وایت هارت لین ۲۰۰۴: به روایت شکست ناپذیران

با گذشت ۲۰ سال از قهرمانی تاریخی لیگ برتر در خانه رقیب دیرینه، با برخی از ستارگان فصل رویایی و بدون شکست ۲۰۰۳/۰۴ صحبت کردیم تا خاطرات آن بعدازظهر به یاد ماندنی را زنده کنیم.

صبح ۲۵ آوریل ۲۰۰۴ از راه رسید و ما در ۳۳ بازی از یک فصل تاریخی لیگ برتر، هنوز شکستی را تجربه نکرده بودیم. بدون شک قهرمانی به هایبری می‌آمد؛ فقط مسئله این بود که شاگردان آرسن ونگر کجا جشن قهرمانی را برپا می‌کردند.

همانطور که در سال ۱۹۷۱ اتفاق افتاد، برای اکثر هواداران، وایت هارت لین انتخاب اول بود و بعد از اینکه چلسی، تیم دوم جدول، با شکست مقابل نیوکاسل در اوایل همان روز روبرو شد، کار ما روشن‌تر شد. برای قهرمانی در لیگ برتر، تنها به یک امتیاز از دربی شمال لندن نیاز داشتیم.

پاتریک ویرا: فکر می‌کردیم اگر بتوانیم برای قهرمانی در وایت هارت لین بازی کنیم، انگار سرنوشت این‌طور رقم خورده است. چه چیزی از این شیرین‌تر؟ پس این فرصتی بود که باید از آن استفاده می‌کردیم. 

نمی‌توانستیم به هیچ جایگزینی فکر کنیم، چون این فرصت خیلی خوب بود که از دستش بدهیم. می‌دانستیم که اگر آنجا قهرمان شویم، چیزی است که هواداران -هر دو گروه از هواداران- هرگز فراموش نمی‌کنند!

تیری آنری: هفته‌ی بازی فرا رسید. وقتی در همپستد زندگی می‌کردید، هواداران تاتنهام دوست داشتند حرف بزنند. وقتی توی خیابان راه می‌رفتم، می‌گفتند: ‘حواست باشه، ما داریم می‌آییم سراغت!’ انگار قرار بود بترسم. عجیب بود. هیچ وقت نفهمیدم چرا همیشه سگ‌های کوچک بیشتر پارس می‌کنند.

شما هرگز من را نمی‌بینید که قبل از بازی اینطور حرف بزنم. اما بعد از بازی، بله، می‌توانم تا ابد حرف بزنم! همیشه قبل از بازی گوش می‌دادم ببینم چه کسی حرف می‌زند، تا بتوانم پاسخ بدهم.

ری پارلور: ما همه داستان‌های سال ۱۹۷۱ را شنیده بودیم، پس پیوستن به آن‌ها باورنکردنی بود. ما با اطمینان زیادی به آن بازی رفتیم. باشه، دربی است و هر اتفاقی ممکنه بیفتد، اما می‌دانستیم خیلی از آن‌ها بهتر هستیم.

ادو: می‌دانستیم که می‌توانیم آنجا قهرمان لیگ شویم، اما به اندازه کافی عجیب، فقط روی عملکرد خوب تمرکز کرده بودیم و می‌خواستیم به سبک خودمان بازی کنیم. گاهی اوقات که به دربی می‌روید، احساسات زیادی وجود دارد، مردم به شما می‌گویند چقدر مهم است که بجنگید. اما ما واقعاً روی عملکرد خوب تمرکز کرده بودیم و جواب داد.

با اشتیاق زیاد برای استفاده از فرصت، از همان ابتدای بازی فشار آوردیم و در دقیقه ۳ با پاس زمینی دنیس برکمپ که ویرا با تکل به آن رسید، به گل اول دست پیدا کردیم. 

سپس، کاپیتان ما تبدیل به گلساز شد و با پاس رو به عقب، رابرت پیرس را در موقعیت گل قرار داد و او هم با یک ضربه دقیق، کار را تمام کرد. کمی بیش از نیم ساعت گذشته بود و ما به راحتی در مسیر قهرمانی قرار داشتیم.

ویرا: حملات منجر به گل، در واقع هر دو گل، عالی بودند. تیری توپ را از محوطه جریمه خودمان به دیگری برد و سپس آن را به دنیس پاس داد. دیدم که فضایی برای نفوذ وجود دارد، توپ از دنیس رسید و من فقط آن را وارد دروازه کردم. ضدحمله‌ای عالی.

پیرس: نمی‌دانم چرا گل‌های زیادی به تاتنهام زدم، عجیب است، اما برای من، تاتنهام همیشه قربانی کامل بود! فکر می‌کنم ۱۲ بار مقابل آن‌ها بازی کردم و هشت گل زدم. این برای من و به خصوص برای هواداران مهم بود، حالا همه چیز را در مورد این رقابت می‌دانم.

باید به آن‌ها اعتبار بدهیم، تاتنهام پاسخ داد. جیمی ردنپ با یک شوت از راه دور برای کاهش اختلاف گلزنی کرد و بعد از اینکه پیرس به تیر دروازه زد، رابی کین پس از درگیری با ینس لمن در محوطه کرنر، یک پنالتی دیرهنگام به ثمر رساند.

پس از از دست دادن برتری دو گله، ناامیدی به وجود آمد، که در ابتدا باعث شد برخی از بازیکنان ما فراموش کنند که کار تمام شده است. ما قهرمان بودیم.

لمن: من توی رختکن نشسته بودم، خیلی ناامید بودم، رئیس [ونگر] هم همینطور، بعد سول [کمپل] وارد شد. هر سه ما ناراحت بودیم که بازی را نبردیم، بنابراین متوجه نشدم که قهرمان شده‌ایم.

