لی دیکسون به اولین حضور آرسنال در لیگ قهرمانان اروپا بازمی‌گردد

لی دیکسون که با ۶۱۹ بازی، در رده چهارم لیست برترین بازیکنان تاریخ باشگاه قرار دارد، تجربه‌ای درخشان در رقابت‌های اروپایی دارد. او در طول دوران نزدیک به ۱۵ ساله حضورش در شمال لندن، به آرسنال کمک کرد تا به سه فینال اروپایی به علاوه سوپرجام برسد و در سال ۱۹۹۴، جام برندگان جام را بالای سر برد.

او همچنین در اولین حضور آرسنال در لیگ قهرمانان اروپا در فصل ۱۹۹۸/۹۹ شرکت داشت، فصلی که با امیدهای فراوان پس از کسب دوگانه در فصل قبل آغاز شد، اما به زودی درس‌های سختی را به همراه داشت...

لی، اول از همه، احساس تیم در آستانه لیگ قهرمانان اروپا ۱۹۹۸/۹۹ چگونه بود؟

حضور نداشتن در اروپا هرگز برای بازیکنان و هواداران اتفاق خوبی نبود. علاقه زیادی به جام باشگاه‌های اروپا و لیگ قهرمانان اروپا که اکنون وجود دارد، دیده می‌شد. هر بازیکنی به شما خواهد گفت که بازی در اروپا یک بازی کاملاً متفاوت است. هواداران نیز این موضوع را درک می‌کنند و احتمالاً از کمی استراحت از فشار همیشگی لیگ برتر لذت می‌بردند. همیشه چیزی بوده که با اشتیاق منتظرش بودیم.

در آن روزها، بازیکنان غیربریتانیایی در لیگ برتر حضور داشتند، اما به اندازه الان زیاد نبودند. رویارویی با حریفان اروپایی پویایی متفاوتی به بازی شما می‌دهد، مجموعه‌ای متفاوت از اطلاعات که همیشه به عنوان یک بازیکن روی آن تکیه می‌کنید. داشتن تجربه بازی در اروپا شما را در موقعیت خوبی قرار می‌دهد زیرا این فقط یک طرز فکر متفاوت است. بازگشت دوباره به اروپا قطعاً چیزی بود که باید مشتاقانه منتظرش می‌بودیم.

سطح هیجان چطور بود؟ اصلاً قرعه‌کشی رو دنبال می‌کردید؟

بله، یادمه که منتظر بودم ببینم توی قرعه‌کشی به چه تیم‌هایی برخورد می‌کنیم. راستش را بخواهید، تمرکز اصلی ما روی این بود که بفهمیم آیا دنیس برکمپ می‌تواند در هیچ‌کدوم از بازی‌های خارج از خانه بازی کند. سرمربی یک نقشه روی دیوارش داشت، با یک دایره که با قطب‌نما دور لندن کشیده شده بود و در سراسر اروپا گسترده شده بود، تا دورترین مسافتی را که می‌توانست بر اساس خستگی‌اش سفر کند، محاسبه می‌کرد.

تیم‌های خاصی وجود داشتند که شما می‌توانستید خارج از آن دایره قرعه‌کشی کنید که برای سفر دنیس مضر باشد. این موضوع با چگونگی احساس او بعد از بازگشت از سفر نیز مرتبط می‌شد، به خصوص اگر بازی‌ای در شب چهارشنبه داشتید و او تا روز جمعه برای برگشتن و انجام بازی دیگری در آخر هفته طول می‌کشید. اولویت من این بود که امیدوارم قرعه‌کشی داشته باشیم که به دنیس اجازه دهد در همه بازی‌ها بازی کند.

بازی کردن در ومبلی به عنوان زمین خانگی چطور بود؟

صادقانه بگویم، وحشتناک بود. ومبلی ظاهری نمادین و احساسی خاص داشت، به خصوص در روز فینال جام حذفی. وقتی برای انگلیس در آنجا بازی می‌کردم، همیشه فضایی متفاوت با فینال‌های جام وجود داشت. کل زمین انگلیس را تشویق می‌کردند - این خیلی خاص بود. اما بعد ناگهان، ما در مرحله گروهی لیگ قهرمانان در آنجا بازی می‌کردیم.

