یه متن بی نظیر..؟!بدت اومدهرچی میخوای بگو

درود و سپاس خدمت  دوستان باصفای آرسنال دوست و آریاییان غیور و شکیبایم.

حرفی خطاب به خودم حرف اضافی نزن متن به اندازه کافی بلند هست تو دیگه بیشترش نکن.بذار مطلبو بچه ها منتظرن.
این متنی که پیش روی شماست رو من از جایی خوندم(دقیقا یادم نیست کجا)البته اینطوری نبود که الآن هست.اصل قضیه یه همچین چیزی بود.من فقط کمی چون قدیمی بود آپدیتش کردم.در مجموع شد اینی که الآن پیش روی شماست.فقط امیدوارم لذت ببرین و نظرم در مورد متن فراموش نکنین.

اینم متن:

نوشتن در سايت آرسنالي ها حال و هوائي ديگر دارد . يك جور احساس خودماني  و راحت بودن . مي داني كه حرفهايت فهميده مي شود و همه با هم يك هدف دارند و اين لذت خوب و غير قابل وصفي دارد .قصد تعريف و يا زياده گويي ندارم اما خيلي خوشحالم كه در اين سايت مي نويسم . شورها ،دلشوره ها  ،تعصب ها ، اعتراض ها ، اشك ها ، لبخندها  و مسلما" زيباترين شعر هر وجود انساني  يعني آرزوها "
همه جاي سايت آكنده از اين مفاهيم بود.امیدورام دوباره هم بشود. اينجا همه جور احساساتي وجود دارد ،عصبانيت ، ناراحتي ،دلتنگي ،دلخوري ،خوشحالي ، شوق ، ... و چه بگويم ...در یک کلمه عشق .
  اين عشق زبان مشترك همه هواداران است عشق به آرسنال . فارغ از هر نتيجه اي ، بردي ، باختي ، نقل و انتقالاتي . با اين ديدگاه تمام مفاهيم لذت بخش مي شود ،تمام جنگ  و دعواها و انتقادات لذتي ديگر پيدا مي كند و همه چيز شوري ديگر مي يابد . ديگر همه هم عقيده هستيم كه اصل و اساس آرسنال است و با اين جهان بيني ( البته فقط در حوزه فوتبال عرض مي نمايم ) ديگر جايي براي چيز ديگري وجود ندارد .
اما بعد ...
سالهایی هست که هوادار آرسنال هستم-پاراگراف بعدی مال همون متنه خوندم زیبا بود اضافه میکنم-
""به خوبي به خاطر دارم كه در اواسط دهه هشتاد ميلادي آرسنال دو بازيكن بزرگ آن روزگار خود را فروخت  ( و چقدر اين داستان مشابه جريان فعلي فابرگاس و نصري بود ) و همه را در بهت و حيرت فرو برد يكي ليام برادي به يونتوس و ديگري فرانك استاپلتون به من يونايتد .اگر بخواهم قصد مقايسه آنان را با بازيكنان امروزي داشته باشم تا مطلب بيشتر براي هواداران ملموس گردد مي توانم بگويم كه جك ويلشر چنانچه همين روند را دامه دهد و به طور مستمر بهبود كيفيت يابد ، نهايتا" در سقف توانائيهايش  مبدل به ليام برادي ديگري مي گردد و فرانك استاپلتون هم يك فوروارد خوب و شش دانگ و گلزن اول تيم آرسنال بود و  استيل بازي اش تقريبا" شبيه فان نيستل روي بود ( التبه فان نيستل رويي  كه در اوج باشد ) . ، من از شدت ناراحتي تا مدت ها در بهت و حيرت و ناراحتي بوده  ( مي دانم كه باور مي كنيد چون همگي شور آرسنال را در سر داريد )  و كار به حدي رسيده بود كه ساير دوستانم به من تسلي مي دادند  . آرسنال در ان سالها بسیار ضعیف شد و تقریبا" دیگر در کورس قهرمانی نبود . واقعیتش را بخواهید همان چند تا حضور در فینال های جام حذفی هم از دست رفت . خوب ولی من و خیلی های دیگر آرسنالی ماندیم و آرسنال هم ماند . برای هواداران جوانتر مثال هاي ديگر  فراوانند ( آنري – ويرا- پتي – اورمارس – سليوا- پيرس و... )  .
براي من داستان فابرگاس و نصری ديگر به پايان رسيده و اخبار مربوط به آنان  را هم ديگر دنبال نمي كنم ( اينكه حالا خوش هستند يا پشيمان و يا ... برایم اهمیتی ندارد ,ديگر همه چيز تمام شده است ) اما مهم ترین مسئله این است آرسنال مي ماند و خواهد ماند .""
 دوستان عزيزم به اين نكته هميشه توجه داشته باشيد  كه نگهداشتن ستاره ها در يك تيم هميشه كاري دشوار بوده و هر چه رو به جلو ميرويم اين  مهم سخت تر و دشوار تر مي گردد . آن نسلي از فوتباليست ها كه 12 و يا 13 و يا حتي 14و15و16 سال در يك تيم مي ماندند كه ديگر وجود ندارند فكر مي كنم آخرين آن در آرسنال ديويد اولري با قريب به 18 سال بازيگري در آرسنال بود ( البته بازيكنان بسيار وفادار ديگري هم با سابقه بيش از 13 و 14 سال هم داريم ) و از بازيكنان امروزي شايد يكي از آخرين بازماندگان آن نسل رايان كيگز و يا جيمي كاراگر باشد . بهر حال روزگار  آن نسل وفادار به باشگاه و باشگاه محور و يا بهتر بگويم هوادار محور تقريبا" به پايان رسيده و هر چه رو به جلو ميرويم اين تعداد كم و كمتر مي گردند .
نمي توانم به هواداران توصيه كرده و بخواهم كه ناراحت نباشند  كه اين ناراحتي عين و خود عشق است و بسيار احترام برانگيز اما اين توصيه را دارم كه  به آرسنال فكر كنيد و نه به بازيكن و مربی.
 به احترام تمامی حسرت و آه هواداران و ناراحتی آنها از جایم برمی خیزم , اشک هایشان را می بوسم که این خود عشق به آرسنال است و ما عاشق آرسنال .
آرسنال در بازی نقل و انتقالات بازنده است و در آن تردیدی وجود ندارد , آرسنال با رفتن فابرگاس و نصری ضعیف شد همچنین با رفتن فن پرسی.در این هم تردیدی وجود ندارد . نمی توانم و یا چگونه بگویم؟راستش نمی خواهم باور کنم که آرسن ونگر در قبال این نقل و انتقالات واکنشی نشان نمی دهد . فقط حسرت؟! صادقانه بگویم عدم واکنش آرسنال در این برهه ها یعنی تضعیف تیم و از دست رفتن امیدهای قهرمانی . چون حقیقتا" همه باور داریم که تیم آرسنال در موقعیتی نیست که با ازدست رفتن ستاره هایش باز هم در کورس بماند ."
با خودم کلنجار میروم , یک جوری بی حوصلگی ,انگار منتظر چیزی ,خبری هستم . به درستی احساس خودم را نمی فهمم . صبر می کنم ,صبر می کنم . آیا آرسن ونگر واکنش نشان می دهد ؟ آیا تاریخ تکرار شده است ؟
آیا آرسنال بر می خیزد ؟

امیدوارم لذت برده باشین.نظر فراموش نشه

 یزدان نگاهبانتان باشد