بهترین گلی که زدم

رابین ونپرسی مقاله ای برای نشریه سان منتشر کرده که آن را با هم می خوانیم...

27 اکتبر سال 2004 بود و یک گل خیلی ساده با یک تک ضربه در کارلینگ کاپ مقابل سیتی، اما برای من این گل مهمتر از همه گلهایی است که قبل از آن یا بعد از آن به ثمر رساندم چون اولین گلم در فوتبال انگلیس بود و دوران بازی ام از آنجا شروع شد.

همه چیز از آن گل برای من شروع شد، ضربه ای که شروع کننده دوران بازی ام در اینجا بود.

من در ماه می 2004 به آرسنال پیوستم ولی چون جوان بودم بازیهای زیادی به من نمی رسید، بازی با سیتی ششمین بازی من بود و کاملاً آن صحنه را به یاد دارم، متیو فلامینی به من پاس داد و من کار را تمام کردم.

حس فوق العاده ای بود، خیلی به خودم افتخار می کردم، به حدی هیجان زده شده بودم که برای خوشحالی کردن به سمت راست دروازه سیتی رفتم و چند ثانیه طول کشید تا بفهمم دارم جلوی هواداران سیتی بالا و پایین می پرم.

هواداران آرسنال در سمت چپ دروازه بودند و شاید این قضیه حالا خنده دار باشد ولی آن موقع با خودم می گفتم خیلی خنگم!

به همین خاطر مسیرم را عوض کردم و به سمت دیگر رفتم، حتماً می توانید آن صحنه را به یاد بیاورید، از همه جهات فراموش نشدنی است.

و به عنوان یک مهاجم زدن اولین گل لذت بخش است، وقتی به یک تیم جدید می روید هیچ چیزی بهتر از این نیست.

آن گلی بود که مسیر من را مشخص کرد، سه روز بعد از آن اولین گلم را در لیگ برتر در بازی ساوتهمپتون به ثمر رساندم.

به طور ناگهانی همه چیز بر میل من بود و من به این باور رسیده بودم که می توانم در اینجا موفق شوم.

هشت سال از آن موقع می گذرد و من بیش از 100 گل برای آرسنال زده ام و به تک تک آنها افتخار می کنم، اما آن گل هنوز به اندازه یک دنیا برای من ارزش دارد، یک لحظه بسیار بسیار بزرگ برای من و دوران بازی ام بود.

در این هشت سال چیزهای زیادی برای من تغییر نکرده، یکی از کارهایی که همیشه قبل از بازیها انجام می دهم این است که در مورد تیم حریف مطالعه میکنم، به تمامی جنبه های بازیشان دقت می کنم و به دنبال نقطه ضعفشان می گردم.

مثل امروز که انتظار دارم جلوی کولو توره و وینسنت کمپانی قرار بگیرم، طبیعتاً کولو را به خوبی می شناسم و او هم مرا، پس بیشتر از اینکه یک جدال فیزیکی داشته باشیم یک جدال فکری داریم.

کولو فقط یک بازیکن بزرگ نیست، در کنار یک بازیکن بزرگ بودن او یک شخص بزرگ است، واقعاً برای او احترام زیادی قائلم و او یکی از دوستهای صمیمی من است.

او اولین کسی بود که در اولین روز حضور من در آرسنال به من خوش آمد گفت، او به من گفت "اگر به چیزی نیاز داری می توانی به من بگویی، می توانی روی من به عنوان برادر بزرگترت حساب کنی، می دانم چه احساسی داری، من هم این شرایط را تجربه کرده ام."

هیچوقت این را فراموش نمی کنم.

بازی امروز با سیتی بدون شک بزرگترین بازی فصل ماست، چون برای هر دو تیم این بازی مرگ و زندگی است.

شاید برای ما نبرد برای قهرمانی نباشد اما ما باید روی قطعی کردن رتبه سومی مان تمرکز کنیم، این رتبه برای ما جام نمی آورد ولی موفقیت بزرگی برای ماست.

صعود مستقیم به لیگ قهرمانان آینده به حفظ رکورد عالی آرسنال در این رقابتها کمک می کند.

مزیت دیگری که سوم شدن دارد این است که ما بالاتر از اسپرز و چلسی کار را تمام می کنیم، قهرمانی برای یکی از تیمهای منچستر خواهد بود اما حداقل ما می توانیم افتخار لندن باشیم.

بازی امروز چالش بزرگی برای ما خواهد بود چون بازی قبلی را با کوئینر پارک باختیم.

هیچ یک از ما از سوم شدن اطمینان نداریم و می دانیم که هیچ چیز تضمین شده نیست و باید هر بازی را جدی بگیریم، پس ما هم مثل سیتی برای تک تک امتیازهای این بازی می جنگیم.

فکر نمی کنم بازی امروز مثل یک جنگ باشد، اما یک فوتبال تمام عیار خواهد بود، دو تیم قدرتمند که دوست دارند در مسیر درستی فوتبال بازی کنند.

خیلی از افراد در این فصل به آرسن ونگر اعتراض کردند ولی او باز هم ثابت کرد یکی از بهترین هاست.

از بعضی جهات مانچینی هم اکنون شرایط مشابهی دارد، هر تصمیمی که می گیرد مورد بحث قرار می گیرد چون آنها انتظار دارند قهرمان لیگ شوند.

مشکل سیتی این است که نمی توانند امیتاز از دست بدهند و همچنین ما هم همینگونه هستیم.

بازی مرگ و زندگی برای هر دوی ما خواهد بود و برای همین یک بازی خاص در پیش خواهیم داشت.

هر چه در توان داریم می گذاریم تا بازی را برنده شویم و گام بلندی در مسیر صعود مستقیم به لیگ قهرمانان برداریم.