old players(۱

old players:
1)جرج ایستام(George Eastham)


مسلما جورج ایستام (George Eastham) به واسطه تلاش ها بی دریغ و
تاثیرگزارش خارح از زمین فوتبال، به عنوان یکی از مشهورترین افراد تاریخ
این ورزش شناخته می شود.



بعضی او را به عنوان یک مجاهد واقعی توصیف می کنند زیرا هنگامی که در 1959
قراردادش با باشگاه نیوکاسل به اتمام رسید، مسئولین این تیم مانع خروج او
و پیوستنش به تیم دیگری شدند و وی برای گرفتن حق واقعی خود مبارزه کرد. در
آن زمان باشگاه ها به واسطه قانونی با عنوان " حفظ و انتقال " ( retain
and transfer ) عمل می کردند که به تیم ها اجازه می داد بازیکنانی که
نامشان در آن باشگاه ها به ثبت رسیده را حفظ کنند و با خروج انها از تیم
مخالفت کنند.



ایستام هشت ماه را با این شرایط سپری کرد و در نهایت در اکتبر سال 1960 با
رضایت نیوکاسل به آرسنال پیوست. اما ایستام مبارزه اش را برای دفاع از
حقوق بازیکنان در دادگاه عالی ورزش ادامه داد.



او پیروزی بزرگی را به دست آورد. قانون " حفظ و انتقال " توسط دادگاه
نامعقول شناخته شد که باعث اصلاح بازار نقل و انتقال فوتبال انگلستان شد و
قوانین منصفانه جدیدی یرای بازیکنان همه تیم ها به ثبت رسید. این موضوع سر
آغاز توازن میان قدرت باشگاه ها و بازیکنان بود.



تا آنجا که به آرسنال مربوط می شود ، ایستام ارزش آن همه انتظار را داشت.



او بازیکنی چپ پا با قابلیت های بالا بود که می توان آن را با لیام بـریدی
( Liam Brady ) مقایسه کرد. او در طول شش سال حضورش در هایبوری، متخصص
ارسال پاس های پشت مدافعین بود و در 223 بازی 41 بار برای آرسنال گلزنی
کرد اما خلاقیت ایستام بهترین خصیصه او بود.



او در اولین بازی خود مقابل بولتون در سال 1960 دو گل را برای آرسنال به
ثمر رساند که بیانگر شروع اوج گیری ایستام بود. وقتی او به خانه قدیمی خود
بازگشت و مقابل نیکواسل قرار گرفت ، دو پاس گل داد و گلی را وارد دروازه
حریف کرد که باعث حفظ نتیجه شد. او در طول 90 دقیقه پاسخ سختی به هوادارن
قدیمیش داد که قصد سوء استفاده از او را داشتند..



مهارت های ایستام در حرکات هجومی، وی را بالاتر از مهاجمینی نظیر جو بـیکر
(Joe Baker) و جف استرانگ (Geoff Strong) قرار می داد اما او ورزشگاه
هایبوری را در سال 1966، بدون کسب جام ترک کرد. آرسنال هیچگاه در زمان
حضور او مقامی بهتر از هفتمی کسب نکرد.



هرچند ایستام جزئی از تیم آرسنال بود که یک جشن بزرگ را در جام جهانی 1966
بر پا کردند. او پیش از مرحله نهایی بازی ها در دیدار دوستانه مقابل
دانمارک موفق به گلزنی شد و توانست در لیست نهایی تیم انگلستان قرار گیرد
اما حتی یک دقیقه هم در این رقابت ها به میدان نرفت.



ایستام در آن زمان نتوانست مدال را کسب کند زیرا در آن موقع فقط بازیکنانی
که در زمین حضور داشتند مدال کسب می کردند اما در سال 2007 بود که فیفا
اعلام کرد بازیکنانی که در جام های پیشین مدال نگرفته اند هم مدال های خود
را خواهند گرفت. این افتخار دیگری بود که بعد از کسب عنوان سلطنی اُ بی ای
(OBE) شامل حال او شد.





2) جرج آرمسترانگ (George Armstrong)

جرج آرمسترانگ هسته مرکزی آرسنال بود.



