چرا بازیکنان آکادمی به‌ندرت شانس حضور در ترکیب اصلی آرسنال را به‌دست می‌آورند؟

عملکرد آرسنال در سال‌های اخیر تحسین‌برانگیز بوده است.

آن‌ها از تیمی که در فصل ۲۰-۲۰۱۹ با کسب رتبه هشتم، حتی جواز حضور در رقابت‌های اروپایی را از دست داده بود، به تیمی تبدیل شده‌اند که در چند دوره پیاپی، خود را به‌عنوان رقیبی جدی برای منچسترسیتی قدرتمند در کورس قهرمانی لیگ برتر نشان داده‌اند.

در این مدت زمان، به نظر نمی‌رسد که اشتباه بزرگی از آرسنال سر زده باشد. آن‌ها در تیم‌سازی برای تیم اصلی عملکرد مؤثری داشته‌اند و حتی با وجود ناکامی در پایان دادن به حسرت ۲۰ ساله قهرمانی لیگ برتر، به‌عنوان یک گروه به روند رو به رشد خود ادامه داده‌اند.

با این حال، به نظر می‌رسد نحوه‌ی ورود بازیکنان آکادمی به تیم اصلی، یکی از معدود بخش‌های راکد در باشگاه باشد.

اگرچه به طور میانگین، آرسنال فصل گذشته با چهارمین تیم جوان لیگ برتر (میانگین سنی ۲۵.۱ سال) به میدان رفت، اما در عین حال، برای بازیکنانی که از رده‌های سنی پایین به تیم اصلی راه پیدا می‌کردند، دستیابی به فرصت بازی کار ساده‌ای نبود.

این باشگاه در فصل گذشته تنها از دو بازیکن با سن ۲۱ سال یا کمتر در لیگ استفاده کرد و یکی از آن‌ها هم بوکایو ساکایی بود که با ۲۲۶ بازی برای آرسنال، ۳۶ بازی ملی برای تیم ملی انگلیس و سن ۲۲ سال (او متولد ۵ سپتامبر است)، دیگر به آن معنا بازیکن جوان به حساب نمی‌آید. بازیکن دیگر ایتان نوانری بود که در آن زمان ۱۶ ساله بود و در حال حاضر ۱۷ ساله است. او تنها یک بار در فوریه ماه گذشته، به عنوان بازیکن تعویضی در دقایق پایانی دیدار با وستهم که با نتیجه ۶-۰ به سود آرسنال به پایان رسید، به میدان رفت.

در حالی که تعداد بازیکنان زیر ۲۱ سال منچسترسیتی که در فصل ۲۰۲۳-۲۰۲۴ لیگ برتر به میدان رفتند، ۶ نفر بود و مجموع دقایق بازی آن‌ها به ۳۹۹۹ دقیقه رسید، این رقم برای آرسنال تنها ۳۷۲ دقیقه است. (این مقدار شامل ۳۵۹ دقیقه بازی ساکا پیش از تولد ۲۲ سالگی او به علاوه‌ی دقایق کوتاه حضور نوانری به عنوان بازیکن تعویضی می‌شود).

بحث در مورد کمبود فرصت برای بازیکنان آکادمی آرسنال، در طول فصل گذشته به یکی از سوژه‌های داغ محافل ورزشی تبدیل شده بود و اتلتیک در ژانویه گذشته به بررسی تأثیرات منفی این موضوع پرداخت.
اکنون با رسمی شدن خروج تعدادی از بازیکنان جوان از باشگاه، اتلتیک بار دیگر به سراغ موضوع مسیر پیشرفت بازیکنان آکادمی آرسنال به سمت تیم اصلی رفته است.

درک شرایط موجود، کلیدی است. آرسنال در مقطعی از تاریخ خود قرار دارد که طی دو دهه گذشته آن را تجربه نکرده بود و به لطف داشتن هسته‌ای جوان از بازیکنانی که با هم بزرگ شده‌اند، به این جایگاه رسیده است. پیشرفت این تیم با انتظارات بالایی همراه شده است و میکل آرتتا، سرمربی تیم، فشار رقابت در بالاترین سطح لیگ برتر را به خوبی حس می‌کند.

