ضربه سری که پرچم را در خانه دشمن بالا برد

هر  بردی در وایت هارت لین تمام سر هوادران  آرسنال را داغ می کند اما این  یک یک اتفاق مخصوص بود!

در  روز دوشنبه 3 می 1972 تیم برتی می برای انجام آخرین بازی لیگش به خانه ی  حریف منطقه ای خود تاتنهام می رفت. آرسنال با 1 امتیاز فاصله در تعقیب  لیدز یونایتد بود و می دانست  که یک پیروزی یا تساوی بدون گل برای بازگرداندن قهرمانی به هایبری کافی است، پس از 18 سال!!

اما در سویی دیگر تساوی با گل برای آن ها اصلا مناسب نبود و در شرایط آن ها کارساز نمی شد؛ به عبارت دیگر برای آن ها مه تر از گل زدن نگه داشتن  دروازه بدون حتی یک گل خورده بود، یک کلین شیت.

در  بازی آن ها به هر دو هدف رسیدند.

51192 نفر در وایت هارت لین حضور  داشتند و دو برابر این تعداد  نیز پشت درهای بسته ورزشگاه  مانده بودند. آن هایی هم که موفق به وردو شده بودند یک ورود سخت و البته پرهیجان را تجربه کرده بودند.

مارتین  پترز پیش از این، زمانی که چارلی  جرج و جرج گراهام به آرسنال نزدیک  می شدند تهدیدهایی را انجام داده بود و حالا اسپرز مصمم بود تا اجازه ندهد رقیبش تنها پس از 10 سال  دبل آن ها در قهرمانی را تکرار  کند. اما تنها سه دقیقه به پایان  آن ها بالاخره تسلیم شدند.

پت  جنینگز یک واکنش استثنایی و درجه یک را برای محروم کردن جان رادفورد  از گل انجام داد ولی جرج آرمسترانگ  توپ را در برگشت گرفت و توپ را با یک چیپ پشت دروازه در سمت دیگر فرستاد. ری کندی بالاتر از جنینگز برای سر زدن بلند شد و درست از زیر تیرک دروازه توپ را به گل تبدیل کرد.

این یک لحظه ی بسیار شا کننده بود  ولی هنوز شادی کردن بسیار بی ربط  بود چون تنها یک گل از تاتنهام  می توانست آرسنال را مغموم کند. کندی بعدا درباره ی آن زمان می گفت: «این طولانی ترین سه دقیقه ای بود که دیده بودم! آن طور که تاتنهامی ها بعد از آن جلو  آمدند فکر می کردم که شاید بهتر بود  اصلا آن گل را نزده بودم.»

اسپرز برای کسب یک تساوی ارزشمند با تمام توان جلو آمده بود ولی دست های  باب ویلسون تمام تشویش ها را برای آرسنالی ها به پایان رساند و  سوت پایان بازی همان جرقه ی لازم در میان دوزخ لین و تمام بازیکنان و هوادارانش بود. آرسنال برای هشتمین بار در تارخش قهرمان شده بود.

حالا 5 روز مادنه بود تا آن را تبدیل  به یک دبل کنند