام ستاره هایشان پشت
سر دورتمند ایستادند و حالا کاری کرده اند که این تیم به طور کامل از کورس  عقب بیفتد . البته که سیل مصدومیت در تیم زرد
ها آنها را از پا در آورده اما چه کسی میتواند شوک انتقال لواندوفسکی و گوتزه را
درست در حساس ترین مقطع فصل تحمل کند و گرفتار افت نشود؟

پروژه تصاحب
ستاره ها البته به بوندس لیگا ختم نمیشود . به نظر میرسد بایرن دوست دارد رقبای
اروپایی را هم با همین روش دور نگه دارد . برگردید به تابستان امسال . تیاگو
آلکانترا ، پدیده جوان بارسا بود. همه از او حرف میزدند. تا آستانه بستن قرارداد
با یونایتد هم رفته بود . حالا او کجاست ؟ روی نیمکت بایرن. پشت ترافیک شواین
اشتایگر و روبن و ریبری. برگردید به تابستان دو سال قبل . خاوی مارتینز را همه
اسپانیا و انگلیس میخواستند. اما او با گران ترین قرارداد تاریخ بوندس لیگا به
مونیخ آمد. حالا کجاست؟ کنار آلکانترا ، روی نیمکت . و ساده لوحانه است که فکر
کنید دراکسلر قرار است هافبک هجومی ثابت فصل بعد این تیم باشد . اگر بایرن به این
چیز ها اعتقاد داشت ، لان تونی کروس ، با آن همه استعداد نیمکت پرس نمیکرد .
بایرنی حتی حاظر نشدند هافبکشان را در نیم فصل به یونایتد بفروشند. شیاطین سرخ پول
کافی نمیدادند؟ اشتباه میکنید! کروس روی نیمکت افت میکند تا رقبا مهره خطرناک
کمتری در اختیار داشته باشند. و تابستان دراکسلر به مونیخ می آید چون نباید در
رئال ، آرسنال ، شالکه ، یونایتد یا هر رقیب احتمالی دیگری باشد.

 

     ایمان جلیلی

همشهری
جوان شماره 445