از غنا تا توپچی‌ها

توماس پارتی در طول دوران فوتبال خود سفری پرماجرا داشته است، سفری که او را از لیگ‌های پایین غنا به بالاترین سطح لیگ برتر، با احتساب هشت سال حضور در اتلتیکو مادرید، غول لالیگای اسپانیا، رسانده است.

او در طول این مدت مجبور به انعطاف‌پذیری و قاطعیت بوده است، با چالش‌های زیادی در طول مسیر روبرو شده است، اما عشق او به این ورزش همیشه انگیزه اصلی او بوده است. 

رویکرد جنگنده و مصمم او در زمین با نگرش او در خارج از زمین، از اولین قدم‌هایش در فوتبال در زادگاهش اودومسه کروبو در شرق غنا مطابقت داشته است.

او به تدریج خود را از سطوح پایین فوتبال غنا بالا کشید تا اینکه در ۱۸ سالگی انتقال بزرگی به اروپا داشت. همانطور که او توضیح می‌دهد، این یک شوک فرهنگی عظیم نسبت به چیزهایی بود که در دوران کودکی‌اش تجربه کرده بود، اما قبل از اینکه به آن برسیم، هافبک ما توضیح می‌دهد که زندگی برای او در اوایل دوران ورزشی‌اش چگونه بوده است.

''اولین تیم من کروبو یوث نام داشت''. او شروع می‌کند: ''آن موقع حدوداً ۹ ساله بودم. من آنجا بازی کردم تا اینکه ۱۲ ساله شدم و سپس به تیمی در حومه آکرا به نام آشامان روولیشن رفتم. تا ۱۸ سالگی برای آنها بازی کردم و بعد به اسپانیا نقل مکان کردم.''

''اما این باشگاهی بود که من به عنوان یک فوتبالیست در آن بزرگ شدم. در آن زمان تیم جوان، بااستعداد و خوبی داشتیم و هنوز چند تا از همبازی‌های آن زمان را دارم که الان در جای دیگری از اروپا بازی می‌کنند. آنها الان در بالاترین سطح نیستند، اما همچنان بازی می‌کنند و من هنوز خیلی با آنها صحبت می‌کنم.''

او ادامه می‌دهد: ''برای من، با پدرم که فوتبال بازی می‌کرد، بزرگ شدم، بنابراین همیشه در جوانی یک توپ فوتبال در خانه داشتم. در مدرسه هم با دوستانم همینطور بود، هر کجا که می‌رفتیم فقط می‌خواستم فوتبال بازی کنم. سپس وقتی در نه سالگی به اولین تیمم پیوستم، از آن به بعد زندگی‌ام همین شد. هر روز فوتبال بازی می‌کردم، هیچ ورزش دیگری نداشتیم – همیشه فوتبال.''

پس توماس پارتی جوان چه نوع بازیکنی بود؟ آیا در آن سال‌های ابتدایی نشانه‌هایی از آینده او وجود داشت؟

''خب، وقتی برای اولین بار شروع کردم، من یکی از جوان‌ترین بازیکنان تیم بودم، اکثر بچه‌ها از من بزرگ‌تر بودند، اما من همیشه رقابت‌جو بودم و می‌خواستم با بازیکنان بزرگ‌تر رقابت کنم. فکر می‌کنم به همین دلیل است که آنها من را دوست داشتند. به خاطر رقابت‌جویی‌ام، به یکی از مهره‌های اصلی تیم تبدیل شدم که همه به او نگاه می‌کردند. همچنین، دوست داشتم به بازیکنان با تجربه نگاه کنم و هرچه می‌توانم از آنها یاد بگیرم، و اینگونه بود که در آن سن پیشرفت کردم. من همیشه یک بازیکن تیمی بودم، همیشه دوست داشتم با بقیه بازیکنان درگیر باشم.

