آرسنالِ آرتتا چگونه تیم ها را از توپ دور نگه می دارد

میکل آرتتا، سرمربی آرسنال، می خواهد تیمش بازی ها را کنترل کند و اجازه نمی دهد تیم های دیگر به راحتی نفس بکشند. وقتی از او پرسیده شد بزرگترین چالش فصل جاری چیست،

 "خفه کردن بیشتر حریف. ایجاد شانس گلزنی. جلوگیری از شانس حریف و بازی دورتر از دروازه خودمان."

این شاید بهترین راه برای توصیف روشی باشد که آرسنال در 4 سال اخیر تحت هدایت آرتتا، وقتی توپ را در اختیار ندارند استفاده کرده. خط دفاعی آرسنال در هر فصل بالاتر رفته اما انعطاف‌پذیری دفاعی آن‌ها را با خطر بیشتری رو برو کرده است. ماهیت ریسک برابر پاداش این رویکرد بیشتر از همه در دیدارهای پر فشار آن‌ها با منچسترسیتی مشهود بوده است.

این دو باشگاه در سال 2023 پنج بار با هم روبرو شدند؛ سه بار در لیگ برتر، یک بار در جام حذفی و یک بار در جام خیریه. آرسنال در دو بازی پیروز شد و منچسترسیتی سه برد به دست آورد. 

اتلتیک بررسی می‌کند که آرسنال چگونه می‌خواست فضا را در این بازی‌ها کنترل کند در مقایسه با اینکه واقعا چقدر توانست این کار را انجام دهد و این برای بقیه فصل چه معنایی دارد.

ساختار دفاعی آرسنال برای دو سال و نیم گذشته در حال ساخته شدن بوده. وقتی مارتین اودگارد در ژانویه 2021 به صورت قرضی به تیم پیوست، آن‌ها در حالت 4-4-2 بدون توپ آرایش می گرفتند و اودگارد به همراه مهاجم، بالا می‌رفت. هدف اصلی، هدایت دفاع حریف به سمت خط محوطه جریمه و محصور کردن آن‌ها برای ایجاد اشتباه و بازپس‌گیری توپ بود.

یکی از اولین نمایش‌های اثربخشی این کار در برابر ولورهمپتون در فصل 2022-2021 بود. اکثرا به خاطر گل الکساندر لاکازت در وقت‌های اضافه یادمان می آید، اما یکی از قوی‌ترین عملکردهای فشار آوردن آرسنال تا آن زمان بود. چند ماه بعد در مستند آمازون، آرتتا شوخی کرد که بازیکنان را به ازای هر پاس موفق ولورهمپتون از سمت راست آرسنال 5000 پوند جریمه می‌کند.

بالا بردن بک چپ و مدافع مرکزی به سمت توپ در آن روز کلیدی بود و از آن زمان تاکنون ادامه داشته است.

تابستان گذشته لایه دیگری به تلاش آن‌ها برای 'خفه کردن' حریفان اضافه شد. گرانیت ژاکا توضیح داد که وقتی از او خواسته شد به فشار آوردن بپیوندد، گابریل مارتینلی جای او را در میانه زمین می‌گیرد.

ژاکا مثالی را از بازی پیش فصل مقابل چلسی مطرح کرد و چند هفته بعد، این تغییر در برابر لسترسیتی منجر به گل شد. 

هرچه آرسنال مهارت بیشتری در کنترل فضا پیدا می‌کرد، عملکرد بهتر می‌شد اما همچنان نمایش کاملی در برابر بهترین مربی و تیم اروپا لازم بود. اهداف آن‌ها در بازی بدون توپ در هر بازی با سیتی تقریبا یکسان بود: جلوگیری از پیدا کردن فضای وسط زمین توسط حریف. اجرا و ثبات در 90 دقیقه جایی بود که تفاوت ایجاد می‌شد و به همین دلیل عبارت "اختلاف کوچک" به نظر می‌رسد که آرتتا در روزهای نزدیک این بازی‌ها به کرات به کار می‌برد. مثال واضح آن شکست 4-1 در آوریل بود که عنوان قهرمانی را تعیین کرد.

روش آرسنال برای رسیدن به هدفشان، فشار آوردن با قدرت بالا بود. زیرا وقتی جان استونز توپ را به روبن دیاز می‌رساند، اودگارد بالا می‌رود. او دنبال توپ می‌دود و استونز را مجبور به پاس بلند می‌کند اما توپ را به ارلینگ هالند می‌رساند که برمی‌گردد و توپ را به کوین دی بروینه در حال حرکت می‌دهد. مشکل آرسنال از فشار جلوتر نشأت نمی‌گرفت بلکه خط دفاعی پایین‌تر که فضا را بارها و بارها ایجاد می‌کرد مشکل ساز شده بود.

کیفیت بازیکنان به صورت انفرادی بود که بازی را از چنگ آرسنال درآورد.

این موضوع زمانی که برخی از هافبک‌ها به جلو کشیده می‌شدند و ایلکای گوندوگان را آزاد می‌گذاشتند تا توپ را دریافت و نیمی از زمین را طی کند، دیده می‌شد. با این حال، آرسنال در اجرای برنامه‌هایشان برای بستن فضای میانی و خنثی کردن هالند در دو پیروزی امسال مقابل سیتی موفق‌تر بودند. دو تفاوت قابل توجه وجود داشت.

