شاید آرسنال نه اینکه گابریل مارتینلی را عقب نگه داشته باشد، بلکه صرفاً از او فاصله گرفته است.

در پیراهن آرسنال شاید او نتوانسته به فرم ایده‌آل برسد، اما گابریل مارتینلی این روزها در ترکیب اصلی تیم ملی برزیل بازی می‌کند.

در غیاب وینیسیوس که به دلیل محرومیت قادر به بازی نبود، مارتینلی پنجشنبه شب در دیدار انتخابی جام جهانی برابر شیلی در سمت چپ خط حمله به میدان رفت؛ مسابقه‌ای که با پیروزی ۳-۰ برزیل به پایان رسید.

رودریگو از رئال مادرید، که بسیاری از هواداران آرسنال در تابستان منتظر آمدنش بودند، حتی به تیم ملی دعوت نشد. مارتینلی ۷۰ دقیقه در خط حمله اصلی کنار استوائو و ژوائو پدرو از چلسی بازی کرد.

حضور در ماراکانا شاید برای مارتینلی استراحتی کوتاه و موردنیاز بود، چرا که در انگلیس با انتقادات شدیدی روبه‌رو شده است.

پس از آنکه آرسنال در دیدار برابر منچستریونایتد چند موقعیت از دست داد، یکی از صحنه‌های شکست ۱-۰ مقابل لیورپول در هفته گذشته به سوژه تمسخر در شبکه‌های اجتماعی بدل شد.

بسیاری از هواداران آرسنال امیدوار بودند تازه‌وارد، ابرچی اِزه، در سمت چپ ترکیب اصلی قرار گیرد، اما میکل آرتتا ترجیح داد مارتینلی را به میدان بفرستد.

در نیمه نخست، این بازیکن برزیلی از میانه میدان پیشروی کرد، ویکتور یوکرش در فضای خالی پیش روی او قرار داشت، اما مارتینلی از پاس دادن خودداری کرد و به دریبل‌زنی ادامه داد که در نهایت بی‌ثمر ماند.

این دقیقاً همان چیزی است که اخیراً از مارتینلی می‌بینیم. او تلاش می‌کند — این واضح است — اما نتیجه‌گیری کارش ضعیف بوده است.

مهاجمان اغلب زمانی بهترین فوتبالشان را ارائه می‌دهند که آزادانه و بر اساس غریزه بازی کنند. اما در پیراهن آرسنال، مارتینلی بیشتر شبیه بازیکنی است که سعی دارد دستورات را مو به مو اجرا کند — یک بداهه‌پرداز بالفطره که مجبور شده جملات حفظی تکرار کند.

شاید این موضوع بخشی از عملکرد ضعیف اخیر او را توضیح دهد، اما توجیه‌کننده نیست. بدون تردید بهره‌وری او کاهش یافته و روند پیشرفتش متوقف شده است. آرسنال باشگاهی است که در مدت کوتاهی مسیر طولانی‌ای را پیموده: بازیکنانی چون آرون رمزدیل، الکساندر زینچنکو و گابریل ژسوس جذب شدند، در ترکیب جا افتادند و سپس در راه پیشرفت تیم کنار گذاشته شدند.

با توجه به اینکه مارتینلی در حفظ فرم خود مشکل دارد، این نگرانی وجود دارد که او قربانی بعدی تکامل مداوم آرسنال باشد.

از نظر تاکتیکی، او همچنان بسیاری از جزئیات درخواستی مربی را اجرا می‌کند. برخی از انتخاب او در آنفیلد شگفت‌زده شدند، اما کمتر وینگری به اندازه مارتینلی منظم و پرتلاش است. آرتتا می‌داند که در کارهای دفاعی می‌تواند روی او حساب کند.

اما آیا این بها بیش از حد سنگین نیست؟ مهاجمی که زمانی سرشار از خلاقیت و تخیل بود، اکنون جرقه خود را از دست داده است. در ۲۴ سالگی، او در خطر تبدیل شدن به مهاجمی صرفاً وظیفه‌محور، نه خطرناک، قرار دارد.

برای بسیاری از هواداران آرسنال، این دوگانگی دلیل اصلی دشواری‌های اخیر مارتینلی است. او همچنان یکی از سریع‌ترین بازیکنان تیم است، اما ذهن خلاق و پاهای تندش دیگر به یاری‌اش نمی‌آیند.

تابستان امسال مارتینلی موضوع شایعات بسیاری بود. آرتتا برای تقویت گزینه‌ها در سمت چپ جناح باز بود و نام‌هایی همچون رودریگو و نیکو ویلیامز مطرح شدند.

اگر آرسنال قصد فروش مارتینلی را داشت، هرگز به‌طور مستقیم اعلام نشد. آندره‌آ برتا، مدیر ورزشی، در جلسه بهاری به‌روشنی بیان کرد که باشگاه می‌خواهد بهترین بازیکنانش، از جمله مارتینلی، را حفظ کند. پس از آن هم هیچ گفت‌وگویی درباره جدایی احتمالی او صورت نگرفت.

