۵۰ بازیکن برتر تاریخ آرسنال

مجله FourFourTwo در مارس 2022 مقاله‌ای تحت عنوان 50 بازیکن برتر تاریخ آرسنال منتشر کرد.

50. مایکل توماس

همیشه آرام ترین مرد زمین بود، خوشبختانه دراماتیک ترین لحظه تاریخ لیگ به پای مایکل توماس نوشته شد. توماس در فصل 1988/89 در آنفیلد عنوان قهرمانی را برای آرسنال به دست آورد و با آن نام خود را در تالارهای مرمر تاریخ آرسنال ثبت کرد. 

49. دیوید جک

زمانی که هربرت چپمن با دیوید جک از بولتون قرارداد امضا کرد، از بارمن خواست که نوشیدنی (مشروبات الکلی) نمایندگان مخالف خود را دو برابر کند تا مذاکرات را منحرف کند. جک نیز ارزش این کار را داشت و آرسنال را به سه عنوان قهرمانی رساند. او هنوز هم یکی از سه بازیکنی است که بیش از 100 گل در لیگ انگلیس برای دو باشگاه مختلف به ثمر رسانده است.

48. ینس لمن

ینس لمن را به خاطر فریاد زدن بر سر مدافعان و داوران و همچنین اتلاف وقت های زیرکانه‌اش به یاد می‌آورند، اما این بازیکن آلمانی به سادگی یکی از بهترین گلرهای آرسنال است. او نه تنها حافظ دروازه آرسنال در طول دوران شکست ناپذیران بود، بلکه رکورد طولانی‌ترین دقایق گل نخوردن در تاریخ لیگ قهرمانان اروپا را در اختیار دارد - 853 دقیقه. 

47. نیکلاس آنلکا

مدافعان نتوانستند با سرعت نیکلاس آنلکا کنار بیایند. مرد فرانسوی، سریع، نترس و وحشی در یک سوم زمین حریف بود و به آرسنال کمک کرد تا در فصل 1997/98 دبل کند و همچنین در فینال جام حذفی گلزنی کرد. او تقریباً به همان سرعتی که بر سر زبان‌ها آمد، از یاد همگان رفت. 

46. ​​آلن بال

آلن بال جوان‌ترین بازیکن تیم ملی انگلستان در قهرمانی جام جهانی 1966 بود و پنج سال بعد به آرسنال آمد. در یک تیم رو به زوال، آلن بال یک جرقه واقعی کیفیت بود که بقیه اعضای تیم را در کنار هم نگه داشت و در پنج سال بیش از 50 گل به عنوان یک هافبک به ثمر رساند. 

45. مارتین کیون

مارتین کیون پنجمین بازیکن از چهار دفاع افسانه‌ای آرسنال بود که به خاطر پرواز بر روی رود فن نیستلروی زمانی که یک پنالتی مهم را در اولدترافورد از دست داد، به یاد می‌آید. مدافع میانی خستگی ناپذیر، بازیکنی رو به جلو بود و حتی گاهی اوقات به عنوان هافبک دفاعی برای آرسن ونگر به میدان می‌رفت. مدافعی قاطع و فداکار که دیگر پیدا نخواهید کرد.

44. پیتر استوری

پیتر استوری که سنگر قابل اعتمادی بود، وارد تیمی از آرسنال شد که در دهه 60 با مشکل مواجه شده بود، اما سنگ بنای تیمی شد که دوگانه را در فصل 1970/71 تحت هدایت برتی می کسب کرد. در 15 سال حضور در این باشگاه، استوری به عنوان کلیدواژه ای برای ثبات تبدیل شد و از برخی از بهترین های هایبوری لذت برد. هر جا که او وارد شد، می توانید به او اعتماد کنید.

43. برایان تالبوت

برایان تالبوت به اندازه یک گاو قوی بود. او در طول شش سال بیش از 300 بار برای توپچی ها به میدان رفت، موفق شد در فینال جام حذفی گلزنی کند و به ندرت یک بازی را از دست داد و در دوران موفقیت به ستونی در هایبوری تبدیل شد. در فصل 80-1979 او در هر 70 بازی آرسنال بازی کرد.

42. آرون رمزی

آرون رمزی، گلزن دو فینال جام حذفی، درسی برای بازگشت به عقب است. او که در 19 سالگی مقابل استوک دچار مصدومیت وحشتناکی شد، به یکی از بهترین هافبک های همه جانبه لیگ برتر تبدیل شد و به دوران بی جامی توپچی ها در سال 2014 پایان داد. او در این راه گل های شگفت انگیزی نیز به ثمر رساند.

41. جورج گراهام

جورج گراهام به عنوان یک سرمربی، در خط دفاعی بی رحم و سختگیر بود. به عنوان یک بازیکن، او یک هافبک مدرن بود که سبک آرام او لقب "پرسه زن" را برای او به ارمغان آورد. او در طول سال‌های کم فروغ به آرسنال پیوست و به یکی از اعضای اصلی تیم برنده دوگانه برتی می تبدیل شد. او بعداً به اولین مردی تبدیل شد که به عنوان بازیکن و مربی در آرسنال موفق به کسب قهرمانی شد.

40. مالکوم مک دونالد

"سوپر مک" یک ماشین گلزنی بود. او که پنج سال متوالی در صدر جدول گلزنان نیوکاسل قرار داشت، با مبلغ غیرمعمول 333'333 پوند به آرسنال پیوست و به مسیر خود ادامه داد. مک دونالد دو فصل متوالی بهترین گلزن آرسنال بود و در سال 1977 کفش طلا را به دست آورد.

39. لاورن

لاورن که به عنوان یک هافبک به آرسنال آمده بود، به دفاع راست شکست ناپذیران تبدیل شد و از قدرت بدنی و موتور باورنکردنی خود به مدت هفت سال به طور خیره کننده ای در وینگ بک استفاده کرد. این بازیکن کامرونی در ضدحمله فوق العاده بود و به طرز باورنکردنی به ونگر، مردی که او را به انگلیس آورد، وفادار بود. او مطمئناً می‌توانست پنالتی هم بزند.

38. نایجل وینتربرن

هنگامی که آخرین شب اروپایی آرسنال در هایبری توسط یک سنجاب در زمین متوقف شد، نام مستعار "Nutty Nigel" را به خود اختصاص داد. نایجل وینتربرن دیوانه بود، اما او همچنین یک مدافع چپ فوق العاده بود که گاه به گاه گل های موشک‌وار توپچی ها را نیز به ثمر می‌رساند. او سه قهرمانی با آرسنال به دست آورد ولی آنطور که باید و شاید مورد توجه انگلیسی‌ها قرار نگرفت.