فرصت درخشیدن برای بازیکنان آکادمی در هر باشگاهی از لیگ برتر، کم است؛ اما هنگامی که انتظارات به اندازه شرایط کنونی آرسنال بالا می‌رود، این فرصت‌ها حتی محدودتر هم می‌شوند.

باشگاه با اعلام خبر جدایی آماریو کوزیر-دوبرری (که اکنون به برایتون پیوسته) پس از اتمام قراردادش در پایان ماه ژوئن، این موضوع را به رسمیت شناخت. با افزایش کیفیت تیم اصلی، برای بازیکنان آکادمی، پر کردن این شکاف دشوارتر شده است.

با این وجود، برای باشگاهی که تاریخچه آن با داستان‌های موفقیت‌آمیز بازیکنانی که از تیم‌های پایه به تیم اصلی رسیده‌اند گره خورده، عدم فرصت کافی برای نسل بازیکنانی که بعد از ساکا می‌آیند، نگران‌کننده است.

توسعه بازیکنان آکادمی می‌تواند متوقف شود، چرا که قرار گرفتن در لیست بازیکنان ذخیره تیم اصلی به این معنی است که آن‌ها بازی‌های واقعی با تیم زیر ۲۱ سال را از دست می‌دهند. این موضوع در صورتی که بازیکنان در تیم اصلی هم به میدان نروند، طی چند هفته می‌تواند تأثیر مخربی بر روند پیشرفت آن‌ها داشته باشد. همچنین نیمکت‌نشینی در تیم اصلی باعث می‌شود تا آرسنال در نهایت نتواند برای بازیکنانی که از تیم جدا می‌شوند، رقم قابل توجهی دریافت کند. این موضوع می‌توانست به درآمدزایی بیشتر باشگاه کمک کند.

در فصول اخیر، بازیکنان زیادی از تیم زیر ۲۱ سال در لیست بازیکنان ذخیره تیم اصلی قرار گرفته‌اند اما هیچ‌کدام فرصت بازی پیدا نکرده‌اند.

روییل والترز که او هم در این تابستان از آرسنال جدا شد، ۲۱ بار به‌عنوان بازیکن ذخیره روی نیمکت نشست اما هرگز به میدان نرفت.

عمری هاچینسون که با قراردادی قرضی از چلسی موفق شد به همراه ایپسویچ تاون به لیگ برتر صعود کند، در آخرین فصل حضورش در آرسنال (فصل ۲۰۲۱-۲۰۲۲) ۹ بار به‌عنوان بازیکن ذخیره روی نیمکت تیم اصلی نشست اما هرگز فرصت بازی پیدا نکرد.

چارلی پاتینو در دسامبر گذشته در اولین بازی خود برای تیم اصلی مقابل ساندرلند در جام اتحادیه گلزنی کرد. او یکی از هفت بازیکن آکادمی بود که توسط آرتتا فرصت بازی پیدا کرد. با این حال، به دنبال عملکرد ضعیف در جام حذفی مقابل ناتینگهام فارست در چند هفته بعد، او تنها در ۸ بازی دیگر به‌عنوان بازیکن ذخیره روی نیمکت نشست و هرگز به میدان نرفت.

آرتتا طی سال‌های گذشته، این بازیکنان جوان و تعدادی دیگر را در بازی‌هایی که آرسنال با اختلاف ۴ یا ۵ گل پیش بوده، روی نیمکت نشانده است. با این حال، هیچ‌کدام از آن‌ها به میدان نرفتند؛ تا جایی که حضور در لیست بازیکنان ذخیره تیم اصلی دیگر معنایی ندارد، چرا که به نظر نمی‌رسد سرمربی تـمایلی به بازی دادن آن‌ها داشته باشد.

