مقایسه واقعی>>مربیان<<

اول از ونگر و فرگوسن شروع میکنم که به طور حتم تاثیرگذارترین و برجسته ترین مربیان عصر مدرن فوتبال هستن:
این دو پیرمرد دوست داشتنی زمانی که به تیمشون پا گذاشتن تقریبا آرسنال و منچستر
از دوران قهرمانی فاصله گرفته بودن ولی این دو با تغییر دادن سیاست باشگاه به سیاست خودشون یعنی قدرت داشتن در تمام امور از مالی گرفته تا ترانسفر و آکادمی تیم هارو به اوج رسوندن.
این دو تقریبا در اکثر موارد شبیه هم عمل میکنن البته فنی جداست.
بیشتر بر پایه ی ستاره های با تجربه در کنار ستاره های جوون. که در سال های اخیر به علت بدهی های وحشتناک آرسنال ونگر همیشه ستاره های درجه یکشو که تیمش بر پایه اوناس از دست داده. به همین دلیل از گرفتن جام بازمونده که هیچ ربطی به خودش نداره.
از نظر ستاره یابی تقریبا در یک سطح هستن با این تفاوت که فرگوسن اگه اون ستاره گرون باشه هم میتونه بگیرش ولی ونگر... حرفشم نزن!
از نظر ستاره سازی قطعا ونگر از تمامی مربیان دنیا چندین لول بالا تره.
از نظر جام گرفتن فرگوسن بی همتاس ولی هیچوقت مثل ونگر اسکلت اصلی تیمش نابود نشده. ونگر همیشه نشون داده اگه (نمیگم منتخب جهان) تیم خودشو بتونه حفظ کنه و مصدوم کلیدی نده میتونه هر تیمی رو به راحتی شکست بده نمونش همین دو هفته پیش با میلان اونا مارو تو زمین کشاورزی بردن اونم از 5 شوت!
ولی ونگر با دستای خالی اون لبخند تحقیر آمیز آلگری رو به حقارتش رسوند. ونگر تو این 7سال خیلی راحت میتونست حداقل چندتا جام حذفی و اتحادیه بیاره ولی پایبند به اصول خودش و آرسنال بود یعنی جوون گرایی حتی توی فینال سال پیش. ونگر اگه تیمی خوب و پر ستاره داشته باشه و اگه جوون گرایی نکنه به راحتی میتونه سالی 7 جام بگیره. ونگر تو اروپا تمام تیمای قدرتمند لیگ های قدرتمند رو برده.
سبک بازی: فرگوسن هنوز پایبند همون فوتبال کلاسیک بریتانیاس که البته تو سال های اخیر همون سبکو مدرن تر کرده.
ولی ونگر فوتبال به معنای واقعی حرکات انفرادی و تیمی خاص و منحصر به فرد آرسنال
تو زمین حریف الکی خیمه نمیزنه الکی پاس کوتاه نمیدن بلکه یه فوتبال سریع و زیبا که هم گل میخورن و هم گل میزنن به سرعت حمله میکنن و اگه لازم باشه با تمام نفرات. به قول یکی از دوستان آرسنال با حضور فرمالن پست جدیدی رو به فوتبال معرفی کرده:دفاع مهاجم!!!
به نظر من کسایی که فوتبال زیبای آرسنال رو با فوتبال واترپلویی ب-ا-ر-س-ا مقایسه میکنن در واقع دارن به ب-ا-ر-س-ا اعتبار میدن.
توضیح: فوتبال واترپلویی: اگه شما واترپلو دیده باشین یا هندبال. به حرف من میرسین
تو این ورزش ها معمولا یک تیم دور محوطه حریف خیمه میزنه و اینقدر به هم پاس میدن تا روزنه ای باز بشه و اینم بگم دوست صمیمی گوادیولا مربی تیم واترپلوی ب-ا-ر-س-ا-س!
حالا که وارد این بحث شدم بریم در مورد گواردیولا و مورینیو صحبت کنیم.
این دو مرد خوش تیپ که به طور حتم خوش تیپ ترین و باکلاس ترین مربی های دهه ی اخیر هستن:)
یکی از جمله های خنده دار دوستان این بود که الکلاسیکو خودش گویای همه چیز است!!!
خب تنها نتیجه گیری از این جمله خنده دار اینه که این دوستمون نهایتش 4سال داره فوتبال میبینه.
وقتی مورینیو با پورتو قهرمان اروپا شد گواردیولا در حال بازی کردن و پول شماری در تیمای عربی بود.
مورینیو با چلسی و اینتر و رئال. ب-ا-ر-س-ا رو برده اگه بحث داوری که خیلی هم بحث مهمیه بذاریم کنار مشکل رئال مورینیو نیست بلکه بازیکنان(همه نه) و هواداران خود رئال هستن به جای اینکه تیمشونو حمایت بکنن تیمشون رو هو میکنن. بازیکنای رئال بعد اون باخت 6-2 جو خیلی بدی در مقابل ب-ا-ر-س-ا پیدا کردن که اونم کم کم تموم شده.نمونه بازیکنای رئال کاسیاس بعد اون همه اعصاب خوردی بازیکنان و مربی و طرفداران رئال به خاطر تمارض آشکار آلوز در اخراج پپه فردای همون روز زنگ میزنه به تیم رقیب و عذرخواهی میکنه که وقتش نبود.