او در مدت زمانی که در آرسنال بازی کرد - که دو دهه را شامل شد - به گوردی
(Geordie) معروف شد و در طی این مدت 621 بار پیراهن آرسنال را به تن کرد
که تنها دیوید اولری و تونی آدامز بیش از او برای آرسنال بازی کرده اند.
او بعدها به عنوان یکی از اعضای کادر مربیگری به آرسنال بازگشت.



ورود او به شمال لندن، مستقیماً پس از زمان مدرسه از زادگاهش در دورهام
(County Durham) بود. درست زمانی که نقش بال های (وینگرها) سنتی انتظار می
رفت رو به فراموشی سپرده شود. اما آرمسترانگ در هر دو جناح بسیار کوشا و
ماهرانه بازی می کرد و به عنوان یک طراح برجسته در خلق موقعیت های گل
شناخته شد. او تنها 68 بار برای آرسنال گلزنی کرد. اما یک سانترکننده ی
دقیق بود و تخمین زده می شد او در فصلی که اولین دوگانه (دابل) باشگاه در
سال 1971 به دست آمد، در بیش از نیمی از گل های تیم نقش داشته است.



در اوج زمان بازیگریش تنها یک فرضیه ساده وجود داشت. اگر آرمسترانگ را
متوقف نکنید آرسنال متوقف نمی شود. انرژی خستگی ناپذیر چیزی بود و پاس ها
و سانترهای دقیق و خط کشی شده ی او چیز دیگری؛ که آرمسترانگ را به بازیکنی
که می شناسیم تبدیل کرده بود. رادفورد و کندی (دو مهاجم آرسنال) باید از
او بسیار متشکر بوده باشند.



اما تیم ملی ستاره ی آرسنال را کنار زد. الف رمزی (Alf Ramsey) سرمربی تیم
ملی انگلیس به بال ها (وینگرها) اعتقاد نداشت و آرمسترانگ یکی از
بازیکنانی شد که هرگز نتوانسته است علیرغم شایستگی یک بازی کامل ملی انجام
دهد.



او لاغر اندام بود و شش فوت و پنج اینچ (195.58 سانتیمتر) قد و 11 سنگ
(حدوداً 70 کیلو) وزن داشت که او در شمار بازیکنان شجاع و با ثبات قرار
داد و او را یکی از با ثبات ترین بازیکنان در دهه 70 معرفی کرد.



در سال 1977 آرسنال را به مقصد لسترسیتی ترک کرد و سپس به استوکپورت کانتی
(Stockport) پیوست. او در دوره مربیگری خود در تیم هایی مانند استون ویلا،
فولهام و تیم ملی کویت گذراند و سر انجام در سال 1990 به عنوان یکی از
اعضای کادر مربیگری تیم رزرو به هایبوری بازگشت.



هم تیمی سابق او جرج گراهام اکنون مربی تیم نخست باشگاه شده بود. گراهام
در مورد او گفت: "او یک بازیکن تمام حرفه ای است و کمک بسیار خوبی برای من
در آرسنال است. خیلی زودتر از آنچه فکر می کردم او برای بازگشت به باشگاه
اعلام آمادگی کرد"



آرمسترانگ در کنار گراهام درخشید و بازیکنانی مانند ری پارلر (Ray
Parlour) و پل دیکوف (Paul Dickov) را پرورش داد که به تیم بزرگسالان و
تیم ملی راه یافتند.



مرد بی ریا و بخشنده ی توپچی ها سر انجام در سال 2000 در سن 56 سالگی به
طور ناگهانی دار فانی را وداع گفت. باشگاه نیز با یک دقیقه سکوت و
بازوبندهایی مشکلی در بازی بعد به احترام او در بازی خود حاضر شد. اسطوره
باشگاه درگذشت.



3)مایکل توماس (Michael Thomas)


" توماس ، از میانه میدان تغذیه میشه ... حالا توپو می گیره ... توماس ، درست در آخرین لحظه !! "



آن کلمات جاودانه توسط گزارشگر بازی بریان مور ( Brian Moore ) در شب 26
می سال 1989 گفته به زبان می اید که توصیف اوج هیجان یک فصل در فوتبال
انگلستان است. آن لحظه ای بود که مایکل توماس (Michael Thomas) نام خود را
در فرهنگ عامیانه آرسنال به ثبت رساند.