کمپل: فکر می‌کنم همه می‌دانند که به خاطر مساوی حسابی عصبانی بودم. به ینس گفتم: میدانی او [رابی کین] این کار را می‌کند، فقط او را مثل مگس دور کن، واکنش نشون نده. به کل ماجرا نگاه کن. از این بابت اصلا خوشحال نبودم. در واقع، کاملا از خودم خارج شدم. واقعا، واقعا می‌خواستم برنده بشیم!

لمن: جانو [پاول جانسون، مدیر تجهیزات] به رختکن آمد و به من و سول گفت: 'چرا نشسته‌اید؟ ما قهرمانیم!' بعد بیرون رفتم و روی زمین خوشحالی کردیم، اما باید بگویم آن موقع خیلی هم خوشحال نبودم. هنوز عصبانی بودم.

لاورن: آنها داشتند مساوی را جشن می‌گرفتند! خیلی خنده‌دار بود، چون ما همچنان قهرمان لیگ شدیم. راستش را بخواهید، در آن لحظه از بازی نمی‌دانستم که مساوی برای ما کافی است. شاید برخی از بازیکنان می‌دانستند، اما من خبر نداشتم.

آنری: می‌خواستیم به همه احترام بگذاریم و دردسری ایجاد نکنیم. از اینکه برنده نشدیم عصبانی بودم - در واقع، کفری شده بودم، اما بعد تاریکو [بازیکن تاتنهام] مرا به زمین واقعیت برگرداند.

او داشت با خوشحالی بالا و پایین می‌پرید – شاید آنها آنجا به چنین چیزی عادت ندارند – و گرفتگی عضله پیدا کرد. فکر کردم: 'باشه، اگر این مساوی را نگه داریم، آنوقت من کسی هستم که جشن می‌گیرم.

با وجود هشدارهای قبل از بازی مبنی بر اینکه با خوشحالی علنی در زمین، هواداران میزبان را تحریک نکنیم، واکنش بیش از حد بازیکنان تاتنهام به گل تساوی باعث شد بازیکنان ما این توصیه را نادیده بگیرند.

بعد از سوت پایان، وسوسه خیلی زیاد بود و آن‌ها در کنار هواداران آرسنال در جایگاه مهمان به جشن قهرمانی پرداختند.

پارلور: ماموران [استادیوم] به ما گفتند که نمی‌توانیم جشن بگیریم، ما هم گفتیم: 'مطمئنید؟! ما همین‌جا برای برد معمولی هم جشن می‌گیریم، قطعا برای قهرمانی جشن می‌گیریم! 

ادو: ما مستقیم رفتیم رختکن و چند دقیقه‌ای اونجا جشن گرفتیم، بعد تصمیم گرفتیم برگردیم به زمین. بیرون دویدم و گفتم 'همه کجا رفتن؟!' به جز هوادارای خودمون تو اون گوشه، استادیوم کاملا خالی بود. باید تو چند ثانیه خالی شده باشه!

ویرا: واقعا لذت بردیم! هوادارای ما هنوز اونجا بودن و ما رفتیم برای اونها جشن بگیریم، چون به نظرم این یه دستاورد تکرارنشدنیه که بشه انجامش داد. می‌خواستیم اون لحظه رو به درستی ثبت کنیم.

کمپل: می‌تونستم تو جشن خیلی افراط کنم. می‌دونم بعضی از بچه‌ها، مثل اشلی کول، اونجا داشتن دیوانه‌وار جشن می‌گرفتن. من بعد از رفتن هوادارای تاتنهام بیرون اومدم. می‌تونستم گستاخ باشم، به رخ بکشم، اما می‌خواستم نسبت به فضا، فوتبال و هر دو باشگاه احترام بذارم. واقعا می‌تونستم خیلی شلوغش کنم.

کولو توره: تو زمین یه پشتک زدم – همه کار کردم! آرسن [ونگر] خوشش نمیومد از این پشتک زدن‌هام. می‌گفت خطرناکه، پس فقط برای مناسبت‌های خیلی خاص بود!

چهار بازی بعدی هم بدون شکست موندیم و "شکست ناپذیران" متولد شدن. ۲۰ سال بعد، اون بازی تو وایت هارت لین هنوزم یکی از بزرگترین نکات برجسته از ۳۸ بازی‌ای که باعث جاودان شدنشون شد، باقی مونده.

کمپل: اینکه اینجوری اتفاق افتاد، فوق‌العاده‌ست. فوتبال به شکل عجیبی کار می‌کنه، درسته؟ انگار یه رمان‌نویس اون رو نوشته، اونقدری که این اتفاق رمانتیکه. رفتن و اونجا بردنه، دیوانه‌کننده‌ست. انگار قرار بوده همینجوری بشه.

توره: باورنکردنی بود، یکی از بهترین خاطره‌های دوران حرفه‌‌ایم. از ساحل عاج به آرسنال اومدن – مردم اونجا نمی‌تونستن باور کنن. اما من بازی کردم، همه رو شوکه کردم، و بعدشم قهرمان شدم.

پیرس: اون بدون شک یکی از بهترین لحظات دوران حرفه‌ای من بود. تو اون لحظه، با سوت پایان، ما قهرمان شدیم! شما برای چنین لحظاتی بازی می‌کنید، برای اینکه جام رو بگیرید، و اینکه تو وایت هارت لین قهرمان بشیم، یه امتیاز اضافی بود. اون فصل، همه چی عالی بود.

ادو: چه روز قشنگی! اینکه چطوری بردیم، اینکه چطوری تو زمین اونا بازی کردیم – همه چی خاص بود.

آنری: اون روز برای همیشه تو تاریخ ما می‌مونه. یه روز فوق‌العاده‌ست، یه داستان فوق‌العاده‌ست.