آرسنال در دوره ی جنگ - نگاهی اجمالی

بعد از جنگ جهانی دوم آرسنال با همان مربی, جرج آلیسون, و بعضی بازیکنان مشابه که از نسل طلایی و ماندگار دهه ی 1930 به جا مانده بودند بازگشت. اما این بار با بار مسولیتی سنگین تر به خاطر بازنشستگی کلیف باستین و تد دریک!

تیم بعد از مدت دوری اش در فصل 1946/47 با تمام کردن در جایگاه 13 مجبور به تحرک و حرکتی جدید شد.

آلیسون حالا دیگر در اواسط دهه ی 60 عمرش بود که تصمیم به بازنشستگی گرفت و دستیارش, تام وایتیکر به حکمرانی در تیم رسید و خیلی سریع تاثیر خود را نیز گذاشت.

در فصل 1947/48 آرسنال با 7 امتیاز اختلاف نسبت به منچستر یونایتد قهرمان لیگ شد. دو سال بعد با درخشش رگ لویس در برابر لیورپول تیم یک بار دیگر خود را قهرمان اف-ای کاپ دید. با این حال گلزنان تیم نتوانسته بودند همه ی ستایش ها و تشویق ها را معطوف خود کنند!

آخرین کمک بزرگ آلیسون برای باشگاه آوردن جو مرکر به باشگاه بود. کسی که رفته رفته به سمت تبدیل به یک خرید الهام شده پیش می رفت. مرکر که در حال رسیدن به 250 بازی با پیراهن آرسنال بود در حادثه ی برخورد با هم تیمی اش, جو وید در بازی 10 آپریل 1954 مقابل لیورپول از دو ناحیه در پایش دچار شکستگی شد.

با وجود اینکه بازی در فینال جام حذفی در سال 1950 بهترین لحظه ی او در آرسنال بود، ولی مرکر پس از پیوستنش به هایبری به لندن نقل مکان نکرد. او فروشگاه خوار و بار فروشی اش را در والسی افتتاح کرد و برای بازی ها به لندن می آمد. او در طول هفته با لیورپول تمرین می کرد و البته از بخش های اختصاصی تمرینات نیز محروم بود.

مرکر تیم وایتتیکر را در اوایل دهه ی 1950 تبدیل به یکی از بزرگترین قدرت های فوتبال کرد. در سال 1951/52 آرسنال حتی تا آستانه ی یک دوتایی(دبل) در قهرمانی ها هم پیش رفت ولی در نهایت دست خالی ماند.

آن ها لیگ را با 4 امتیاز کمتر از قهرمان، منچستر یونایتد، به آخر رساندند و با گل جرج روبلدو در فینال حذفی مقابل نیوکاسل نیز شکست خوردند. ولی اگر مصدومیت والی بارنز در اوایل فصل به وجود نمی آمد ماجرا می توانست طور دیگری باشد. این اتفاق در زمانی بود که تیم ذخیره ای هم در دست نداشت و با آن مصدومیت بک تیم برای بیشتر بازی های فصل تبدیل به یک مسافر شد.

سال بعد تیم وایتیکر خود را برای قهرمانی دیگری بازسازی کرد تا در یکی از جالبترین رکوردهای ممکن همراه با پرستون و تنها به خاطر میانگین گل 0.099 بیشتر خود را به جای نخست برساند.

این آخرین قهرمانی آرسنال برای 17 سال بود. تیم در حال مسن شدن بود و وایتیکر نمی توانست نام های بزرگ خط حمله ی تیم را کنار بگذارد. بعد از مرگ او در اواخر سال 1956، باشگاه سعی کرد کار را با چند بازیکن قدرتمند و مصممش به عنوان مربی_جک کریستون و جرج سویندین_ دنبال کند. هیچ کدام از آن ها موفق به بازگرداندن درخشش های گذشته نشدند و در آن دوره ی 17 ساله، بهترین مقام در لیگ مربوط به سال اول حضور سویندین بود که تیم فصل را در رده ی سوم تمام کرد.

بعد از این باشگاه سعی کرد تا رویه ی حرکت خود را تغییر دهد و این کار را در 1962 با آوردن یک خارجی به نام بیلی رایت انجام داد. او یک کاپیتان خوب برای وولوز و تیم ملی انگلستان (و البته یک هوادار دوران کودکی آرسنال) بود ولی در جایگاه مربی گری سابقه و تجربه ی چندانی نداشت. با وجود اینکه او در این سال ها با باب ویلسون، فرانک مک لینتوک و جو بیکر قرارداد بست ولی تیم تحت نظر او درست پیش نمی رفت. تیم جوانان در جام حذفی جوانان 1966 قهرمان شد و قدرت دو تیم در مجموع در حال بازگشت بود.

مهندس آن قهرمانی ها، برتی می در همان سال جایگزین رایت شد. فلسفه ی قبلی باشگاه با آوردن افرادی مثل پت رایس، جان رادفورد، ری کندی و چارلی جرج اجرا شد. و تیم او دهه ی 60 را با بدست آوردن_و از دست دادن پی در پی فینال های جام حذفی گذشت. ولی درخشش های اصلی در پیش بودبعد از جنگ جهانی دوم آرسنال با همان مربی, جرج آلیسون, و بعضی بازیکنان مشابه که از نسل طلایی و ماندگار دهه ی 1930 به جا مانده بودند بازگشت. اما این بار با بار مسولیتی سنگین تر به خاطر بازنشستگی کلیف باستین و تد دریک!