37. جورج آرمسترانگ

آرمسترانگ در تیم آرسنال 1971 که موفق به قهرمانی در لیگ و جام حذفی شد یک بازیکن خلاق بود. او پایه گذار گل قهرمانی ری کندی بود. 500 بازی در لیگ انجام داد و در بیشتر آن‌ها بازی درخشانی از خود به نمایش گذاشت. 

36. اشلی کول

ممکن است همه چیز برای اشلی کول در آرسنال با شرمندگی تمام شده باشد، اما در دوران حضورش در تیم قرمز لندن، او به تعریف مدافع کناری مدرن برخاست. کول در آرسنال در رده‌های پیشرفت قرار گرفت و چشم‌انداز دفاع چپ را تغییر داد: او جلو می‌رفت و با اورلپ کردن هیچ‌کس نمی‌توانست او را در سرعت مصاف یک به یک شکست دهد.

35. جان رادفورد

تنها سه بازیکن بیشتر از جان رادفورد با پیراهن آرسنال گل زده‌اند. اما در حالی که تاریخ توپچی ها مملو از مهاجمان با کلاس است که آرزوها رو برآورده کردند، یورکشایرمن رادفورد بیشتر یک مهاجم بدون حاشیه بود.

رادفورد در 12 سال حضور خود در این باشگاه، 149 گل برای آرسنال به ثبت رساند که تحت هدایت برتی می در این تیم شکوفا شد. او یک مهاجم مرکزی کلاسیک بود، که دوست داشت در کنار وینگرهای خود بازی کند و با آن‌ها ترکیب شود و همچنین هر دو گل توپچی ها را در فینال جام حذفی 1971 به ثمر رساند.

رکورد فوق العاده گلزنی او به آرامی کاهش یافت اما تعهد او هرگز کم نشد. رادفورد همچنان جوان‌ترین هت‌تریک کننده آرسنال است و جایگاه ویژه‌ای در قلب کسانی دارد که بازی او را تماشا کردند.

34. سسک فابرگاس

سسک فابرگاس زمانی که به عنوان یک نوجوان در سراسر زمین چمن هایبوری می‌رقصید، مسیر باشگاه آرسنال را تحت رهبری آرسن ونگر بازتعریف کرد. برای مدت طولانی، آرسنال تماماً به دنبال قدرت و فیزیک بدنی بود - اما این بچه کاتالانی تمرکز خود را بر روی برتری فنی با وجود جثه کوچک خود قرارداد.

فابرگاس دیدی شبیه هیچ ستاره آرسنال قبل از او نداشت و از سن 16 سالگی به بلوغ فوتبالی رسید. او زمانی که آرسنال به فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال 2006 رسید، یک چهره کلیدی بود و زمانی که کاپیتانی را به دست آورد، به نماد دوران امارات تبدیل شد.

33. سیلوین ویلتورد

در حالی که هواداران منچستر سیتی «آگوئروو» دارند، توپچی‌ها «ویلتووورد» دارند، فریاد نمادین مارتین تایلر زمانی که سیلوین در سال 2002 گل برتری را در اولدترافورد به ثمر رساند و اولین قسمت از یک دوگانه تاریخی را رقم زد.

ویلتورد که رکورد نقل و انتقالات باشگاه را شکسته بود در فینال یورو 2000 گلزنی کرد. این مرد فرانسوی یا به صورت مستقیم یا جلو بازی می کرد و آرام، قوی و مردی برای موقعیت های بزرگ بود و در چهار سال حضورش در باشگاه به طور مداوم برای توپچی‌ها گلزنی می‌کرد. در حالی که در شمال لندن نام‌های درخشان‌تر زیادی وجود داشت، ویلتورد برای همیشه به‌عنوان بازیکنی که اغلب چرخش می‌کرد، اما کار را انجام می‌داد، در یادها می‌ماند - او در این مسیر نیز گل‌های مهمی به ثمر رساند.

32. چارلی نیکلاس

وقتی چارلی نیکلاس در سال 1983 با آرسنال قرارداد امضا کرد، به عنوان "جذاب ترین بازیکنی که پس از جرج بست در بریتانیا ظاهر شده بود " توصیف می‌شد. شامپاین چارلی" بازیکن با کلاس، توانا و با مهارت های شگفت انگیز بود که با یک حرکت می توانست نتیجه بازی را تغییر دهد.

دو گل در یک بازی مقابل تاتنهام در روز جشن کریسمس نشان داد که در فصلی که به آرسنال پیوست، عملکرد خوبی داشته است، در سال 1984 عنوان بازیکن سال آرسنال را به خود اختصاص داد. نیکلاس در فینال لیگ کاپ سال 1987 دو گل به ثمر رساند و برای تیم توپچی‌ها در ومبلی به یک قهرمان تبدیل شد و شاید مهارت های این بازیکن، به دلیل عدم وجود یک مهاجم برجسته دیگر در تیم، کاهش یافته باشد، اما در کل در هایبری بازیکن موفق بود.

31. استیو بولد

جورج گراهام یک شکل جدید از استعدادیابی بازیکنان داشت. از منشی خود درخواست می‌کرد تا روزنامه‌های محلی را برایش ارسال کند و ببیند کدام بازیکنان در روزنامه ها مورد ستایش قرار گرفته‌اند - و به این شکل او لی دیکسون را پیدا کرد. جورج یک استعداد یاب را برای تماشای این دفاع راست فرستاد، اما استیو بولد هم بهش پیشنهاد کرد.

استیو بولد هرگز آن استعدادیاب را ناامید نکرد. بازیکن دفاعی سخت کوش و باهوشی بود؛ در جایگیری بی‌عیب و نقص بود، تکل های قوی میزد، و دست راست تونی آدامز بود. در سال 1989، او شماره 10 آرسنال بود، سومین مدافع مرکزی در سیستم پنج بازیکن دفاعی گراهام در آنفیلد بود که لیگ را بردند - اون شب فوق العاده بود، هفته به هفته به راحتی مهاجمان را بی‌اثر می‌کرد.

