رمزدیل در مورد اهمیت تیم پشت صحنه صحبت می‌کند

رمزدیل، در مورد اینکه چگونه همبستگی کل باشگاه – نه فقط هم‌تیمی‌هایش – تا به حال در این فصل برای او از اهمیت حیاتی برخوردار بوده است صحبت کرد.

این فصل، بدیهی است که با دو سال ابتدایی حضور آرون رمزدیل در آرسنال کاملاً متفاوت بوده است. او که به سرعت پس از پیوستن از شفیلد یونایتد در تابستان ۲۰۲۱ خود را به عنوان دروازه‌بان شماره یک ثابت کرد، این فصل با حضور منظم داوید رایا در لیگ قهرمانان و لیگ برتر، بازی‌های کمتری انجام داده است.

رمزدیل که همیشه چهره‌ای پرشور و پرانرژی در رختکن بوده، اعتراف می‌کند که امسال "کم‌حرف‌تر" بوده است، اما تأکید می‌کند که همیشه بخش جدایی‌ناپذیر از تیم خواهد بود. این ویژگی از همان روزهای ابتدایی او در این ورزش، از زمان شروع فوتبال در دوران مدرسه، در او وجود داشته است. پس آرونِ جوان در آن دوران در تیم چطور بود؟

او با لبخندی می‌گوید: "خب، آن موقع احمق‌تر از الان بودم! (با خنده) آن زمان هم به راحتی تحت تأثیر قرار می‌گرفتم، به خصوص وقتی با بازیکنان باتجربه هم‌تیم شدم، آن‌ها همیشه مرا تشویق می‌کردند که کارهایی انجام دهم. اما من هرگز واقعاً آدم بی‌سروصدا نبوده‌ام. به نظر می‌رسید همیشه جذب بازیکنان باتجربه‌تر می‌شوم و آن‌ها همیشه می‌خواستند من خودم باشم."

"حالا که به اینجا رسیده‌ام و در این موقعیت هستم، باید بگویم کمی آرام‌تر شده‌ام. باید بیشتر حواست را جمع کنی و زمان شوخی و خنده را درست انتخاب کنی."

با این حال، بودن در مرکز توجه و کانون رختکن همیشه چیزی بوده که او از آن لذت می‌برده و باز هم به روزهای ابتدایی حضورش در یک تیم برمی‌گردد.

او به یاد می‌آورد: "وقتی با دوستانم در مدرسه بودیم، اول از همه تیم خیلی خوبی داشتیم. من بودم و یک بازیکن که برای کرو بازی می‌کرد، و سه یا چهار نفر دیگر که برای تست به باشگاه‌های حرفه‌ای رفته بودند. نصف دیگر تیم همگی برای یک تیم یکشنبه‌ای بازی می‌کردند، بنابراین به هر حال گروه خوبی داشتیم. اما به عنوان یک بازیکن آکادمی، آن‌ها به طور واضح از من انتظار داشتند که بهترین باشم، و همیشه هم همینطور بود."

"وقتی در دروازه مقابل بازیکنان مدرسه‌ای و لیگ یکشنبه بازی می‌کردم، هرگز نمی‌خواستم مقابل آن‌ها گل بخورم. می‌خواستم نشان دهم چقدر خوب هستم. آن فشار همیشه وجود داشت، اما از آن لذت می‌بردم. خیلی خوش می‌گذشت. یا بازیکن کرو گل می‌زد یا من دروازه‌ام را بسته نگه می‌داشتم، به هر حال بین ما دو نفر عملکرد خوبی داشتیم."

با وجود این توانایی‌های ارتباطی و تمایل به رهبری کلامی، آیا او در رده‌های سنی پایه کاپیتان بوده است؟

"نه، شاید یکی از دلایل همان کلیشه‌ی قدیمی است که دروازه‌بان‌ها را به عنوان کاپیتان نمی‌خواهند. شاید در یکی دو بازی ذخیره کاپیتان بوده باشم، اما هرگز کاپیتان ثابت نبوده‌ام. به نظر می‌رسد دروازه‌بان‌ها و بازوبند کاپیتانی خیلی با هم جور در نمی‌آیند، البته گاهی اوقات دروازه‌بان‌های باتجربه‌تر را می‌بینید که کاپیتان هستند. من همیشه پر سر و صدا بوده‌ام و برای اینکه حرف بزنید نیازی به بازوبند ندارید.''

"قبل از بازی در رختکن کاملاً ساکت هستم و روی کاری که باید انجام دهم تمرکز می‌کنم. هرگز کسی نبوده‌ام که قبل از بازی داد و بیداد کنم، شاید به این دلیل که اگر دیگران را برای اشتباهاتشان سرزنش کنید، در صورتی که خودتان هم وظیفه‌تان را به درستی انجام ندهید، ممکن است علیه خودتان تمام شود. بنابراین معمولاً بیشتر در نیمه وقت یا بعد از بازی صحبت می‌کنم."

