وابستگی بیش از حد آرسنال به ساکا در حال آشکار شدن است، اما اودگارد می‌تواند به حل مشکل کمک کند

داشتن وابستگی بیش از حد به بازیکنی مثل بوکایو ساکا، یکی از بدترین مشکلات در فوتبال است.

این مشکلی است که تقریبا هر باشگاه دیگری در فوتبال جهان دوست دارد داشته باشد، اما آرسنال مصدوم‌زده در حال احساس فشار این وابستگی به ستاره خود است.

در غیاب بازیکن کلیدی مارتین اودگارد و افت فرم مهاجمان دیگر مانند گابریل مارتینلی، کای هاورتز و لئاندرو تروسارد، آرسنال اخیرا بیشتر به ساکا تکیه کرده است و هم او و هم تیم، متحمل رنج شده‌اند.

ساکا پس از مصدومیت در بازی انگلیس مقابل یونان در لیگ ملت‌های اروپا، دو بازی آرسنال را از دست داد - شکست ۲-۰ مقابل بورنموث و پیروزی نه چندان الهام‌بخش ۱-۰ خانگی در لیگ قهرمانان مقابل شاختار دونتسک.

از آن زمان، او به جز پنج دقیقه در سه بازی لیگ برتر و لیگ قهرمانان، تمام دقایق را بازی کرده است و حتی به عنوان یار تعویضی ۲۸ دقیقه در بازی مقابل پرستون در جام اتحادیه بازی کرد.

میکل آرتتا، سرمربی تیم، قبلا تاکید کرده بود که ''ساکا باید مانند بهترین بازیکنان جهان باشد. آنها ۷۰ بازی در فصل، هر سه روز یک بار بازی می‌کنند و تفاوت ایجاد می‌کنند و بازی را می‌برند. اگر می‌خواهید در بالاترین سطح باشید، باید بتوانید این کار را انجام دهید.''

بنابراین، تعجب‌آور نیست که آرتتا از بازی دادن به ساکا تا حد ممکن خوشحال است. او از بهترین و هیجان‌انگیزترین مهاجم آرسنال تقاضای زیادی دارد و با توجه به توانایی و عملکرد فوق‌العاده او، این کاملاً قابل درک است.

ساکا در نه بازی لیگ برتری فصل جاری، سه گل و هفت پاس گل به ثبت رسانده است. تنها کول پالمر، محمد صلاح (هر دو ۱۲) و ارلینگ هالند (۱۱) که هیچکدام در این فصل مصدوم نبوده‌اند، پاس گل و گل بیشتری از او داشته‌اند.

اما با غیبت سایر بازیکنان کلیدی خط حمله به دلیل مصدومیت یا افت فرم، وابستگی به ساکا واقعا مشکل‌ساز شده است.

وقتی آرسنال تهدیدهای دیگری برای دفاع حریف داشته باشد، ساکا یک سلاح فوق‌العاده است. وقتی این بازیکنان دیگر در دسترس نیستند یا به خوبی عملکرد ندارند، تاثیرگذاری او در بازی‌ها بسیار سخت‌تر می‌شود.

او یکی از بازیکنانی است که بیشترین تاثیر را از غیبت اودگارد گرفته است. در لیگ برتر فصل گذشته، اودگارد بیشتر از هر ترکیب دیگری از غیر مدافعان، توپ را به ساکا پاس داد (۳۲۲ بار)، به جز زوج کواچیچ و رودری در منچستر سیتی که به یکدیگر پاس می‌دادند. و صرفا نگاه کردن به این تعداد خام، کیفیت پاس‌های اودگارد یا مناطقی که او به ساکا کمک می‌کند وارد شود را در نظر نمی‌گیرد. در این فصل، توماس پارتی بازیکنی است که بیشترین پاس را به ساکا می‌دهد و او از موقعیت‌های عمیق‌تری نسبت به اودگارد پاس می‌دهد.

در همین حال، با عملکرد ضعیف مارتینلی در جناح چپ، فشار بیشتری روی ساکا برای عملکرد خوب است. در شکست مقابل اینتر در شب چهارشنبه، کاملا مشخص بود که برنامه بازی فقط رساندن توپ به ساکا و دیدن کارهایی است که او می‌تواند انجام دهد، در حالی که مارتینلی در سمت مقابل زمین ناتوان و بی‌تأثیر بود.

آرسنال چند هفته‌ای است که مشکلاتی در خط حمله دارد. آنها در سه بازی از شش بازی اخیر خود موفق به گلزنی نشده‌اند و به ویژه در شکستن دفاع حریف در بازی‌های بسته مشکل داشته‌اند. آنها تاکنون در ۱۰ بازی لیگ برتری فقط ۱۳ گل در جریان بازی زده‌اند.