درخشش نوانری مقابل وستهم تحسین‌برانگیز بود، اما او زمانی به میدان آمد که آرسنال با اختلاف ۶ گل پیش بود. حتی در آن زمان هم آرتتا بعد از بازی اعتراف کرد که بازیکنان باتجربه او را برای انجام این تعویض مجاب کرده‌اند. این بازی تنها کمی بیش از یک ماه پیش از تولد ۱۷ سالگی نوانری برگزار شد؛ سنی که او را برای امضای قرارداد حرفه‌ای واجد شرایط می‌کرد.

تمرکز آرسنال بر روی رقابت برای قهرمانی و حضور در لیگ قهرمانان، نه تنها مانعی برای بازیکنان آکادمی این باشگاه شده که در حال حاضر به دنبال اولین تجربه‌های حضور در فوتبال حرفه‌ای هستند، بلکه بر وضعیت بازیکنان بااستعدادی که پیش‌تر به تیم اصلی راه پیدا کرده‌اند نیز تأثیر منفی گذاشته است.

امیل اسمیت رو، ریس نلسون و ادی انکتیا، که همگی بازیکنانی از آکادمی آرسنال هستند، علی‌رغم داشتن استعداد مسلم، به بازیکنانی تبدیل شده‌اند که به‌ندرت در ترکیب اصلی تیم قرار می‌گیرند. انکتیا فصل گذشته با ۱۰ بار حضور در ترکیب اصلی، بیشترین تعداد بازی در لیگ را در میان این سه بازیکن داشت که دلیل اصلی آن مصدومیت هم‌تیمی‌اش گابریل ژسوس بود. در حالی که اسمیت رو (با ۳ بار حضور در ترکیب اصلی) و نلسون (با ۱ بار حضور در ترکیب اصلی) به طور پراکنده‌تری به میدان رفتند. هرچند که اسمیت رو و نلسون خودشان هم با مصدومیت دست و پنجه نرم می‌کردند، اما در بیشتر طول فصل در شرایط آمادگی قرار داشتند.

با این حال، آرسنال می‌تواند به این نکته اشاره کند که تنها چهار باشگاه در فصل گذشته از تعداد بیشتری بازیکن آکادمی خود استفاده کردند (پنج بازیکن) و همگی آن‌ها در جدول  پایین‌تر از آرسنال قرار گرفتند، اما نکته قابل توجه این است که در میان این پنج بازیکن، تنها ساکا به طور منظم به میدان می‌رفت.

مصداق بارز از دست رفتن فرصت‌ها برای بازیکنان آکادمی، به وقایع بهار گذشته برمی‌گردد. اسمیت رو در اولین بازی خود پس از دو ماه دوری از ترکیب اصلی، در دیدار خانگی مقابل لوتون تاون در تاریخ ۳ آوریل، به عنوان بهترین بازیکن زمین انتخاب شد. اما او در دو بازی بعدی مقابل برایتون و بایرن مونیخ به‌عنوان بازیکن ذخیره روی نیمکت نشست و در نهایت در دیدار مقابل استون ویلا در تاریخ ۱۴ آوریل که با شکست ۲-۰ آرسنال همراه بود، تنها ۱۰ دقیقه به عنوان جانشین مارتین اودگارد مصدوم به میدان رفت.

با وجود درخشش لحظه‌ای بازیکنانی مثل اسمیت رو، ناتوانی در حفظ این روند و عدم مدیریت صحیح دقایق بازی آن‌ها، فرصت‌های زیادی را از بین برده است.

حتی اگر بازیکنانی در برنامه‌های بلندمدت باشگاه جایی نداشته باشند، پیدا کردن راهی برای مدیریت بهتر دقایق بازی آن‌ها می‌تواند در صورت فروششان، منجر به کسب مبلغ نقل و انتقالات بالاتری شود. می‌توان اینطور استدلال کرد که بازیکنان جوان آرسنال به اندازه لئاندرو تروسارد از فرصت‌های خود بهره نبردند. او در فصل گذشته با ۱۶ بار حضور به‌عنوان بازیکن تعویضی، دومین بازیکن تعویضی اثرگذار آرسنال در لیگ بود و توانست ۶ گل از روی نیمکت به ثمر برساند و در نهایت جایگاه ثابتی را در ترکیب اصلی، به جای گابریل مارتینلی به‌دست بیاورد.

