پیچ و خم‌هایی که نتو را به شمال لندن رساند

دروازه‌بان دوم ما در مورد لحظات و تصمیماتی که تاکنون به حرفه‌اش شکل داده صحبت می‌کند.

مسیر حرفه‌ای متنوع نتو تاکنون او را به برخی از بزرگترین باشگاه‌های اروپا رسانده است و دروازه‌بان برزیلی جدید ما از یک سری تصمیمات و مداخلات خوش‌شانس سپاسگزار است که در نهایت منجر به تحقق یکی از رویاهای کودکی‌اش شده است - حضور در آرسنال.

فوتبال همیشه در خون نتو بوده است. پدرش، بتائو، نیز به عنوان دروازه‌بان به صورت حرفه‌ای در برزیل بازی می‌کرد، بنابراین او در میان صحنه‌ها و صداهای این ورزش بزرگ شد. او خیلی وقت پیش تصمیم خود را گرفته بود که این همان چیزی است که برای خودش می‌خواهد.

سپس فقط مسئله بیرون رفتن و عملی کردن آن بود. هرچند همانطور که او توضیح می‌دهد، موانع زیادی برای غلبه بر آنها در طول مسیر وجود داشت.

او می‌گوید: "من همیشه به خودم می‌گفتم که باید فوتبالیست شوم. پدرم نیز دروازه‌بان بود و من همیشه وقتی بزرگ می‌شدم او را در حالی که لباس دروازه‌بانی به تن داشت تماشا می‌کردم، بنابراین از همان ابتدا همیشه می‌خواستم دروازه‌بان باشم."

"بنابراین در درون خودم همیشه احساس می‌کردم که باید آنجا باشم. من باید فوتبالیست باشم، حرفه‌ای شوم. اما وقتی در این مسیر هستید بسیار دشوار است، زیرا اتفاقات زیادی می‌تواند بیفتد و شما را به راه دیگری بیندازد. بنابراین من خوش شانس بوده‌ام و از حمایت خانواده‌ام برخوردار بوده‌ام. اما همیشه در درون خودم این احساس را داشتم که باید فوتبالیست شوم."

نتو، که در آخرین روز نقل و انتقالات به صورت قرضی از بورنموث به ما پیوست، خیلی زود متوجه شد که برای موفقیت در این حرفه، به صبر و پشتکار فراوان نیاز دارد.

او می‌گوید: "به یاد دارم وقتی حدود ۱۱ یا ۱۲ ساله بودم، هر وقت وقت آزاد داشتم، می‌رفتم و جلسات تمرینی دروازه‌بان‌های حرفه‌ای یا دروازه‌بان‌های زیر ۲۱ سال را تماشا می‌کردم. من همیشه سعی می‌کردم از آنها یاد بگیرم، هر بار، و وقتی زمانش فرا می‌رسد فکر می‌کنم مهمترین چیزی که یاد گرفته‌ام صبر و مقاومتی است که به آن نیاز دارید."

"فکر می‌کنم این در موقعیت ما بسیار دشوار است. بنابراین مهمترین چیز این است، مقاومت و همچنین میل به تبدیل شدن به چیزی خاص. شما باید آماده مبارزه باشید، برای هر لحظه آماده باشید، زیرا در فوتبال هرگز نمی‌دانید چه اتفاقی خواهد افتاد. این دنیایی است که هر لحظه هر اتفاقی ممکن است بیفتد و اگر آماده نباشید، فرصت خود را از دست داده‌اید."

حضور پدرش در کنارش، کسی که این مسیر را طی کرده بود و دقیقاً می‌دانست چه چیزی لازم است، بدیهی است که کمک زیادی کرد و او تأیید می‌کند که پدرش همیشه تأثیر زیادی روی نتو جوان در دوران رشدش داشته است.

نتو توضیح می‌دهد: "پدرم در بوتافوگو در برزیل بازی می‌کرد - آن بزرگترین باشگاهی بود که او در آن بازی کرد. او هرگز واقعاً در مورد مسائل فنی یا نحوه بازی من توصیه‌ای نکرد. توصیه او همیشه حمایت از من بود. او فشار را تحمل می‌کرد و به من می‌فهماند که باید روی آنچه می‌خواهم متمرکز باشم. او می‌داند که موفق شدن چقدر دشوار است، بنابراین من خوش شانس بودم که او را در کنارم داشتم."

"در مورد بازیکنانی که به آنها نگاه می‌کردم، تعداد زیادی بودند، بنابراین گفتن فقط یک نفر دشوار است. وقتی جوان هستید، بازیکنان زیادی را تماشا می‌کنید. در برزیل من همیشه دیدا را تماشا می‌کردم - او برای کورینتیانس بازی می‌کرد و وقتی من جوان بودم آنها تیم من بودند. بنابراین در آن زمان او یک قهرمان واقعی برای من بود."

