تحلیل تیم : ۱- کاریزمای از دست رفته

خانه
بلاگ آرسنال
روح فوتبال رو در آرسنال دیدم و طرفدارش شدم
تحلیل تیم : 1- کاریزمای از دست رفته

" از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

فَرَهْمَندی یا کاریزما (به یونانی: χάρισμα یا «خاریسما») در لغت به معنی جذابیت غیرعادی و دارا بودن صفت‌های ویژه و ممتاز و منحصربه‌فردی است که مورد پسند و ستایش تعداد زیادی از دیگر انسان‌هاست. جاذبه‌ای انفرادی (فردی) که اثری اجتماعی (جمعی) دارد. "

ورزشگاه :

بر می گردیم به 10 سال قبل روز های بزرگ هایبوری کوچک ، جایی که شاید به اندازه ورزشگاه بزرگ امروز گنجایش و درآمد زایی نداشت اما عنصری داشت که شاید خیلی ها امروز نبودش رو حس میکنن . هایبوری با آن تصویر های نزدیک از بازیکنان ( به دلیلی نزدیک بودن دوربین به زمین ) هنوز در جای جای ذهن آرسنالیهای قدیمی مونده . آرسنال در هایبوری به گونه ای بازی می کرد که حریفان با اندیشه برد وارد نمیشدند ، چیزی که در ادبیات امروز جهنم ورزشگاهای خانگی عنوان میشه مدت هاست که در اشبرتون (امارات ) دیده نمیشه

بزارید فلاش بکی به 2003-2004 بزنیم جایی که ارسنال فصل بدون شکست را در هایبوری بزرگ رقم زد ، کاری که تا اکنون هیچ تیم دیگری نتوانسته تکرار کند . امارات از روز افتتاح تا به امروز هرگز نتوانسته جایگاه تیفوسی های شمال لندن باشد . دقیقا بر عکس ورزشگاه های آلیانز آرنا ، وینسنته کالدرون ، وست فالن ، ترک تلکام ، سن سیرو و ... . اهمیت جو حاکم بر ورشگاه تا حدی است که محرومیت از حضور تماشاچی از بزرگترین محرومیت ها در اروپا تلقی میشود !!!

مربی :

اگر به اخرین سال حضور فرگوسن در منچستر نگاه کنیم بدون شک ترکیبی را میبینیم که به جز حضور دو مهره شاخص در خط حمله اثری از ستاره های گران قیمت و بازیکنان درجه اول اروپا در آن دیده نمیشد . برای اثبات این حرف جایگاه هفتمی این تیم با همان ترکیب اما با حضور دیوید مویس آرام و بی حاشیه ! مهم نبود چه کسی در تیم فرگوسن بازی میکند وقتی ترکیب را میچید و بازیکنان را به داخل زمین میفرستاد تیم همواره در سطح اول بازی می کرد ، تا جایی که به 10 دقیقه پایانی بازی های منچستر فرگی تایم گفته میشد . جایی که تعویض های طلایی و پرسینگ های فوق العاده عموما تیم را به گل میرساند . در فوتبال امروز اما مربی های زیادی از این قابلیت کاریزماتیک برخوردار نیستند . در آلمان شاید یورگن کلوپ بارز ترین نمونه باشد ، مربی که از دقیقه 1 تا پایان بازی و حتی بعد از ان لحظه ای آرام ندارد ، در اسپانیا دیگو سیموئنه میتواند تیمش را در کناره ی زمین متحول کند ، در بیشتر زمان ها اتلتیکو انگار با 12 یار بازی میکند ! در انگلیس اما بعد از رفتن فرگوسن و امدن مورینیو تنها مربی که کاریزمای قابل قبولی دارد خود مورینیو است.

