ادای احترام به آبو دیابی، هافبک کمترشناخته‌شده اما هنرمند آرسنال

آبو دیابی فوتبالیستی با ظرافتی خاص و حرکاتی تماشایی بود، گویی در زمین مسابقه شناور بود.

در دوران اوج، دیدن او روی زمین لذت‌بخش بود، بازیکنی با ترکیبی منحصر به فرد از قدرت بدنی استثنایی و تکنیک بی‌نقص.

اما متاسفانه دوران اوج دیابی کوتاه بود. این بازیکن فرانسوی در طول دوران حضورش در آرسنال، مصدومیت‌های متعدد و شدیدی را تجربه کرد که در نهایت منجر به خداحافظی او از فوتبال در سال ۲۰۱۹ در سن ۳۲ سالگی شد.

هرچند دیابی نتوانست به پتانسیلی که در اواخر نوجوانی و اوایل دهه ۲۰ سالگی نشان داده بود برسد، همچنان به عنوان یکی از بازیکنان کمترشناخته‌شده لیگ برتر شناخته می‌شود.

او صرفاً جانشین ناموفق پاتریک ویرا نبود، همانطور که برخی ادعا می‌کردند. مقایسه این دو بازیکن قابل درک بود، اما آن‌ها بازیکنانی با ویژگی‌های متفاوت بودند.

دیابی بازیکنی ظریف و خونسرد بود، گاهی اوقات دست و پا چلفتی و بی حال به نظر می‌رسید، اما زمانی که توپ به پایش بود، همیشه تماشایی و زیبا بازی می‌کرد.

او توانایی کنترل بازی، دیکته کردن ریتم مسابقه، به راه انداختن حملات از خط هافبک و خلق موقعیت یا حتی گلزنی را داشت.

برای هواداران آرسنال، تماشای بازی دیابی عمدتاً تجربه‌ای لذت‌بخش بود.

اما بعد مصدوم شد.

اولین و احتمالاً مهم‌ترین مصدومیت او در بازی مقابل ساندرلند در فصل ۲۰۰۵/۰۶ اتفاق افتاد. در حالی که آرسنال با نتیجه ۳-۰ پیش بود و بازی را در کنترل داشت، دن اسمیت، مدافع ساندرلند، به طرز غیرقابل توضیحی خود را در کنار خط بیرون به چالش دیابی انداخت، در حالی که اصلاً به توپ نزدیک نبود.

دیابی با فریاد درد بر زمین افتاد. آن تکل وحشتناک باعث شکستگی مچ پایش شد. از آن لحظه به بعد، مصدومیت به بخش جدایی‌ناپذیر دوران حرفه‌ای او تبدیل شد.

«این مصدومیت تأثیر زیادی روی حرفه من گذاشت»، دیابی در سال ۲۰۱۹ گفت: «قبل از آن، من حتی نمی‌دانستم مصدومیت‌های عضلانی به چه شکلی هستند. این مصدومیت منجر به مصدومیت‌های بیشتری شد.»

«آن موقع فقط ۱۹ یا ۲۰ ساله بودم. مصدوم می‌شوید و فقط فکر می‌کنید، درمان می‌شوم و برمی‌گردم زمین.»

«بعد از اینکه برگشتم، فهمیدم که چیزی تغییر کرده است. انعطاف‌پذیری زیادی در مچ پایم را از دست داده بودم؛ آن سرعت همیشگی را نداشتم و می‌دانستم که اتفاقی افتاده است.»

ادای احترام به آبو دیابی

«بعد از آن، شروع کردم به مصدومیت‌های مکرر و عضلانی دچار شدن، و این قطعا به آن اتفاق (شکستگی مچ پا) مرتبط بود.»

داستان دیابی، تا حد زیادی حکایتی از "اگرها"ی فوتبال است. دوران حرفه‌ای او مملو از حسرت شد، مسیری که با یک لحظه جنون‌آمیز از بازیکن حریف تغییر جهت داد.

اما این به این معنی نیست که نمی‌توانیم از کیفیت انکارنشدنی او قدردانی کنیم. اوج دوران بازی او گذرا بود و شاید به همین دلیل خاص‌تر هم باشد.