این راندمان بالا در شرایطی که اختلاف در کورس قهرمانی بسیار کم است (تنها دو امتیاز)، بسیار ارزشمند است. به این معنی که این بازیکنان هستند که باید خود را به ترکیب اصلی تحمیل کنند، نه آن‌که چیزی به آن‌ها هدیه داده شود.

این خواسته‌ها با خواسته‌های پنج سال پیش یا حتی زمانی که آرسن ونگر در دوره‌ای که اولویت آرسنال کسب سهمیه لیگ قهرمانان بود، زمین را با بازیکنان جوان پر می‌کرد، کاملاً متفاوت است.
با این حال، ارائه پراکنده فرصت بازی در تیم اصلی می‌تواند تأثیرات منفی به دنبال داشته باشد، چرا که می‌تواند باعث ایجاد ابهام شود.

در حالی که دادن وعده درباره دقایق بازی، راهکار درستی به نظر نمی‌رسد، اما شفافیت در تمام ابعاد زندگی به افراد کمک می‌کند. در دنیای فوتبال، این شفافیت می‌تواند به شکل فرصت بازی و برقراری ارتباط، و همچنین درک واضحی از برنامه‌ای که برای پیشرفت بازیکن وجود دارد، باشد.

آرسنال با نزدیک شدن به پایان دهه ۲۰۱۰، استراتژی خود را در مورد قراردادها تغییر داد.

تمرکز بر کاهش هزینه‌ها قرار گرفت، وظیفه‌ای که بر عهده مذاکره‌کننده‌ای به نام حوس فهمی گذاشته شد و نتیجه‌ی آشکار آن، جدایی الکسیس سانچز، آرون رَمزی و مسوت اوزیل از تیم اصلی بود. اما این تغییرات تأثیراتی بر رده‌های پایین‌تر نیز داشت. این بازسازی در آکادمی نیز نفوذ کرد و به آرسنال قدرت بیشتر و فشار مالی کمتری می‌داد.

این یکی از دلایلی است که عدم توانایی آرسنال در فروش بازیکنان جوان با سود قابل توجه نسبت به رقبایشان، به آن اندازه‌ای به باشگاه ضربه نزده است که مجبور به خلاقیت در مورد قوانین سود و پایداری بازی (PSR) باشند. بدون نیاز مبرم به سود خالص حاصل از فروش بازیکنان آکادمی در طول سال‌ها، طبیعتا فشار کمتری برای کسب درآمد از بازیکنانی که جدا می‌شوند وجود دارد. با این حال، این موضوع می‌تواند زمینه‌ساز شکل‌گیری خودبزرگ‌بینی شود.

قراردادهای حرفه‌ای اولیه‌ی بازیکنان به طور معمول به سادگی منعقد می‌شوند، چرا که اکثر بازیکنان در سن ۱۷ سالگی از امضای قرارداد و شروع دوران حرفه‌ای خود استقبال می‌کنند. اما از آن نقطه به بعد، دقت و توجه بیشتری لازم است تا بازیکنان بااستعداد برای امضای دومین قرارداد حرفه‌ای خود (در ۱۹ یا ۲۰ سالگی) متقاعد شوند. در این مرحله از حرفه، برنامه‌ی پیشرفت بازیکن بیشترین اهمیت را پیدا می‌کند.
حضور نهایی یک بازیکن جوان آرسنال لزوما نباید در تیم اصلی آرسنال باشد، بلکه باید در یک تیم اصلی باشد.

