پیرو هینکاپیه: چرا آرسنال به دنبال جذب مدافع بایر لورکوزن است؟

توپچی‌ها به دنبال اضافه کردن یک مدافع چندپسته به ترکیب خود هستند و جست‌وجویشان آن‌ها را به قهرمان بوندس‌لیگا رسانده است.

با وجود اینکه هینکاپیه تا ابتدای سال ۲۰۲۶ هنوز ۲۴ ساله نمی‌شود، تاکنون بیش از ۲۰۰ بازی در سطح بزرگسالان انجام داده است. او در دو قاره، سه تورنمنت بین‌المللی و همراه با مجموعه‌ای چشمگیر از افتخارات فردی و تیمی، عملکردی درخشان داشته است. چنین بازیکنی همان کسی است که تیم‌ها حاضرند برایش هزینه هنگفتی بپردازند.

در چهار فصل اخیر، هینکاپیه به یکی از چهره‌های آشنا در تیم بایر لورکوزن تبدیل شده است؛ تیمی که آلمان را فتح کرده و به رقیبی جدی برای بایرن مونیخ بدل شده است. با این حال، تنها یک هفته مانده به پایان پنجره نقل‌وانتقالات تابستانی، او به دنبال چالشی تازه برای فصل ۲۶-۲۰۲۵ و سال‌های بعد است.

صبح دوشنبه، برای اولین بار گزارش شد که آرسنال در جست‌وجوی یک مدافع چپ‌پا به هینکاپیه علاقه نشان داده است. روی کاغذ به‌خوبی می‌توان دید چرا توپچی‌ها به دنبال بازیکنی با توانایی‌ها و شخصیت او هستند، حتی اگر قرار نباشد در ورزشگاه امارات بلافاصله جایگاهی ثابت در ترکیب اصلی پیدا کند.

پس هینکاپیه کیست، چرا آرسنال به سراغ او رفته و او چه چیزی می‌تواند به تیم میکل آرتتا اضافه کند؟ سایت GOAL نگاهی به این مدافع چندپسته اهل اکوادور انداخته است...

از کجا همه چیز شروع شد

پیرو هینکاپیه در ۹ ژانویه ۲۰۰۲ در شهر بندری اِسمِرالدا در اکوادور متولد شد. نام خانوادگی رسمی او Hincapié است که در زبان اسپانیایی روی «e» آخرش تأکید می‌شود، اما در آمریکای جنوبی این علامت کمتر استفاده می‌شود. بعدها در زندگی‌اش، از او به عنوان «پسر با نامی غیرمعمول» یاد می‌شد؛ موضوعی که باعث می‌شد در رده‌های پایه بیشتر به چشم بیاید.

او در گفت‌وگویی با وب‌سایت لورکوزن گفت: «زمان‌های خوب و سختی وجود داشت. پدر و مادرم همیشه خیلی مراقب من و دو برادر و خواهرم بودند. اوضاع‌مان بد نبود و هر شب غذایی روی سفره داشتیم. این مسئله در اکوادور عادی نیست و من قدردانم که هیچ‌وقت مجبور نشدم با شکم خالی به خواب بروم. بعضی وقت‌ها در گوایاکیول کمبود غذا وجود داشت. اما خداراشکر من همیشه خیلی خوب بودم.»

هینکاپیه در مسیر رشد فوتبالی‌اش از پنج آکادمی و مدرسه شبانه‌روزی مختلف در سراسر اکوادور عبور کرد تا اینکه در سال ۲۰۱۶ به ایندپندینته دل‌واله پیوست. او سه سال در تیم‌های پایه این باشگاه حضور داشت و در سال ۲۰۱۹ نخستین بازی خود در رده بزرگسالان را انجام داد. در این مدت همچنان برای تیم زیر ۲۰ سال ایندپندینته هم بازی می‌کرد و در آخرین سال حضورش، به قهرمانی آن‌ها در کوپا لیبرتادورس زیر ۲۰ سال کمک کرد.

تا آن زمان، سایر تیم‌های آمریکای جنوبی هم به استعداد هینکاپیه پی برده بودند و پیشنهادهای متعددی برای ترک کشورش دریافت کرد. در نهایت، او تایرس از لیگ برتر آرژانتین را انتخاب کرد و در اوت ۲۰۲۰ با قراردادی به ارزش یک میلیون دلار به این تیم پیوست.

فرصت بزرگ

باشگاه تایرس، درست مانند ایندپندینته، خیلی زود متوجه شد که با بازی دادن به هینکاپیه در تیم اصلی و تجربه او در فوتبال بزرگسالان، نمی‌تواند برای مدت زیادی نگهش دارد. در واقع، او تنها ۲۲ بار پیراهن «لوس ماتادورس» را پوشید و سپس دوباره فروخته شد.

