وایتیکر آرسنال را برای ششمین قهرمانی اش رهبری کرد

به جای از دست رفتن این قدرت در زمین، راهی که هربرت چاپمن بناکرده بود و جرج آلیسون آن را ادامه داده بود با شکل گیری جنگ جهانی دوم به پایان رسید.

کشمکش های سیاسی در 1945 پایان یافت و تیم های حرفه ای فوتبال در 1946 به میادین بازگشتند ولی تاثیرات جنگ بزرگ دنیا آرسنال را ضعیف کرده بود و تیم اول جدول را در 1947 با 16 امتیاز کم تر از لیورپول قهرمان در جای 13 جدول جای داد!

آلیسون که کارهای زیادی برای ادامه ی راه چاپمن انجام داده بود در همان تابستان بازنشست شد و تام وایتیکر به عنوان دستیار جای او را گرفت. وایتیکر مورد احترام فراوان بود و از خدمت کنندگان بزرگ به باشگاه محسوب می شد؛ اول به عنوان بازیکن، رهبری کننده ی کشورش و بعد هم در این عنوان.

آرسنال با وایتیکر در سکان مربی گری یک بار دیگر برای تکرار 5 قهرمانی اش در دهه ی 1939، بار دیگر قدم به مسابقات این بار در فصل 1947/48 می شد. تیم از همان شروع مسابقات صدر نشین شد و تا پایان نیز آن را حفظ کرد تا در نهایت با 7 امتیاز بیشتر از منچستر یونایت قهرمان لیگ شود.

در 17 ژانویه 1948 آرسنال در برابر 83،260 نفر به مصاف منچستر یونایتد رفت؛ رکردی که هنوز برای یک بازی لیگ بی سلبقه باقی مانده است.

وایتیکر مهندس قهرمانی آرسنال بود ولی در زمین این رونی روک بود که تمام تحسین ها را متوجه خود کرده بود. مهاجم قدرتمندی که برای کسب توپ طلا 33 گل زد و در بازی آخر لیگ 4 گل از گل های آرسنال در برد 8-0 مقابل گریمزبی در هایبری را به ثمر رساند. روک مانند دروازه بان تیم، جرج سویندین در تمام بازی های آن فصل آرسنال به میدان رفت.

رگ لویس هم 14 بار توپ را به تور دروازه ی حریفان سپرد و جو مرکر در حالی که لزلی کامپتون در حال انجام وظایفش در لیگ کریکت جنوب بود، کاپیتانی تیم را بر عهده گرفت. او کارش را به خوبی انجام داد و آن را تا زمان پایان فصل کریکت و جایگزینی کامپتون به خوبی ادامه داد