30. الکس جیمز

تام فینی بزرگ در مورد الکس جیمز گفت: "از نظر فیزیکی چیز زیادی در مورد او وجود نداشت، اما مهارت‌های بی‌نظیر و استعداد فوق‌العاده‌ای در قرار دادن توپ داشت." این بازیکن اسکاتلندی به خاطر شلوارهای بادکرده و موهای ژل‌دارش معروف بود و پس از آن با دنیس برکمپ به خاطر زیبایی بازی‌اش مقایسه شد. جیمز در دوران طلایی هربرت چپمن در آرسنال شش قهرمانی کسب کرد.

به عنوان یک بازیکن مرکزی در زمانی که چنین نقشی وجود نداشت، بازی می‌کرد. وی هوشمندترین بازیکن در هر زمینی بود، پاس های باورنکردنی می‌داد و می‌توانست به راحتی توپ را کنترل کند. این تنها نظریه تام فینی نبود، بلکه وی برای بسیاری از بازیکنان دوران خود الهام بخش شد.

29. نوانکو کانو

نوانکو کانو در اولین بازی خود در آرسنال (مقابل شفیلدیونایتد در جام حذفی) درگیر جنجال شد، زیرا در جایی که باید توپ را به حریف باز می‌گرداند، این کار را نکرد. آرسنال پیشنهاد بازی مجدد را داد. اما این اتفاق، موجب شروع جالبی برای حضور وی در آرسنال شد؛ زیرا پس از آن، کانو با بازی‌های خود، عاشقان زیادی در باشگاه آرسنال به خود جلب کرد.

او با پاهای بلند، سرعت فوق‌العاده و چشم به اجرای حرکات جذاب، با استیل فردی خود، به قهرمان محبوبی در آرسنال تبدیل شد. هت تریک باورنکردنی او در برابر چلسی در یاد همگان خواهد ماند که با گل سوم از زاویه بسیار بسته کامل شد. با نشان دادن علامت پیروزی دو انگشتی هنگام گلزنی، این مهاجم نیجریه‌ای دوست داشت در کانون توجه قرار بگیرد. او همچنین استعداد فوق العاده ای برای گلزنی در زمانی که از روی نیمکت می آمد داشت.

28. تد دریک

تد دریک در سال 1935 در یک بازی در برابر استون ویلا هفت گل به ثمر رساند. این یک رکورد باشگاهی در انگلیس بود که هنوز هم پابرجاست، اما دریک از اینکه گل هشتم از روی خط عبور کرد و داور متوجه نشد ناراضی بود.

دریک مهاجم اصلی آرسنال بود که از سرعت، شجاعت و قدرت شوت های عالی برخوردار بود. دریک همچنین به عنوان محور دقیق در تیم آرسنال در دوران خود پربازده بود و با زدن 124 گل در 167 بازی لیگ، نقطه محوری کامل در تیم گانرها بود. او هنوز هم به طور مشترک پنجمین گلزن برتر باشگاه در تمام دوران است و در دوران حضورش در آرسنال دو عنوان قهرمانی لیگ و یک جام حذفی را به دست آورد.

27. کولو توره

زمانی که کولو توره به صورت آزمایشی به آرسنال دعوت شد، او به قدری تلاش کرد که در حین بازی آرسن ونگر را با یک تکل دو پا نقش بر زمین کرد. ونگر از شور و علاقه‌ی او نسبت به بازی ابراز خوش‌شانسی کرد و قرارداد او را به امضا رساند.

این مرد ساحل عاجی پرانرژی به سرعت از هافبک به دفاع تبدیل شد و در کنار سول کمپل بازی کرد. ونگر در حال بازسازی دفاع کلاسیک تیمش به چیزی بیشتر و جدیدتر نگاه می‌کرد. توره با قدرت، سرعت و واکنش‌های سریع، در نقش دفاعی بی‌نقص عمل کرد. او به یکی از بازیکنان بی‌نظیر و موفقیت‌آمیز تاریخ باشگاه آرسنال تبدیل شد. با این حال، او هیچ‌گاه از اشتیاق خود به دفاع کردن کم نکرد. او همچنان یکی از بازیکنان بیشتر از حد ارزش گذاری شده در دوره‌ی پرافتخار باشگاه آرسنال است.

26. فرانک مک لینتوک

جان بارنول، مهاجم تیم ناتینگهام فارست، به منظور جذب 80 هزار پوندی فرانک مک لینتوک، توسط باشگاه آرسنال به فروش رفت. شما می‌توانید صحنه‌هایی را تصور کنید که در اولین بازی او، مک لینتوک به طور ناخواسته به بارنول کمک کرد تا یک گل ساده به ثمر برساند. در واقع، سال‌های اولیه‌ی مک لینتوک در آرسنال به قدری بد بود که او خواست تیمش دسته‌بندی سفیدش را حذف کند، زیرا بسیار سخت بود که با کیت معروف تیم همراه شود.

با خوشبختی، مک لینتوک به عنوان یک رهبر در زمین شناخته شد. در سال 1971 که آرسنال دبل کرد، به عنوان کاپیتان باشگاه، مک لینتوک عنوان بازیکن سال اتحادیه نویسندگان را برنده شد و در طول فصل، تیم را در نتایج کلیدی به پیروزی کشاند.

25. لی دیکسون

آرسن ونگر بعدها به لی دیکسون اعتراف کرد که فکر نمی‌کرد او به مدت طولانی‌تری بازی کند. در حالی که دیکسون همیشه سخت‌کوش و بی‌وقفه در سمت راست آرسنال به پیش می‌رفت، هوشیاری او به عنوان یک مدافع، طول عمر او را تثبیت کرد. دیکسون همیشه در جای مناسب و زمان مناسب بود.

او 25 ساله بود که اولین عنوان خود را با آرسنال در آن فینال دراماتیک در آنفیلد در سال 1989 به دست آورد و به یکی از پایدارترین شخصیت‌های باشگاه تبدیل شد. تقریباً هیچ کسی هرگز برای جایگاه او چالشی ایجاد نکرد و او بیش از یک دهه به عنوان یک مدافع کناری قدرتمند بود.

24. امانوئل پتی

امانوئل پتی تنها بازیکن آرسنال است که تا به حال در فینال جام جهانی گل زده است. او در سال 1998 سومین گل فرانسه را در فینال جام جهانی به ثمر رساند. این هافبک آرسنال توسط ونگر از تیم قبلی‌اش موناکو به تیم اضافه شد و بلافاصله تأثیر خود را در آرسنال نشان داد و همراه با پاتریک ویرا دوگانه را برای آرسنال به ارمغان آورد.

