رکورد دست نیافتنی توپچی ها

29 آوریل 2007، بانوان آرسنال فاتح جام قهرمانی اروپا شدند و تا به امروز، آنها تنها تیم انگلیسی هستند که به چنین افتخاری دست یافته است. در فصل 2006-2007، آنها بدون حتی یک باخت، چهارگانه را فتح کردند. توپچی ها در طول سالیان، نمایش مقتدرانه ای در انگلیس و رقابت های داخلی این کشور داشتند، اما قهرمانی در جام یوفا (که امروزه آن را با عنوان لیگ قهرمانان اروپا می شناسیم) اوج افتخارات تاریخ باشگاه است. در ادامه، داستان قهرمانی آرسنال در مهم ترین جام اروپایی را در کنار نقل قول هایی از اسطوره هایی چون کلی اسمیت و فی وایت خواهید خواند.

مرحله گروهی

در این دور، آرسنال با روسیانکا (روسیه)، بوداپست (مجارستان) و براندبی (دانمارک) هم گروه شد. هر سه بازی مرحله گروهی در عرض پنج روز در ورزشگاه خانگی روسیانکا برگزار شد. 12 سپتامبر 2006، توپچی ها 5-4 میزبان روس را شکست دادند. هر پنج گل آرسنال در این دیدار را مهاجم اسکاتلندی آنها، جولی فلیتینگ، وارد دروازه روسیانکا کرد.

دو روز بعد، آرسنال با نتیجه قاطع 6-0 بوداپست را در هم کوبید. ریچل یانکی، کیتی چپمن و جما دیویسن هر کدام یک بار برای تیم لندنی گلزنی کردند و علاوه بر دبل جین لادلو، گل به خودی آرانکا پارانو برد شیرینی برای توپچی ها رقم زد.

در سوی دیگر، براندبی هم در هر دو دیدار خود پیروز شده بود و سومین بازی این مرحله باید سرنوشت تیم صدرنشین را تعیین می کرد. آرسنالی ها برای اول شدن در گروهشان تنها به یک تساوی نیاز داشتند، اما به لطف گل دقیقه 48 لین سندرسون موفق شدند با برد 1-0 به کار خود در این مرحله پایان دهند.

یک چهارم نهایی

در این مرحله، قرعه به نام تیم بریدابلیک افتاد و آرسنالی ها برای اولین بازی این دور راهی ایسلند شدند. 12 اکتبر 2006، توپچی ها یک پیروزی پرگل دیگر را در کارنامه اروپایی خود به ثبت رساندند. در این دیدار، کلی اسمیت و جولی فلیتینگ هر کدام دو بار گلزنی کردند و لین سندرسون دیگر گل آرسنال را به ثمر رساند تا برد 5-0 کار انگلیسی ها را برای دور برگشت آسان تر کند.

19 اکتبر در میدوپارک، طرفداران دوباره شاهد درخشش تیم محبوبشان بودند. در ابتدا همان گلزنان همیشگی، یعنی اسمیت و فلیتینگ، تیم میزبان را پیش انداختند. بیورنسدوتیر در دقیقه 68 یکی از گل ها را جواب داد اما این به هیچ وجه برای صعود تیم ایسلندی کافی نبود. در دقایق پایانی، با گل های کارن کارنی 19 ساله و ریچل یانکی، شاگردان ویک اکرز در مجموع دو بازی رفت و برگشت 9-1 بریدابلیک، قهرمان ایسلند، را به زانو در آوردند و خود مسافر نیمه نهایی شدند.

نیمه نهایی

توپچی ها در این مرحله بار دیگر رو در روی براندبی قرار گرفتند. دیدار رفت، چهارم اکتبر 2006 در خانه براندبی برگزار شد. در همان 9 دقیقه ابتدایی بازی، با ضربه آزاد کلی اسمیت آرسنال پیش افتاد اما تنها هفت دقیقه بعد، پیپ کار را به تساوی کشاند؛ اتفاقی که در نیمه دوم هم تکرار شد. اسمیت در پنجاه و یکمین دقیقه دروازه حریف را گشود اما گلزنی ینسن به فاصله 8 دقیقه، بار دیگر همه چیز را برابر کرد.

نقطه اوج بازی جایی بود که کلی اسمیت با رفتار خشن بازیکنان حریف از کوره در رفت و با کارت زرد دوم از سوی داور جریمه شد. این کارت قرمز برای اسمیت به معنی از دست دادن بازی برگشت بود. عصبانیت او هنوز فروکش نکرده بود و موقع خروج از زمین رو به تماشاگرانی که او را هو می کردند با دست علامت V را نشان داد؛ این حرکت به محرومیت او یک بازی دیگر هم اضافه کرد. اسمیت خشمگین در پایان لگدی هم نثار یک صندلی کرد و این کار محرومیت وی را به سه جلسه رساند؛ به این ترتیب او ادامه بازی های اروپایی را به طور کامل از دست داد.

کلی اسمیت در این خصوص یادآور می شود که حتی از باشگاه نامه ای هم برای عذرخواهی به یوفا نوشتند اما نتیجه دلخواه حاصل نشد. اسمیت در طول دوران بازی هایش بارها از خشونت های فیزیکی بازیکنان حریف ضربه دیده بود. آن طور که خودش می گوید در آن بازی هم از خطاهای پیاپی حریفان به ستوه آمده بود چون همیشه همین حرکات خشن موجب مصدومیت های جدی او در زمان بازی اش بودند: "خبر محرومیتم یک هفته بعد به من رسید و من واقعاً به هم ریخته بودم چون این مسئله احمقانه ای بود. همیشه احساس می کردم داوران آن طور که باید حامی امنیت من به عنوان یک بازیکن نیستند و به همین دلیل می ترسیدم دوباره مصدوم شوم. همین باعث می شد گاهی مجبور شوم سر خود عمل کنم."

