ژسوس همیشه در حال تکامل، هرگز سبک برزیلی‌اش را از دست نمی‌دهد

مهاجم آتشین ما دوباره به گلزنی بازگشته است، اما او فاش می‌کند که همیشه به اصولی که از سال‌های اولیه‌ی درخشش خود در سرزمین مادری‌اش شکل داده، پایبند بوده است.

هر چیز دیگری که گابریل ژسوس تاکنون در دوران بازیگری درخشان خود آموخته، او می‌گوید هر زمان که در زمین باشد، همیشه تلاش می‌کند به آنچه که به شروع کارش کمک کرده، وفادار باشد.

گابی عناوین قهرمانی لیگ را در برزیل و انگلیس، و همچنین مدال طلای المپیک و کوپا آمریکا را با تیم ملی کشورش کسب کرده است، و او می‌گوید راز موفقیتش این بوده که همیشه به غرایز خود هنگام در اختیار داشتن توپ، اعتماد کند.

او می‌گوید: ''بزرگترین درسی که آموختم این است که خودم باشم - همیشه. هر اتفاقی که در بازی بیفتد، باید خودم باشم، بازی خودم را انجام دهم.''

''وقتی جوان بودم، مربیگری زیادی نداشتم. برای خودم با دوستانم بازی می‌کردم، و این چیزی است که سعی کرده‌ام در طول دوران حرفه‌ای‌ام حفظ کنم. من فقط سعی می‌کنم وقتی در زمین هستم، خودم باشم. گاهی اوقات از آنچه که در جوانی بودید، دور می‌شوید، اما ۹۵ درصد مواقع سعی می‌کنم خودم باشم.'' این را بازیکن ۲۷ ساله اهل سائوپائولو اضافه می‌کند.

''منظورم از این، بازی با آزادی و تلاش برای ابراز وجود است. بدیهی است که از زمانی که یک بازیکن حرفه‌ای شده‌اید، ساختار بیشتری دارید که باید از آن پیروی کنید. اما فکر می‌کنم من از آن دسته بازیکنانی هستم که از ساختار و تاکتیک‌های مربی، به خصوص بدون توپ، پیروی می‌کنم.''

''اما گاهی اوقات بیشتر به غرایزم بستگی دارد. وقتی توپ را پس می‌گیرم و حرکت می‌کنم - این من هستم. وقتی توپ را در اختیار دارم، سعی می‌کنم کار متفاوتی انجام دهم. منظورم از خودم بودن این است.''

از زمانی که گابی به عنوان یک استعداد نوجوان خارق‌العاده با پالمیراس در شهر خود ظهور کرد، توانسته روحیه فوتبال خیابانی و استعداد طبیعی برزیلی را با تمایل به یادگیری و سازگاری با خواسته‌های تیمش ترکیب کند. بنابراین آیا او بیشتر به غرایز خود در طول مسابقه تکیه می‌کند یا به عملی کردن آنچه در طول دوران حرفه‌ای خود آموخته است؟

او می‌گوید: ''فکر می‌کنم کمی از هر دو است. گاهی اوقات لازم نیست فکر کنید - فقط انجامش دهید. اما مواقع دیگر باید بفهمید که در یک موقعیت قرار است چه کاری انجام دهید. داشتن این تعادل خوب است. همه چیز به موقعیت بستگی دارد - آیا شما برنده هستید یا بازنده، آیا در یک سوم نهایی هستید، آیا به دنبال کنترل هستید یا هر چیز دیگری.''

برای اینکه بفهمیم سبک بازی او چگونه شکل گرفته است، باید به روزهای بسیار اولیه او در این ورزش، زمانی که از تیم محلی کوچک خود آنهانگوئرا به پالمیراس پیوست، برگردیم.

گابی توضیح می‌دهد: ''من در سال ۲۰۱۲ وقتی ۱۵ ساله بودم به پالمیراس رسیدم، اما زیاد بازی نکردم زیرا پایان سال بود، بنابراین واقعاً در سال ۲۰۱۳ در آکادمی آنها شروع کردم. آن اولین باری بود که در یک باشگاه بزرگ مربیگری می‌شدم. قبل از آن یک باشگاه دهکده بود، با افراد مسن‌تر در فوتبال آماتور بازی می‌کردم.''