این دو بازیکن با هماهنگی عالی، با شجاعت و انرژی در زمین حضور پیدا می‌کردند. او شاید تنها سه سال را در شمال لندن سپری کرده باشد، اما این بازیکن فرانسوی همچنان یکی از بازیکنان کلاسیک آرسنال و یکی از بهترین بازیکنان دهه 90 لیگ برتر انگلیس است.

23. کنی سانسوم

آرسنال کنی سانسوم را در ازای کلایو آلن به خدمت گرفت، کسی که چند هفته قبل به گران ترین نوجوان فوتبال جهان تبدیل شد. در حالی که مطمئناً یک حرکت عجیب بود، سخت است استدلال کنیم که معامله فوق العاده ای برای توپچی ها نبود.

سانسوم به یکی از بهترین مدافعان چپ فوتبال بریتانیا تبدیل شد و در فصل اول خود برای آرسنال حضور بی‌نقصی داشت. او ثابت، قوی و استقامت بی عیب و نقصی داشت و به ندرت یک دقیقه را در باشگاه غایب بود. او به سرعت مورد علاقه هواداران قرار گرفت و بعداً کاپیتانی را بر عهده گرفت. او به سادگی یک مدافع کامل بود و در سال 1987 جام اتحادیه را فتح کرد و 86 بازی ملی برای انگلیس انجام داد.

22. پل مرسون

پل مرسون در قهرمانی آرسنال در سال 1989 و همچنین در زمانی که گانرز در سال 1991 عنوان خود را حفظ کردند، بخشی اصلی این تیم بود. او جوان، خلاق و غیرقابل پیش‌بینی بود و با استعداد فوق‌العاده‌اش به زودی به یک نام آشنا در تمام خانواده‌های انگلیسی تبدیل شد.

اما مرسون همیشه زندگی آسانی نداشت و به غیر از استعداد طبیعی‌اش، شاید دقت و کوشش‌اش بود که او را به یکی از بزرگان واقعی تبدیل کرد. پس از اعتراف به اعتیاد در سال 1994، این بازیکن لندنی به بازی برگشت و بیش از 100 بازی متوالی برای آرسنال انجام داد زیرا هواداران از او به عنوان یک قهرمان استقبال کردند. او را به خاطر روحیه‌ٔ پرخطرش به یاد می‌آورند اما در زیر توانایی‌های باورنکردنی‌اش، عزم پولادینی نیز وجود داشت.

21. مارک اوورمارس

مارک اوورمارس هنگامی که در سال 1997 به آرسنال پیوست، گفت: "من فوتبال انگلیس را دوست دارم چون سرعت بیشتری دارد. با سرعت و کیفیت من فکر می‌کنم که اینجا برای من خوب خواهد بود."

اگرچه زمان برد تا این هلندی به بالاترین کیفیت در لباس آرسنال برسد، اما یکبار که به آنجا رسید، دیگر برنگشت. اوورمارس با سرعت بسیار بالا به سمت چپ حرکت می‌کرد و در کار کردن با هر دو پایش ماهر بود، برای گلزنی یا کمک به هم تیمی ها.

او را به عنوان شخصیت کلیدی ونگر در به دست آوردن دبل در سال 1998، بازی برابر منچستریونایتد در لیگ و گل اول در فینال جام حذفی به یاد می‌آوریم.

20. گیلبرتو سیلوا

آرسن ونگر یک بار گفت که گیلبرتو سیلوا دست کم گرفته ترین بازیکنی است که تا به حال با او کار کرده است. وی از برنده جام جهانی، کسی که پشت بازیکنان هجومی قرار می‌گرفت و حملات حریف را متوقف می‌کرد، صحبت کرد.

گیلبرتو بدون تجربه بازی در فوتبال اروپا به آرسنال آمد و بلافاصله با آرامش روی توپ و بازی خوانی عالی، توجه هواداران را به خود جلب کرد. او همراه کاملی برای پاتریک ویرا پر انرژی و چشم نواز بود و به همان اندازه برای تیم آرسنال که 49 بازی شکست نخورده بود، مهم بود. زمانی که آرسنال در سال 2006 به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسید، این برزیلی مهره اصلی خط میانی بود.

مردی که با نام "دیوار نامرئی" شناخته می‌شود، ممکن است به تیتر خبرها تبدیل نشده باشد، اما حضور او یک عامل اصلی در موفقیت تیم بود.

19. باب ویلسون

اگر پدرش به او نمی‌گفت "اوه پسر، فوتبال شغل درستی نیست"، باب ویلسون به منچستر یونایتد پیوسته بود. وی به جای آن تصمیم گرفت تا در کالج لافبرو (Loughborough College) به تحصیل بپردازد و فقط در سن 23 سالگی بازیکن حرفه‌ای شود.

اما با وجود اعتراضات پدرش، ویلسون یکی از مهم‌ترین دروازه‌بانان بریتانیایی در قرن بیستم شد. وی بسیار شجاع بود و همان‌طور که قهرمانش برت ترائوتمن بود، به سرعت از دروازه خارج می‌شد و با انرژی و رهبری عظیم خود به خوبی از محوطه جریمه‌اش محافظت می‌کرد. ویلسون در قهرمانی Fairs Cup در سال 1970 و دوگانه سال بعد آرسنال حضور داشت.

ویلسون در یکی از بزرگترین تیم‌های آرسنال، یک شخصیت قابل اعتماد بود و به باشگاه خدمات بی‌نظیری ارائه داد. او در دهه‌های بعد هم با آرسنال همراه بود و به عنوان مربی دیوید سیمن در دو دوگانه دیگر از آن استفاده شد. وی یک آرسنالی وفادار بود و یکی از محبوب‌ترین افرادی است که در آن سالن های مرمر مقدس قدم زده است. 

18. آلن اسمیت

در فصل اول خود در لسترسیتی، آلن اسمیت با همکاری گری لینکر 13 گل به ثمر رساند. در حالی که لینکر به تاتنهام پیوست، اسمیت به سوی سمت قرمز شمال لندن رفت و در سال 1989 در آنفیلد خود را جاودانه کرد.