در برخی مقاطع، من کاپیتان هم بودم، فکر می‌کنم در زیر ۸ سال، زیر ۱۲ سال و زیر ۱۴ سال. من عاشق آن بودم، عالی بود. ما تیم خوبی داشتیم، بازیکنان با استعداد زیادی داشتیم و در آن منطقه تیم قدرتمندی بودیم که اکثر بازی‌هایمان را می‌بردیم. ما بازی‌های زیادی مقابل تیم‌های آکادمی در غنا انجام دادیم و من به خصوص آن بازی‌ها را دوست داشتم.''

''آن زمان هم هافبک بودم''، او ادامه می‌دهد، ''اما گاهی اوقات هافبک هجومی بازی می‌کردم. نقش خودم را تغییر می‌دادم، اما واقعاً عاشق بازی در هر جایی بودم. هر روز که از مدرسه به خانه می‌رسیدم، بازی می‌کردم. معمولاً روزی سه چهار بازی بود! برای زیر ۱۲ ساله‌ها بازی می‌کردم، سپس برای زیر ۱۴ یا ۱۶ ساله‌ها بازی می‌کردم، بعد هم با بازیکنان بزرگسال و حرفه‌ای بازی می‌کردم. از آن روزها خاطرات خوبی دارم.''

او یکی از مهم‌ترین نکات برجسته آن زمان را به خوبی به یاد می‌آورد – لحظه‌ای که قدم به میدان گذاشت و برای کسب قهرمانی گلزنی کرد.

''به یاد دارم زمانی که در تیم زیر ۱۴ ساله بودم، لیگ را بردیم. ما یک بازی بزرگ برای تعیین قهرمانی مقابل یک حریف بسیار سرسخت انجام دادیم. نتیجه ۰-۰ بود و یک ضربه ایستگاهی نزدیک به کرنر سمت راست به دست آوردیم. من فقط باید ضربه ایستگاهی را به محوطه جریمه می‌فرستادم، اما به دنبال یک سانتر-شوت رفتم و توپ مستقیماً وارد گوشه بالای دروازه شد.''

''ما بازی را ۱-۰ بردیم و قهرمان لیگ شدیم، مقابل یک تیم بسیار خوب. ما هم تیم خوبی بودیم، این بازی مثل یک دربی واقعی بود و این تنها گل بازی بود. در آن بازی‌ها همیشه خوش می‌گذشت، اما آن بازی خاص بود.''

جای تعجب ندارد که خیلی زود توماس مورد توجه تیم‌های دیگر قرار گرفت. او در حالی که هنوز در لیگ دسته دوم غنا بازی می‌کرد، در اوایل دوران مدیریت دیگو سیمئونه، نظر اتلتیکو مادرید، قهرمان وقت لیگ اروپا را به خود جلب کرد.

با این حال، همانطور که او توضیح می‌دهد، انتقال او به پایتخت اسپانیا اصلاً ساده نبود: ''چند هفته بعد از اینکه ۱۸ ساله شدم، به اسپانیا نقل مکان کردم. تا ۱۸ سالگی نمی‌توانستم سفر کنم، چون در کودکی پاسپورت نداشتم. در لیگ دسته دوم غنا بودم و آن فصل به لیگ برتر صعود کردیم، اما همان موقع بود که به اسپانیا نقل مکان کردم.''

''در ذهن من همیشه می‌خواستم در اروپا بازی کنم، بنابراین می‌دانستم که باید بروم. برایم جادویی به نظر می‌رسید، نمی‌دانستم به کجا در اروپا خواهم رفت - اسپانیا یا جای دیگری - اما همیشه در ذهنم بود که از غنا خارج شوم، و بعد به فرصتم رسیدم. بنابراین وقتی مدیر برنامه‌ام گفت که فرصت رفتن به اسپانیا را دارم، گفتم "باشه، می‌روم. همه چیز را پشت سر می‌گذارم." حتی با اینکه تازه صعود کرده بودیم.''