سپس او فرصتی پیدا کرد تا حرفه‌اش را در اروپا در آث میلان پیش ببرد و من همیشه به آن نگاه می‌کردم و به خودم می‌گفتم که می‌توانم کار مشابهی انجام دهم. من می‌خواستم رویای خود برای رفتن به اروپا و نشان دادن توانایی‌هایم را محقق کنم."

نتو کار حرفه‌ای خود را با اتلتیکو پارانائنزه، در کوریتیبا، آغاز کرد و تنها ۲۲ سال داشت که اولین انتقال خود به اروپا را با پیوستن به فیورنتینا به دست آورد - جایی که امیلیانو ویویانو، دروازه‌بان سابق آرسنال نیز بخشی از گروه دروازه‌بانان بود. پس از پنج فصل در آنجا، او توسط یوونتوس به عنوان ذخیره جانلوئیجی بوفون افسانه‌ای انتخاب شد و بخشی از تیمی بود که در سال‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ عنوان قهرمانی سری آ را به دست آورد.

والنسیا غول بعدی اروپایی بود که به سراغ او آمد و او به مدت دو سال دروازه‌بان اصلی آنها بود و در سال ۲۰۱۹ کوپا دل ری را برد. او دوباره این جام را در باشگاه بعدی خود بارسلونا به دست آورد و قبل از پیوستن به لیگ برتر با بورنموث، سه سال در آنجا حضور داشت.

با این حال، هیچ یک از اینها اتفاق نمی‌افتاد اگر اولین باشگاهش پس از پیوستن او از سیستم جوانان کروزیرو در سن ۱۴ سالگی، به او فرصت رشد نمی‌داد.

او می‌گوید: "در ابتدای دوران حرفه‌ای‌ام همیشه مشکل داشتم زیرا خیلی کوچک بودم. وقتی ۱۲، ۱۳ یا ۱۴ ساله بودم، کوچک بودم و در آن زمان دروازه‌بان‌های هم سن و سال من از قبل خیلی بزرگ بودند. من مثل یک بچه کنار آنها بودم و به زمان بیشتری برای رشد بدنم نیاز داشتم."

"وقتی حدود ۱۲ ساله بودم، مجبور شدم اولین باشگاهم را ترک کنم زیرا هرگز فرصتی برای بازی پیدا نکردم. بنابراین سپس به اتلتیکو پارانائنزه رفتم و آنها آزمایش‌های زیادی روی استخوان‌های من انجام دادند تا ببینند من به طور بالقوه چقدر قد می‌کشم. خوشبختانه در آن زمان مربیانم به من زمان بیشتری برای رشد دادند، زیرا معمولاً آنها می‌خواهند یک 'غول' بزرگ در دروازه ببینند!"

"به یاد دارم وقتی ۱۲ ساله بودم آزمایشی انجام دادم و گفته شد که اساساً سن بدن من مانند یک کودک هشت ساله است. من از بقیه عقب بودم، اما سپس واقعاً وقتی حدود ۱۶ یا ۱۷ ساله شدم، تغییری را احساس کردم. آن لحظه برای من بسیار بزرگ بود. تغییر بدنم، تغییر بازی‌ام را احساس کردم و آن لحظه‌ای بود که فکر کردم، 'وای، من می‌توانم اینجا کاری انجام دهم.' در یک سال ۱۷ سانتی‌متر قد کشیدم. دیوانه‌کننده بود!"

"بنابراین شما همچنین به شانس نیاز دارید. من خوش شانس بودم زیرا باشگاهی داشتم که من را درک و حمایت می‌کرد. شاید اگر من در همان وضعیت قرار می‌گرفتم اما باشگاه منتظر رشد من نمی‌ماند، امروز شغل دیگری داشتم! شما به چند چیز نیاز دارید تا در طول مسیر به شما کمک کند، اما قطعاً این لحظه‌ای بود که من احساس می‌کردم سریع‌تر، قوی‌تر هستم و می‌توانم کار مثبتی انجام دهم."

نتو با نگاهی به آن روزهای اولیه در برزیل، می‌گوید آنچه که آن زمان در تمرینات آموخته، همان اصولی است که اکنون در مراحل پایانی دوران حرفه‌ای خود در سن ۳۵ سالگی به آنها تکیه می‌کند.

او در مورد نحوه برخوردش با جلسات تمرینی می‌گوید: "تا اینجا برای من هیچ چیز تغییر نکرده است. بدیهی است که هر کشوری کمی متفاوت است و طرز فکرها متفاوت است."