اسمیت اولین گل را در پیروزی 2-0 به ثمر رساند که عنوان قهرمانی را در همان شب به هایبری بازگرداند و کفش طلا را در این روند به دست آورد. او 114 گل دیگر برای توپچی ها در طول دوران حرفه‌ای خود به ثمر رساند، کفش طلایی را دوباره در مسیر قهرمانی در سال 1991 به دست آورد و در فینال جام برندگان جام در سال 1994 گل برتری را به ثمر رساند. اسمیت چابک و زیرک بود، با واکنش‌های سریع در محوطه جریمه و همچنین قد بلندی داشت - اغلب او با بالاپریدن از روی مدافعان گلزنی می‌کرد که او را به عنوان یک مهاجم بی‌نقص برای هر سبک بازی می‌ساخت.

اسمیت با گل‌های تعیین‌کننده در لحظاتی که اهمیت داشت، دقیقاً می‌دانست که چه زمانی باید استعدادهایش را به حساب آورد. این مهاجم مرد تمام لحظات برای توپچی ها بود.

17. دیوید روکسل

در مارس 2001، دیوید روکسل در سن 33 سالگی درگذشت. به عنوان یک جنتلمن، هنوز هم در آرسنال دلتنگ او هستیم.

'راکی' با استعداد و شخصیتی شاداب در هایبری ظاهر شد و درخشش خود را به نمایش گذاشت. او تیز و سریع بود و قادر به پوشش دادن نقاط زمین بود و همچنین به عنوان یکی از بازیکنان کلیدی در زمان قهرمانی آرسنال در سال 1989 ایفای نقش کرد. هرگاه او توپ را دریافت می‌کرد، هواداران به پا می‌خاستند چرا که این مهاجم همیشه قادر به انجام چیزهای غیرمنتظره‌ای بود که هرکسی را مبهوت می‌کرد.

روکسل در سال 1991 عنوان قهرمانی را مجددا کسب کرد و در بین هواداران آرسنال به عنوان یک شخصیت مورد علاقه جا افتاد. وارث او این است که بسیاری از بازیکنان، مانند یان رایت، تماشای بازی‌های او را دیده و حس کرده‌اند که اگر او می‌توانست، آنها هم می‌توانند. به درستی، مرکز داخلی آکادمی آرسنال به نام او نامگذاری شده است: راکی نوری درخشانی بود که همچنان برای بسیاری از ما برافروخته است.

16. پت جنینگز

پت جنینگز هرگز دروازه‌بانی شکوهمند نبود. وی به اندازه کافی خوب بود که دقیقاً بداند کجا باید در خط دروازه قرار گیرد تا انرژی کمتری برای سیوهای خود مصرف کند. در واقع، جنینگز به قدری غیرمعمول بود که از تاتنهام به آرسنال منتقل شد و هنوز هم توسط هر دو طرف محبوب و قابل احترام است.

جنینگز در طول یک دوره هشت ساله بیش از 200 بار در لیگ برای آرسنال بازی کرد. اگرچه آرسنال فقط در سال 1979 جام حذفی را در طول حضور وی در باشگاه به دست آورد، او به عنوان یک شخصیت مهیب در دروازه آرسنال شناخته شده بود و به دلیل حضور ثابت و آرامش بخش خود در میان هواداران، محبوب شد. باب ویلسون تصریح کرد که جانشین وی به لحاظ خونسردی در دروازه با او کاملاً متضاد است.

جنینگز تا سال 1985 برای آرسنال بازی کرد که در نظر گرفتن این موضوع که تاتنهام انتظار پایینی از وی داشت و به راحتی او را رها کرد، امر قابل تأملی است. او همچنان یکی از بهترین دروازه‌بانان بریتانیا تلقی می‌شود.

15. پت رایس

پت رایس یک بار گفته بود: "واقعاً برای من خیلی خوب است که هواداران آرسنال به من اینقدر احترام گذاشته‌اند و امیدوارم همیشه این نوع رابطه را با آنها داشته باشم". احتمالاً هنوز متوجه نیست که هواداران چقدر او را دوست دارند.

این مدافع راست در دوران بازی 13 ساله‌اش در هایبری، لحظات خوب و بدی را سپری کرد و همیشه با باشگاه همراه بود. او به عنوان یک مدافع فوق العاده برای برتی می، در تیم برنده دوگانه آرسنال در سال 1971 ظاهر شد، اما در حالی که تیمش در حال سقوط بود، رایس باقی ماند. او در کمک به رهبری توپچی‌ها در دوران نزولی میانه دهه 70 نقش اساسی داشت و در سال 1977 بازوبند کاپیتانی را به دست آورد.

رایس در سال 1979 دوباره جام حذفی را به دست آورد و در دوران ونگر به عنوان دستیار وی به باشگاه بازگشت. این شخصیت ایرلندی نماد پیوند و وفاداری است که هواداران آرسنال از ستارگان خود انتظار دارند و تنها چند نفر از آنها زندگی خود را به باشگاه آرسنال اختصاص داده‌اند مثل پت رایس.

14. ری پارلور

در بهترین هفته از حرفه فوتبالی ری پارلور، "رامفورد پله" موفق شد در پیروزی فینال جام حذفی یک گل بسیار زیبا را به ثمر برساند و سپس با دریافت جایزه بهترین بازیکن زمین در استادیوم اولدترافورد، آرسنال در سال 2002 دوگانه را کسب کند. بنا به گفته خودش، تقریباً همه‌ی افرادی که در میانه‌ی این دو بازی با او برخورد می‌کردند، می‌خواستند او را به پیتزا دعوت کنند.

به خاطر کاری که او انجام می‌داد، قدرت گذاری و تواناییش برای ترکیب با بازیکنان دیگر، یک قهرمان فداکار برای طرفداران آرسنال بود و تعامل وی با هواداران او را به یکی از محبوب‌ترین بازیکنان آرسنال تبدیل کرد. پارلور در هر پستی که بازی می‌کرد، قابل اعتماد بود و با گذشت زمان به عنوان یکی از اعضای مهم و رهبران آرسنال در مواقع حیاتی شناخته شد که آرسن ونگر از او در لحظات کلیدی استفاده می‌کرد.

13. سول کمپل

سول کمپل ممکن است بهترین قراردادی باشد که آرسنال تا به حال امضا کرده است. او نه تنها هیچ هزینه‌ای نداشت، بلکه دو عنوان لیگ را با آرسنال به دست آورد و موقعیت پرسش‌برانگیز خط دفاع آنها را بهبود بخشید و بهترین آنها این بود که او از تیم رقیب، تاتنهام آمده بود.

