آری..او خدا بود

صورت سرخش را هنوز به یاد دارم...

بازوبندش را همچنین...

بی ادعا...ولی نورانی..نوری به وسعت ستاره..
آری او آرشاوین بود...
او خدای ارتش روسیه در مقابل بلوند های چک بود...
در شبی که چشم ها به دو کاپیتان دوخته شده بود...
یکی با موهای بلوند و دیگری با صورتی سرخ..سرخی به رنگ آرسنال...
آری او آرشاوین خدای آن شب..بود...
او که در همین نزدیکی ها بود...در لندن..امریتس....
اویی که با تعویضش و ورود به زمین هوو شد..! آری او همان آرشاوین بود..همان صورت قرمز خودمان..
اویی که مقابل چشم هزاران بیننده و یازده بازیکن چک هنرمندانه رقص موزون فوتبال را در ترکیب تیمش به حرکت درآورد...آری او آرشاوین بود...
همان آرشاوینی که ونگر با بازی گرفتن در سمت چپ لعنتی 90 درصد کارایی او را پرت میکرد...همان بازیکنی که باید مثل یک ماهی ای که باید در آب آزادانه شنا کند و برقصد در مستطیل سبز آزاد باشد تا موج عظیمی در ترکیب تیمش به وجود بیاورد..
آری او همان آرشاوینی بود که می بایست بجای رمسی ناآماده وسط زمین نیم فصل خودنمایی میکرد...صورت قرمزی که ذاتا یک هافبک است نه مهاجم !
او همانی بود که می بایست بجای بنایون به وی اعتماد میشد..
ولی من هنوز صورت سرخش را در تقابل با موهای بلوند توماس خوب به یاد دارم...سرخی ای که خارق العاده بر موهای طلایی کاپیتان چک چربید..
او زیاد دور نشده است....او هنوز درکنار ماست...در همین نزدیکی ها
به امید استفاده درست از ظرفیت هامون...
موفق باشید...نگارنده : " علیرضا ( هری ) "