"تفاوت بزرگ در چیزهایی است که خارج از زمین تمرین اتفاق می‌افتد، تحلیل‌ها و جلسات. من همیشه دوست داشته‌ام بازی‌هایم را دوباره تماشا کنم تا از کارهایی که انجام داده‌ام و چگونگی بهتر شدن خود بیاموزم. فکر می‌کنم این مهم است زیرا سطح دروازه‌بان‌های امروز در مقایسه با هفت یا هشت سال پیش تغییر زیادی کرده است. بنابراین ویدیو و تحلیل واقعاً به شما کمک می‌کند تا بهترین عملکرد خود را داشته باشید."

"به عنوان یک دروازه‌بان، شما به مربی خود وابسته هستید. هر مربی دروازه‌بانی فلسفه خاص خود را دارد و این تغییر می‌کند، اما از ابتدا تا امروز، شدت و کیفیت همیشه یکسان است."

چیز دیگری که ثابت مانده، حضور خانواده‌اش در کنار اوست. او که اکنون خود پدر است، می‌گوید همیشه به والدینش تکیه کرده است، کسانی که آنجا بودند تا مطمئن شوند او از هر فرصتی که برایش پیش می‌آید، نهایت استفاده را می‌برد.

او می‌گوید: "خانواده‌ام همیشه برای من هستند. من سعی می‌کنم زمان زیادی را با خانواده‌ام بگذرانم تا آنها بتوانند به من کمک و نصیحت کنند. گاهی اوقات وقتی جوان هستید نمی‌خواهید آن را بشنوید، اما والدین شما بهترین‌ها را برای شما می‌خواهند و به شما کمک می‌کنند."

"باز هم، شما باید خوش شانس باشید تا فرصت‌های مناسب را به دست آورید، اما پس از به دست آوردن آنها باید نهایت استفاده را از آنها ببرید. شما باید در جای مناسب باشید، سپس دوباره به آماده بودن برای همه چیز برمی‌گردید. نه فقط در فوتبال، بلکه در تمام جنبه‌های زندگی‌تان. چه کسی می‌داند فردا چه اتفاقی خواهد افتاد؟"

با این حال، به نظر می‌رسد اخلاق کاری و میل به یادگیری او، ذاتی باشد و به زندگی خارج از فوتبال و کلاس درس نیز گسترش یابد.

او می‌گوید: "بله، در برزیل متفاوت است. شما به عنوان یک بازیکن جوان زیاد تمرین می‌کنید، بنابراین به این معنی است که باید شب‌ها درس بخوانید. بنابراین از حدود ۱۲ تا ۱۶ یا ۱۷ سالگی، صبح‌ها تمرین می‌کنید، دوباره بعد از ظهر و سپس شب به مدرسه می‌روید. بنابراین من همیشه شب‌ها درس می‌خواندم، هر روز، و این بسیار دشوار بود."

"در سال آخر تحصیلم کاملاً خسته بودم زیرا گاهی اوقات مجبور بودید با تیم اصلی نیز تمرین کنید. سپس من دانشگاه را نیز شروع کردم و دو هفته رفتم، اما بعد گفتم غیرممکن است. من وقت برای خواب نداشتم! من ماشین نداشتم، بنابراین با وسایل حمل و نقل عمومی می‌رفتم و من در زمین تمرین زندگی می‌کردم، بنابراین حدود ساعت ۱ بامداد بود که می‌توانستم درس بخوانم."

او اضافه می‌کند: "بنابراین آن لحظه نیز مهم بود، زیرا من تصمیم گرفتم روی فوتبالم تمرکز کنم و حرفه‌ام را در اولویت قرار دهم. در غیر این صورت من درس می‌خواندم، من در رشته مدیریت تحصیل می‌کردم و شاید وقتی در آینده وقت بیشتری داشته باشم بتوانم دوباره آن را انجام دهم."

او با نگاهی به آینده می‌گوید مطمئن نیست که آیا مربیگری پس از پایان بازی‌اش برای او جذاب خواهد بود یا خیر.

"گفتنش دشوار است، اما در حال حاضر فکر می‌کنم باید بگویم نه، زیرا می‌خواهم وقتم را با خانواده‌ام بگذرانم و از وقتم لذت ببرم. وقتی در فوتبال هستید، چیزهای زیادی به آن می‌دهید. اما چه کسی می‌داند، وقتی بازی را متوقف کنید، شاید متفاوت فکر کنید و بخواهید دوباره به آن برگردید."

"شاید من بدون فوتبال حوصله‌ام سر برود! شاید برای برخی افراد پاسخ دادن به آن آسان باشد، اما برای من مطمئن نیستم. من شروع به گرفتن مدرک مربیگری یوفا B کرده‌ام، اما هنوز آن را تمام نکرده‌ام. چه کسی می‌داند، شاید روزی از آن استفاده کنم."

با این حال، در حال حاضر، دروازه‌بان جدید ما چیزهای زیادی برای تمرکز در زمین دارد، زیرا او با تجربه فراوانی که پشت سر دارد، خود را با زندگی در باشگاه جدیدش وفق می‌دهد.