پنج قانون بازی فوتبال که نیاز به تجدید نظر دارند

همانند بسیاری از ورزش های دیگر، فوتبال هم قوانینی دارد که وجود آنها کاملا هم منطقی به نظر نمی رسد. در این موارد این فکر به ذهن خطور می کند که قوانین مورد نظر، توسط مدیران غیرفوتبالی تنظیم شده اند که به اصطلاح فوتبال سرشان نمی شود.

مثلا بازیکنی را در نظر بگیرید که توپ را از فاصله یک متری به صورت بازیکن دیگری می زند و با کارت زرد مواجه می شود. حال تصور کنید در بازی دیگری، بازیکنی به دلیل همین حرکت و همچنین شادی بیش از حد پس از گلزنی، با دریافت دو کارت، از زمین اخراج می شود. این عقلانی نیست.

در بعضی موارد حتی شدت پرتاب توپ به سمت دیگری، بسیار خطرناک تر از دیگری است، ولی در هر صورت به یک شکل مجازات می شود. در همین راستا، Bleacher Report در یادداشتی، به فهرست 5 قانون بازی فوتبال که نیاز به تغییر یا تجدید نظر دارند، پرداخته است که تقدیم می شود:

ممنوعیت انجام تعویض در وقت های تلف شده بازی (به جز در موارد مصدومیت بازیکنان)

یکی از مواردی که همیشه بینندگان فوتبال را آزار می دهد، اقدام به تعویض از سوی مربی یکی از تیم ها در مثلا دقیقه چهارم وقت های تلف شده است که تنها به منظور از جریان افتادن بازی، انجام می شود. بعضی از افراد ممکن است ادعا کنند این حرکت هم جزئی از فوتبال است، ولی در حقیقت نباید باشد.

تنها زمانی می تواند تعویض در وقت های تلف شده، توجیه شود که بازیکنی مصدوم شده باشد. مهم ترین دلیل این که در پایان به زمان بازی اضافه می شود، جبران اوقات مرده بازی همانند خروج توپ از زمین یا هنگام تعویض است. وقت های تلف شده برای تلف کردن بیشتر زمان بازی از سوی مربی ای که تیمش با اختلافی شکننده، از تیم مقابل پیش افتاده است، نیست!

محرومیت بعد از بازی برای تمارض از سوی بازیکنان

تمارض یا به اصطلاح انگلیسی آن، دایوینگ (به معنای شیرجه)، تقلب در بازی است و هر کسی این را می داند، ولی از کجا می توان مطمئن بود که بازیکنی واقعا تمارض کرده یا به بیان رسمی تر، "از موقعیت بوجود آمده به نفع خود و تیمش، سواستفاده کرده است؟" این هم راحت است.

می توان تمام صحنه های مشکوک به تمارض از سوی بازیکنان را از سوی هیئتی 4 نفره مورد بررسی قرار داده و در مورد آن تصمیم گیری شود. اگر نظر ما را خواسته باشید، آن هیئت می تواند شامل یک فوتبالیست، یک مربی، یک داور شناخته شده بازنشسته و یک عضو مستقل از دنیای فوتبال باشد.

چنین هیئتی می تواند در روزهای دوشنبه یا سه شنبه که معمولا همه رقابت های لیگ به اتمام رسیده اند، تشکیل جلسه داده از روی نوار بازی های انجام شده در طی هفته، به قضاوت بپردازند. پس از آن و بعد از احراز صورت پذیرفتن تمارض از سوی بازیکنی، مجازات مورد نظر هم تعیین و اعمال می شود.

دایوینگ مسلما حرکتی غیرورزشی است و هرکس هم که مرتکب آن شود، باید به همان صورتی که حرکات غیرورزشی، مورد محرومیت و مجازات قرار می گیرند، مورد اعمال قانون قرار بگیرد. مورد دیگری که در این مورد می تواند انجام شود این است که اگر تمارض بازیکنی اثبات شد، ولی قبلا داور به اشتباه آن را خطا از سوی حریف تشخیص داده و موجب اخراج مدافع تیم مقابل شده است، کارت قرمز مدافع حذف و اتحادیه فوتبال به طور رسمی از تیم متضرر، عذرخواهی کند.

اگر بازیکنی دوباره مرتکب تمارض شد، می توان مجازات را افزایش داد و باز هم در صورت تکرار، بازیکن و باشگاه را با جزای نقدی هم روبرو کرد. این تنها راهی است که می توان این حرکت غیرورزشی دنیای فوتبال را که در حال همه گیر شدن است، ریشه کن کرد.

کاهش تعداد بازی های ملی دوستانه در طی سال

همیشه این طور به نظر می رسد که بازی های دوستانه ملی، رویدادهایی بی هدف و غیرمفید هستند. این بازی ها چون هیچ گاه از لحاظ نتیجه مهم نیستند، جدی هم گرفته نمی شوند. به غیر از این موارد هم، بازی های دوستانه، به کلی بی معنا هستند. با این حال تمام کشورهای دنیا همیشه بر بهترین بازیکنانشان تاکید دارند که در این بازی های تشریفاتی حاضر شوند.