اتمسفر کاملاً متفاوتی وجود داشت و نمی‌توانم دلیلش را به درستی بیان کنم، چون هنوز هواداران آرسنال از ما حمایت می‌کردند. جو هایبری در شب‌های اروپایی همیشه خاص بود. سپس به ومبلی رفتیم و به عنوان بازیکن، این حس متفاوتی به من می‌داد. همیشه خوب است که به خانه بیایید، روی مبل خود بنشینید و در تخت خود بخوابید. من رختکن خانگی ومبلی را از بازی برای انگلیس و فینال‌های جام به خوبی می‌شناختم، اما همچنان احساس متفاوتی داشت. شکی نیست که این موضوع به تیم‌هایی که در آنجا مقابلشان بازی می‌کردیم، برتری می‌داد.

گروه بسیار سختی بود که فقط یک تیم به طور مستقیم صعود می‌کرد. سرنوشت ما با دریافت گل‌های دقایق پایانی در دو بازی از سه بازی اول (بیرون از خانه برابر لانس و در خانه مقابل دینامو کیف) رقم خورد. این حتماً ناامید کننده بود؟

برای تیمی و خط دفاعی مثل ما که بر پایه گل نخوردن و انسجام از دقیقه یک تا دقیقه ۹۰ بنا شده بود، کمی غیرقابل توضیح بود. در آن زمان، احتمالاً سرزنش کردن بازی در ومبلی آسان بود، اما با نگاهی به گذشته، باید بهتر از آن می‌بودیم. اما همچنین می‌دانم که بازیکنان چقدر خرافاتی هستند. من واقعاً از بازی در ومبلی در آن بازی‌ها لذت نبردم و فکر نمی‌کنم هواداران هم از رفتن به آنجا لذت می‌بردند. این دو مورد تا حدودی روی هم تأثیر می‌گذاشتند.

سپس باید حریف را به این ترکیب اضافه کنید - آن‌ها عاشق بازی در ومبلی می‌شدند و همچنین فکر می‌کردند: "خب، آرسنال اینجا در خانه بازی نمی‌کند." حس آن مکان آن تجربه ترسناک و با هواداران نزدیک به زمین هایبری نبود که در بازی‌های لیگ قهرمانان زیر نور تجربه می‌کردید.

دینامو کیف گروه را فتح کرد و خیلی به رسیدن به فینال نزدیک شد. چه چیزی باعث شد آن‌ها تیم خوبی باشند؟

من به تازگی با آندری شوچنکو از یک سفر گلف برگشته‌ام و در مورد آن بازی‌ها بین ما و دینامو کیف صحبت می‌کردیم. او اکنون دوست خوب من است - ای کاش آن زمان دوست خوب من بود، چون در آن صورت شاید به اندازه آن زمان‌ها مرا عذاب نمی‌داد! بازی کردن مقابل او به خصوص سخت بود، همانطور که مقابل سرگی ربروف.

آنها تیم واقعاً قدرتمندی داشتند و رفتن به کیف به دلایل مختلف همیشه بسیار دشوار بود. ترسناک بود، محیطی بود که به آن عادت نداشتیم، زمین‌هایی که تمرین می‌کردیم متفاوت بود. محیط ورزشگاه دشوار بود. آن‌ها از این به نفع خود استفاده می‌کردند - آن‌ها از نظر دفاعی واقعاً قوی بودند، در خط میانی بسیار خلاق بودند و در خط حمله سریع‌تر از هر چیزی بودند.

بازیکنان کمی در اوج خودشان از شوچنکو سریع‌تر بودند. او در آن زمان یک جوان در حال پیشرفت بود، قبل از اینکه به یک ستاره در میلان تبدیل شود. وقتی الان در مورد آن بازی‌ها صحبت می‌کنیم، او همیشه به من می‌گوید که بازی مقابل ما سخت بود. دوست داشتم آن زمان به من می‌گفت، چون به نظر می‌رسید برای او همیشه خیلی آسان بود!