متاسفانه آرسن ونگر هرگز ( به جز چند بازی ) نتوانسته کاریزمای خود را در حین بازی به بازیکنان خودی و حریف منتقل کند . در حقیقت بازیکنان بعد از ورود به زمین کار خود را میکنند و فریاد یا نگاه ترسناکی دنبالشان نمیکند ! اگر توپی لو برود یا اشتباه کلیدی از بازیکنی سر بزند بلافاصله تعویض نمیشود . بازیکن در طول 90 دقیقه بازی میتواند بار ها و بارها توپ لو بدهد و حداقل تا دقیقه 60 به راحتی بازی کند !

بازیکن :

به بازی زلاتان نگاه کنید ، یحی توره ، پاتریک ویرا ، تیری هانری ، تونی آدامز ، ویدال ،دروگبا ، ریو فردیناند ! این ها بازیکنانی هستند که در بدترین دوره های بازی خود هم حس ترس رو به بازیکنای حریف منتقل میکنن . دلیلش هم کیفیت ثابت ، بازی قدرتی و غرور بالا در بازی و چهرشان است . تمام تیم حریف میدانند که این ها فقط برای برد پا به زمین میگذارند بنابراین همواره دو برابر از بازیکنان مستقیم خود انرژی میگیرند . به ترکیب تیم های حال حاضر اروپا که نگاه کنیم اکثر تیم های موفق یک یا دو یار با شرایط بالا دارند . در رئال راموس و پپه در بارسا بوسکتس ، در لیورپول جرارد ، چلسی با دیگو کاستا ، شواناشتایگر در مونیخ و بوفون در یوونتوس و ...

- مثالی خارج از فوتبال میزنیم . جایی که در " شوالیه تاریکی " "جوکر " که یک ابر قهرمان نیست و قابلیت خاصی هم ندارد به خاطر کاریزما و حس رهبری فوق العاده و بازی های روانی فوق العاده "بتمن " که یک "سوپر هیرو " است را تا سر حد فروپاشی میبرد -

نگاهی به ترکیب فعلی ارسنال بسیار نا امید کننده است . تیم فاقد یک رهبر و آوانگارد است . در هنگام فشار کسی بازیکنان را رهبری نمیکند . هر کسی صرفا یک بازیکن در یک پست است و روح کشندگی در تیم دیده نمیشود . هر چقدر ویلشر دوندگی و جنگندگی دارد در عوض روح سرپرستی تیم را ندارد . هر چقدر ارتتا تجربه دارد جنگندگی و تکنیک و قدرت ضربان دادن به بازی ندارد . ژسنی هرچقدر سیو های مناسب داشته باشد چهره ای جنگنده ندارد .
-چهره ی روشتو رکبر در جام جهانی 2002 را بیاد بیارید . دروازه بانی کاملا متوسط اما با روحیه جنگنده که با ترکیه تا نیمه نهایی رفت .

اهمیت روحیه جنگندگی به حدی است که کاسیاس با 15 سال حضور در ریال مادرید وارد افت روحی شدیدی شده به حدی که اکثر حاشیه های تیم پیرامون حضور این بازیکن تشکیل میشود . اما ایا واقعا به اندازه انتقادات افت کرده است !؟ قطعا نه

بعد از نسل طلایی ارسنال به ترتیب با رفتن ویرا ، اشلی کول ، هانری ، هلب ، فابرگاس و فن پرسی ارسنال از وجود بازیکنان جاه طلب خالی شد و نتیجه اش تیمی یکدست شده که در بعضی بازی ها فوق ستاره میشوند و در بعضی بازی ها ضعیف ترین ارسنال تاریخ

در سرتاسر زمین ارسنال تنها 11 مهره دارد که در پست خود بازی می کنند . حتی بعد از اشتباهات عجیب و غریب پر مرته ساکر در فینال حذفی یا مرحله گروهی قهرمانان بازیکنی به او نزدیک نشد . بازیکنان به یکدیگر کاری ندارند و فقط سعی دارند بازی کنند !

انگار یادشان رفته فوتبال جنگ مدرن است وگرنه چرا باید "توپچی" باشند !

"سعی میکنم تو 3 بخش بدون اینکه خیلی فنی باشه بحث تیم رو نقد کنم . امیدوارم بخش های دیگه رو هم دوست داشته باشید "