مطمئنا، همه مدیران فوتبال باشگاهی دوست دارند بازی های ملی دوستانه به کل از تقویم فوتبالی دنیا حذف شود، اما مسلما چنین اتفاقی رخ نخواهد داد. در این شرایط انجام دو بازی دوستانه در طی سال، منطقی تر به نظر می رسد. بیشتر از آن زیاد به نظر می رسد و البته این دو بازی هم باید قبل از آغاز لیگ های داخلی، تمام شود. پیشنهاد دیگری که مطرح است می تواند این باشد که تمام بازی های دوستانه هنگام برگزاری رقابت های مقدماتی جام جهانی یا جام های قاره ای، منحل شود.

بازیکنان حاضر در اروپا معمولا هر فصل به طور میانگین، در 34 بازی لیگ داخلی حاضر می شوند و بازیکنان درجه یک علاوه بر آن، باید در رقابت های بین المللی باشگاهی هم حضور داشته باشند که حدود 10 بازی هم به رقم قبلی اضافه می کند. همه این تعداد هنوز هم می تواند با در نظر گرفتن رقابت های جام حذفی و ملی دوستانه هر کشور، بالاتر رود.

تنها خستگی نیست که ممکن است بازیکنان را به دردسر بیندازد، چون آنها بعضی اوقات مجبورند نیمی از قاره اروپا را طی کنند تا برای کشورشان بازی کنند. بازیکنان سایر قاره ها همین مشکل را با ضریب بالاتر خواهند داشت!

در نهایت این باشگاه ها هستند که حقوق این بازیکنان را می پردازند و مسئولان دنیای فوتبال باید تمهیدات بیشتری برای حمایت از آنها در نظر بگیرند. این بازیکنان بدون بازی های ملی دوستانه هم به اندازه کافی برای کشور و باشگاهشان، به میدان می روند.

حذف جریمه بازیکنان به علت شادی بیش از حد بعد از گل

یکی از احمقانه ترین قوانین دنیای فوتبال در مورد جریمه بازیکنانی است که بعد از گل زنی، بیش از حد انتظار شادی کرده اند. همه لذت گلزنی را احساس کرده ایم و شادی این گل بی شک اگر سبب کسب 3 امتیاز به جای یک امتیاز یا تفاوت بین سقوط به دسته پایین تر یا ماندن در لیگ باشد، صد چندان می شود.

به همین دلایل مواجهه بازیکنان با کارت برای شادی بیش از حد، بی معنا است. در شرایطی که بازیکنی بعد از به ثمر رساندن گل، به سمت تماشاگران مقابل رفته و به تحریک آنها بپردازد، جریمه آنها منطقی است، ولی هنگامی که بازیکن با بازیکنان خودی و در مقابل هوادران خودی، به شادی می پردازد، مسخره است.

بعضی از مواقع، یک کارت زرد که ممکن است سبب اخراج بازیکن هم شود، به قیمت اخراج یک مربی یا ضرر میلیون پوندی برای باشگاه ها تمام می شود. داورها در مورد مقصر نیستند، چون مجبور به اعمال قانون اند. در این مورد، تقصیر متوجه افرادی است که در همان ابتدا چنین قوانینی را معین کرده و تمام شور و هیجان بازی را از بین برده اند.

تسهیل قانون آفساید

قانون آفساید شاید پیچیده ترین بخش بازی فوتبال باشد. هر هفته به نظر ماده و تبصره جدیدی به آن اضافه می شود. این ممکن است کمی اغراق آمیز باشد، ولی مطمئنا همه منظور را درک می کنند.

قانون باید این باشد که اگر بازیکنی پشت آخرین مدافع حریف، صاحب توپ شد، در آفساید است. در این مورد تنها استثائی که باید اعمال شود این است که اگر بازیکنی از پشت مدافع حرکت و بعد از او به توپ رسید، از آفساید فرار کرده است.

به غیر از موارد ذکر شده، هیچ تبصره اضافی نباید تعیین شود، چون سبب سردرگمی هواداران، بازیکنان، مربیان و حتی داوران می شود. اگر هر روز به ماده ها و تبصره های این قانون اضافه شود، شانس فرا گرفتن آنها کمتر هم می شود. در این مورد هم نمی توان تقصیر را به گردن داوران انداخت، چون آنها فقط مجریان قانون هستند و در عین حال اولین کسانی که در صورت احراز تصمیمی اشتباه، مورد بازخواست قرار خواهند گرفت.

این مشکلات تنها ناشی از تصمیمات غیرمنطقی افرادی چون آقای سپ بلاتر و مسیو میشل پلاتینی است که تصمیمات نهایی را برای اعمال چنین قوانین مسخره ای را تایید می کنند!