Great Football Stories-۳

فصــل سـوم - مبــارزه !

فوتبال ورزشی است که مردم احساس قوی و زیادی به آن دارند ، زیرا هم برای بازیکنان و هوادارن و تماشاچیان اتفاق های معقولانه ای در فوتبال رخ نمیدهد . بعضی از مردم میگویند نباید این اتفاق ها در فوتبال بیافتد اما انها فراموش کرده اند که فوتبال یک بازی سریع و هیجان انگیز است . بدن بازیکنان به هم نزدیک است ، هر چیزی میتواند در فوتبال رخ دهد و حوادث آرام در آن هرگز رخ نمیدهد .

بنابراین ، مبارزه بخشی از فوتبال میباشد که به احتمال زیاد به همین شکل باقی خواهد ماند. داستان مبارزه در فوتبال از موارد جالب میباشد ، این مبارزات فوتبالی در مورد مردمان کشورهای مختلف به شما چیزهای زیادی یاد می دهد ، در شمال اروپا ، برای مثال دعوا و مبارزه های زیادی را می تواند دید. مردمان کشورهای مدیترانه نیز سابقه زیادی در این کار دارند ! در آفریقا ، از سوی دیگر می توان این دعوا و مبارزه را بسیار خطرناک دید. اما همیشه خشونت بارترین دعواها در آمریکای جنوبی رخ داده است . می توان برای اثبات این کار خاطره ها و داستان های گذشته را مثال زد ، نویسنده بزرگ آرژانتینی ، خوزه لوئیز بورخس گفته است : در گذشته ، آمریکای جنوبی بیشتر از آن که به فکر فوتبال باشند با چاقو به جان همدیگر می افتند !
داستان های بسیار زیادی در مورد اتفاقات بین بازیکنان در آمریکا وجود دارد . اغلب این اتفاقات زمانی رخ میدهند که داور تصمیمی میگیرد که بر خلاف خواست و نظر بازیکنان میباشد و بازیکنان هیچوقت این تصمیمها را قبول نمی کنند. گاهی اوقات بازیکنان با ضربه ای که به داور وارد می کنند آنها را مصدوم می کنند و یا اینکه گاهی اوقات حتی جمعیت حاضر در ورزشگاه به کمک بازیکنان آمده و داور را مورد ضرب و شتم خود قرار می دهند.
داوری در آمریکای جنوبی کار بسیار خطرناکی است !
بعضی اوقات طرفداران ، شروع کننده مشکل هستند ، برای مثال در سال 1916 در آرژانتین و اروگوئه اتفاقات معروف و هولناک بسیاری افتاده است. در یک مسابقه مردم زیادی خواهان خرید بلیط برای تماشای بازی بودند ولی همه نمی توانستند که بلیط خریداری کنند و نمی توانستند که بازی را تماشا کنند ! بنابراین تیمها نتوانستند بازی را برگزار کنند و همین باعث عصبانیت هواداران شد ، هواداران پائین ورزشگاه را سوزاندند ! این آتش سوزی به مدت چهار ساعت ادامه داشت و همین مدت زمان کافی بود تا هیچ چیزی باقی نماند.
این اتفاقات بسیار رخ داده است ! در سال 1964 تعداد 318 نفر از تماشاگران کشته شدند و 500 نفر نیز در بازی آرژانتین - پرو زخمی شدند. جنگ و دعوا موقعی شروع شد که داور یکی از گلهای تیم ملی کشور پرو را نپذیرفت ! این جنگ و دعوا به بدترین حادثه هولناک آمریکای جنوبی تبدیل شد.

این اتفاقات بد   موقعی می افتند که یک طرف بازی تیمهای آمریکای جنوبی باشند. اما حتی این اتفاق در بازی با یک تیم ایتالیایی هم به شکل بدتری رخ داد ! در سال 1969 تیم ایتالیایی آث میلان در مقابل تیم آرژانتینی استودیانتس باید یک بازی برگزار می کرد. این بازی فینال جام باشگاه های جهان بود.
زمانی که بازیکنان آث میلان وارد کشور آرژانتین شدند استقبال دوستانه ای از آنان نشد. بعد از ورود بازیکنان میلانی به آرژانتین اتفاق بدتری افتاد ! بازیکنان تیم آرژانتینی تصمیم گرفتند که بازی خشونت آمیز را دستور کار خود قرار دهند. آنها حسابی جنگیدند و به ایتالیایی ها آسیب زدند ، و حتی داور هم برای متوقف کردن بازیکنان آرژانتینی کاری نکرد. پس از بازی رئیس جمهور کشور آرژانتین آقای اُناگنیا تصمیم گرفت که باید در مورد اتفاقات این بازی کاری انجام دهد. او دستور داد که 2 بازیکن آرژانتینی به مدت 30 روز به زندان بروند و در تیمهای آرژانتینی دیگر حق بازی نخواهند داشت.