با وجود اینکه این مسیر برای بازیکنانی که آرسنال دیگر در لیگ قهرمانان حضور ندارد، ساده‌تر می‌شد، اما مسیری شبیه به مسیر فولارین بالوگان در فصل گذشته را می‌توان در نظر گرفت. این مهاجم ۲۲ ساله که در حال حاضر برای موناکو بازی می‌کند، در فصل ۲۰-۲۰۲۱ لیگ اروپا پیش از امضای دومین قرارداد حرفه‌ای خود، به میدان رفت و سپس به صورت قرضی به میدلزبورو در چمپیونشیپ انگلیس و رنس در لیگ یک فرانسه رفت و سرانجام با مبلغ ۳۴ میلیون پوند در تابستان گذشته به موناکو فروخته شد. او در طول دوران حضورش در آرسنال، ۱۰ بار به میدان رفت که دو بار آن به‌عنوان بازیکن اصلی بود و در مجموع ۲۰۹ دقیقه بازی کرد.
در مورد کوزیر-دوبرری و والترز، موضع باشگاه آرسنال این است که به اعتقاد آن‌ها هر دوی این بازیکنان می‌توانستند در نهایت تاثیر مثبتی روی تیم اصلی بگذارند. به هر دوی آن‌ها در ابتدا قراردادهایی در تابستان گذشته و ابتدای فصل ۲۳-۲۰۲۴ پیشنهاد شد، اما احساس می‌شد که در کنار این پیشنهادات، برنامه‌ی توسعه‌ی بازیکنان به طور مؤثری توسط افراد ذی‌ربط منتقل نشده است.

آرسنال امیدوار بود در ژانویه مقصدهایی برای آن‌ها به صورت قرضی پیدا کند و باشگاه معتقد است که مسیر مشخصی برای پیشرفت این بازیکنان وجود داشته است، اما با توجه به اینکه قرارداد آن‌ها در آن زمان هنوز تمدید نشده بود، این امکان منتفی شد. از دیدگاه باشگاه، فراهم کردن فرصت برای بازیکنی که ممکن است ظرف شش ماه دیگر به طور دائم باشگاه را ترک کند، چندان جذاب به نظر نمی‌رسد.

سپس هر دو بازیکن و بازیکنان دیگر، بقیه‌ی فصل را به بازی در رده زیر ۲۱ سال گذراندند، دوره‌ای که از آن به اندازه‌ی کافی بهره برده بودند.

این مهم است که بگوییم چنین موقعیت‌هایی فقط در آرسنال اتفاق نمی‌افتد، اما این به این معنی نیست که نمی‌توان با آن به شکل بهتری برخورد کرد.

آکادمی‌های سایر باشگاه‌ها نیز حضور بازیکن در تیم اصلی را تضمین نمی‌کنند، اما به نظر می‌رسد برنامه‌های پیشرفت بازیکنان در آن‌ها به طور مؤثرتری چیده می‌شود. این باشگاه‌ها به جای اینکه تمرکز بازیکنان را بر روی رسیدن به رویای بازی در تیم اصلی معطوف کنند، اولویت خود را بر آماده‌سازی بازیکنان برای حضور در فوتبال حرفه‌ای به طور کلی قرار می‌دهند.

هرچند انتقال تابستانی عمری هاچینسون در سال ۲۰۲۲ به چلسی، بسیاری را در آن زمان غافلگیر کرد، اما این باشگاه سابقه‌ی درخشانی در پرورش بازیکنانی دارد که یا به تیم اصلی خود راه پیدا می‌کنند و یا به باشگاه‌های شناخته‌شده لیگ برتری یا چمپیونشیپ فروخته می‌شوند. همانطور که گفته شد، هاچینسون فصل گذشته را به صورت قرضی در ایپسویچ تاون گذراند و در انتقالی به ارزش ۲۰ میلیون پوند به اضافه ۲.۵ میلیون پوند پاداش و درصدی از فروش‌های آینده، به طور دائم به این باشگاه پیوست.

