آرسن، فیدل و بهشت خیالی سوسیالیسم

اقتصاد سوسیالیستی "پروفسور"، نه تنها
او را از رسیدن به قهرمانی ها دور نگه خواهد داشت، بلکه تا چند فصل دیگر، چرخه استعدادیابی
آرسنال هم از نفس خواهد افتاد.

سایت گل- این نیم فصل هم که بگذرد، حسرت آرسنالی
ها برای رسیدن به یک جام، هرچند کوچک و بی اهمیت مثل جام اتحادیه، 8 ساله خواهد شد.
برای هواداران آرسنال  8 سال بدون جام، وقتی
حتی بیرمنگام و پورتسموث هم در این مدت یکی دو جام را به خانه بردند، دردناک و تلخ
بود. اما آنچه این تلخی را چند برابر می کند، آینده مبهمی است که مقابل توپچی ها قرار
دارد؛ آینده ای که خیلی روشن تر و امیدوار کننده از این 8 سال لعنتی به نظر نمی رسد.
هر فصل که می گذرد، سقف آرزوهای آنها پایین تر می آید؛ از قهرمان به مدعی قهرمانی؛
از مدعی قهرمانی به یکی از چهار تیم اول؛ و حالا برای همین هم به مشکل خورده اند؛ و
اگر قرار باشد همین روند ادامه پیدا کند، آرسنال فصل آینده با اورتون، وست بروم و سوانسی،
برای صعود به لیگ اروپا رقابت خواهد کرد. اتفاقی که ریشه های آن در سیاست اقتصادی این
باشگاه نهفته است؛ سیاستی که آرسن ونگر همین چند روز قبل از آن پرده برداشت:"
اقتصاد سوسیالیستی." 

1- در سوسیالیسمی که من به آن معتقدم، همه
برای هم کار می کنند و منافع شان را با هم تقسیم می کنند. من فوتبال را این طور می
بینم؛ من زندگی را هم اینطور می بینم." وقتی بیل شنکلی، سرمربی اسطوره ای لیورپول،
این جملات را در میانه دهه 1970 با صدای بلند به عنوان مانیفست اش اعلام کرد، هنوز
"غول سرخ" کعبه آمال خیلی ها بود. اما صحبت از اقتصاد سوسیالیستی، بیش از
دو دهه بعد از فروپاشی شوروی، و دو سال بعد از اینکه حتی فیدل کاستروی سرسخت و لجباز
هم به ناکارآمدی چنین سیستم اقتصادی ای اعتراف کرده، عجیب و حیرت آور است. کاستروها
50 سال بعد از انقلابی که قرار بود کوبا را به "بهشتی سوسیالیستی" در یک
قدمی "دوزخ کاپیتالیسم" تبدیل کند، مجبور شدند اعتراف کنند که انقلاب شان
نه تنها صادر شدنی نیست که " حتی برای خودشان هم دیگر عملی نیست." و آرسنالی
ها باید امیدوار باشند که ونگر زودتر از "فیدل و رائول" به اشتباهش پی ببرد. 

2- بین دریافتی های بازیکنان ما فاصله زیادی
وجود ندارد. اقتصاد ما سوسیالیستی است و همین ما را آسیب پذیر کرده است....من همیشه
به دنبال این بودم که بازیکنانم دستمزدهای بالا دریافت کنند اما ما 200 هزار پوند نداریم
که به کسی پرداخت کنیم." برای ونگر، دانش آموخته دانشکده اقتصاد استراسبورگ، این
می تواند بزرگترین اشتباه دوران مربی گری اش باشد. او با انتقاد از شیوه پرداخت باشگاه
هایی مانند چلسی و منچسترسیتی، با افتخار از "برابری" پرداخت ها در باشگاهش
صحبت می کند و به پرداخت های "200 هزار پوندی" رقبا (دستمزد رابین فن پرسی
در منچستریونایتد) طعنه می زند. اما شاید بهتر باشد از خود بپرسد که چرا ستاره هایی
که می توانند در باشگاه های دیگر، با دستمزد بهتر، به افتخارات بیشتری برسند، باید
دوران حرفه ای شان را صرف سیاست شکست خورده ونگر و باشگاه آرسنال کنند. سوسیالیست ها
"برابری" را برتر از "آزادی" معرفی می کردند اما خیلی زود مشخص
شد که "کوشش برای محقق ساختن برابری، آزادی را هم به خطر می اندازد و اگر آزادی
از دست برود، دیگر حتی برابری هم در میان افراد وجود نخواهد داشت. (کارل پوپر)"