''همه در غنا می‌خواستند در لیگ برتر بازی کنند، این همان چیزی بود که برای آن سخت تلاش کرده بودیم، اما رویای من هم رفتن به خارج از کشور بود. بازی‌های زیادی را از تلویزیون تماشا می‌کردم - لیگ برتر، لالیگا - همه باشگاه‌های برتر. پس همیشه برنامه‌ام این بود. بعد وقتی فرصتش را پیدا کردم، نمی‌دانستم که جواب می‌دهد یا نه، اما تمام اعتمادم را به آنها گذاشتم و در نهایت همه چیز خوب پیش رفت.''

''اتلتیکو مادرید می‌خواست من را به خدمت بگیرد، اما اول از همه باید به لگانس می‌رفتم، زیرا اتلتیکو نمی‌توانست به طور مستقیم من را به خدمت بگیرد، چون در غنا قرارداد نداشتم. پس این کار کوتاه مدت بود، لطف بزرگی از آنها برای پردازش مدارک من، سپس می‌توانستم برای تست قرضی به اتلتیکو بروم. خیلی خوب پیش رفت و بعد من را به خدمت گرفتند.''

بنابراین این یک انتقال رویایی بود، اما با این حال، بدون چالش نبود. توماس نوجوان مجبور شد از قاره‌ای به قاره دیگر نقل مکان کند، برای اولین بار خانه را ترک کند، بدون اینکه هیچ یک از اعضای خانواده‌اش او را حمایت کنند.

هافبک ۳۰ ساله تأیید می‌کند، ترک خانه برای اولین بار از نظر احساسی سخت بود، اما در قلبم همیشه فقط می‌خواستم فوتبال بازی کنم، بنابراین آن را عملی می‌کردم. تمام فکرم را روی خوب کار کردن گذاشتم، سعی کردم برای اتلتیکو انتخاب شوم چون تیم بزرگی است.''

''به یاد دارم وقتی رسیدم بازیکنانی مثل فالكائو و دیگو کاستا را داشتند که از تلویزیون تماشا کرده بودم. این انگیزه من بود. می‌دانستم که این فرصت بزرگی برای من در یک تیم بزرگ است، بنابراین همه چیزهای دیگر را پشت سر گذاشتم. خیلی دلتنگ خانواده‌ام بودم، اما توانستم ذهنم را کنترل کنم تا روی ماندن در اتلتیکو و عملکرد خوب تمرکز کنم. در آن زمان چند بازیکن آفریقایی یا آفریقایی-فرانسوی دیگر داشتیم که دوست من بودند، اما صادقانه بگویم با اکثر بازیکنان خیلی صمیمی بودم. کمی انگلیسی یاد گرفتم و می‌توانستم با هم‌تیمی‌هایم تعامل داشته باشم.''

پس زندگی در رختکن چقدر با چیزی که در غنا به آن عادت داشت متفاوت بود؟ او مجبور به وفق دادن خود با چه تفاوت‌های اصلی بود؟

''خب، اولین تفاوت این است که در آفریقا رختکن نداریم!'' او با لبخند می‌گوید. ''ما فقط از زمین‌های بازی استفاده می‌کنیم، اینطور نیست که مثل اروپا باشد. شما مستقیماً به بازی می‌روید، لباس عوض می‌کنید و بازی می‌کنید. اینطور نیست که هر روز با هم‌تیمی‌هایتان در رختکن زندگی کنید. آنجا فقط کفش‌هایتان را برمی‌دارید و مستقیم به زمین می‌روید، بنابراین نقل مکان به اروپا تفاوت بزرگی بود، اما من کسی هستم که به هر شرایطی عادت می‌کنم.''

''من به سرعت با اتفاقات پیش آمده کنار آمدم. وقتی شوخی می‌کردند، می‌توانستم به آنها ملحق شوم - مشکل این است که در ابتدا بیشتر شوخی‌ها را نمی‌فهمیدم! نمی‌دانستم چرا چیزی خنده‌دار است، اما همیشه می‌خواستم با آنها همراه باشم. یادم می‌آید درباره موهایم یا اینکه چقدر قوی هستم با من شوخی می‌کردند - چیزهایی از این قبیل. چیزهای زیادی از آنها یاد گرفتم و همیشه از آن روحیه تیمی لذت می‌بردم.''

