درود بر کانو، نابغه جادوگر و اسطوره محبوب آرسنال

خیلی از هواداران آرسنال، نوانکو کانو رو به عنوان قهرمان افسانه‌ای باشگاه می‌شناسند. هرچند او هرگز به اندازه مهاجمان دیگه باشگاه به افتخارات بزرگی دست پیدا نکرد، اما حرکات پای فوق‌العاده و سلام دو انگشتیش او رو به یک اسطوره تبدیل کرد.

دقیقه آخر بازی در استمفورد بریج، و جو فوق‌العاده هیجان‌انگیزه. چلسی تا دقیقه ۷۵ با دو گل از آرسنال جلو بود، اما کانو با دو ضربه نزدیک در دقایق ۷۵ و ۸۳ اطمینان داد که این دربی داغ لندنی تا آخرین لحظه نفس‌گیر باقی خواهد ماند.

اولین گل، که با نوک پا از داخل محوطه جریمه زده شد، خیلی تماشایی نبود، و دومی - با اینکه از فضای موجود به زیبایی استفاده کرد - فقط کمی از گل اول چشم‌نوازتر بود.

حالا، با نزدیک شدن به سوت پایان، بازیکن جوان نیجریه‌ای به دنبال پاس ضعیف مارک اورمارس به سمت چپ می‌دود. او خودش رو جلوی تکل خشن آلبرت فرر می‌ندازه و ناگهان در مقابل هواداران آرسنال در فضایی وسیع قرار می‌گیره.

اتفاق بعدی، شخصیت کانو رو کاملا نشون می‌ده و یکی از لحظات به‌یادماندنی او با پیراهن قرمز و سفید باقی می‌مونه.

با گام‌های بلند و تند روی پاهای کشیده و قویش، به سمت محوطه جریمه و دروازه‌بان چلسی، اد دی‌گوی، حمله می‌کنه.

با حرکات پاهای تماشایی توپ را از دست دروازه‌بان رد می‌کند - البته قبل از آن، اد دی‌گوی با یک دست توپ را لمس می‌کند و باعث می‌شود توپ به طرز دیوانه کننده ای بین پاهایش بچرخد - حرکات کانو به نوعی عجیب و غریب به نظر می‌رسد، تقریبا عنکبوتی با پیچیدگی چندین اندام.

با وجود این، او با آرامش کامل یک ضربه به ظاهر بدون زحمت را اجرا می‌کند و توپ را از بالای سر مارسل دسایی و فرانک لبوف به گوشه بالایی سمت راست دروازه می‌فرستد.

کانو هرگز قرار نبوده در آرسنال ستاره اصلی باشد، چرا که او در اوج گلزنی نیکولاس آنلکا و کمی قبل از ظهور تیری آنری به تیم آمد.

او همزمان هم دست و پا چلفتی بود و هم توانایی ظرافت فوق العاده ای داشت، مهاجمی کاملا متفاوت بود، یک نابغه غیرقابل پیش بینی که گل‌های زیادی نمی‌زد، اما اغلب با مهارت‌های عالی گلزنی می‌کرد.

با این حال، مهاجم ۶ فوت و ۵ اینچی هنگام انتقال از اینترمیلان به آرسنال، با داشتن سابقه‌ای درخشش به عنوان یک پدیده در آژاکس قبل از کشمکش در سری آ، در میان هواداران محبوبیت خاصی داشت. این محبوبیت به خاطر غلبه بر جراحی برای یک نقص قلبی جدی در زمان حضورش در سن سیرو تقویت شده بود.

کانو خیلی زود دل هواداران آرسنال را به دست آورد. چند ماه پس از پیوستن به باشگاه، او در یک دربی دیگر خوش درخشید و در بازی مقابل تاتنهام در وایت هارت لین، پس از اینکه توپ را از روی سر لوک یانگ برگرداند، دروازه اسپرز را با ضربه‌ای محکم گشود.

چنین گل‌هایی بود که کانو را به یک اسطوره در شمال لندن تبدیل کرد، نمایش هایی از خلاقیت و تخیل که اغلب نفس تماشاگران را در سینه حبس می‌کرد.