به همین ترتیب، هیچ بحثی هم درباره تمدید قرارداد فعلی او مطرح نشده است. قرارداد مارتینلی تا ۲۰۲۷ اعتبار دارد، اما آرسنال یک سال گزینه تمدید تا ۲۰۲۸ را در اختیار دارد. بایرن مونیخ مارتینلی را به‌عنوان گزینه‌ای برای پست وینگر چپ مدنظر داشت، اما در نهایت به سراغ لوئیس دیاز از لیورپول رفت. عربستان و استون ویلا نیز علاقه اولیه‌ای نشان دادند، اما هیچ‌کدام جدی نشدند.

اگر آرسنال پیشنهادی وسوسه‌کننده برای این بازیکن برزیلی دریافت می‌کرد، احتمالاً آماده بررسی فروش او بود، اما چنین پیشنهادی هرگز مطرح نشد. برای باشگاه این مسئله‌ای نبود، چرا که هنوز هم نقش مهمی برای مارتینلی در ترکیب قائل است.

با این حال، آمدن ابرچی اِزه و نونی مادوئکه، به‌همراه تمدید قرارداد لئاندرو تروسارد، جایگاه مارتینلی را به‌شدت تهدید می‌کند.

آرسنال این فصل به دنبال رقابت در چند جبهه است. به احتمال زیاد برای همه بازیکنان زمان بازی پیدا خواهد شد. با این وجود، اگر عملکرد مارتینلی بهبود نیابد، شرایط برای او سخت‌تر از همیشه خواهد شد.

برخی از کارشناسان معتقدند مارتینلی به سقف توانایی‌هایش رسیده است؛ و اینکه سطح فعلی آرسنال دیگر با او هم‌خوانی ندارد. اما شاید مسئله بیشتر به سبک بازی مربوط باشد؟

مارتینلی در فصل ۲۰۲۲/۲۳ موفق شد در ۳۶ بازی لیگ برتر ۱۵ گل بزند و ۶ پاس گل بدهد، اما آن آرسنال تیمی متفاوت بود: پرهرج‌ومرج‌تر، پرانرژی‌تر و آزادانه‌تر. آرسنال امروز مطمئن‌تر، کنترل‌شده‌تر و ساختارمندتر است. این سلطه در میدان باعث می‌شود در یک‌سوم پایانی فضای کمتری برای بهره‌برداری وجود داشته باشد.

و این دقیقاً به سود مارتینلی نیست. شاید آرسنال از مارتینلی فراتر نرفته، بلکه صرفاً از او فاصله گرفته است.

اکنون آرسنال در حال تجربه یک تغییر سبک دیگر است. ایده آرتتا این است که تیمش مستقیم‌تر و متحرک‌تر بازی کند تا برای مهاجم جدید، ویکتور یوکرش، موقعیت‌های تک‌به‌تک ایجاد شود. اگر این انتقال با موفقیت انجام گیرد، مارتینلی می‌تواند دوباره به مهره‌ای کلیدی بدل شود. انتقاد از تصمیمات او با توپ درست است، اما دویدن‌های او پشت مدافعان باعث می‌شود چهره‌ای کاملاً متفاوت از او ببینیم.

در اینجا پرسش دیگری هم مطرح می‌شود: اگر مارتینلی در یک‌سوم پایانی دچار مشکل است، آیا می‌توان این را در تمرینات اصلاح کرد؟ آرتتا و کادر فنی او چه اقداماتی انجام می‌دهند تا تکنیک مارتینلی را بهبود بخشند، تصمیم‌گیری‌هایش را بهتر کنند و غریزه تهاجمی او را تقویت نمایند؟

شاید خود مارتینلی نیز باید مسئولیت بیشتری بپذیرد. از سال ۲۰۲۱، مادوئکه با مربی تخصصی مهارت‌های فردی، ساؤل آیزاکسون-هِرست، کار کرده تا توانایی‌هایش در موقعیت‌های یک‌به‌یک را ارتقا دهد. مارتینلی چه می‌تواند بکند تا مسیر رشد فردی‌اش را آغاز کند؟

خیلی زود و ناعادلانه است که مارتینلی را بازیکنی تمام‌شده بدانیم؛ یا افت اخیرش را برگشت‌ناپذیر تصور کنیم. پنجره نقل‌وانتقالات بسته شده و مارتینلی به احتمال زیاد دست‌کم یک فصل دیگر در آرسنال خواهد ماند. پرسش این است که چه باید کرد تا این روند شکسته شود، بازی او بهبود یابد و ارزش بالقوه‌اش به حداکثر برسد؟

در پیراهن زرد برزیل، مارتینلی کمی آزادتر به نظر می‌رسید. به جای اینکه صرفاً به خط کناره بچسبد، بیشتر به مرکز میدان متمایل می‌شد.

و یک لحظه بود که مارتینلی قدیمی دوباره زنده شد — با نفوذی برق‌آسا از سمت چپ، توپ را از زیر پای مدافع رد کرد و با شوتی که به تور دروازه خورد، اعتمادبه‌نفس و مهارتش یادآور همان بازیکنی شد که آرسنال ظاهراً از دست داده و حالا امیدوار است دوباره بازیابد.