''اما در آن زمان، بیشتر تمرکز روی ساختن بازیکن بود، نه جنبه تاکتیکی. مطمئن نیستم الان چگونه است، زیرا من در آکادمی نیستم، اما می‌دانم در آن زمان، به ما یاد می‌دادند که خودمان را ابراز کنیم و توپ را بگیریم. این خیلی به من کمک کرد، من خیلی از آن لذت بردم و به همین دلیل اینجا هستم.''

گابی می‌گوید، با قدم گذاشتن به فوتبال حرفه‌ای، زمانی بود که او برای اولین بار مجبور شد بازی خود را گسترش دهد تا توانایی خود را به حداکثر برساند. زمانی بود که او پتانسیل خود را به عنوان یک مهاجم چندمنظوره نشان داد و منجر به اولین بازی او برای تیم ملی برزیل در سن ۱۹ سالگی شد. او در اولین بازی خود دو گل به ثمر رساند و بهترین گلزن برزیل در مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ بود و ۷ گل در ۱۰ بازی به ثمر رساند.

او تأمل می‌کند: ''وقتی به پالمیراس آمدم، برای اولین بار چیزهایی را دیدم که قبلاً هرگز ندیده بودم - آنچه بودن در یک باشگاه بزرگ، جنگیدن برای جایگاه خود، بازی تاکتیکی‌تر و چیزهایی از این دست به معنای آن بود. در ابتدا فقط می‌خواهید بازی کنید، اما به زودی متوجه می‌شوید که چقدر به شما کمک می‌کند. در آن زمان، وقتی ۱۶ ساله بودم، شماره ۹ نبودم، به عنوان مهاجم دوم بازی می‌کردم. به سمت چپ، راست می‌رفتم یا با مهاجم می‌دویدم. نه مانند یک شماره ۱۰ معمولی.''

"اما آن زمان در آکادمی برای من بسیار خوب بود و وقتی ۱۷ ساله شدم به تیم اصلی رسیدم و شروع به بازی در بال چپ کردم. آنها من را آنجا گذاشتند و برای من خوب بود. من هرگز شماره ۹ نبودم - عادت داشتم آزادتر باشم. اما به محض اینکه به تیم ملی رفتم و شماره ۹ بازی کردم، همه چیز برای من خیلی خوب پیش رفت. من اعتماد به نفس پیدا کردم و بیشتر آنجا بازی کردم. امروز می‌توانید ببینید که من می‌توانم به دلیل آن روزها در دو یا سه موقعیت مختلف بازی کنم.''

اما تغییر بزرگتری در زندگی و حرفه‌اش به زودی رخ داد. در ژانویه ۲۰۱۷، گابی با منچسترسیتی پپ گواردیولا قرارداد امضا کرد - اولین باری که او پا به انگلیس گذاشته بود.

او با لبخند می‌گوید: ''کاملاً متفاوت بود. فصل خود را با پالمیراس در برزیل به پایان رساندم، ما برای اولین بار در ۲۲ سال لیگ را بردیم و فصل بسیار خوبی داشتم. حدود ۲۱ گل در آن سال به ثمر رساندم، اما بازی‌های زیادی را از دست دادم زیرا زیاد لگد می‌خوردم! داورها خطا نمی‌گرفتند، بنابراین من شکایت می‌کردم و کارت زرد زیادی برای اعتراض می‌گرفتم. آنجا برای سه کارت زرد محروم می‌شوید، بنابراین من محرومیت‌های زیادی می‌گرفتم. این بهانه نیست - حقیقت دارد.''

