سادیو مانه، سون هیونگ مین و رابرت پیرس: چه کسی بازیکن بهتری بود؟

دنیل استوریج، مهاجم سابق فوتبال، تو برنامه‌ی «شب دوشنبه فوتبال» شبکه‌ی اسکای اسپورتس گفت که مهاجم‌های جوون امروزی ترجیح می‌دن تو پست وینگر بازی کنن تا مهاجم نوک.

اون گفت: «وقتی خودم ۷-۸ ساله‌ بودم، به رونالدو، آنلکا، پله، مارادونا، فان باستن نگاه می‌کردم. همه‌شون مهاجمای نوک کلاسیک بودن. ولی فکر می‌کنم جوونا حالا به رونالدو، امباپه، صلاح، نیمار، یعنی وینگرها نگاه می‌کنن. اینا الگوهای نسل جوون هستن.»

حرفش بی‌راه هم نیست. از یه وینگر انتظار گلزنی هست، ولی نه به اندازه‌ی یه مهاجم نوک. با این حال بازم همه‌ی افتخارات و جذابیت‌های یه گلزن رو داره، در حالی که فقط کافیه یکم تو کارهای دفاعی هم شرکت کنه.

وینگرهای امروزی دیگه همین‌طورین. سادیو مانه و سون هیونگ مین تو سال‌های اخیر جزو بهترینای هنر وینگری بودن. قبل از اینا هم رابرت پیرس یه آدم پیشرو و الگویی تو گلزنی از جناحین بود.

اما بهترین این سه نفر کیه؟ بیایم بررسی کنیم...

دریبل‌زنی

رابرت پیرس یه جادوی خاصی با توپ داشت. شاید سرعتی مثل برق و باد نداشت، ولی یه جهش اولیه خوب و قدرت بدنی دست‌کم‌گرفته‌شده‌ای داشت که بهش اجازه می‌داد با خیال راحت از مدافع رد بشه و خودش رو تو موقعیت گل قرار بده.

شماره هفت سابق آرسنال، توپ رو مثل هافبک‌های ایده‌آل دوره‌گرد امروزی، با خودش نگه می‌داشت؛ حریف رو وسوسه می‌کرد که به توپی نزدیک بشه که هیچوقت از کنترلش خارج نبود.

پیرس می‌تونست سرعت بازی رو کم کنه و با ریتم خودش بازی کنه، در حالی که مانه و سون تو شرایط پرسرعت و شلوغ می‌درخشن. این ایرادی به اونا نیست؛ جز تو این بخش! آره اینجا یه ایراد محسوب میشه.

پاس‌کاری

اما نکته‌ی کلیدی درباره پیرس اینه که فقط گلزن خوبی نبود، بلکه یه پاسور بی‌نظیر هم بود.

البته وقتی کنار تیری آنری بازی می‌کنی، آمار پاس گلت بالا می‌ره – می‌تونستی تو خط میانی بهش پاس بدی و مطمئن باشی تو ۵ ثانیه توپ تو دروازه است – ولی پیرس بی‌خود و بی‌ریا خودش رو وقف تیم می‌کرد و با این حال، خوش درخشید. ۱۵ پاس گلی که توی فصل قهرمانی آرسنال در ۲۰۰۱/۲۰۰۲ ثبت کرد، جزو بهترین‌‌های تاریخ لیگ برتر محسوب می‌شه.

البته نمی‌شه نقش سادیو مانه تو خلق موقعیت برای هم‌تیمی‌هاش رو نادیده گرفت – اونم تو این بخش واقعا قویه. ولی بازم هم قهرمان این بخش، رابرت پیرسه.

تمام‌کنندگی

اگه پیرس تو فوتبال امروزی بازی می‌کرد، به احتمال زیاد هر فصل تعداد گل‌هایش دو رقمی می‌شد. اما حیف که اون به جای اینکه گلزنی از کناره‌ها رو کامل کنه، فقط پایه‌گذار اون بود.

انتخاب بین مانه و سون کار راحتی نیست، ولی در نهایت این ستاره کره‌ای از نظر ما یه سر و گردن بالاتره. هر دو‌شون کفش طلای لیگ برتر رو بردن، ولی کاپیتان کنونی تاتنهام به گلزنی از هر فاصله و با هر پایی شهرته و حتی جایزه پوشکاش رو هم برده.

تو ده سال گذشته، فقط لیونل مسی آمار گل‌های زده‌ش رو نسبت به میانگین گل‌های مورد انتظار بهتر کرده. یعنی از لحاظ آماری، فقط بهترین بازیکن تاریخ، از سون در تموم‌کنندگی بهتر بوده.

سرعت

به سادیو مانه بی‌احترامیه اگه همه ویژگی‌های شگفت‌انگیزش رو نادیده بگیریم و فقط بگیم نقطه قوت اصلیش سرعتشه. ولی خب، دنیا همینه!

البته سرعت برای یه وینگر مهمه. مانه می‌تونست با سرعت برق‌آساش، وحشت رو تو دل مدافعین و هواداران حریف بندازه. اون کم بازیکنی نبود که بتونه این کار رو انجام بده.

فقط کافیه بهش فضا بدین تا بدوه، اون با تمام وجود خودش رو جلو می‌ندازه. حتی اگه همه راه‌ها رو ببندین، بازم راهی پیدا می‌کنه تا سد دفاعی شما رو بشکنه. اگه تو یه بازی ضرباتش گل نشه یا پاساش دقیق نباشه، حداقل می‌تونه با سرعتش موقعیت‌سازی کنه.

مجموع

مهم نیست میراث، تاثیر، تحسین، کاریزما، یا جام‌ها رو جدا در نظر بگیریم، در مجموع رابرت پیرس هست که برنده‌ی این مقایسه است. اون بزرگ‌ترینِ بین این سه بزرگ، و درخشان‌ترین ستاره تو جمعی درخشان بود.