داستان پرسپوليس در اردوي اتريش

نج سال پیش بود... شاید در همین روزها! چند روزی این طرف تر یا شاید هم آن طرف تر. با همین پرسپولیس به اتریش رفته بودم تا تمرین های آری هان در پایتخت موسیقی دنیا را ببینم.

چند متر دورتر از اردوگاه پرسپولیس رئال مادرید با فابیو كاپلو اردو داشت. كاپلو با بادیگاردهایش یك روز برای دیدن آری هان به هتل شیك پرسپولیس آمد تا با هم تنیس هم بازی كنند. كمی دورتر كمپ لاتزیو را می دیدیم.

دینو
زوف شهیرترین چهره آبی های رم بود كه البته او هم به ملاقات هان آمد.
دیدار آری هان و دینو زوف كه در حقیقت سازندگان دومین گل برتر قرن بیستم
بودند (آری هان از دایره مركزی زمین دروازه زوف را در جام جهانی 78 باز
كرده بود) دیدن داشت. مثل دو كودك خردسال با صدایی بلند برای هم كری می
خواندند و فریاد می كشیدند و قهقهه می زدند.

یكی دیگر از همسایگان پرسپولیس
، آرسنال بود. مجموعه ای مغرورتر حتی از رئال! دور تا دور محوطه اسكان شان
را نیروهای امنیتی پوشش داده بودند و برای ورود به محوطه ای كه تمرین
هایشان برگزار می شد باید مراحل هماهنگی پر دردسری را سپری می كردید.

آرسن ونگر از دوستان قدیمی آری هان بود اما به جای آمدن به اردوی پرسپولیس از دوست هلندی اش دعوت كرد تا به هتل آنها برود. هان نپذیرفت و گروهی از باشگاه را برای دیدن ونگر

فرستاد. خوش شانس بودم كه در آن گروه كوچك جای گرفتم! دیدن ونگر
بی بدیل بود. مردی مغرور كه حتی شكل نگاه كردنش هم با تمام همتایانش فرق
داشت. وقتی شنید هان دعوت او را نپذیرفته كمی ناراحت شد. سعی می كرد خودش
را آرام نشان دهد اما احساس عصبی اش را نمی توانست در چشم هایش پنهان كند.
بعد از گپی كوتاه با تئودور یونگ (دستیار هان) به او گفت: «هان دیوانه شده!
پیر شده! به كارهایش نگاه كن ... عین بچه ها!

باید می فهمیدم نمی
آید. وقتی می رود ایران می شود مربی یك تیم بی هوادار معلوم است كه جواب
دعوت را هم نمی دهد... ببینم اسم این تیمی كه رفته چی بود؟!» یونگ واكنش
سریعی نشان داد: « پرسپولیس
! تیم بی هواداری هم نیست. یك بار سرشماری كردند دیدند حداقل 30میلیون
هوادار دارد!» ونگر خودش را روی مبل راحتی اش جمع كرد. كمی جلوتر آمد و
پرسید: «داری با من شوخی می كنی؟» یونگ دوباره تاكید كرد كه عین حقیقت را
گفته و روی جمعیت سی میلیونی هواداران پرسپولیس اصرار كرد.

ونگر
دوباره روی صندلی اش ولو شد و به یونگ با حالتی افتخارآمیز گفت: «بدون شك
ثروتمندترین باشگاه آسیا هستید. تعجب می كنم چرا تا امروز اسمی از شما
نشنیده بودم. سی میلیون هوادار ... نفری یك یورو در سال هم به باشگاه بدهند
می شود سی میلیون یورو ... فوق العاده است! چند زمین تمرین دارید؟ اینجا
پایگاه ساخته اید؟» می خواست به سوالاتش ادامه دهد كه یونگ وسط حرف هایش
پرید: «بس كن! هنوز بازیكنان سه سال قبل پولشان را نگرفته اند! مقروض تر از
پرسپولیس در آسیا نداریم...» و بحث بالا گرفت!

ونگر
باور نداشت باشگاهی كه حتی 100هزار هوادار داشته باشد در آسیا طعم مقروض
بودن را بچشد و یونگ از نقص های سیستم مدیریتی در فوتبال ایران برایش گفت.
باز هم برای ونگر قابل باور به نظر نمی رسید كه یك هوادار نمی تواند در
تصمیم گیری های باشگاهش نقشی داشته باشد. می پرسید پول بلیت فروشی هایتان
كجا می رود؟ یونگ می خندید! می گفت این سی میلیون نفری كه بازی را می بینند حق پخش تلویزیونی می دهند. پولش كجا می رود؟ یونگ می خندید! می پرسید پول فروش شال و پیراهن و پرچمتان چه می شود؟ مگر فروشگاه های زنجیره ای ندارید؟ یونگ باز هم می خندید!

حق
هم داشت... آن روزها كدام حق پخش ... همین امروز كدام حق بلیت فروشی؟ كدام
حق رای برای یك هوادار كه بگوید كدام مدیر برایش مدیریت كند، كدام رییس
ریاست كند، كدام مربی مربیگری كند، كدام بازیكن خریده شود و در یك كلام با
پولی كه از جیب خود هوادار وارد باشگاه می شود دردی از دردهای پرسپولیس حل شود. این روزها گاهی كه لیگ جزیره را می بینم؟

به یاد آن دیدار كوتاه می افتم و چهره بهت زده آرسن ونگر
... شاید روزی در یكی از دست نوشته هایش خواندیم كه در ملاقات با گروهی
از باشگاهی از ایران، تیمی را شناخته كه با هوادارانی به تعداد هواداران
آرسنال، بدهكار است! مقروض است و زندگی را به سختی طی می كند.

شاید
اگر می شد به سوالات ونگر جواب داد یا لااقل تلاش می شد برای سوالات او در
آینده ای نزدیك (الان 5سال گذشته) جوابی یافت، امروز تمام تقصیرات ریز و
درشت شكست های تكراری پرسپولیس
به گردن علی دایی و استیلی نمی افتاد. هر روز یكی را بیرون می كنیم و یكی
دیگر را می آوریم. چه سود؟ به جایش یك جواب برای آن همه سوال ونگر پیدا
كنیم...