تیم بعد از مدت دوری اش در فصل 1946/47 با تمام کردن در جایگاه 13 مجبور به تحرک و حرکتی جدید شد.

آلیسون حالا دیگر در اواسط دهه ی 60 عمرش بود که تصمیم به بازنشستگی گرفت و دستیارش, تام وایتیکر به حکمرانی در تیم رسید و خیلی سریع تاثیر خود را نیز گذاشت.

در فصل 1947/48 آرسنال با 7 امتیاز اختلاف نسبت به منچستر یونایتد قهرمان لیگ شد. دو سال بعد با درخشش رگ لویس در برابر لیورپول تیم یک بار دیگر خود را قهرمان اف-ای کاپ دید. با این حال گلزنان تیم نتوانسته بودند همه ی ستایش ها و تشویق ها را معطوف خود کنند!

آخرین کمک بزرگ آلیسون برای باشگاه آوردن جو مرکر به باشگاه بود. کسی که رفته رفته به سمت تبدیل به یک خرید الهام شده پیش می رفت. مرکر که در حال رسیدن به 250 بازی با پیراهن آرسنال بود در حادثه ی برخورد با هم تیمی اش, جو وید در بازی 10 آپریل 1954 مقابل لیورپول از دو ناحیه در پایش دچار شکستگی شد.

با وجود اینکه بازی در فینال جام حذفی در سال 1950 بهترین لحظه ی او در آرسنال بود، ولی مرکر پس از پیوستنش به هایبری به لندن نقل مکان نکرد. او فروشگاه خوار و بار فروشی اش را در والسی افتتاح کرد و برای بازی ها به لندن می آمد. او در طول هفته با لیورپول تمرین می کرد و البته از بخش های اختصاصی تمرینات نیز محروم بود.

مرکر تیم وایتتیکر را در اوایل دهه ی 1950 تبدیل به یکی از بزرگترین قدرت های فوتبال کرد. در سال 1951/52 آرسنال حتی تا آستانه ی یک دوتایی(دبل) در قهرمانی ها هم پیش رفت ولی در نهایت دست خالی ماند.

آن ها لیگ را با 4 امتیاز کمتر از قهرمان، منچستر یونایتد، به آخر رساندند و با گل جرج روبلدو در فینال حذفی مقابل نیوکاسل نیز شکست خوردند. ولی اگر مصدومیت والی بارنز در اوایل فصل به وجود نمی آمد ماجرا می توانست طور دیگری باشد. این اتفاق در زمانی بود که تیم ذخیره ای هم در دست نداشت و با آن مصدومیت بک تیم برای بیشتر بازی های فصل تبدیل به یک مسافر شد.

سال بعد تیم وایتیکر خود را برای قهرمانی دیگری بازسازی کرد تا در یکی از جالبترین رکوردهای ممکن همراه با پرستون و تنها به خاطر میانگین گل 0.099 بیشتر خود را به جای نخست برساند.

این آخرین قهرمانی آرسنال برای 17 سال بود. تیم در حال مسن شدن بود و وایتیکر نمی توانست نام های بزرگ خط حمله ی تیم را کنار بگذارد. بعد از مرگ او در اواخر سال 1956، باشگاه سعی کرد کار را با چند بازیکن قدرتمند و مصممش به عنوان مربی_جک کریستون و جرج سویندین_ دنبال کند. هیچ کدام از آن ها موفق به بازگرداندن درخشش های گذشته نشدند و در آن دوره ی 17 ساله، بهترین مقام در لیگ مربوط به سال اول حضور سویندین بود که تیم فصل را در رده ی سوم تمام کرد.

بعد از این باشگاه سعی کرد تا رویه ی حرکت خود را تغییر دهد و این کار را در 1962 با آوردن یک خارجی به نام بیلی رایت انجام داد. او یک کاپیتان خوب برای وولوز و تیم ملی انگلستان (و البته یک هوادار دوران کودکی آرسنال) بود ولی در جایگاه مربی گری سابقه و تجربه ی چندانی نداشت. با وجود اینکه او در این سال ها با باب ویلسون، فرانک مک لینتوک و جو بیکر قرارداد بست ولی تیم تحت نظر او درست پیش نمی رفت. تیم جوانان در جام حذفی جوانان 1966 قهرمان شد و قدرت دو تیم در مجموع در حال بازگشت بود.

مهندس آن قهرمانی ها، برتی می در همان سال جایگزین رایت شد. فلسفه ی قبلی باشگاه با آوردن افرادی مثل پت رایس، جان رادفورد، ری کندی و چارلی جرج اجرا شد. و تیم او دهه ی 60 را با بدست آوردن_و از دست دادن پی در پی فینال های جام حذفی گذشت. ولی درخشش های اصلی در پیش بود