''بنابراین گل‌های زیادی نزدم، اما گل‌هایی که زدم مهم بودند. سپس در ژانویه به اینجا در انگلیس رسیدم و همه چیز برای من کاملاً متفاوت بود. در برزیل ۲۵ درجه بود و در انگلیس منفی دو بود و ساعت ۳ بعد از ظهر هوا تاریک می‌شد! همچنین در آن زمان انگلیسی صحبت نمی‌کردم، غذا را نمی‌شناختم - با خودم می‌گفتم، 'من اینجا چه کار می‌کنم؟ می‌خواهم به خانه بروم!' همچنین مدارک مربوط به انتقالم از پالمیراس با تأخیر آمده بود، بنابراین مجبور شدم به تنهایی تمرین کنم، یخ زده بودم - فقط می‌خواستم بروم.''

''مادرم، برادرم و دوستم با من بودند، اما قطعاً دوره سازگاری بود. اما با نگاهی به گذشته، برای من خوب بود. به محض اینکه تمرین با تیم را شروع کردم، بازی‌ها را هم انجام دادم و سپس گل زدم و همه چیز خوب بود. تجربه شگفت‌انگیزی برای من بود که برای اولین بار در لیگ برتر بازی کنم - دشوار بود اما مهم بود.''

اما مطابق با بقیه دوران حرفه‌ای‌اش تا آن زمان، استعداد و عزم راسخش او را از آن شرایط عبور داد. او در نیم فصل اول خود تنها در ۱۰ بازی لیگ برتر، هفت گل به ثمر رساند - فوتبال انگلیس به وضوح برای او مناسب بود.

او فاش می‌کند: ''حدود یک ماه - از ژانویه تا فوریه - طول کشید تا جا بیفتم. سپس وارد تیم شدم، مقابل تاتنهام گل زدم، اما آفساید بود. اما بعد گفتم 'باشه، من می‌توانم انجامش دهم.' خوب تمرین می‌کردم، سپس شروع به بازی کردم و شروع به گلزنی کردم و از ماندن خوشحال بودم. هنوز هم سخت بود، زبان صحبت نمی‌کردم، در هتل زندگی می‌کردم - و آفتاب کجا بود؟! ساعت ۳:۳۰ بعد از ظهر است و هوا تاریک است! اما نمی‌توانم شکایت کنم.''

''در آن زمان فقط ۱۹ سال داشتم، بنابراین تصور کنید که در ۱۹ سالگی این اتفاق بیفتد. تفاوت بزرگی برای من بود. اما من ذهنم را قوی نگه داشتم. باشگاه خیلی به من کمک کرد و همچنین توصیه‌های خوبی از مادرم، خانواده‌ام، دوستانم داشتم و انتخاب‌های خوبی نیز در زندگی‌ام انجام دادم و قوی ماندم.''

با نگاهی به گذشته، نه سال بعد، گابی چقدر مجبور شد رویکرد خود را در زمین تغییر دهد تا در لیگ برتر پیشرفت کند؟ آیا مثلاً رویکرد فیزیکی او را شگفت زده کرد؟

او با خنده می‌گوید: ''نه، من کمتر از برزیل لگد می‌خوردم! ببینید، من اهل برزیل هستم، برزیلی هستم، سبک برزیلی دارم. من در ۱۹ سالگی آمدم و اینگونه بازی می‌کردم. اما یادم می‌آید کمی بعد از آمدن به انگلیس، بازی‌ای انجام دادیم که ۲-۱ بردیم، من دو گل زدم.''

"اما در طول بازی توپ را دریافت کردم، آن را کنترل کردم و سپس آن را بالا انداختم. اما یایا توره رو به من کرد و گفت: 'گابی، ساده بازی کن، اینجا ساده بازی می‌کنیم!' فکر کردم باشه، من می‌توانم این کار را انجام دهم، و خیلی خوشحال بودم که او می‌توانست پیش من بیاید و این را بگوید، زیرا واقعاً خیلی کمک کرد تا بدانم اوضاع در انگلیس چگونه است. با برزیل متفاوت است.''