آرسنال با گنجاندن بندی درصدی از فروش‌های آینده‌ی هاچینسون در زمان انتقال او به چلسی، از این انتقال سود برد؛ اما شکی نیست که کدام باشگاه بیشترین سود مالی را از مسیر حرفه‌ای او به دست آورده است. به‌طور مشابه، آرسنال نقش خود در مسیر ورود آستون تراستی به فوتبال انگلیس (با امضای قرارداد با او از کلرادو رپیدز، دیگر باشگاهی که زیر نظر شرکت کرونکه اسپورتس اینترتینمنت اداره می‌شود، قرض دادن او به بیرمنگام سیتی و فروش او به شفیلد یونایتد به مبلغ ۵ میلیون پوند) را موفقیت‌آمیز می‌داند.

تعداد دفعات ورود آرسنال به بازار نقل و انتقالات نیز یک عامل تاثیرگذار است.

برخی خریدها، مانند خریدهای گابریل ژسوس و دکلان رایس، برای افزایش شانس قهرمانی تیم اصلی ضروری هستند. اما در مقابل این خریدها، مثال‌هایی مانند مارکینیوس و فابیو ویرا نیز وجود دارند که نتوانسته‌اند عملکرد موفقی داشته باشند و در عین حال، مسیر پیشرفت بازیکنان جوانی که در حال حاضر در باشگاه حضور دارند را نیز مسدود کرده‌اند.

طبیعتاً همه‌ی خریدها موفق نخواهند بود و برخی خریدهای بزرگ، مانند خرید کای هاورتز در فصل گذشته، به زمان برای وفق پیدا کردن نیاز دارند. اما جذب بازیکنانی که از نظر ویژگی‌های فنی شبیه به هم هستند و با برچسب قیمتی سنگین به جای پرورش‌یافتگان آکادمی به تیم اضافه می‌شوند، می‌تواند باعث بی‌اثر شدن تلاش‌های آکادمی شود.

وضعیتی که در آن بازیکنانی مثل کوزیر-دوبرری، والترز و دیگران با مبلغی ناچیز به‌جای دریافت مبلغ بالاتر در انتهای مسیر به دلیل عدم تجربه کافی (چه با پیراهن آرسنال و چه به صورت قرضی) از باشگاه جدا می‌شوند، نمی‌تواند به رویه‌ی عادی تبدیل شود. زیرساخت‌های لازم برای آماده‌سازی بازیکنان برای حضور در فوتبال حرفه‌ای نیاز به شفافیت بیشتری دارد.

بحث در مورد کیفیت بازیکنان آکادمی آرسنال می‌تواند معتبر باشد، اما پاسخ واقعی تا زمانی که به آن‌ها فرصت داده نشود، مشخص نخواهد شد.

به جای اینکه اجازه داده شود بازیکنان تا ژانویه و بدون هیچ چشم‌اندازی برای شش ماه آینده‌ی دوران حرفه‌ای خود باقی بمانند، چالش اصلی ایجاد مسیرهای شفاف است. این مسیر می‌تواند به تیم اصلی آرسنال منتهی شود، به شرطی که بازیکن به اندازه‌ی کافی خوب باشد، یا به تیم دیگری منتهی شود. نکته‌ی کلیدی، تعیین هدف و اهمیت آکادمی و بازیکنانی است که از آن پرورش می‌یابند.

پِر مرتساکر، مدیر آکادمی آرسنال در آوریل گذشته گفت: «از نظر آرسنال و فلسفه‌ی این باشگاه، ما همیشه در خط مقدم دادن فرصت به بازیکنان جوان بوده‌ایم. این مسئولیتی است که احساس می‌کنم بر دوش دارم. زمانی که آرسن ونگر (سرمربی وقت آرسنال) به من گفت، ‘این وظیفه‌ی توست. باید خودت را برای آن آماده کنی، اما ما معتقدیم که تو فرد مناسبی برای این کار هستی.’، این حرف‌ها برایم معنای زیادی داشت. پس پذیرفتن این مسئولیت به‌معنای دنبال کردن ردپای گذشته و آماده شدن برای آینده است.»

باز هم باید تاکید کرد که این فقط یک مسئله‌ی خاص برای آرسنال نیست.