کمپل به دلیل اینکه از تاتنهام به آرسنال آمده بود، یک قهرمان در بین هواداران بود، اما عملکرد فرماندهانه او در محور دفاع آرسنال، او را به محبوبیتی بیشتر در میان هواداران رساند. او با الگوی خودش رهبری می‌کرد، به دفاع آرسنال قدرت و سرعت می‌بخشید و بازی خود را به سطحی بالاتر از بسیاری از بهترین مدافعان میانی جهان در هایبری رساند. اینکه او در وایت هارت لین قهرمانی لیگ را کسب کرد، او را به یک اسطوره آرسنال تبدیل کرد.

وی بعداً هم در فینال لیگ قهرمانان اروپا، گلی را به ثمر رساند و به عنوان رهبر خط دفاعی بعد از تونی آدامز در یک دوره جدید رو به رشد، تیم را هدایت کرد. او برای مدت طولانی‌تری برای تاتنهام بازی کرد، اما اکنون به آرسنال تعلق دارد و از طرفداران این تیم محسوب می‌شود.

12. فردی لیونبرگ

شاید هیچ بازیکن بزرگتری برای آرسنال از فردی لیونبرگ وجود نداشت. این سوئدی فوق العاده همیشه زمانی که تیم به او نیاز داشت، در بازی حضور داشت، چه گل در لیگ قهرمانان، چه گلش به منچستریونایتد یا در جام حذفی. در واقع، لیونبرگ را بیشتر به عنوان مردی که دو گل در فینال جام حذفی برای توپچی ها به ثمر رساند، در خاطر می ماند.

اما لیونبرگ نه تنها یک بازیکن تمام کننده بود، بلکه یک قهرمان کامل بود که از نوع بازی فوتبال پرانرژی و فیزیکی که ونگر به شمال لندن آورد، یک نمونه بود. لیونبرگ قدکوتاه و سریع بود، دیر به دیر وارد محوطه جریمه می‌شد تا فرصت‌های خود را به گلزنی تبدیل کند؛ او عاشق شرکت در بخش دفاعی بازی هم بود.

اگر با حمایت از لیونبرگ بزرگ شدید، احتمالا شما یا کسی که می‌شناسید، به خاطر این بازیکن موهای خود را قرمز رنگ کرده باشد. او در تمام این سال ها همچنان یکی از محبوب ترین بازیکنان باشگاه است.

11. دیوید اولری

دیوید اولری با 722 بازی برای آرسنال رکورددار بیشترین بازی با پیراهن باشگاه می‌باشد. این رکورد احتمالاً هرگز شکسته نخواهد شد و شایسته است که چنین مدافع عالی، خدمتگزار و وفادار برای همیشه این رکورد را حفظ کند.

این ملی پوش ایرلندی اولین بازی خود را به عنوان یک جوان 17 ساله پرجنب و جوش انجام داد و به سرعت به یکی از بی‌ادعاترین مدافعان یک نسل تبدیل شد. خونسردی اولری به بقیه اعضای تیم سرایت کرد و او جوان ترین بازیکنی شد که به رکورد 100 و 200 بازی با پیراهن این باشگاه دست پیدا می‌کند، و در تمام این مدت، او با برتری و شکوه رهبری می‌کرد. در سال 1989 که آرسنال عنوان قهرمانی را کسب کرد، این مدافع میانی بیش از 20 بار بازی کرد، قبل از اینکه دوباره در سال 1991 آن افتخار را دوباره به دست آورد.

در آخرین فصل خود، اولری در سال 1993 جام اتحادیه و جام حذفی را به دست آورد. اینکه او همچنین در موفقیت ومبلی 1979 شرکت کرده بود، نمونه ای باورنکردنی از طول عمر او بود. اما تنها مدت زمانی که او بازی کرد تاثیرگذار نیست، او یکی از بهترین مدافعان تاریخ آرسنال نیز بود.

10. کلیف باستین

این که نام کلیف باستین هنوز هم به عنوان یکی از بهترین‌هایی که تا به حال برای آرسنال بازی کرده، ذکر می‌شود، تقریباً 100 سال پس از اولین بازی او، نه تنها گواه گل‌هایی است که او به ثمر رساند بلکه نشان دهنده سبک بازی اوست.

باستین در نوجوانی با آرسنال قرارداد امضا کرد و کسانی که فقط نام و رکورد گلزنی او را شنیده‌اند ممکن است از این که متوجه شوند او یک مهاجم مرکزی نبوده تعجب کنند. در عوض، او بیشتر دوران حرفه‌ای خود را به‌عنوان یک هافبک چپ بازی کرد حتی زمانی که الکس جیمز مصدوم شد، بیشتر خلق موقعیت می‌کرد تا گلزنی و همچنان توانست 178 گل در 395 بازی برای توپچی‌ها به ثمر برساند.

تقریباً 50 سال پس از بازنشستگی او بود که قرار بود رکورد خیره کننده باستین شکسته شود. او در دوره‌ی دیگری از بازی فوتبال عملکرد بی‌نظیری داشت، اما شایستگی باستین فراتر از دوران هربرت چپمن بود. او به سادگی یکی از بهترین گلزنان تمام دوران و هر زمان است.

9. چارلی جورج

چارلی جورج در دوران کودکی بازی‌های آرسنال را از روی تراس تماشا می‌کرد. او به عنوان یک مرد، خودش را با یکی از نمادین ترین لحظات جام حذفی در تاریخ باشگاه ثبت کرد.

این ضربه جورج بود که با رعد و برق از کنار ری کلمنس گلر لیورپول گذشت تا فینال جام حذفی 1971 را آرسنال برنده شود. ومبلی از خوشحالی فوران کرد، در حالیکه قهرمان ساعت بر روی پشت خودش، با بازوهای رو به هر سویی، دراز کشیده بود و نسلی از هواداران آن را در زمین بازی تقلید کردند.

جورج در آن فصل به عنوان یک هافبک تهاجمی تندرو موفق به کسب دبل شد و در طول دوران حرفه ای خود در توپچی ها، لحظات جادویی بیشتری را به ارمغان می‌آورد. هرچند زخم‌های وی بر کیفیت بازی او تاثیر گذاشت، جورج برای همیشه به عنوان یکی از اولین طرفدارانی که به عنوان "پادشاه هایبری" برچسب زده شده و به عنوان یک افسانه که با لمس‌های ناب مردم را به وجد آورده است به یاد می‌ماند. به ویژه یکی از آنها هرگز فراموش نخواهد شد.

