دفتر دلتنگی های یک عاشق فوتبال

سلام .این یه نوشته قدیمی واسه  روزنامه همشهری تقریبا فکر کنم 10 یا 15 سال
پیش که داداشم اون موقع بچه بود و این هارو جمع میکرد .این مقاله نوشته حمیدرضا
صدره که همتون فکر کنم میشناسینش.

این مجموعه 
بسیار فشرده برای ترسیم کلیتی از فوتبال انگلیس نظری به جادوی فوتبال از
نگاه یک شیفته فوتبال هم هست و تلاشی شاید بی ثمر برای پاسخ به این پرسش که چرا و
چگونه فوتبال را دوست داریم ؟ هیچ شیفته ای را بسان نیک هوذنبای طرفدار قدیمی
باشگاه ارسنال نمی شناسم که دست به قلم برود و در کتاب بسیار خواندنی اش (زمین
بازی پر تب و تاب)به توصیف این اشفتگی حیرت انگیز و توضیح ناپذیر پرداخت.تکه ای از
این کتاب بازگو کننده گوشه ای از این جادو است.

1-لیمپارو میبینم که به طرف گیلسپی می ره و از
طرف راستش میگذره .گیلسپی خطا میکنه و اون زمین میخوره پنالتی.دیکسون پشت توپ
.گل.دو بر صفر ... مرسون طرف چپ زمین رو در اختیار داره و اسمیت طرف راستو
...مرسون در انفیلد .گروبلار رو شکست داد و دیویس در زمین استون ویلا محشر کرد (و
ان روز صبحی در ماه جولای بود .ماه تعطیلی فوتبال) وقتی در رویاهایم غرق میشوم به
گذشته بر می گردم .به انفیلد 89.به ویمبلی 87.به استامفوردبریج 88.روزهای فوتبالی
در ذهنم موج میزنند.

...زنم میپرسد به چه فکر میکنی؟و من دروغ میگویم
.گاهی دروغ می گویم به ارسنال فکر میکنم .اگه همیشه راست بگم رابطمون تیره می
شه...

2-پدر و مادرم از یکدیگر جدا شده بودند و پدرم
دنبال من می امد تا بریم و بازی ارسنال رو ببینیم .فوتبالی در بعدظهر های ملال اور
شمال لندن به ما بهانه ای برای حرف زدن می داد و پیوندی ایجاد می کرد .هدف مشترکی
میافتیم و تیم خودمان را .بازیکن خودمان را.و جایی که متعلق به ما بود .

اولین چیزی که در استادیوم تحت تاثیرم قرار داد
تعداد افرادی بود که در این مکان گرد امده بودند و بعد اینکه چطور ادم های بزرگ
فریاد می زدند و هرچه میخواستند را به زبان می اوردند و ان قدر بلند کع توجه همه
را جلب کند...

تدریجا دریافتم بسیاری از ادم های روی سکو از
اینکه انجا هستند نفرت دارند .واقعا نفرت دارند.گاهی بنظرم میرسید کسی برای لذت
بردن به انجا نمی اید. کمی از بازی ناسزاها شروع میشد (به توهم میگن بازیکن ؟تو
پاس بلدی؟اون وقت این همه پولم میگیری؟باید اون پولارو به من بدن که اومد تو رو
تماشا کنم)سپس فریاد ها به خشم می گرایید. و سرانجام سکوتی حاکم میشد.چون خسته می
شدند .خصوصا ان کسانی که بیشتر فریاد کشیده بودند.

همه اون مزه پرونی هارو میفهمم .فکر میکنید باید
از جایی مثل هایبری چه انتظاری داشت ؟من به استادیوم چلسی.تاتنهام و رنجرز هم رفته
ام و همین چیزهارو دیده ام.این که در ماهیت طبیعی طرفدار فوتبال نوعی تلخی موج
میزند نوعی تنهایی و انزوا که در دل جمع به چشم نمی اید و مهم نیس نتیجه دیدارها
چه شود .و کدام تیم ببرد یا ببازد.

3- فوتبال چیزهای بسیاری به من اموخت همین جا در
هایبری بود که یکی از طرفداران بسیار جدی و تلخ اندیش ارسنال به من یاد داد چگونه
از روی سکوها بازی را دنبال کنم .خشمگین شوم و فریاد بزنم .و البته همه چیز را زیر
ذره بین ببرم .هماهنگی تیمی را و ضربه های اشتباه را و صبر و تحمل را .

میدونم خیلی از طرفداران فوتبال ادم های
پرایرادی هستند .پدران بی حوصله و بچه های سرکش .مردان افسرده و شکست خورده در
رابطه با زن که حرف هایشان ملال اور است و نمی توانند دل تنگی های واقعی خود را رو
کنند .شایدم خیلی از اون ها در تنهایی بمیرند .همه این هارو میدونم...

بازم ادامه داره ایشاا... در پست های اینده