اروپا صدایش می‌زد و بایر لورکوزن اولین تیمی بود که در صف ایستاده بود. این باشگاه سابقه‌ای طولانی در جذب استعدادهای آمریکای جنوبی و تبدیل آن‌ها به ستاره‌های بزرگ دارد – آخرین نمونه‌ها آرتورو ویدال و رناتو آگوستو بودند که ورزشگاه بای‌آرنا را سکوی پرش خود به بقیه اروپا قرار دادند. تقریباً یک سال پس از پیوستن به تایرس، هینکاپیه در اوت ۲۰۲۱ و در ۱۹ سالگی به لورکوزن ملحق شد.

او درباره انتخابش گفته است: «با خانواده‌ام، با خودم و با خدا مشورت کردم و لورکوزن را انتخاب کردم. احترام زیادی برای کشور و زبان آلمانی قائل بودم و خانواده‌ام همیشه تأکید می‌کردند که بازیکنان زیادی از آمریکای لاتین اینجا بازی کرده‌اند و بعضی از آن‌ها سال‌های زیادی مانده‌اند. این دلیل مهمی برایم بود. چون اگر آن‌ها سال‌ها در اینجا بمانند، یعنی احساس راحتی می‌کنند.»

برای هینکاپیه در آلمان دوره تطبیق طولانی وجود نداشت؛ چرا که او در همان فصل نخست ۳۳ بار در تمام رقابت‌ها به میدان رفت. در بوندس‌لیگا، تنها پنج بازیکن نوجوان دیگر – جود بلینگهام، یوشکو گواردیول، جو اسکالی، آرمِل بلا-کوچاپ و فلوریان ویرتز – بیشتر از او بازی کردند، و لورکوزن فصل را در رده سوم به پایان رساند.

با این حال، هینکاپیه تنها به آلمان نیامد. او که خانواده‌دوست است، برادر بزرگ‌ترش را با خود آورد و مصمم بود به اقوامش در اکوادور کمک کند. او گفته بود: «ناگهان پول بیشتری نسبت به شرایط گذشته‌مان درمی‌آورم. البته برای من پول مهم نیست، چون فقط می‌خواهم فوتبال بازی کنم، اما حالا این فرصت را دارم که به خانواده‌ام کمک کنم. طبیعی است که برای خودم هم چیزی بگیرم، اما مهم‌ترین موضوع برایم این است که بتوانم چیزی به پدر و مادرم و همه اطرافیانم پس بدهم و مطمئن شوم زندگی راحتی دارند. درآمد مادربزرگم کفاف زندگی‌اش را نمی‌دهد. وقتی همه تأمین باشند، آن‌وقت می‌توانم برای خودم هم چند چیز گران بخرم. La felizidad no se compra – شادی را نمی‌شود خرید.»

کمی پیش از پیوستن به لورکوزن، هینکاپیه برای اولین بار با تیم ملی بزرگسالان اکوادور در کوپا آمریکا ۲۰۲۱ حاضر شد. تا زمانی که جام جهانی ۲۰۲۲ فرا رسید، او به یکی از بازیکنان اصلی و نام‌های شناخته‌شده تیم ملی تبدیل شده بود.

چطور پیش می‌رود

وقتی ژابی آلونسو در اکتبر ۲۰۲۲ به‌عنوان سرمربی بایر لورکوزن منصوب شد، نقطه‌ی واقعی تحول باشگاه رقم خورد و هینکاپیه در بهترین سن ممکن قرار داشت تا از این انقلاب بهره ببرد. آلونسو تیم را از سیستم‌های چهار‌دفاعه که پیش‌تر تحت هدایت جراردو سیوآنه مورد استفاده قرار می‌گرفت، به یک ۳-۴-۳ تغییر داد؛ سیستمی که موفق‌ترین دوران تاریخ باشگاه را رقم زد.

این تغییر دقیقاً مناسب هینکاپیه بود. او هم از نظر فیزیکی قوی بود، هم از چابکی جوانی برخوردار و هم عطش تهاجمی لازم را داشت تا بتواند به‌عنوان مدافع میانی سمت چپ بازی کند؛ بازیکنی که گاهی به میانه زمین یا حتی کناره‌ها نفوذ می‌کرد. او همچنین توانایی بازی به‌عنوان وینگ‌بک را داشت؛ نقشی که در سیستم آلونسو عملاً حکم یک وینگر هجومی را پیدا می‌کرد.