او به سرعت جا افتاد و دوران حضور توماس در اسپانیا موفقیت بزرگی به حساب می‌آید. او پس از دوره‌های قرضی با مایورکا و آلمریا، به اتلتیکو بازگشت تا به مهره‌ای کلیدی در خط میانی آنها تبدیل شود. او در فینال لیگ قهرمانان ۲۰۱۶ مقابل رئال مادرید بازی کرد، سپس در سال ۲۰۱۸ قهرمان لیگ اروپا و سوپرجام اروپا شد. او قبل از پیوستن به ما در سال ۲۰۲۰، که یکی از اولین خریدهای مهم میکل آرتتا بود، چند ماه پس از اینکه قهرمان جام حذفی شده بودیم، نزدیک به ۲۰۰ بازی برای اتلتیکو انجام داد.

''آمدن به اینجا هم تغییر بزرگی بود''، او تأمل می‌کند، ''چون من از جایی آمده بودم که به عنوان یک بازیکن جوان به آنجا رفته بودم، بنابراین در اتلتیکو آن انتظار و همان مسئولیت روی من نبود. وقتی به آرسنال آمدم، همه مبلغ نقل و انتقالات را دیدند، و من به باشگاهی می‌آمدم که همه نگاه‌ها به آن است.''

''همه در مورد آرسنال، اعتبار آن می‌دانند، و من به عنوان یکی از ستاره‌ها به آنجا آمده بودم تا به رشد تیم کمک کنم. بنابراین این یک تغییر بزرگ بود و سبک بازی هم متفاوت است. تنها کاری که می‌توانستم انجام دهم این بود که مثبت بمانم، به آن عادت کنم و یاد بگیرم با شرایط جدیدی کنار بیایم که همه انتظار دارند هر روز در بالاترین سطح باشید. این یک تجربه یادگیری خوب برای من بود.''

''با این حال، یکی از دلایلی که من به تیم پیوستم به خاطر همان چالش بود. می‌دانم لیگ برتر بسیار سخت است، اما می‌خواستم آن چالش را احساس کنم، خودم را محک بزنم و احساس توانایی انجام آن را داشته باشم. مدیر برنامه‌ام، پدر و مادرم و همچنین همه در باشگاه برایم عالی بودند. باید مثبت بمانید، از هر اتفاقی که می‌افتد درس بگیرید و فقط چیزهایی را که می‌توانید کنترل کنید، کنترل کنید.''

توماس به زودی ارزش خود را برای تیم ثابت کرد و در پایان فصل ۲۰۲۱/۲۲ موفق به کسب دو جایزه پیاپی بازیکن ماه برای ما شد و قبل از اینکه مصدومیت پیشرفت او را متوقف کند، در فصل گذشته بازی‌ها را در اختیار داشت.

مصدومیت دیگری که در ماه اکتبر متحمل شد، به این معنی است که این فصل نیز برای دو دوره بهترین بازیکن سال غنا بسیار ناامیدکننده بوده است، اما او هفته گذشته مقابل شفیلد یونایتد به میادین بازگشت و حالا فقط به دنبال آینده است.

او گفت: ''سال گذشته عملکرد خیلی خوبی داشتیم و به چیزی که می‌خواستیم به آن دست پیدا کنیم، بسیار نزدیک شدیم. امسال بازیکنان بزرگ زیادی داریم و می‌دانم که توانایی انجام کارهای بزرگی را داریم. مصدومیت برای مدت طولانی برایم سخت بود، اما حالا آماده هستم تا تمام توانم را برای تیم بگذارم. هر کاری که بتوانم به سطح تیم اضافه کنم، انجام خواهم داد. در دوران نقاهتم سخت تمرین کردم تا بتوانم به سطحی که نیاز دارم برگردم. حالا می‌خواهم به تیم برگردم.''