در مورد هزینه کردن خب معلومه تیمی که میخواد قهرمان اروپا بشه باید دست به جیب بشه که گواردیولا از مورینیو بیشتر خرید کرده حداقل در رئال.
کسب جام نشونه ی بهتر بودن نیست.
فرگوسن بعد 4سال شروع کرد به درو کردن جام های مختلف
ونگر از همون سال های اول.
مورینیو پیشرفتش اگه پله ای حساب کنیم این جوری بود از پله ی اول به هفتم بعد به چهاردهم بعد به بیست و یک و .... یعنی اینکه پیشرفت فوق العاده ولی منظم.
ولی بواس جا پای مورینیو گذاشت ولی بعد پله ی هفتم که قهرمانی لیگ اروپا بود به پله ی بیست و یک رفت و با پوز خورد زمین و نابود شد(البته برمیگرده)
فرگوسن و ونگر هم که خودشون این پله هارو برای بقیه ساختن. یعنی روی سقف هستن.
و اما گواردیولا: ایشون وقتی چشم بازکرد دید بهترین تیم ملی تاریخ اسپانیا و یکی از بهترین بازیکن های تاریخ زیر دستش هستن و این یعنی هنوز روی پاگرد نرفته خودشو با آسانسور ب-ا-ر-س-ا روی سقف دید ولی به زودی این آسانسور به گواردیولا پیاده بشید میگه و گواردیولا میمونه و پله هایی که نمیدونه چی هستن و سقوط.
در آخر میخوام یه مقایسه لول مانند بکنم:
زیبایی بازی:
1.ونگر
2.گواردیولا(البته من از زمانی که یادم میاد ب-ا-ر-س-ا همینجوری بازی میکرد).با ارفاق
3.مورینیو 95 درصد بازی های تیمش هجومی و فوق العاده زیبا اون 5 درصد باقی مونده به خاطر نتیجه.
4.فرگوسن
کسب جام:
1.مورینیو قهرمانی در 4لیگ برتر اروپا و دو تیم متفاوت در قهرمانی اروپا که اگه مالک چلسی از فوتبال چیزی حالیش بود الان ما باید حسرت قهرمانیه اروپای چلسی رو میخوردیم.
2.فرگوسن
3.گواردیولا دوتای اروپاش بدجوری حرف و حدیث داشت.
4.ونگر
دلیل این رده بندی نوع بدست اوردن و تاثیر مربی بر گرفتن جام
تاثیر گذاری:
1.ونگر و فرگوسن. در همه چیز
2.مورینیو: به نتایج تیمای قبلیش بعد رفتنش نگاه کنید (البته سال اول هنوز اون تیم تو هوای مورینیوست) اون تیما نابود میشن که البته پول دوای دردشون میشه.
گواردیولا مربی تیمی شده که سالهاست در کنار هم بازی میکنن و این کیفیت رو داره ولی مورینیو با 2سال با یه مشت بازیکن جدید رئال رو به کیفیت ب-ا-ر-س-ا یا فراتر از اون رسونده.مثلا بزنمای قبل از مورینیو و بنزمای بعد از مورینیو
3.گواردیولا
خرید و فروش:
1.فرگوسن: معمولا خیلی گرون میفروشه و تقریبا گرون میخره
2.ونگر: دلیل اینکه دومه به خاطر از دست دادن ستاره هاش که اونم مقصر نیست
3.مورینیو:به بازیکنایی که برای رئال خرید نگاه کنید ارزون (به غیر از کوئنترائو) خرید ولی فوق ستاره.
4.گواردیولا:در این زمینه خیلی ضعیف لیست خرید بازیکنای اشتباه و از دست دادن اتوو
ببخشید خیلی زیاد شد و خستم ادامش روزهای آینده
در آخر نتیجه گیری بهترین:
قطعا ونگر اول
بعدش فرگوسن
و با فاصله ی بسیار بسیار کم مورینیو
و گواردیولا
نکته: به نظر من فابیو کاپلو. یواخین لو. فنگال. هیدینگ.رافا بنیتس. دشام و یکی دو نفر دیگه که الان یادم نیست از گواردیولا بالاتر هستن.
گواردیولا حتی توی ده نفر اول هم نیست.
دلیل مقایسش با بزرگان این بود که الان تو ابرها رویاپردازی میکنه.
هر وقت تونست توی یه تیم دیگه پر از ستاره مثل من سیتی نتیجه بگیره مخلصشم هستیم.
از نظر هوش و بازی خونی به نظرم اول مورینیو بعد فرگوسن و ونگر
در آخر زیاد به کارشناسای در پیت تی وی توجه نکنین.
یکبار یکیشون گفت مربی 20 درصد روی بازی تاثیر میزاره ولی به نظر من 200 درصد تاثیر میذاره اونم توی فوتبال