دهه هفتاد در نگاهی اجمالی

در  اواخر دهه ی 1960 حسی وجود داشت که آرسنال در حال رشد است. با تغییر  دهه، کم کم تیم جوانان که قهرمان سال 1966 جام حذفی انگلستان شده بود، به تیم اصلی تبدیل می شد. آن ها حتی  در سال های 1968 و 69 نیز تا آستانه ی  قهرمانی جام اتحادیه پیش رفتند  ولی با این وجود هنوز نیاز به کشف  و شکوفایی داشتند.

این اتفاق در مسابقات اروپا رخ داد. تیم برتی می تقریبا در سکوت کامل خود  را در نیمه نهایی فیرز کاپ اینترسیتی  دید. این تیم در دو بازی رفت و برگشت 9 گل به دینامو باکو زده بود و در مصاف چهار تیم آخر هم تیم قدرتمند آژاکس را با کرایف و تمام بازیکنانش از پیش رو برداشته بود. با تمام این اوصاف وقتی آن ها در دور رفت فینال، 3-0 از اندرلشت عقب بودند دیگر تمام امیدها از دست رفته به نظر می رسید که گل دقایق پایانی ری کندی باعث شد تا تیم این گل را دو دستی بقاپد و با پیروزی 3-0 در شبی کهربایی در هایبری همه چیز را به نفع خود کند.

با  این اعتماد به نفس ایجاد شده  شاید زیاد سخت نبود که یک دوگانه را برای آرسنال در فصل پیش رو حدس زد.

آرسنال در رقابت های لیگ مصافی تنگاتنگ  با لیدز داشت و تیم می در هفته آخر  در حالی به زمین می رفت که یک برد یا تساوی بدون گل برای قهرمانی شان  کافی بود. یک مساوی گل دار یا یک شکست برای آن ها به معنی پایان ماجرای قهرمانی  در الاند رود بود. و طعنه برانگیز  تر همه این بود که این بازی در وارت هارت لین، خانه ی دشمن خشمگین آرسنال،  تاتنهام بود. ضربه ی سر ری کندی در لحظات آخر تمام افتخار را برای آرسنال باز گرداند.

این اولین قهرمانی آرسنال در 18 سال  اخیر بود اما فقط 5 روز بعد تیم  یک تارخ حقیقی را رقم زد. ادی کلی  و یکی از خاطره انگیزترین ها،  چارلی جرج در فینال جام حذفی مقابل لیورپول برای تیم "می" گل زدند تا آرسنال از پشت به لیورپول برسد و دوگانه اش را کامل کند.

این تیم تبدیل به یکی از چهار تیم  در تاریخ شد که موفق یه دوگانه در انگلیس می شوند و این دومین تیم در قرن  بیستم بود!

متاسفانه  آن بعدازظهر آفتابی ماه می آخرین  نقطه ی صعود این تیم بود و  حالا نوبت سراشیبی بود. در سال بعد  آن ها فینال جام حذفی را به لیدز باختند و در لیگ 1972/73 نیز به مکان دوم رضایت  دادند. تا این زمان برتی می شانس کوچکی  را در کنار آلن بال، قهرمان جام جهانی  پشت سر می گذاشت ولی تیم هم چنان در حال لغزش بود. در سه فصل آتی  آن ها مقام های دهم، شانزدهم و  هفدهم را کسب کردند تا در 1976 تری نیل حکمرانی اش روی نیمکت را آغاز کند.

او  پت جنینگز را از تیم سابقش، اسپرز  به همراه آورد و سپس با ثبت رکورد  جدیدی در باشگاه با مبلغ سیصد و سی و سه هزار و سیصدو سی و سی دلار و سی و چهار پنی، مالکولم مک دونالد را از نیوکاسل به آرسنال اضافه کرد. آمدن این بازیکنان و رشد استعدادهایی  مثل لیام بردی و فرانک استپلتون،  آرسنال را یک بار دیگر تبدیل به یکی  از هشت تیم برتر لیگ انگلستان کرد؛ البته موفقیت های مهم تر آن ها در جام های دیگر به سراغ تیم آمد.

تیم نیلز در سال های 1978، 1979 و 1980 موفق به راه  یابی به فینال جام حذفی شد. در دفعات  اول و سوم شکست های 1-0 شوکه کننده  ای برابر ایپسویچ تاون و وستهام رقم خورد اما در سال 79 ماجرا پیچیده تر بود و تمام سرنوشت در 5 دقیقه  ی نهایی بازی  شکل گرفت. آرسنال وقتی با دو گل از منچستر یونایتد پیش  بود ولی بازی به یک باره به تساوی  تبدیل شد. با این حال آلن ساندرلند مهاجم آرسنال بود که با گل دقایق  تلف شده ی خود همه چیز  را تمام کرد و یک دلشکستگی کامل را برای یونایتد رقم زد.

البته نیلز هم یک روز این حس منچستری  ها را درک کرد و 4 روز پس از شکست به وستهام در فینال 1980، در ضربات پنالتی مغلوب والنسیایی شد که در دیدار فینال جام برندگان جام به مصافش آمده بود