در نبود اسمیت، ویک اکرز برای بازی برگشت، توپچی ها را با چینش 4-3-3 روانه میدان کرد. تغییرات اکرز در ترکیبش برای براندبی غیره منتظره بود و آنها را حسابی به دردسر انداخت. در دقیقه سی و سوم ریچل یانکی سنگر حریف دانمارکی را هدف گرفت و بعد نوبت به کارن کارنی جوان رسید تا آرسنال را دو گله کند. در واپسین دقایق، پای جولی فلیتینگ هم به گلزنی باز شد تا لندنی ها با پیروزی 5-2 در مجموع دو بازی فینالیست شوند.

مرحله پایانی

آرسنال در این مرحله حریف اومئا آی کی سوئد شد و بدون اسمیت کار سختی در پیش داشت. اومئا در سال های 2003 و 2004 جام قهرمانی اروپا را آن خود کرده بود و نایب قهرمانی 2002 را نیز در کارنامه داشت. آنها ستاره هایی چون هانا لیونبرگ و مارتا را در ترکیب داشتند. ویک اکرز قصد داشت ترکیبی از سیستم های 4-3-3 و 4-5-1 را به کار بگیرد. به این ترتیب، توپچی ها می بایست روی شیوه ای متمرکز می شدند که به آن عادت نداشتند؛ بازی دفاعی با تکیه بر ضدحمله ها.

از نظر دیگر اسطوره آرسنال، فی وایت، نبود کلی اسمیت از بعضی جهات در نهایت به سود توپچی ها تمام شد: "دیگران فکر می کردند ما شانس زیادی برای قهرمانی نداریم. فکر می کنم رسانه ها و مردم مسئله را بزرگتر از آنچه بود جلوه می دادند. ما از ارزش تک تک بازیکنانمان به خوبی آگاه، و مصمم بودیم که خود را به همه اثبات کنیم. گاهی تغییرات اجباری که در تیم ایجاد می شود، کار را برای حریفان هم سخت می کند چون آنها نمی دانند شما چه طرح و نقشه ای برای بازی دارید. برای همین است که گاهی دوست داریم از پیش بازنده به نظر برسیم!"

21 آوریل، در دور رفت، اوضاع به شکلی پیش رفت که میزبان سوئدی اصلاً انتظار آن را نداشت. در نیمه اول، الکس اسکات که از سمت راست دفاع پیش آمده بود صاحب توپ شد. آن سوی نیمکت، ویک اکرز فریاد می زد که اسکات شانس خود را امتحان و از فرصت به دست آمده برای شوت زدن استفاده کند؛ اسکات هم همین کار را انجام داد و توپ از سد کارولا سوبرگ عبور کرد و تبدیل به گل شد. کلی اسمیت آن لحظات را این گونه به یاد می آورد: "آنجا در خانه حریف، شاید تعداد انگلیسی های حاضر در ورزشگاه به انگشتان یک دست هم نمی رسید و هنگامی که الکس گل زد دیگر سر از پا نمی شناختم چون به خوبی می دانستم این گل خارج از خانه چقدر ارزشمند است."

"هیچ کس از ما انتظار نداشت که دست پر از سوئد بازگردیم. ما در خانه حریف به برتری رسیدیم، پس در میدوپارک که خانه خودمان بود می توانستیم قدرتمندتر هم ظاهر شویم. امکانی فراهم شد تا ما برای بازی فینال بین ورزشگاه امارات و زمین خودمان یکی را انتخاب کنیم و انتخاب ما میدوپارک بود. آنجا دژ مستحکم ما بود و احساس کردیم فضای صمیمی تری برای هواداران ما و جای ترسناکی برای حریف خواهد بود. می خواستیم آنها را حسابی کلافه کنیم."

دیدار برگشت فینال، 29 آوریل در میدوپارک نقطه پایان کار سوئدی ها بود. این بازی گلی در پی نداشت و به این ترتیب، تک گل الکس اسکات در دور رفت ناجی توپچی ها شد تا آنها تنها تیم بریتانیایی فاتح لیگ قهرمانان لقب بگیرند. کلی اسمیت حس و حال آن روز را این طور توصیف می کند: "می دانستم آن سال، سال آرسنال است. انگار آن روز همه چیز نشانه ای بود که خبر از اتفاقی بزرگ می داد."

فی وایت در این باره می گوید: "ما تیمی از رهبران داشتیم. کاپیتان های انگلیس، اسکاتلند، ولز و ایرلند برای آرسنال بازی می کردند." کلی اسمیت این گونه بحث را به پایان می برد: "ستاره ها و بازیکنان جوان مستعدی داشتیم. ما همه مثل هم بودیم و مثل هم فکر می کردیم و انگار در اوج بودیم. بودن در چنین فضایی حس و حال فوق العاده ای دارد."

ترکیب آرسنال در فینال: 1. اما برن، 3. ایوونه تریسی، 4. فی وایت، 5. لیان چمپ، 7. کیارا گرانت، 8. کلی اسمیت، 9. لین سندرسون، 10. جولی فلیتینگ، 11. ریچل یانکی، 12. الکس اسکات، 16. شان لارکین، 17. کیتی چپمن، 18. آنیتا آسانته، 19. دنی بیوئت، 20. کارن کارنی. 21. جما دیویسن، 23. مری فیلیپ، 24. ربکا اسپنسر، 26. جیلی فلهرتی.