در سن سیرو، آنها فاقد ایده بودند و بیش از حد به ارسال سانتر متوسل شدند و در مجموع ۴۶ سانتر ارسال کردند. ۳۳ سانتر آنها در جریان بازی، دومین بالاترین تعداد آنها در ۲۴۸ بازی تحت هدایت آرتتا (بدون احتساب وقت اضافه) بود، پس از ۳۷ سانتری که در پیروزی ۳-۲ مقابل بورنموث در مارس ۲۰۲۳ ارسال کردند، زمانی که آنها در مقابل یک دفاع پایین متراکم به سمت جلو حمله می‌کردند تا در نهایت در دقیقه ۹۷ به گل پیروزی برسند.

سانتر کردن به خودی خود منفی نیست، به خصوص مقابل تیمی مانند اینتر که عقب نشست و از فشار دعوت کرد. اما واضح است که این روش در روز چهارشنبه جواب نداد و نگران‌کننده بود که آرسنال به وضوح فاقد ایده‌های دیگری بود.

با دیدن سانتر به سانتر که وارد محوطه جریمه می‌شد، نمی‌شد به سخنان آرتتا پس از شکست نوامبر ۲۰۲۰ در خانه مقابل ولوز فکر نکرد، زمانی که آرسنال ۳۳ سانتر بیهوده ارسال کرد.

آرتتا گفت: "فکر می‌کنم این اولین بار در لیگ برتر است که ۳۳ سانتر ارسال می‌کنیم. به شما می‌گویم که اگر این کار را بیشتر و مداوم‌تر انجام دهیم، گل‌های بیشتری خواهیم زد. اگر بدن‌هایمان را در لحظات خاصی در محوطه جریمه قرار دهیم، این ریاضی است، ریاضی محض، و این اتفاق خواهد افتاد." او پس از گفتن این حرف به شدت مورد تمسخر قرار گرفت و بسیاری قبل از این هفته فکر می‌کردند که این رویکردی است که این نسخه جدید، بهبود یافته و مدعی قهرمانی آرسنال آرتتا در گذشته رها کرده است.

اما شاید رویکرد و عملکرد مقابل اینتر نباید با غیبت اودگارد چندان تعجب‌آور باشد. از ابتدای فصل گذشته در بازی‌های لیگ برتر و لیگ قهرمانان، آرسنال به طور متوسط ۹.۳ کرنر در هر بازی با حضور اودگارد ارسال کرده است، در مقایسه با ۱۳.۶ کرنر در هر بازی در غیبت او. این افزایش ۴۶.۲ درصدی کرنرهای آرسنال زمانی است که نروژی بازی نمی‌کند.

این تا حدی به این دلیل است که اودگارد بازیکن اصلی آرسنال است که توپ را بین خطوط در مناطق مرکزی به دست می‌گیرد و به آنها اجازه می‌دهد از طریق وسط زمین حمله کنند. او به طور متوسط لمس بیشتری در منطقه خارج از محوطه جریمه حریف - که به طور گسترده به عنوان "منطقه ۱۴" شناخته می‌شود - در فصل گذشته (۵.۳ در هر ۹۰ دقیقه) نسبت به هر هم‌تیمی دیگری که حداقل ۱۰۰۰ دقیقه بازی کرده است، داشته است.

در این فصل، پارتی و دکلان رایس - هر دو هافبک دفاعی - پرکارترین بازیکنان آرسنال در آن منطقه حیاتی هستند (حداقل ۲۰ دقیقه بازی) و به ترتیب به طور متوسط ۳.۸ و ۲.۹ لمس در هر ۹۰ دقیقه دارند.

علاوه بر این، با غیبت اودگارد در این فصل، آرسنال به مارتینلی در جناح چپ نیاز بیشتری دارد تا فشار را از روی ساکا بردارد، اما او چیزی شبیه به بهترین عملکرد خود را نشان نداده است، بنابراین وابستگی بیشتری به انگلیسی وجود داشته است.

فصل گذشته، آرسنال ۴۳.۰ درصد موقعیت‌های خود را در سمت راست زمین ایجاد کرد. این نسبت بالاتر از هر تیم دیگری در لیگ برتر بود و نشان می‌دهد که آنها چقدر به ساکا وابسته بودند.

اما در این فصل، عدم تعادل آنها حتی شدیدتر است، با افزایش نسبت موقعیت‌های ایجاد شده در سمت راست به ۵۱.۴ درصد، که به طور غیرمنتظره‌ای بالاترین میزان در لیگ برتر در این فصل است.

وابستگی به بازیکنی با استعداد و تهدیدآمیز مانند ساکا در واقع یک مشکل نیست و در چند فصل گذشته که آرتتا آرسنال را به مدعی جدی قهرمانی تبدیل کرده است، مشکل چندانی ایجاد نکرده است.

اما بدون اینکه دیگران بخشی از فشار خروجی حمله را از روی ساکا بردارند، آرسنال رنج می‌برد. بازگشت اودگارد نمی‌توانست بهتر از این باشد.