این به این معنی نیست که او استاد گل‌های غافلگیرانه و ضربات در دهانه دروازه نبود، بلکه فقط به این معنی است که بازی او یک تضاد زیبا داشت، به نوعی هم استعدادی فوق العاده در کنترل با لمس اول داشت و هم دائماً پای خودش را لگد می‌زد.

علاوه بر همه اینها، او اخلاقی داشت که هواداران نمی‌توانستند آن را دوست داشتنی ندانند، گل‌هایش را با تمام شور و شوق یک نوجوان دست و پا چلفتی که به تازگی دوستش را در بازی کامپیوتری "Sensible Soccer" شکست داده بود، جشن می‌گرفت.

هر زمان که گل می‌زد، صورتش از خنده پر می‌شد. او حتی پیش از گرت بیل یا کریستیانو رونالدو، یک حرکت برای جشن گل ابداع کرد: بر خلاف حرکات خودنمایی شیک آنها، حرکت او یک سلام دو انگشتی دست و پا چلفتی بود که در بازی مقابل میدلزبرو با برگرداندن توپ به درون دروازه به آن شکل کامل داد.

کانو در روحیه، نقطه مقابل آنلکای “اخمو” بود؛ گاهی اوقات در استعداد مانند دنیس برکمپ عمل می‌کرد؛ او خیلی پیش از آنری با پاشنه گل می‌زد، و به همین دلیل با وجود وفور استعدادهای اطرافش، خودش به یک اسطوره تبدیل شد.

شاید تنها جایی که او بیشتر از هایبوری مورد علاقه بود، نیجریه بود، جایی که او نه تنها یک قهرمان فرقه‌ای، بلکه یک گنجینه ملی به حساب می‌آمد. او علاوه بر کمک به عقاب های سوپر در مرحله حذفی جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه، به همراه تیم ملی خود مدال طلای المپیک را کسب کرد و حتی موفق شد از رونالدو و غول های برزیل نیز بدرخشد.

کانو، مانند تمام قهرمانان فرقه‌ای برتر، در سال‌های آخر حضورش در آرسنال با گمنامی بازی کرد و لایه دیگری به افسانه شخصی خود اضافه کرد.

تعداد بازی های او از ابتدا به تدریج کاهش یافت و در فصل ۲۰۰۳/۰۴ به پایین ترین حد خود رسید، اگرچه به اندازه کافی بازی کرد تا مدال لیگ را به دست آورد و می‌تواند خود را در میان گروه مقدس "شکست ناپذیران" قرار دهد.

در پایان همان فصل، او با محبوبیت فوق العاده ای که تنها تعداد معدودی از بازیکنان سابق آرسنال از آن زمان به بعد تجربه کرده بودند، باشگاه را ترک کرد. همچنین با چندین مدال قهرمانی از جمله دو قهرمانی در لیگ برتر و دو قهرمانی در جام حذفی به عنوان یادگاری از دوران حضورش در آرسنال جدا شد.

باورنکردنی است که این پایان دوران جمع آوری جام توسط کانو در انگلیس نبود. پس از گذراندن دو فصل نه چندان درخشان در وست بروم، کمتر کسی پیش‌بینی می‌کرد که او با پیوستن به تیم پورتموث هری ردنپ در سال ۲۰۰۶ به کابینه افتخاراتش اضافه کند.

در حالی که قهرمانی آنها در جام حذفی دو سال بعد همیشه با بحران مالی که بعداً رخ داد همراه خواهد بود - کانو یکی از اعضای گرانقیمت تیم بود که باشگاه در خلال مبارزه پورتموث با انحلال برای فروش آنها با مشکل مواجه شد - با این حال، این بازیکن سابق آرسنال لحظه‌ای فراموش نشدنی را برای هواداران پورتموث رقم زد.

او پس از زدن گل پیروزی در نیمه نهایی جام حذفی مقابل وست بروم، در فینال مقابل کاردیف این کار را تکرار کرد و درخشش نهایی را به میراث منحصر به فرد خود اضافه کرد.