"قبل از بازی، ارتباط معمولاً بیشتر فردی است و در مورد دادن اعتماد به نفس به یکدیگر است تا اینکه بخواهیم به همدیگر آموزش دهیم. اما به محض اینکه وارد زمین می‌شوم، سطح بالا می‌رود و من وارد جزئیات بازی، چیزهایی که روی آن‌ها کار کرده‌ایم و چگونگی متوقف کردن حریف می‌شوم."

با این حال، امسال کنار آمدن با دور بودن از بازی برای آرون چالش بزرگتری بوده است. او در هر یک از شش فصل گذشته قبل از این فصل، حداقل در ۱۹ بازی لیگ به میدان رفته است – اساساً از زمانی که اولین بازی لیگ خود را با چسترفیلد در فصل ۲۰۱۷/۱۸ به عنوان یک نوجوان انجام داد. بنابراین این برای دروازه‌بان ملی‌پوش انگلیس که در برد ۱-۰ خارج از خانه مقابل برنتفورد در نوامبر بازی کرد، یک تجربه جدید است.

اینجاست که همکارانش وارد کار می‌شوند – نه فقط هم‌تیمی‌ها و کادر مربیگری او. او می‌گوید همبستگی و همراهی تیم پشت صحنه برای او به اندازه همیشه ارزشمند بوده است.

"به نظر من فیزیوتراپ‌ها، ماساژورها، مسئولان لباس، کارکنان رستوران – در واقع می‌گویم آن‌ها برای این جنبه به اندازه کادر مربیگری مهم هستند. برای روحیه، روحیه تیمی و صرفاً اینکه شانه‌ای برای تکیه کردن، کسی برای صحبت کردن به دور از دنیای فوتبال داشته باشید." 

"این واقعیت دارد که مسئولان لباس معمولاً روح و جان یک باشگاه فوتبال هستند و اینجا هم فرقی نمی‌کند. اما ما همچنین افراد زیادی را در اطراف زمین تمرین در نقش‌های مختلف داریم. گری و تونی که در رستوران کار می‌کنند مدت‌هاست اینجا هستند، دیو در پذیرش، و البته شان اکانر. آن‌ها همه چیز را دیده‌اند و صحبت با آن‌ها در مورد هر چیزی خوب است. برای اینکه یک باشگاه فوتبال را به روشی مثبت، جدا از فوتبال، پیش ببرید، فکر می‌کنم این افراد بسیار مهم هستند."

"تعداد بازی‌هایی که انجام می‌دهیم، چه دیر از یک بازی خارج از خانه برگشته باشید و صبح روز بعد سر تمرین باشید، چه ۲۰ روز است که یک روز هم تعطیل نبوده‌اید، یا تولد فرزندتان را از دست داده‌اید – صحبت کردن در مورد این مسائل با دیگران خوب است."

"به همین دلیل است که مثلاً با گری و تونی صحبت می‌کنم، آن‌ها به فوتبال اهمیت می‌دهند اما خیلی بیشتر به حال شما از نظر انسانی اهمیت می‌دهند. آن‌ها هر روز در مورد خانواده‌تان از شما سؤال می‌کنند، بنابراین شما هم در مورد خانواده آن‌ها متوجه می‌شوید. بنابراین، به خصوص بازیکنانی که مصدوم هستند، یا افت کرده‌اند یا هر چیز دیگری، این شما را از دنیای فوتبال دور می‌کند. این وضعیت شما را عادی جلوه می‌دهد."

"بعد از صحبت با آن‌ها به پایین می‌روید و ویل و دی‌جی، مسئولان لباس، با انواع شوخی‌ها سرگرم‌تان می‌کنند. سپس برای ماساژ می‌روید، ما پنج یا شش ماساژور مرد و یک ماساژور زن داریم، بنابراین بسته به اینکه آن روز چه حسی دارید و دوست دارید با چه کسی صحبت کنید، آن‌ها در دسترس هستند. این افراد از نظر ایجاد پیوند گروهی از هر کسی مهم‌تر هستند."

با توجه به کمبود بازی‌هایش، آیا امسال این موضوع بیش از هر زمان دیگری صدق کرده است؟

این بازیکن ۲۵ ساله ادامه می‌دهد: "می‌توانید این را بگویید، اما صادقانه بگویم، من تمایل دارم بیشتر وقتم را با مسئولان لباس، استوارت عکاس، جانی سرآشپز یا تونی و گری بگذرانم. سال گذشته من، دن که رابط بازیکن ما بود، آدام که در زمین تمرینی کار می‌کند و جونسی مسئول لباس – آلبوم‌های برچسب پانینی خود را تکمیل کردیم. هر روز صبح با آن‌ها در دفترشان پایین بودم و ساعت‌ها را صرف تبادل برچسب می‌کردیم."

"البته آن‌ها امسال هم به من کمک کرده‌اند، به خصوص گری و تونی. حالا که پدر تازه‌واردی هم هستم، می‌توانیم در مورد آن صحبت کنیم و این باعث می‌شود ذهن‌تان از همه چیز دور شود."