8. دیوید سیمن

بدون دیوید سیمن، نتیجه 1-0 به سود آرسنال امکان‌پذیر نخواهد بود. این گلر در اوج خود، شناخته‌شده به عنوان یک نام خانوادگی و گنجینه ملی شد - و اگرچه وی هنگام جابجایی با هزینه‌ای بالغ بر 1.3 میلیون پوند به عنوان یک دروازه‌بان، رکورد بریتانیا را شکست، اما برای جورج گراهام، این یک قرارداد به تناسب بسیار مناسب بود.

در فصل 1990/91 که آرسنال به قهرمانی لیگ رسید، سیمن تنها 18 گل دریافت کرد و تنها یک بار در این راه شکست خورد. یورکشایرمن لقب ''دست‌های امن'' را به خود اختصاص داد. هنگامی که آرسنال خود را به عنوان متخصصین قهرمانی تثبیت کرد، سیمن به عنوان یک برنده در بازی درخشید.

در دو دبل زیر نظر آرسن ونگر به مانند یک صخره بود و برای همیشه به خاطر سیو معروفش مقابل شفیلد یونایتد در نیمه نهایی جام حذفی در سال 2003، شناخته خواهد شد، مهاری که بسیاری هنوز معتقدند یکی از بهترین واکنش‌های تمام دوران است. به لطف او بود که آرسنال به فینال رسید و او تنها چند هفته بعد در آخرین بازی خود برای این باشگاه، آنها را به عنوان کاپیتان به جام قهرمانی رساند.

7. لیام بریدی

لیام بریدی یکی از با استعدادترین بازیکنانی بود که تا به حال پیراهن آرسنال را پوشیده است. او قوی، سریع، دید باورنکردنی و شوت های وحشتناکی داشت، مغز فوتبالی او بدون همتا بود و به سادگی فوتبال را سرگرم‌کننده می‌کرد.

در تیم پرنوسان آرسنال در اواسط دهه 70، "چیپی" یک جرقه درخشان نادر بود. این مرد ایرلندی به یک بازیساز غیرقابل توقف برای حملات تبدیل شد زیرا توپچی ها بین سال های 1978 و 1980 به سه فینال جام حذفی متوالی رسیدند و در سال 1979 پیروز شدند. بریدی سه بار به عنوان بازیکن سال باشگاه و در سال 1979 به عنوان بازیکن سال PFA انتخاب شد.

6. رابرت پیرس

رابرت پیرس اوایل در آرسنال به دلیل فیزیکی بودن لیگ برتر با مشکل مواجه شد. آرسن ونگر باید روش صحبت با این فرانسوی را کنترل می‌کرد تا او به خودش بیاید، زیرا او مثل قلدرهایی که با آنها آرسنال شهرت کسب کرده بود، نبود.

پیرس فرهیخته، ماهر و ظریف بود و به همین دلیل هواداران او را دوست داشتند - البته تمایل او به گلزنی در دربی های شمال لندن نیز بی‌تاثیر نبود. هم‌تیمی های او هم او را دوست داشتند: وقتی پیرس دچار آسیب شد و در سال 2002 عنوان قهرمانی لیگ برتر را به دست آورد، همه هم‌تیمی هایش به زانو درآمدند تا او را تحسین کنند.

دوران پیرس در آرسنال با یک تعویض در نیمه اول به پایان رسید، زیرا توپچی ها در فینال لیگ قهرمانان 2006، ده نفره شدند. این تعویض اجباری بود، اما پایانی مناسب برای یکی از خارق‌العاده‌ترین بازیکنان زمان خود نبود.

5. یان رایت

یان رایت در سن 22 سالگی آجرپز بود. او تقریباً 30 ساله بود که دوران لیگ برتر آغاز شد. اینکه او نه تنها در دوران بازی خود به اسطوره آرسنال تبدیل شد، بلکه بهترین گلزن توپچی ها نیز شد، گواهی باورنکردنی بر عزم، توانایی گلزنی و پیوند باورنکردنی این مرد است.

"رایتی" در سال 1991 پس از شش سال موفقیت‌های درخشان در باشگاه کریستال پالاس به آرسنال پیوست. او در سال 1989 با دیدن دیوید روکاسل، پسری از محله خود، در تلویزیون که عنوان قهرمانی را برای تیمش برده بود، الهام گرفت و حالا خود می‌خواست جام‌ها را به دست آورد.

اما این فقط رکورد گلزنی بی امان نبود که رایت با آن طرفداران را جذب کرد، بلکه شخصیت او نیز بود. شماره 8 آرسنال از اتاق رختکن برای هواداران فریاد می زد، پس از گلزنی در زمین می رقصید و حتی به خاطر ضربه زدن به سالن های مرمر هایبری سرزنش می شد. نابغه فوتباتی در بزرگ شدن دچار مشکلاتی بود و آرسنالی‌ها با دیدن او که با خوشحالی و شادی در زمین می‌پرد، بخشی از خود را در قهرمان خود می‌بینند.

در فصل 1997/98، او به عنوان برنده دوگانه با آرسن ونگر در تیمش قرار گرفت و در نهایت مدال قهرمانی لیگ را هم بدست آورد - اما نه قبل از اینکه رکورد گلزنی باشگاه را در برابر بولتون بشکند. هنگامی که او این گل مهم را به ثمر رساند، رایتی یک لباس زیر با نوشته "فقط انجامش دادم" را نشان داد و واقعا هم مانند هیچ کس دیگری قبل یا بعد از او، این کار را انجام نداد.

4. پاتریک ویرا

آرسن ونگر کاملاً ناشناس به آرسنال آمد و یک هافبک جوان فرانسوی را با خود آورد. در حالی که ونگر قبل از قضاوت شدن به کمی زمان نیاز داشت تا به نتیجه برسد، مرد فرانسوی مدعی شد که همه یک نگاه به پاتریک ویرا انداختند و همین فکر را کردند: "حداقل او بازیکنان خوبی را با خود می‌آورد".

ویرا یکی از بزرگترین هافبک‌های تاریخ فوتبال بود. قد بلند و قوی بود و قدرت دفاعی بسیار بالا داشت و عاشق تکل‌های سنگین بود، همچنین توانایی حمل توپ را هم داشت. او در تمام فازهای بازی شرکت داشت، در سراسر زمین حضور داشت و در بهترین حالت خود، هیچکس نمی‌توانست به او نزدیک شود.

