یادداشت روز:فرگوسن اخراج شد!!!

من هم مانند تمام عاشقان فوتبال امیدوارم این تیتر را هرگز بر روی هیچ روزنامه ای نبینم.(دوس دارم ببینم)
این جمله فقط برای شبه کارشناسان، ورزشکارنماها و ضدتماشاگران لذت بخش است که همچون کودکان از باخت تیم های بزرگ و تحقیرشان شاد می شوند. کسانی که خرد شدن غرور یک تیم بزرگ را همچون سقوط دیکتاتور ذلیلی مانند قذافی می بینند، خود برای عزت نفس نداشته شان پایکوبی می کنند! بدانید که نابودی هویت یک باشگاه بزرگ و شخصیت یک مربی بزرگ، مرگ فوتبال است که افرادی همچون شما دیگر دکانی برای کاسبی نخواهید داشت!
آیا نبود بارسلونا، مادرید، یونایتد، میلان و ... باعث پیشرفت فوتبال می شود؟ آیا هواداران واقعی فوتبال از حذف رقبای بزرگشان در مراحل ابتدایی یک تورنمنت خوشنود می شوند؟ آیا قهرمانی بارسلونا در اسپانیا برابر رئال ارزشمندتر است و یا قهرمانی اروپایی کاتالان ها مقابل منچستریونایتد یا ترجیح می دهید همه ی بزرگان نباشند تا تیم مورد علاقه ی شما قهرمان شود؟!
ارزش مربیان جوان و بزرگی همچون گواردیولا، الگری، منچینی و ... در برابر استادانی همچون سرالکس، ونگر، کاپلو و ... مشخص می شود یا ...؟ آیا شکست خردکننده ی هویت و شخصیت قهرمان افسانه ای فوتبال بریتانیا (منچستریونایتد) برابر فوتبال مبتنی بر پول و ثروت بادآورده ی سیتی آنقدر خوشحال کننده است که چشم بر تمام واقعیات ناراحت کننده ی فوتبال رو به زوال ببندیم؟
آیا چون یک باشگاه بزرگ سیاست زالوصفتانه ی استفاده از دسترنج تیم های دیگر را ندارد و دست به پرورش جوانان می زند و هر فصل چهره ای جدید به دنیای فوتبال معرفی می کند، باید مورد عتاب دشمنان فوتبال قرار بگیرد؟ (حذف یونایتد در جام اتحادیه با پل پوگبای 17 ساله و راول موریسون 18 ساله!)، آیا ترجیح می دهید فینال اروپایی با دو تیم بزرگ برگزار شود یا باسل و روبین کازان دیدار پایانی چمپیونزلیگ را انجام دهند؟ شاید هم به جای ال کلاسیکو ترجیح می دهید بازی مالاگا و ختافه را ببینید؟ و ده ها پرسش دیگر بر این بی منطقی بی پایان متصور است!
همین تنگ نظری های بی معناست که می خواهد ویژگی رقابتی فوتبال را از بین ببرد، همانگونه که با شعار حساسیت زدایی رقابت دو تیم سرخ و آبی تهران، کاری کردند که باید به حال تیم قرمز پایتخت گریست و شاید بزودی برای آبی ها!
بازی تمام نشده
آنچه فرگوسن را از دیگران متمایز می کند، نشان ها و جام های رنگارنگی نیست که بدست آورده بلکه مدیریت و فرهنگ سازی وی است. همگان به یاد دارند هنگامی که اوایل دهه ی نود زیر باران شدیدترین انتقادات، انقلابی در یونایتد براه انداخت و تعداد زیادی از بازیکنان بزرگ آن زمان را با جوانانی که رایان گیگز از بازماندگان آن نسل است عوض کرد و چه پاسخی گرفت از این اعتماد به جوانان: "25 سال افتخار با شیاطین سرخ".
منتقدان ریز و درشت وی به یاد دارند که سال گذشته با یکی از متوسط ترین تیم های تاریخ یونایتد، قهرمانی لیگ برتر را به ارمغان آورد و به فینال لیگ قهرمانان راه یافت که اگر بهترین تیم بارسای تاریخ نبود شاید الان یک قهرمانی اروپای دیگر در کارنامه ی فرگوسن دیده می شد. نه 300میلیون پوند سیتی را داشت، نه 150میلیون چلسی و نه میلیون ها پوند دیگر تیم ها را!
به قول آرسن ونگر حذف یونایتد از چمپیونز لیگ فقط یک تصادف بود. در مقابل، به این نکته باید توجه کرد که در چهار سال اخیر سه فینال اروپا با حضور منچستر برگزار شده است. در جام اتحادیه که معمولا فرگی با جوجه هایش شرکت می کند، این فصل شانس یاری نکرد و در برابر کریستال پالاس پس از 120 دقیقه بازنده شد اما جوانانی معرفی شدند که بدون شک سال های آینده بیشتر از آنان خواهید شنید: "پل پوگبا"، "راول موریسون"، "بن اموس"، "فرایرز" و ... .
اما می توانید سرالکس را با مربیان دیگر همچون مورنینو و گواردیولا مقایسه کنید؟ پرسش این است: اگر از گواردیولا مسی، چابی و اینیستا را بگیرید بازهم می تواند نتیجه بگیرد؟
آیا ژوزه اگر در چلسی، اینتر و رئال میلیون ها پوند سرمایه در اختیار نداشت بازهم مربی بزرگی بود؟ کسانی که آتش انتقادات ناجوانمردانه شان را به سوی استاد فوتبال می گیرند می توانند اسامی بازیکنان جوانی که این مربیان موفق به دنیای فوتبال معرفی کردند را نام ببرند؟
البته نه این که اصلا نبوده ولی سازنده نیز نبودند! کدام مربی را سراغ دارید که پس از رفتن کریس رونالدو، تبس و ... از تیم باز هم بتواند کمر راست کند؟ و درس بزرگتری برای آنان که درپی تحقیر کردن دیگرانند: ابتدای فصل جاری یونایتد با نتیجه ی 8 بر 2 رقیب همیشگی اش ارسنال را خرد کرد اما از گل چهارم به بعد فرگوسن خوشحالی نکرد و برعکس اخم درهم کشید. حتی با تعویض و صحبت با بازیکنانش از آنان خواست که موجب تحقیر رقیب بزرگ خود نشوند اما آن شب هر چه زدند گل شد و ...، این درس باردیگر از سوی منچینی سرمربی منچسترسیتی تکرار شد: پس از باخت شش بر یک یونایتد در برابر سیتی، منچو در کمال مردانگی برد تیم خود را کوچکتر از نام بزرگ رقیب دانست و احترام استاد را به جای آورد.
هم اکنون اگر فکر می کنید منچستر تمام شده و با لشگری از مصدومان که آخرین آنها کاپیتان ویدیچ است (آسیب دیدگی زانو تا پایان فصل) قافیه را به رقبا واگذار می کند، هنوز فرگوسن را نشناختید. شاید وقت نقل و انتقالات ژانویه برای ترمیم شیطان سرخ مناسب باشد و شاید بازهم پیرمرد به جوجه هایش اعتماد کند. به هرحال رقابت های فوتبال با وجود تیم های بزرگ جذاب است و نبود هرکدام ضربه ای است بر پیکره ی فوتبال.
(البته دوستای من این یه متن کبی شده است/من هیچ تیمی رو بهتر از آرسنال نمیدونم/هیچوقت)