''از آن زمان دیگر کارهایی را فقط برای نمایش انجام ندادم، فقط سعی کردم اگر مؤثر بود و به تیم کمک می‌کرد، آن کارها را انجام دهم. اگر به ما کمک می‌کرد رو به جلو برویم، آن را انجام می‌دادم، اما نه مانند برزیل که ما قبلاً کارهایی از این دست را در یک بازی فقط برای تفریح انجام می‌دادیم. این خیلی به من کمک کرد.''

گابی اضافه می‌کند که هنوز کلیپ‌هایی از بازی خود در دوران جوانی‌اش در برزیل را تماشا می‌کند و می‌گوید هنوز سبک خود را تشخیص می‌دهد، اما با گذشت سال‌ها و تکامل بازی‌اش، چیزهای زیادی تغییر کرده است.

او می‌گوید: ''نمی‌توانم مقایسه کنم، زیرا متفاوت است. من خیلی جوان‌تر بودم. مثلاً فکر می‌کنم وقتی ۱۵ ساله بودم سریع‌تر بودم. لاغرتر بودم، اما حالا قوی‌تر هستم، بنابراین نمی‌توانید مقایسه کنید. اما بدیهی است که سبک بازی من فکر می‌کنم یکسان است، اما با تجربه بیشتر، بازی را بیشتر درک می‌کنم.''

"اما شما هنوز باید بازی کنید - توپ را بگیرید، توپ را پاس دهید، از بازیکنان عبور کنید و خودتان باشید. اما همچنان می‌توانید یک بازیکن تیمی باشید. من به یک شکل در برزیل بازی می‌کردم و البته وقتی باشگاه را عوض می‌کنید، چیزها تغییر می‌کنند. این همیشه در DNA من، سبک برزیلی من خواهد بود، اما شما آن را با نیازهای باشگاه تطبیق می‌دهید.''

''فکر می‌کنم این فقط طبیعی است. در زندگی اگر می‌خواهید به اوج برسید، باید بفهمید که باید از ساختارها و تاکتیک‌ها پیروی کنید. اما در عین حال، فکر می‌کنم اگر بتوانید آن را ترکیب کنید و با آزادی بازی کنید، چیز بزرگی خواهد بود. شما نمی‌خواهید ویژگی‌های خود را از دست بدهید. مربیان نیز این را می‌دانند. آنها می‌خواهند بازیکنان از تاکتیک‌های آنها پیروی کنند، اما آنها همچنین می‌دانند که ویژگی‌های خود بازیکن چیست.''

بنابراین تکامل بعدی در حرفه گابی چه خواهد بود؟ آیا او می‌تواند تصور کند که پس از دوران بازی‌اش به مربیگری روی بیاورد؟ و اگر چنین شود، آیا او از آن دسته افرادی خواهد بود که آزادی بیان را در بازیکنانش که خودش از آن لذت می‌برد، تشویق می‌کند؟

او اعتراف می‌کند: ''فکر نمی‌کنم مربی خوبی باشم. بدیهی است با مربیانی که در طول دوران حرفه‌ای‌ام با آنها کار کرده‌ام، شاید بتوانم مربی باشم، زیرا چیزهای زیادی یاد گرفته‌ام. اما در عین حال نمی‌دانم که آیا می‌توانم آن را انجام دهم یا نه. فکر نمی‌کنم. خواسته‌های زیادی وجود دارد، بنابراین فکر نمی‌کنم، اما چه کسی می‌داند؟''

''من واقعاً نمی‌خواهم هنوز مدارک مربیگری‌ام را بگیرم، اما هنوز زود است. من ۲۷ ساله هستم، اما بدیهی است که باید خودتان را آماده کنید زیرا دوران حرفه‌ای یک فوتبالیست خیلی سریع می‌گذرد. فکر می‌کنم حداقل ۱۰ سال دیگر فرصت دارم، بنابراین در حال حاضر فکر نمی‌کنم مربی خواهم شد.''

"شاید اگر جورجینیو یا شخص دیگری در آینده پیش من بیاید و بگوید، 'لطفاً می‌خواهم دستیار من باشی!' شاید نظرم تغییر کند، اما در حال حاضر برای من نیست."