پنج دقیقه ی نهایی که منچستر یونایتد را گیج کرد

آرسنال  در یک روز گرم و سوزان در فینال 1979، یک بار دیگر به ویمبلی بازگشت تا شکست شوکه کننده ی یک سال قبل  برابر ایپسویچ را جبران کند. در  دید اول شاگردان تری نیل  در برابر تیم بابی رابسون چندان  رنگ و آبی نداشتند ولی اصلا هم قصد نداشتند برای دومین سال  پیاپی دست خالی بمانند. با این  اوصاف تعداد کمی پیروزی آن ها را پیش بینی می کردند.

با  هدایت لیام بردی در میانه ی میدان، آرسنال قدم محکمی به سوی پیروزی برداشت و در پایان نیمه با دو گل اندوخته  به رختکن رفت. برایان تالبوت مرد موثر روی گل اول آرسنال بود و با تاثیر  نهایی آلن ساندرلند بر روی توپ  اولین توپ به تور دروازه رسید. بعد از آن هم بردی با یک حرکت به سمت  راست و سانتر برای فرانک استپلتون،  کاملا گری بیلی را از پیش روی  برداشت.

به  نظر می رسید این تمام ماجرا باشد و فینال با بردی آسان برای آرسنال به پایان برسد ولی در پنج دقیقه  به پایان درام بازی آغاز شد.گوردون مک کویین با یک چرخش روی یک سانتر  این اتفاقات را شروع کرد و اندکی  زندگی برای یونایتد به ارمغان آورد. پس از آن هم سمی مکلروی  با پشت  سر گذاشتن دو یار رو به رو توپ را از پت جنینگز عبور داد تا دروازه بان  آرسنال هم روی این حرکت مغلوب شود.

یونایتد در آسمان پرواز می کرد و آرسنال گیج شده بود! برای مدتی طولانی شاگردان  نیل خود را پیروز مسابقه می دیدند  لی حالا لحظه ی حریفشان رسیده بود. ولی یک چرخش دیگر در این فینال  باورنکردنی وجود داشت.

بردی  توپی را که از ضربه ی آزاد یونایتد  بدست آورده بود در اختیار گرفت و  برای دور کردن خطر آن را به نیمه ی  یونایتد برد و آن را در سمت چپ به گراهام ریکس سپرد. نوع پاس بردی به شکلی بود که ریکس را وادار به حمله کرد و او هم برای اولین بار در بازی یک سانتر انجام داد؛ آن هم یک سانتر زیبا.

بیلی  در تخمین محل سانتر و حرکت توپ  اشتباه کرد و ساندرلند در ناحیه  ی دورتر به توپ رسید و برنده  را تعیین کرد. شادی او هم حالا به یکی  از لحظات خاطره انگیز و نمادین اف-ای کاپ تبدیل شده بود و  البته تعجبی هم نداشت. آرسنال حسابی  به خود لرزیده بود ولی در زمان مناسب به بازی بازگشت. جام دوباره به هایبری باز می گشت.