طرفداری:آرسنال و فلسفه مریض اش.نظر شما چیه؟!

 

 

 

ستارگان
یا پاهایشان را گج گرفته اند و یا برای رقیبان گلزنی میکنند. کم کم زمزمه
غر زدن های نوجوانی توپچی رو بر روی سکوها می شنویم که می خواهد پدرش را که
هنوز در ابتدا قرن بیستم سیر می کند را قانع کند. به اون می گوید چند دسته
از  خانواده های محترم شیوخ قطری، باشگاه های انگلیسی و فرانسوی را تحت
سلطه دارند. شاید هم می گوید" پدر، چرا ون پرسی رفت؟ پول نداریم؟ فصل بعد
چه بازیکنانی می آیند یا بهتر بپرسم چه جواهراتی می روند؟"

کم
و بیش این سوال پیش آمده که آیا واقعا دوران حضور ونگر به سر آمده؟ با این
همه ناکامی اما هنوز قلم به دست های هوادار او هستند از جمله نگارنده این
نوشته. حال بیاییم آینده قرمز های محبوب لندن را در یک وضعیت نرمال تصور
کنیم. نه ایده آل بلکه نرمال. چیزی که آن دور دست ها نیست.

 

 

 

ونگر
با همان ژاکت عجیبش هنوز رئیس امارات هست.  قرمز ها به چمپیونزلیگ راه
پیدا نمی کنند اما این ناکامی بزرگترین دستاورد امسال است. هیچ پدیده ای
چمدانش را به مقصدی بزرگتر ترک نمی کند. این یعنی در سال بعد آنها در بین ۴
تیم اول لیگ برتر هستند. همانند سال های گذشته در هر منطقه یک پدیده ظهور
میکند، کاری که هیچکس به خوبی رئیس در به وجود آوردنش استاد نیست. یک کار
دیگر هم می ماند. تمدید قرارداد بازیکنانی که فصل بعد به علت باقی ماندن
تنها یک سال از قراردادشان، مجبور به فروش خواهند بود. حالا ما یک فیلسوف
روی نیمکت داریم که خیالش از چانه زدن برای تمدید قرارداد بازیکنان راحت
است. می توان حدس زد با حفظ ترکیب و هماهنگی بازیکنان، آرسنال دیگر زنگ
تفریح شیاطین نیست. دوباره همان جدال جوانان رئیس و ۵ دقیقه اخر معروف به
فرگی تایم. شاید کمی رویاپردازانه باشد اما مواردی که بر شمرده شد بودجه ۷۰
میلیونی نمی طلبد. گرچه اگر می
طلبید هم با توجه به گزارشات مجلاتی نظیر فوربس توپچی ها همواره نه تنها
در میان پردرآمد ترین که جز پر سودترین باشگاه های اروپا هستند.