دعوا و جنگ در بازیهای انگلیس بسیار زیاد وجود دارد ، یعنی بیش از حد است ! در دهه 1970 تقریبا در اکثر مسابقات فوتبال همچین اتفاقاتی می افتاد. فوتبال انگلیس معمولا با بازی در ورزشگاه ومبلی وارد فصل جدید می شود.
در 10 آگوست سال 1974 بازی افتتاحیه فصل بین تیمهای لیدز یونایتد و لیورپول بود. بسیاری از بازیکنان دو تیم بسیار مشهور بودند. در طی بازی ، بازیکن لیدز جانی گیلز ناگهان در ناحیه صورت به بازیکن لیورپول کوین کیگان ضربه ای وارد کرد. سپس بعد از ضربه او به طرف بازیکنان دیگر رفت ، هیچ کس نمی دانست که او چرا این کار را کرد ، وقتی کیگان بلند شد ، گیلز در ده متری او بود.اما بازیکن دیگر لیدز بیلی برمنر در کنار کیگان قدم می زد ! بنابراین کیگان سعی کرد که برای تلافی به برمنر ضربه ای وارد کند ولی برمنر تلاش کرد تا او را از این کار منصرف کند ! این حرکت تبدیل به یک جنگ واقعی شد ، اما داور هر دو بازیکن را از زمین بازی اخراج کرد. دو بازیکن کنار زمین پیراهن های خود را از تن در آوردند ! آنها با این کار اعتراض خود را به داور نشان دادند. جانی گیلز بازیکنی که جنگ را آغاز کرده بود یک خنده ی خوب کرد و از بقیه بازی لذت برد !

برخی از این دعواها جدی تر از اینها هستند. در سال 1990 یوگسلاوی هنوز یک کشور بود و در این کشور پر از فوتبالیست های خوب بود. جنگ در سال 1991 آغاز شده بود و یوگسلاوی به چند کشور کوچک تجزیه شد. اما بسیاری از جنگ و دعواهای فوتبال قبل از آغاز جنگ داخلی انجام شده بود، و یکی دیگر از جدی ترین دعواها در زمین فوتبال رخ داد. دینامو زاگرب یک تیمی بود که از یک بخش از یوگسلاوی (کراواسی) آمده بود و در نقطه مقابل بازی نیز ستاره سرخ بلگراد یک تیم از بخش دیگر یوگسلاوی (صربستان) بود. آنها در شهر زاگرب باید بازی خود را انجام می دادند ، پایتخت کرواسی محل رویارویی این دو تیم بود. این بازی بسیار مهم بود.
مشکلات بسیار زیادی در آن زمان بین دو بخش از یوگسلاوی وجود داشت به طوری که مردم این بازی را جنگ بین دو بخش صربستان و کرواسی می دانستند. همه متوجه خطر این بازی بودند.
مسابقه با مبارزه خشونت آمیز میان برخی از طرفداران دو تیم آغاز شد. آرام کردن هواداران دو تیم توسط چند پلیسی که در آنجا وجود داشتند امکان پذیر نبود. پلیس سعی میکرد که آنها را متوقف کند - در واقع طرفداران در حال رقم زدن یک جنگ واقعی بودند. از طرف دیگر نیز هواداران با پلیس هایی که در آنجا بودند به مبارزه پرداخته بودند ، در نهایت این مبارزه بین هواداران بسیار جدی شده بود. لیگ فوتبال یوگسلاوی از معدود چیزهایی بود که در کشور به صورت مشترک انجام می شد. چند روز پس از این بازی لیگ به پایان رسید. و همچنین چند ساعت بعد از آن نیز جنگ واقعی در سال 1990 در کشور یوگسلاوی شروع شد.

فوتبال می تواند مردم را به یکدیگر نزدیک کند و یا اینکه می تواند رابطه مردم را بد و بدتر کند. در دهه 1990 برخی از مردم خواستند که به وسیله فوتبال به مردمان دیگر کشورها کمک کنند. آنها اینگونه فکر می کردند : اگر این کشورها یک بازی فوتبال داشته باشند ، شاید آنها هم احساس آرامش و خوشی در کنار هم داشته باشند.

سازمان ملل متحد در سال 1995 یک بازی مثل همین قضیه بین دو تیم آفریقایی غنا و رواندا برنامه ریزی کرد. اما این برنامه به شدت به بیراهه رفت. بازی در کیگالی در کشور رواندا در نهایت طوری به پایان رسید که یک جنگ درست و حسابی را شروع کرده بود.
یکی از بازیکنان از تصمیم داور ناراضی بود و همین باعث شد تا به داور ضربه ای وارد کند. صحبت های یک فرد برای سازمان ملل متحد اینگونه بود :"زمانی که شما یک لباس ورزشی می پوشید و کفش هایتان را به پا می کنید هرگونه احساس دوستانه به کشور را ترک می کنید و بازی می کنید".