اول اینکه به جای حمله کامل به مدافعان و هافبک‌های حریف برای بر هم زدن بازی آن‌ها، موضع‌گیری تهاجمی اتخاذ کردند و تلاش کردند آن‌ها را از همان ابتدا مهار کنند. در جام خیریه، این کار را با فرستادن دکلن رایس به جلو و تشکیل مثلث فشار با اودگارد و کای هاورتز انجام دادند. وظیفه اصلی آن‌ها فشار روی دروازه‌بان/یک مدافع مرکزی و دو بازیساز عمیق (رودری و متئو کواچیچ) بود. اگر یکی از آن هافبک‌ها زودتر توپ را دریافت می‌کرد، باید به شکل 4-4-2 فرو می‌رفتند، در میانه متراکم می‌شدند و تلاش می‌کردند بازی را به بالاها هدایت کنند.

هر دو این ساختارها در امارات در ابتدای این ماه اجرا شد، فشار آشکارتر از بلوک میانی بود همانطور که در سه توالی زیر مشهود است - همه در 10 دقیقه اول اجرا شد.

سیتی از آخرین مثال عبور کرد (که منجر به اخطار جورجینیو شد) اما در کل رویکرد مهارشان کرده بود.

تفاوت دوم، بازیکنان و واکنش آن‌ها به اثرات جانبی آنچه در جلویشان اتفاق می‌افتاد بود. ویلیام سالیبا دوباره در کنار گابریل در مرکز دفاع بود که خط دفاعی آرسنال را در نزدیکی نیمه زمین آرامش می‌بخشید. هر دو تهدیدآمیز و فعال بودند تا حداقل، بازیکنان دریافت کننده توپ در آن منطقه را به چالش بکشند، که باعث می‌شد پاس‌های بلند ادرسن معمولا به بال‌ها و وینگرها برود. طبیعتاً فضای بیشتری برای هالند وجود داشت تا عمق زمین را تهدید کند، اما سالیبا در جام خیریه و بازی لیگ برتری در امارات سرعت لازم برای مقابله با او را داشت.

پایه بهبود آرسنال در برابر سیتی به خصوص، نحوه کنترل فضاهای مرکزی در تمام نواحی زمین بوده است. در هر دو پیروزی امسالشان، با پذیرفتن اینکه توپ را نخواهند داشت شروع کردند و حدود 20 دقیقه بعد به بازی وارد شدند و جا پای خود را پیدا کردند.

برنامه‌شان این بود برای مدت طولانی‌تری در بازی رقابت کنند و سپس همه چیز را برای پیروزی به میدان بیاورند. در جام خیریه، این کار را با قربانی کردن مدافع و پر کردن زمین با مهاجمان باتکنیک بیشتر (لئوناردو تروسارد، امیل اسمیت رو و فابیو ویرا) انجام دادند. این ماه، با آوردن 4 بازیکن متفاوت (تاکه‌هیرو تومی‌یاسو، هاورتز، توماس پارتی و مارتینلی) بود که جواب داد.

اگرچه این رویکرد در رویارویی با منچسترسیتی مفید بوده، آرسنال همچنان در معمایی گیر کرده است. آن‌ها در این فصل تنها 2 امتیاز بیشتر از بازی‌های مشابه فصل گذشته دارند (20 در برابر 18 در 2022-2023) و گل کمتری هم دریافت کرده‌اند (6 در برابر 8 فصل قبل). اما گل کمتری هم به ثمر رسانده‌اند (16 در برابر 19 فصل گذشته).

تیم آرتتا به طور کلی ملاحظه‌کارتر شده اند، با تاکید بیشتر بر آنچه در خارج از توپ انجام می‌دهند که در مساوی 2-2 ماه سپتامبر مقابل تاتنهام نیز مشهود بود. آن‌ها به جای تهاجم به تیم شمال لندنی، رویکرد فشار آوری متفاوتی داشتند با هدف متوقف کردن تاتنهام از بازی سازی از عقب و امیدوار بودند با بازپس‌گیری‌ها موقعیت ایجاد کنند.

3 توالی زیر را نشان می‌دهد. یکی جایی که رایس (که مارکر مدیسون است) به ویرا فریاد می‌زند تا روی بیسوما فشار بیاورد، یکی که ساختار دفاعی آرسنال، تاتنهام را مجبور به پاس بلند می‌کند، و سومی که رایس توپ را به ژسوس می‌رساند که توپ را می‌دزدد اما شوتش برون می رود.

آرسنال به نظر استحکام بیشتری پیدا کرده است، اما شکوه تهاجمی فصل گذشته هنوز باید به طور کامل آزاد شود. اینکه تنها در گل‌های زده از منچسترسیتی عقب هستند و مقابل حریفانی که قبلا با آن‌ها مشکل داشتند (سیتی و اورتون در خانه) پیروز شده‌اند، امیدوارکننده است، اما تعادل مجدد در بازی تهاجمی نیاز است.