3- اگر در جمله پوپر، برابری را "پرورش
استعدادهای جوان" (هدف همیشگی ونگر) و آزادی را " کسب قهرمانی در جام های
مختلف" ببینیم، اقتصاد سوسیالیستی "پروفسور"، نه تنها او را از رسیدن
به قهرمانی ها دور نگه خواهد داشت، بلکه تا چند فصل دیگر، چرخه استعدادیابی آرسنال
هم از نفس خواهد افتاد. بی تردید هدف اصلی هر ستاره جوانی، حضور در یک باشگاه بزرگ
و رسیدن به افتخار و شهرت در آینده است. پس بازیکنی که می تواند با حضور در آکادمی
باشگاه هایی مانند سیتی، چلسی یا بارسا، زودتر این مسیر را طی کند، چرا باید راهش را
به سوی "امیریتس" کج کند. به ستاره های جوان آرسنال نگاه کنید؛ چمبرلین،
جنکینسون، شچسنی، ژورو و ....کدام یک نوید ستاره هایی مانند آنری، ویرا، فابرگاس یا
حتی نصری را می دهند. 

4- سوسیالیسم غیرممکن است." اگر طرفدار
آرسنال هستید، این کتاب "لودویگ فن میزس" را برای ونگر پست کنید. کتابی که
همانطور که از نامش پیداست، باطل بودن این شیوه اقتصادی را ثابت می کند. اقتصادی که
در آن رقابتی وجود ندارد و در نتیجه انگیزه ای برای بهتر شدن؛ اتفاقی که در آرسنال
رخ داده است. وقتی تفاوت دستمزد تئو والکات، ستاره تیم، با بازیکنانی مانند یوهان ژورو،
سباستین اسکیلاچی و مارونه شاماخ، که هیچ گاه نتوانستند انتظارات را برآورده کنند،
کمتر از 10 هزار پوند در هفته است، عجیب نیست که ستاره تیم بخواهد برود یا بازیکن نیمکت
نشین تلاشی برای بهتر شدن کند. این را مقایسه کنید با منچستریونایتد. جایی که اختلاف
درآمد ستاره تیم، رونی و بازیکن جوانی مانند ولبک، تا همین تابستان قبل نزدیک به
200 هزار پوند بود! 

5- میلتون فریدمن معتقد است " در جامعه
سوسیالیستی ممکن است افرادی درآمدهای هنگفت یا حتی سرمایه های عظیم داشته باشند اما
لزوما چنین افرادی تنها از مقامات عالی رتبه دولتی خواهند بود." مطمئنا وقتی ونگر
از اقتصاد سوسیالیستی  باشگاه آرسنال صحبت می
کرد، فراموش کرده بود که یادآوری کند خودش در این شیوه اقتصادی جای نمی گیرد. او در
حالی از "نداشتن دستمزد 200 هزار پوندی" برای بازیکنانش صحبت می کند که خود
با دستمزد 7 میلیون پوندی، در بین 5 مربی پردرآمد دنیاست؛ بالاتر از هیدینک، کاپلو،
مانچینی و کونته. اگر فیدل کاسترو بعد از انقلاب کوبا، زمین های خانوادگی را بین روستائیان
تقسیم کرد تا نشان بدهد تا چه اندازه به اهداف انقلاب وفادار است، ونگر بیشتر به شیوه
"استالینی" بر آرسنال حکومت می کند. در قلعه "عمو آرسن" هم
"همه حیوانات باهم مساویند، اما برخی مساوی ترند." 

6- ايدئولوژيهايي كه وعده محقق كردن بهشت بر
روي زمين را ميدهند به تحقق جهنم بر روي زمين ميانجامند". این جمله پوپر خطاب
به سوسیالیست ها را می توان در گوش ونگر هم زمزمه کرد. اگر عقاید انسان دوستانه (و
ساده انگارانه) کارل مارکس، سال ها بعد به "گولاگ" های مخوف استالینی منجر
شد، سیاست اقتصادی ونگر/ آرسنال هم راهی جز شکست و ناکامی نخواهد داشت.

منبع: goal.com/iran