مرتساکر پیش از فینال جام اتحادیه جوانان ۲۰۲۳ که در آن تیم زیر ۱۸ سال آرسنال به همتایان خود در وستهم باخت، صحبت می‌کرد. وستهم با وجود قهرمانی در آن دوره، تنها از سه بازیکن با سن ۲۱ سال یا کمتر در فصل گذشته‌ی لیگ برتر استفاده کرد. آرسنال هم معتقد است با داشتن افرادی مثل مرتساکر، جک ویلشر (سرمربی زیر ۱۸ سال) و مهمت علی (سرمربی زیر ۲۱ سال) افراد درستی را برای کمک به پیشرفت این بازیکنان در اختیار دارد، اما درخشش یکی از محصولات کار دسته‌جمعی آن‌ها در تیم اصلی می‌تواند به پیشرفت این روند کمک کند.

برخی ممکن است این موضوع را به دلیل اینکه آرسنال برای قهرمانی لیگ برتر مبارزه می‌کند، مسئله‌ای مهم تلقی نکنند. بدیهی است که اولویت باید همین باشد، اما در اینجا مثالی از چگونگی بهره‌مندی باشگاه از آکادمی در دوران اخیر آورده شده است.

جو ویلوک در فصل ۱۹-۲۰۲۰، در سن ۱۹ و (بیشتر) ۲۰ سالگی، ۲۹ بازی در لیگ انجام داد که ۸ تای آن‌ها به عنوان بازیکن فیکس بود. اما تا ژانویه ۲۰۲۱، او تنها دو بار در لیگ به عنوان بازیکن فیکس به میدان رفت. او بازیکنی در خط میانی نبود که آرتتا می‌خواست، اما به تجربه و بازی نیاز داشت. به همین خاطر در نقل و انتقالات زمستانی آن فصل به صورت قرضی به نیوکاسل یونایتد رفت، در حالی که آرسنال، مارتن اودگارد را به صورت قرضی از رئال مادرید به خدمت گرفت. با درخشش ویلوک در نیوکاسل که منجر به ثبت ۸ گل در ۱۴ بازی لیگ شد، این باشگاه در تابستان بعد او را به‌طور دائم با مبلغ ۲۵ میلیون پوند به خدمت گرفت. چند روز بعد، آرسنال اقدام به خرید دائمی اودگارد، که حالا کاپیتان این باشگاه شده‌است، به مبلغ ۳۰ میلیون پوند کرد.

مرتساکر در کنار الکس ایووبی و امیلیانو مارتینز، از ویلوک به‌عنوان یکی از بهترین فروش‌های اخیر آرسنال از محصولات آکادمی آرسنال یاد کرد. این اتفاق می‌تواند امسال هم تکرار شود، چرا که انکتیا، نلسون و اسمیت رو همگی مورد توجه باشگاه‌های دیگر هستند و به دنبال بازی منظم در ترکیب اصلی می‌گردند. اما با توجه به سهمیه‌ی بازیکنان آکادمی در لیگ، نمی‌توان تمام آن‌ها را به فروش رساند.

اینکه همه بازیکنان نمی‌توانند عملکردی مثل ساکا داشته باشند، اما لحظه‌ای برای ایجاد تغییر در نحوه‌ی عملکرد مسیرهای پیشرفت و فرصت‌هایی که آکادمی آرسنال به نظر می‌رسد در اختیار بازیکنان قرار می‌دهد، ضروری است.

این تغییر مسیر ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که آرسنال قهرمانی کسب کند، زمانی که استعدادی درخشان مانند نوانری، غیرقابل چشم‌پوشی باشد و یا حتی در تور پیش‌فصل که در آن با توجه به حضور بازیکنان در تورنمنت‌های ملی در تابستان، اکثر بازیکنان باتجربه استراحت می‌کنند، رقم بخورد.

هر چه این زمان زودتر فرا برسد، اتفاق‌های بهتری را برای آرسنال رقم خواهد زد.