آرسنال نیاز داشت در آنفیلد با دو گل پیروز شود تا قهرمانی را از چنگ
لیورپول برباید و به 18 سال ناکامی در فتح لیگ پایان دهد. خارج از هایبوری
افراد کمی وجود داشتند که شانسی را برای تیم جورج گراهام (George Graham)
قائل باشند اما ضربه سر آلن اسمیت (Alan Smith) در نیمه دوم به آرسنال
امید داد، درست پیش از آنکه توماس در ثانیه های پایانی بازی کار را تمام
کند.



هافبک قدرتمند آرسنال پاسی هوایی از آلن اسمیت دریافت کرد و با خوش شانسی
از استیو نیکول (Steve Nicol) عبور کرد و مقابل دروازه قرار گرفت. او با
ضربه ای ملایم در جهت مخالف حرکت دروازبان لیورپول بروس گلوبلار ( Bruce
Grobbelaar ) جام قهرمانی را از چنگال حریف در آورد. به هیچ وجه جای تعجب
نیست که توماس هنوز هم به یکباره در خیابان توقف می کند و در مورد آن گل و
شادمانی که به هواداران آرسنال داد فکر می کند !!



وقتی توماس از آن لحظه در انفیلد لذت می برد تنها 21 سال داشت و جای تعجب
نیست که بقیه دوران حریفه ای او در مقایسه با آن خاطره، کسل کننده به نظر
می رسید. اما هافبک متولد منطقه لامبث (Lambeth) از ادامه کار با آرسنال
لذت برد. بعد از پیدا کردن جایی ثابت در ترکیب اصلی، دومین لیگ خود را نیز
زیر نظر گراهام بدست آورد.



توماس در 1982 به عنوان یک پسر بچه مدرسه ای به آرسنال آمد و در 31 دسامبر
1984 قراردادی حرفه ای به امضا رساند. او اولین بازی خود برای آرسنال را
در نیمه نهایی جام اتحادیه مقابل همشهری شمال لندنی یعنی تاتنهام به انجام
رساند.



آرسنال آن بازی را با نتیجه 1 - 0 در هایبوری واگذار کرد اما در دیدار
برگشت در وایت هارت لین به مبارزه بازگشت و سپس به لطف گل دیرهنگام دیوید
روکسل (David Rocastle) جایگاه خود در ومبلی را تثبیت کرد. در دیدار فینال
مقابل لیورپول که با دو گل چارلی نیکلاس (Charlie Nicholas) به سود آرسنال
به پایان رسید، توماس به عنوان بازیکن ذخیره به میدان رفت.



توماس در فصل 1987/88 به واسطه جدایی ویو اندرسون (Viv Anderson) بازی ها
را به عنوان یک مدافع راست آغاز کرد اما هیکل تنومند او و تواناییش در
ارسال پاس خیلی زود وی را به مرکز میدان منتقل کرد. توماس در مرکز زمین
درخشید و گرجه به هیچ وجه پُرکار نبود اما خیلی به موقع جلو می کشید و به
حد کافی موثر بود. البته هیچ کدام از آن به اندازه گلزنی اش در آنفیلد
تاثیرگزار نبود.



دوران خودنمایی توماس فرا رسیده بود و تاثیر او در میانه میدان به ترکیب
گراهام کمک کرد تا دو سال بعد یکبار دیگر فاتح لیگ شود. به افسانه پریان
نیاز نبود تا به این دوران خاتمه دهد، آرسنال روز به رو از بهترین تیم
کشور فاصله می گرفت، روزهایی که توماس در کنار پول دیویس بی نظیر بود و هر
دوی انها برای کسب عنوان جانانه مبارزه می کردند.



در آن زمان به نظر می رسید توماس بخشی از آینده هایبوری در سال های پیش رو
خواهد بود اما بعد از یک لغزش، او در دسامبر 1991 فرخته شد تا گرهام آینده
باشگاه را شکل دهد. مقصد توماس کجا بود؟؟ لیورپول، تیمی که او در آن شب
مشهور قلب آنها را شکسته بود.