او بلافاصله به فوتبال انگلیس عادت کرد و در سال 1998 در کنار امانوئل پتی قهرمان شد، قبل از اینکه در سال 2002 برای دومین دوگانه به تنهایی مسئولیت خط هافبک را به عهده بگیرد. در خط هافبک هایبوری زمانی که آرسنال در سال 2004 شکست ناپذیر شد.

یک سال بعد، او یک بار دیگر شمال لندن را به عنوان برنده جام حذفی ترک کرد و آخرین پنالتی را در پیروزی مقابل منچستریونایتد در ضربات پنالتی گل کرد. این نقطه پایانی عالی برای دوران حرفه‌ای بود که در آن او بر هر خط میانی که در آن بازی می‌کرد تسلط داشت. آرسنال از زمانی که او رفته، مثل قبل نبوده است.

3. تونی آدامز

تونی آدامز یکبار گفت که اگر برای نامی که روی جلوی پیراهن قرار دارد بازی کنید، هواداران نامی که روی پشت پیراهن است را به خاطر می‌سپارند. تا به امروز هواداران همچنان به این مدافع مرکزی با عنوان "آقای آرسنال" اشاره می‌کنند و بسیاری در طول بازی، او را یکی از بزرگترین کاپیتان‌های فوتبال تلقی می‌کنند.

آدامز همه آن چیزی بود که در 19 سالی که به باشگاه خدمت کرد، به آن تعلق داشت: شجاع، فیزیکال و بازی‌خوان بی‌نظیر. او مردی بود که همه دیگران به او نگاه می‌کردند، جورج گراهام تیم دفاعی خود را حول محور او ساخته و او را در سن 21 سالگی به عنوان کاپیتان باشگاه منصوب کرد. در سال 1989، او بزرگترین عامل موفقیت تیم در قهرمانی لیگ بود.

اما آدامز هرگز زندگی را آسان نداشت. او برای مبارزه با اعتیاد به الکل، تلاش کرد و بعد از آن به فوتبال بازگشت. حتی زیر نظر آرسن ونگر، بهترین شکلش را برای برخورد با توپ پیدا کرد و حتی با شجاعت از دفاع به حمله رفت. در آخرین بازی فصل 1997/98، آدامز آخرین گل فصل را به ثمر رساند و باعث شد که عنوان قهرمانی به هایبری برود.

جشن آدامز در آن روز، با بازوان باز شده، اکنون در یک مجسمه برنزی در خارج از استادیوم امارات به نمایش گذاشته شده است. او مورد علاقه نهایی هواداران و یک مرد واقعی یک باشگاه است.

2. دنیس برکمپ

دنیس برکمپ در سال 1995 وقتی به انگلستان آمد، در یک پمپ بنزین متوقف شد و به طور اتفاقی با هم تیمی جدیدش، یعنی ایان رایت، روبرو شد. رایت خیلی خوشحال شد و با شادی فریاد می‌زد و او تنها کسی نبود که از این خوش‌شانسی شگفت‌زده شده است.

آرسنال یک سوپراستار واقعی را در دهه 90 میلادی به خدمت گرفت، زمانی که دنیس برکمپ به شمال لندن آمد. او در لیست کوتاه بالون دور بود، با تیم ملی هلند ستاره بود و اکنون اینجا در شمال لندن بود تا به آرسنال آن انگیزه‌ای که لازم بود را بدهد. اگرچه رکورد گلزنی او هیچ وقت برجسته نبود، اما لحظاتی از خلاقیت بی‌نظیری که در یازده سال حضورش در آرسنال ارائه می‌داد، تا ابد برای هواداران یادگاری ماندگار به جا خواهد گذاشت.

او در یک ماه، هر سه گل برتر ماه لیگ را در یک مسابقه به خود اختصاص داد. او گل‌هایی را به ثمر می‌رساند که در آن‌ها قوانین جاذبه را تحدی می‌کرد و سال‌ها بعد هواداران در مورد اینکه آیا او قصد داشته بود همین کار را انجام دهد یا خیر، صحبت می‌کردند. برکمپ یکی از با استعدادترین بازیکنان فوتبالی بود که در لیگ برتر حضور داشت و نبوغش به آرسنال در بردن سه عنوان قهرمانی کمک کرد.

تیری آنری اعلام کرده که برکمپ بهترین بازیکنی بوده که با او بازی کرده است، بهتر از لیونل مسی و زین الدین زیدان. هر چیزی که برکمپ انجام می‌داد، شکوهمند و شاعرانه بود و هنوز هم بعد سال‌ها، برای بسیاری از افراد الهام بخش است.

1. تیری آنری

تیری آنری به عنوان یک بازیکن ناسازگار با آرسنال قرارداد بست. اما وقتی آنجا را ترک کرد، به عنوان یکی از پرکاربردترین بازیکنان، یک رهبر، یک اسطوره و یکی از برترین بازیکنان تمام دوران تاریخ فوتبال شناخته شد.

زمانی که وی وارد تیم شد، دیوید دین، معاون رئیس باشگاه آرسنال، به او یک ویدیوی VHS از یان رایت داد و به او این دستور ساده را داد که فقط کارهای استاد را تقلید کند تا همه چیز خوب پیش برود. آنری ابتدا چندان به خوبی عمل نکرد، زیرا با یادگیری نحوه بازی در خط حمله دچار نارضایتی شده بود، اما وقتی آرسن ونگر به او گفت که به خودش بپرسد که چگونه می‌تواند به تیم کمک کند، چیزی در وی روشن شد.

هرگز هیچ فوروارد کامل‌تری نسبت به وی در لیگ برتر وجود نداشته است. او چهار بار صاحب کفش طلا شد و در فصلی که آن را به دست نیاورد، 20 پاس گل داد که تاکنون کسی رکورد وی را نشکسته است. وی در سال 2002 در حالی که آرسنال دوگانه را به دست آورد، باورنکردنی بود و در فصل 2003/04 برای آرسنال 30 گل به ثمر رساند و در آن فصل تیمش بدون شکست باقی ماند. در سال 2006، او آرسنال را روی شانه‌های خود گرفت و آنها را به فینال لیگ قهرمانان اروپا رساند.

او از باشگاه فراتر رفت تا به عنوان یکی از باکلاس‌ترین، ویرانگرترین و ماهرترین بازیکنان فوتبال شناخته شود. هرگز کسی مانند او وجود نداشته است، نه در آرسنال و نه در هر جای دیگری.