همه‌ی هواداران اون عکس معروف در رختکن هایبیری را به یاد داریم. عکسی پر از بازیکنان شاخص، که یک جوان میان آنها بود. جوانی با سرعت بی نظیر و تکنیکی فوق‌العاده که تازگی از ساوتهمپتون به آرسنال آمده بود. در حالی که فقط ۱۶ سال داشت.
فصل ۲۰۰۶/۲۰۰۷ یک شروع به طور نسبی معمولی داشت ، بایک گل و ۵ پاس گل، اما فصل دوم حضورش در آرسنال با ۷ گل و ۷ پاس گل نشان دهنده یک روند صعودی بود که به حقیقت تبدیل نشد. تئو فراز و نشیب های زیادی را تجربه کرد و اغلب، مانند بازیکنان دیگر آرسنال، با مصدومیت هایی چه جزئی چه شدید مواجه میشد. ولی یک روند صعودی، هرچند با نوسان، را تجربه کرد.
فصل ۲۰۱۲/۲۰۱۱ فصل درخشانی برای او بود با ثبت رکورد ۲۱ گل و ۱۴ پاس گل هواداران تیم کمکم امیدوار شدن که شماره ۱۴ باز برای آنها خوش یمن باشد. در این دوران والکات بارها اذعان کرد که دوست دارد به عنوان محاجم هدف بازی کند ، حتی این موضوع یکی از شروطش برای تمدید قرارداد بود. والکات در حالی که بهترین فصل خود از لحاظ آماری را به پایان رسانده بود وارد فصل جدید شد، فصلی که به هیچ وجه مطابق میل او نبود. مصدومیت جلوی اورا گرفت، او تنها ۱۸ بازی، کمتر از نصف تعداد بازی‌هایش در فصل قبل، در طول آن فصل انجام داد.
آمار نوسان دار او ،مانند بقیه هسته های بریتانیایی تیم، ادامه داشت. او بار دیگر در فصل۲۰۱۶/۲۰۱۷ یک فصل خوب را شروع کرد که امید بخش بود، اما بعد از ژانویه و مصدومیت کوچکی که داشت دیگر نتوانست به فرم خوب خود باز گردد و حتی نتوانست سرعت فوق‌العاده خود را دوباره پیدا کند و فصل را در فرم بدی به پایان برد. در فصل جدید او نتوانست اعتماد سرمربی تیم را جلب کند و در عمل تبدیل به یک نیمکت نشین شده بود.
با باز شدن پنجره نقل و انتقالات زمستانی شایعه هایی به گوش میرسید که تیم‌هایی خواهان او هستند. در های خروج برای او باز بود و او از این فرصت استفاده کرد و سر انجام با یک انتقال به تیم اورتون که سم الاردایس را در جایگاه مربی تیم میدید پیوست. این انتقال با توجه به نیاز تئو برای بازی بیشتر برای رسیدن به جام‌جهانی روسیه نه تنها یک اقدام عقلانی برای او به شمار میرود بلکه برای باشگاه هم این چنین تلقی میشود، به همین دلیل اکثر طرفداران باشگاه از این انتقال استقبال کردند. تئو والکات بعد از ۱۲ سال با تمام ۱۰۸ گل و ۷۲ پاس گلی که از خود به جای گذاشت، از آرسنال رفت.
شاید خاطره های منفی که از او به یادگار مانده زود فراموش شود، اما شاید اون ۰_۲ که بعد از مصدومیت روی برانکارد در حال حرکت در زمین اصلی‌ترین دشمن، تاتنهام، با دست نشان داد که بیانگر عشق او به باشگاه بود همواره در خاطر هواداران بماند و هرگز از خاطرشان پاک نشود.
لینک های مربوط به این نقل و انتقال
نویسنده: عرفان ابراهیمی
نظرات کاربران
Michael Jackson در تاریخ ۱۳٩٦/۱۰/۲۸ گفت »
1
خیلی پر سر وصدا به جام جهانی 2006 دعوت شد...ولی متاسفانه مصدومیت های لعنتی باعث افتش شد...هیچ وقت بازی برگشت با لیورپول تو سال 2008 یادم نمیره ...از زمین خودمون استارت زد و تا محوطه لیورپول رفت و پاس گل داد به آدبایور...اون حرکت و گل چقدر منو خوشحال کرد...حیف شد اون بازی :(
یه خاطره خوب دیگه که ازش دارم بازی با ردینگ بود که 7-5 بردیم ...گل اول و ششم آرسنال رو زد...کرنرها رو هم عالی زد...در کل خیلی دوسش داشتم و امیدوار بودم به ستاره تیم تبدیل بشه ولی نشد... و فکر میکنم جداییش هم به نفع هر دو طرف بود. برام جالبه مگه لیورپولی نبود ؟ چطور حاضر شد بره اورتون ؟ :))