احساس می‌کردیم کمی با ناشناخته روبرو هستیم. می‌توانید هر تعداد فیلم از حریف که می‌خواهید تماشا کنید، اما هیچ چیز به اندازه‌ی رویارویی با کسی که قبلاً با او روبرو نشده‌اید، هیجان‌انگیز نیست. شما ظرافت‌ها را نمی‌دانید. در لیگ برتر متفاوت است. شما هر هفته بازیکنان را در حال بازی می‌بینید، بنابراین بازی آن‌ها را یاد می‌گیرید. تقریباً به طور خودکار می‌دانید که آن‌ها چه کاری می‌خواهند انجام دهند، که به شما فرصتی می‌دهد تا آن‌ها را متوقف کنید.

اما بازی در مقابل کسی مثل ربروف، که واقعاً او را نمی‌شناختم، متفاوت است. او خیلی سریع بود، کنترل فوق العاده‌ای داشت و با شوچنکو ارتباط برقرار می‌کرد. من واقعاً مطمئن نبودم که او در مرحله بعد چه می‌خواهد انجام دهد - وقتی شما در زمین این کار را انجام می‌دهید، آن‌ها قبلاً یک قدم از شما جلوتر هستند. به همین دلیل است که بازی در لیگ قهرمانان می‌تواند دشوار باشد، به خصوص زمانی که مقابل تیم‌هایی بازی می‌کنید که هرگز با آن‌ها روبرو نشده‌اید و با ظرافت‌های تک تک بازیکنان آن‌ها آشنا نیستید.

حذف شدن در مرحله گروهی، آن هم با توجه به صعود منچستریونایتد به عنوان یکی از بهترین تیم‌های دوم و در نهایت قهرمانی آن‌ها، باید خیلی ناامیدکننده بوده باشد؟

آن بخش برای ما سخت بود، زیرا فصلی که با این همه امید شروع شده بود، در نهایت بدون هیچ دستاوردی به پایان رسید. ما به اندازه کافی کیفیت داشتیم که باور کنیم می‌توانیم قهرمان شویم، بنابراین حذف شدن در مرحله گروهی روی اعتماد به نفس تیم تأثیر گذاشت. وارد بازی بعدی لیگ برتر یا جلسه تمرینی بعدی می‌شدیم و گذر از آن ناامیدی زمان می‌برد.

نگاهی به عملکرد ما در مرحله گروهی فصل جاری داشته باشیم، تا به اینجا چه نظری در مورد گروه ما دارید؟

هدف همیشه صعود از گروه، صدرنشینی و رسیدن به مرحله بعد با اطمینان از اینکه سبک فوتبالی را بازی می‌کنید که به شما کمک می‌کند با ثبت کلین شیت صعود کنید، است. شما نیاز دارید که تیم فوتبال اروپا را درک کند. شما می‌توانید برای مدت طولانی در اروپا باشید و همچنان برای درک آن تلاش کنید.

یادگیری و رشد به عنوان تیمی که در فوتبال اروپا رقابت می‌کند، کاملاً با انجام این کار در لیگ برتر متفاوت است. یک منحنی یادگیری وجود دارد و جای خطای بسیار کمی وجود دارد.

باید به سرعت یاد بگیرید و من احساس می‌کنم تیم تا اینجا این کار را انجام داده است. مطمئن هستم که میکل همانطور که همه مربیان انجام می‌دهند، نقاطی از بازی را که تیم برای پیشرفت نیاز دارد، شناسایی کرده است.

به یاد دارم که در سال ۱۹۹۴ در سوپرجام مقابل میلان بازی کردم. ما در اروپا نسبتاً باتجربه بودیم، اما آن‌ها در خانه خودشان کاملاً ما را شکست دادند. آن‌ها ما را ۲-۰ بردند، اما می‌توانست ۱۰-۰ باشد. زوونیمیر بوبان بازی می‌کرد - من هرگز بازیکنی به خوبی او ندیده بودم. او فوق العاده بود و واقعاً چشمان مرا از این فکر باز کرد که "من این موضوع اروپا را فهمیده‌ام". ما تیم خوبی بودیم، اما بعد به میلان برخوردیم و انگار مردان مقابل پسران قرار گرفتیم.

آن بازی نشان داد که ما چیزهای زیادی در مورد تبدیل شدن به یک قدرت اروپایی باید یاد بگیریم. این همان چیزی است که میکل سعی خواهد کرد در بازیکنان خود القا کند - تبدیل شدن به نیرویی در اروپا، جایی که تیم‌ها می‌خواهند در لیگ قهرمانان از رویارویی با آرسنال اجتناب کنند.