برای عاشقان فوتبال، دیابی یک تماشای ناب بود. او تجسمی از فلسفه فوتبالی آرسن ونگر بود و اگرچه دوران حضور او در اوج، بهترین دوران آرسنال نبود، اما می‌توانست به همان شکلی که ویرا رهبر خط میانی بود، او نیز در این جایگاه بدرخشد.

در میان پاس‌های نرم و دویدن‌های آهویی او در خط میانی، گل‌های تماشایی هم به چشم می‌خورد.

شاید به یادماندنی‌ترین گل او، ضربه مهارنشدنی‌اش مقابل دربی در فصل ۲۰۰۷/۰۸ باشد.

دیابی توپ را در سمت چپ دریافت کرد، به سمت داخل حرکت کرد، از سد دو بازیکن سفیدپوش گذشت و با ضربه‌ای سهمگین، توپ را به گوشه بالای دروازه فرستاد.

دیابی بازیکنی توانا بود که درخشش‌های فراوانی داشت، هرچند که حاشیه‌ی همیشگی او، مصدومیت‌های متوالی و عدم ثبات در زمین بود.

با بیشتر شدن مصدومیت‌ها، به طور قابل ‌توجهی از کیفیت عملکرد دیابی کاسته شد. ونگر، با وجود حمایت همیشگی از او، در نهایت مجبور به استفاده از بازیکنان دیگر شد.

اما این افت به دلیل کم‌کاری یا نداشتن استعداد ذاتی نبود. هیچ‌کس از ونگر که دیابی را قبل از انتقال او از اوسر به آرسنال در ژانویه ۲۰۰۶ به عنوان ستاره‌ای آینده‌دار می‌دید، ناراحت‌تر نبود.

ونگر درباره‌ی دیابی گفت: «یکی از غم‌انگیزترین اتفاقات برای ما در آرسنال این بود که به دلیل مصدومیت‌، فرصت بهره‌مندی از بهترین عملکرد آبو دیابی را نداشتیم.»

«من خیلی ناراحتم، چون این پسر استعدادی درخشان و فوق‌العاده است. ناراحتی دیگر این است که او چنین سرنوشتی را تجربه کرد. او بازیکنی بسیار جدی و حرفه‌ای بود.»

دیابی هر شب در خانه بود، هر روز به خوبی آماده می‌شد و پاداش نمی‌گرفت.

ونگر ادامه داد: «او نزدیک‌ترین بازیکن به پاتریک ویرا بود که در اینجا دیده‌ایم، حتی با پتانسیل هجومی خوب. در فرانسه، او بسیار مورد احترام است، زیرا هر بار که در تیم ملی فرانسه بازی می‌کرد، تأثیرگذار بود. این خیلی ناراحت‌کننده است.»

غم و ناراحتی ونگر واقعی بود. بازیکنانش، به خصوص کسانی که او با دقت استعدادیابی کرده بود و برایشان هزینه کرده بود، برای او مهم بودند.

ونگر مانند بسیاری دیگر، از دیدن روند پیشرفت دیابی بعد از اولین فصل امیدوارکننده‌اش در شمال لندن هیجان‌زده شده بود.

ویرا در زمان شکل‌گیری تیم شکست‌ناپذیران، خریدی محوری بود و به نظر می‌رسید دیابی، هرچند بازیکنی با سبک متفاوت، می‌توانست تأثیری مشابه داشته باشد.

حالا دیگر همه اینها فرضیه‌ای بیش نیستند. اما هنگام صحبت در مورد چنین استعدادی، ذکر ملاحظات ضروری است.

روزی فرا می‌رسد که دیگر از دیابی یاد نخواهد شد. او به دلایلی خارج از کنترلش نتوانست خود را به عنوان یکی از بزرگان لیگ برتر تثبیت کند، بنابراین این ویرا، امانوئل پتی، سسک فابرگاس و دیگران هستند که نامشان در کتاب‌های تاریخ ثبت خواهد شد.

اما نباید دیابی را فراموش کرد. نه به خاطر آنچه به دست آورد، بلکه به خاطر توانایی بی‌نظیرش، تکنیک فوق‌العاده‌اش و تلاش‌های تحسین برانگیزش برای غلبه بر مصدومیت‌های ناتوان کننده.

آرسنال شاید هرگز بازیکنی به این شکل منحصر به فرد نداشته باشد.