"من همیشه در هر باشگاهی که بوده‌ام با مسئولان لباس صمیمی بوده‌ام، زیرا آن‌ها همیشه معمولی‌ترین و صمیمی‌ترین افراد هستند و به خاطر ساعت‌های کاری دیوانه‌وار، بسیار سخت کار می‌کنند. آن‌ها زندگی‌شان وقف فوتبال است و معمولاً هم دیوانه‌وار هستند، بنابراین من عاشق این هستم که با آن‌ها یک فنجان چایی بنوشم."

داشتن چنین شبکه حمایتی در اطراف شما یکی از مزایای بازی در یک ورزش تیمی است. آرون رمزدیل همچنین گلفباز پرشوری است و به گفته او، طرز فکر یک ورزشکار انفرادی با یک فوتبالیست کاملاً متفاوت است – چه در زمین بازی و چه خارج از آن.

او می‌گوید: "بله، مطمئناً باید کاملاً متفاوت باشد. ما به عنوان دروازه‌بان به هر حال طرز فکر متفاوتی نسبت به سایر بازیکنان داریم، اما تصور می‌کنم در یک ورزش انفرادی این طرز فکر حتی بیشتر تشدید شود. تصورش سخت است، چون کاملاً متفاوت است، اما آن‌ها نمی‌توانند به هیچ کس دیگری تکیه کنند. من چند گلفباز حرفه‌ای می‌شناسم، اما برای آن‌ها ورزش انفرادی تنها چیزی است که می‌شناسند، همانطور که من فقط ورزش‌های تیمی را می‌شناسم. این برای ما عادی است."

"من واقعاً در مورد آن با آن‌ها صحبت نکرده‌ام، اما وقتی پادکستی در مورد آن گوش می‌دهم، شنیدن برداشت آن‌ها جالب است و نکاتی را از آن بیرون می‌گیرم که با من همخوانی دارد. به عنوان یک دروازه‌بان، برای پشت سر گذاشتن اشتباهات، مکانیزم‌هایی دارید، اما همچنان ده نفر دیگر برای کمک به شما وجود دارند. در حالی که برای یک گلفباز، همه چیز در ضربه بعدی به خود او بستگی دارد."

"البته برخی از این ابزارها قطعاً با هم همپوشانی دارند، زیرا همه چیز در مورد این است که چقدر سریع می‌توانید از موقعیت‌های بد خارج شوید. در هیچ یک از این ورزش‌ها نمی‌توانید روی هیچ چیزی درنگ کنید، اما برای من، اگر اشتباهی کنم، شاید برای ده دقیقه دیگر توپ را لمس نکنم. با این حال، یک گلفباز ممکن است توپ را به آب بزند، امتیاز هفت بگیرد و لحظاتی بعد ضربه بعدی خود را بزند. آن‌ها به عنوان یک فرد باید خیلی سریع‌تر بر مسائل غلبه کنند."

و اینجاست که هواداران نیز نقش خود را ایفا می‌کنند. دروازه‌بان ما از همان لحظه اولین بازی‌اش، پیوند ویژه‌ای با هواداران برقرار کرده است، با آن‌ها فراز و نشیب‌ها را پشت سر گذاشته و به چهره‌ای محبوب‌تر در میان سکوها تبدیل شده است.

او می‌گوید: "به خصوص امسال با وضعیتی که خودم را در آن دیده‌ام، آن‌ها فوق‌العاده خاص بوده‌اند. حتی قبل از بازی‌ها، وقتی اسمم خوانده می‌شود، تشویق‌شان را می‌شنوم و در زمان گرم کردن، باز هم هواداران می‌خواهند به من ابراز محبت کنند. فکر می‌کنم امسال بیش از آن چیزی که فکر می‌کردم، این موضوع مرا سرپا نگه داشته است. در خانه و خارج از خانه همیشه احساس عشق کرده‌ام، شعارها را شنیده‌ام و این چیزی نیست که دروازه‌بان دوم در بسیاری از باشگاه‌های دیگر به دست بیاورد."

"بنابراین، مطمئناً این برای من یک تقویت‌کننده‌ی عظیم بوده است. گذراندن این فصل با این فکر که فراموش شده‌اید، می‌توانست آسان باشد، اما در طول این دوران سخت، با ابراز محبت فراوانی که آن‌ها نشان داده‌اند، خاص بوده است. بدیهی است که هواداران بازیکنان مورد علاقه خود را دارند، اما من شخصاً فکر می‌کنم آن‌ها به هر دو دروازه‌بان احترام زیادی قائل بوده‌اند."

"آن‌ها هر کسی که بازی می‌کند را حمایت کرده‌اند و فکر می‌کنم این نشان‌دهنده‌ی اتحاد فوق‌العاده‌ای از سوی هواداران است. آن‌ها می‌خواهند تیم موفق باشد، تیم در اولویت قرار دارد و من نمی‌توانم به اندازه‌ی کافی از آن‌ها برای کاری که انجام می‌دهند، تشکر کنم. کاری که آن‌ها برای تیم انجام می‌دهند به طور کلی فوق‌العاده است."