هینکاپیه در هر دو فصل ۲۰۲۲/۲۳ و ۲۰۲۳/۲۴، ۴۳ بار به میدان رفت. در فصل دوم، لورکوزن برای نخستین بار قهرمان بوندس‌لیگا شد و در تمام مسابقات شکست‌ناپذیر ماند، به‌جز شکست در فینال لیگ اروپا برابر آتالانتا. در آخرین سال حضور آلونسو نیز، هینکاپیه حتی تعداد بازی‌هایش را بیشتر کرد و ۴۵ بار به میدان رفت؛ زیر نظر مربی‌ای که او را از الماسی تراش‌نخورده به یک بازیکن ثابت و مطمئن تبدیل کرد.

با این حال، تابستان امسال آلونسو لورکوزن را ترک کرد و هدایت رئال مادرید را بر عهده گرفت. پس از او، با حضور اریک تن‌هاخ روی نیمکت بای‌آرنا، موجی از جدایی‌ها آغاز شد. تصمیم غیرمنتظره گرانیت ژاکا برای پیوستن به تیم تازه‌صعود‌کرده ساندرلند در لیگ برتر انگلیس نشانه‌ای جدی بود که اوضاع در نوردراین-وستفالن چندان خوب پیش نمی‌رود. اکنون به‌نظر می‌رسد هینکاپیه نیز نام بزرگ بعدی باشد که باشگاه را ترک می‌کند – و مقصد احتمالی او هم انگلستان خواهد بود.

بزرگ‌ترین نقاط قوت

مدافع میانی چپ‌پا یکی از نادرترین پروفایل‌ها در سطح بالای فوتبال است. مدافع راست‌پا به وفور پیدا می‌شود، اما بنا به دلایلی همیشه کمبود بازیکنان چپ‌پا وجود داشته است. همین موضوع یکی از دلایل جذابیت هینکاپیه است؛ بازیکنی که در هر دو سوی زمین سبکی سرسختانه دارد.

ژابی آلونسو در گذشته نزدیک درباره او گفته بود: «فکر می‌کنم او یک مدافع بسیار مدرن است. می‌تواند در پست‌های مختلف بازی کند. گاهی به‌عنوان فول‌بک برای ما بازی کرده و زمانی هم در دفاع سه‌نفره، مدافع میانی چپ بوده است. او تهاجمی است، در زمان داشتن توپ تصمیم‌های بهتری می‌گیرد، اعتمادبه‌نفس بیشتری برای ارسال پاس‌های مورب و رفتن به پشت دفاع دارد. برای من انگیزه‌بخش است که بازیکنی با چنین پتانسیل و اشتیاقی داشته باشم، چون او به تو کمک می‌کند و تو هم به او کمک می‌کنی. او بازیکن بزرگی است.»

هینکاپیه به‌ندرت فرصت ترک پست طبیعی‌اش و رفتن به جلوتر در زمین را رد می‌کند. شجاعت او فقط در تکل‌زنی نیست، بلکه در اعتمادبه‌نفسش برای دریبل‌زدن و عبور از حریفان با توپ نیز دیده می‌شود. در سیستم آلونسو، او عادت داشت در فضاهای نیمه‌چپ نفوذ کند و سانتر بفرستد. با این حال، به همان اندازه توانایی ماندن در عقب زمین و پخش توپ از عمق را نیز دارد و در هر نقطه‌ای از زمین با توپ کاملاً راحت است.

البته بخش مهمی از توانایی‌هایش هم به دفاع برمی‌گردد. او در نبردهای فردی برابر برخی از بزرگ‌ترین نام‌های فوتبال موفق بوده است. سایمون رولفس، مدیر ورزشی لورکوزن، دسامبر گذشته گفت: «پیرو در سطحی برابر با بازیکنان طراز اولی مثل لیونل مسی و محمد صلاح مبارزه می‌کند. او احترام جهانی را به دست آورده است.»

جا برای پیشرفت

نکات منفی در بازی هینکاپیه بیشتر به سبک تهاجمی و پرریسک او مربوط می‌شود؛ سبکی که گاهی تا مرز بی‌احتیاطی هم پیش می‌رود. وقتی در دفاع سه‌نفره بازی می‌کند و دو مدافع دیگر کنارش هستند، این مسئله چندان مشکل‌ساز نیست. اما در دفاع چهارنفره، می‌تواند دردسرساز شود.

هینکاپیه نه بلندقدترین است و نه سریع‌ترین مدافع. قد او حدود ۱۸۳ سانتی‌متر است و اغلب در دوئل سرعتی با وینگرهای تکنیکی بازنده خواهد بود، به‌خصوص اگر چند قدم به آن‌ها امتیاز داده باشد. برای بازیکنی در سن او می‌توان چنین تمایلات عجولانه‌ای را قابل بخشش دانست، اما با تجربه‌ای که تا به حال کسب کرده، انتظارات بیشتری وجود دارد. مگر اینکه مربی‌ای عاشق کار دفاعی (مثل میکل آرتتا) ذهنیت او را تغییر دهد، وگرنه این ویژگی احتمالاً برای مدتی همراهش خواهد بود. ماندن در لورکوزن تحت هدایت تن‌هاخ هم بعید است که بتواند این ایرادها را برطرف کند.

