آیینه عبرت

من از سال 1995-96 طرفدار آرسنال هستم ، زمانی که شاید خیلی از بچه ها یادشون نیاد. من عاشق دنیس برگ کمپ بودم و وقتی به آرسنال اومد عاشق آرسنال هم شدم. اون موقع ها تلویزیون فوتبال خارجی پخش نمیکرد مستقیم اصلا. فقط فینال جام باشگاه های اروپا و محدود چندتا بازیه خاص. یادمه فقط آخر شب ها ساعت 11 شب برنامه گزارش ورزشی بود که باید خدا خدا میکردی یهو بسکتبال جای فوتبال نشون نده! ت اون برنامه مرور هفته های لیگ برتر رو نشون میداد و من بیشتر با آرسنال آشنا شدم و رفتم دنبال تاریخچه و قدمت و سابقه این تیم گشتم.

قبل از سال 1992 که لیگ برتر به صورت رسمی کار خودش رو شروع کنه منچستر اصلا تیم بزرگی نبود تو انگلستان ، آرسنال بود ، لیورپول ، کوئینز ، تاتنهام ، ویلا ، داربی و... چندتا تیم دیگه که ریشه دار بودن واقعا. این رو برای اون دسته از دوستان میگم که فکر میکنن آرسنال با بودن ونگر آرسنال شده. در حالیکه کاملا در اشتباه هستن. این آرسنال بود که ونگر رو به دنیا معرفی کرد. ونگر مربی بود بود که توی فرانسه خودشو مطرح کرده بود و بعد به ژاپن رفت و از اونجا اخراج شد! خوبه آدم حقایقو بیان کنه. اما اومد آرسنالو کارش رو باتیمی شروع کرد که بدنه اصلی تیم ملی انگلستان رو تشکیل می داد. آرسنال قبل از ونگر هم بزرگ بود و بعد از لیورپول بیشترین جام ها رو برده بود. در هوش و مربی گری ونگر شکی نیست. اما در این نکته هم شکی نیست که بازیکن ابزار دست مربیه. ونگر تمام افتخاراتی که برای آرسنال به ارمغان آوورده با بازیکن های بزرگ و اسمی زمان خودشون بوده بلا شک!

تمام بازیکن هایی که جذب آرسنال شدن بین سال های 1996 تا 2004 همگی ستاره بودند. آنری ، پیرس ، پت ویرا ، پتی ، ویلتورد ، آنلکا و اکثر فرانسوی های تیم که بعد از قهرمانی در جام جهانی یا قبلش به آرسنال اومدن ستاره نبودن؟! داوور شوکر ستاره کرواسی ، مارک اوورمارس ، دنیس برگ کمپ ، جوانی فان برونکورست ، رابین فان پرسی و ... این ها ستاره های هلند نیستن؟! دیوید سیمن ، لی دیکسون ، ری پارلور ، دیوید پلات ، نایجل وینتر برن ، تونی آدامز ، یان رایت و... مگه فیکس تیم ملی انگلیس نبودن؟! همینا استخوان بندی اصلی تیم بودن در اون سال ها.

اما از 2004 به بعد که روند افت تیم شروع شد. اکثر این بازیکن ها یا دوران فوتبالشون تموم شد یا رفتن به باشگاه های دیگه ، ناکامی های ونگر هم شروع شد در نبود ستاره ها. از اون سال به بعد هیچ اسمی در حد و اندازه این اسامی که تو آرسنال بازی می کردن جذب این تیم نشدند. مشکلات اصلی ما با کلید خوردن پروژه امارات شروع شد و این بزرگترین اشتباه دوران حرفه ای ونگر بود که حاضر شد به بهای حفظ جایگاهش روی نیمکت آرسنال سیاست های کلان باشگا ه رو قبول کنه بی قید و شرط.

مقصرین اصلی وضع فعلی باشگاه با این تفاصیل :
1-  اول دیوید دین و کادر مدیریتی باشگاه هستن که در فروش سهام باشگاه آدم های درستی رو انتخاب نکردند.
 
2- دوم در پروسه انتقال از هایبوری به امارات همه جوانب دیده نشد.

3- در جذب اسپانسر و لغو قراردا با جی وی سی و قرارداد طولانی مدت با کمپانی نایکی با مبلغ اندک اشتباهات فاحشی رخ داد.

4- راه حل جایگزینی ستاره ها با تکیه بر استعدادیابی ونگر به بن بست رسید همونطور که امروز شاهد هستیم ازبین بیش از 30 بازیکن آزمایش شده توسط ونگر تتنها 2 یا 3 بازیکن در حد و اندازه های کلاس جهانی به تیم معرفی شدند.

5- چشم اندازی برای بهبود روند باشگاه تبیین نشد ، و با اینکه به فینال اروپا راه پیدا کرد همه کارشناسان متفق القول اعلام کردند اون حادثه ای بیش نبوده.

6- عدم توانایی تحلیل ونگر در بازی های حساس و درک موقعیت های حیاتی که نمونه های بارزش بازی در برابر گالاتاسارای در فینال یوفا کاپ و بارسلونا در چمپیونز لیگ بود.

7- سوء استفاده مدیران باشگاه از آرسن ونگر به عنوان یک فرد مطیع و تابع سیاست های مورد علاقه اون ها.

8- غرور بی جا و عدم مشورت پذیری آرسن ونگر و اعتماد به نفس کاذب درباره اینکه بهترین استعدادیاب دنیاست و اصرار به استفاده از بازیکن های بی کیفیتی که از کشفیات خودش بودند برای لاپوشانی اشتباهات.

همونطور که میبینیم عوامل مختلفی در بحرانی که تیم رو فرا گرفته نقش دارند. سران باشگاه و سیاست های اشتباهشون. عدم مناعت طبع آرسن ونگر و جاه طلبی های کودکانه. عدم جذب بازیکنان با کیفیت در حد نام آرسنال و ...