با این حال، نکته مثبت در این میان این است که هینکاپیه آماده یادگیری است. در یکی دو سال اول حضورش در آلمان از او انتقاد می‌شد که بیش از حد محتاط بازی می‌کند، اما وقتی با آلونسو کار کرد، افق‌های تازه‌ای در بازی‌اش پیدا شد. باز هم روشن است که نقش مربی مناسب در روند پیشرفت او غیرقابل انکار است.

نسخه بعدی... سرخیو راموس؟

خود هینکاپیه اعتراف کرده که طرفدار پر و پا قرص سرخیو راموس است. او حتی در مسیر رفتن به تمرین یا مسابقات، عادت دارد کلیپ‌هایی از اسطوره رئال مادرید را تماشا کند. راموس در واقع مدافعی بود که کمی جلوتر از زمان خود بازی می‌کرد؛ مهارت‌های فوق‌العاده‌اش با توپ باعث شده بود در ابتدای دوران حرفه‌ای‌اش بیشتر به‌عنوان مدافع راست هجومی بازی کند. تازه در اوایل دهه ۲۰۱۰ بود که او به‌طور کامل به یک مدافع میانی تبدیل شد؛ درست زمانی که بازی‌سازی و تسلط بر توپ به یک ضرورت برای مدافعان میانی بدل شده بود. مانند راموس، هینکاپیه هم با نهایت انرژی بازی می‌کند و شاید بیشتر به خاطر توانایی‌هایش در مالکیت توپ شناخته شود تا یک مدافع کلاسیک و صرفاً تخریب‌گر.

البته او تنها راموس را الگوی خود نمی‌داند. هینکاپیه از یک مدافع اسپانیایی دیگر هم الهام گرفته است: «جمعه‌ها، وقتی با اتوبوس هفت-هشت ساعت در سفر بودیم تا برای ایندپندینته دل‌واله بازی کنیم، کلی ویدئو از کارلوس پویول و سرخیو راموس نگاه می‌کردم. برای اینکه در اتوبوس حوصله‌ام سر نرود این کار را می‌کردم، اما همان‌جا بود که فهمیدم واقعاً از پویول خوشم می‌آید. او سبک خاصی در بازی داشت، شاید به اندازه راموس تکنیکی نبود، اما یک رهبر و کاپیتان واقعی بود. یکی از بهترین مدافعان میانی‌ای که تا به حال دیده‌ام.»

گام بعدی چه خواهد بود؟

گزارش‌ها حاکی از آن است که آرسنال برای پیش بردن انتقال هینکاپیه شاید مجبور شود برخی از بازیکنان نیمکت نشین خود را بفروشد؛ بازیکنانی مثل یاکوب کیویور و اولکساندر زینچنکو که به نظر می‌رسد دیگر جایگاهی در برنامه‌های آرتتا ندارند. از تاتنهام هم به‌عنوان یکی از علاقه‌مندان به جذب او نام برده شده است، اما اگر چیزی از این پنجره نقل‌وانتقالات یاد گرفته باشیم، این است که آن‌ها بهتر است وارد جنگ قدرت با رقیب همشهری شمال لندنی خود نشوند.

از نظر تاکتیکی و سبک بازی، آرسنال برای هینکاپیه گزینه‌ای مناسب به‌نظر می‌رسد؛ هرچند او با موانع زیادی برای رسیدن به ترکیب اصلی روبه‌رو خواهد شد. در پست مدافع چپ، مایلز لوئیس-اسکلی و ریکاردو کالافیوری جایگاه خود را به‌عنوان انتخاب اول تثبیت کرده‌اند و تنها مصدومیت یا محرومیت می‌تواند گابریل ماگالائس را از پست مدافع میانی سمت چپ کنار بزند. با این حال، پس از فصلی که به شکلی ناامیدکننده به‌دلیل بحران مصدومیت و کمبود گزینه‌ها به پایان رسید، شاید منطقی باشد اگر توپچی‌ها کیفیت ترکیب خود را در تمام نقاط زمین افزایش دهند.

هینکاپیه به‌دنبال جدایی از لورکوزن است، چه آرسنال پیشنهادی بدهد یا نه. او قبلاً هم اهداف بزرگی را برای خود تعیین کرده است: «الهام بزرگ من قهرمانی در عناوین است. وقتی پسربچه‌ای در اکوادور بودم، رویای لیگ قهرمانان را در سر داشتم. هر کاری بتوانم می‌کنم تا به آن برسم.»