ونگر مقصر است یا ونگر "هم" مقصر است؟

بعد از بازی با بایرن تو تنهایی خیلی به وضعیت الان باشگاه و مقصراش فکر کردم آخرش به این نتیجه رسیدم که به جای جمله ونگر مقصر است باید بگیم ونگر "هم"مقصر است. این جمله یعنی اینکه ونگر مقصره که نتونسته بازیکناش از نظر روحی طوری بفرسته تو زمین که در تمام طول بازی با ترس و دست پاچگی بازی می کردن ولی توی این قصه تقصیر بازیکن اگه بیشتر از مربی نباشه کمتر نیست. روانشناسی و تهییج فقط یه ابزاره اگه خود بازیکن نگرش ذهنیشو به مسئله عوض نکنه بهترین روانشناسای دنیا هم نمی تونن کاری بکنن. پس هم ونگر مقصره هم اون بازیکنی که تو سطح اول فوتبال دنیا بازی می کنه ولی هنوز یاد نگرفته که تو لحظات پرتنش مثل این مسابقه نباید مثل یه بازیکن درجه 2 آسیایی اسیر احساساتش بشه
ونگر مقصره که نتونسته به تیمش یاد بده که باید تو زمین طوری بازی کنن که مثل یه تیم قابل احترام به نظر بیان. ولی تیم مدیریت هم مقصره که با بی مبالاتی آرسنالو از یک تیم قابل احترام به یه تیم بدون دیسیپلین تبدیل کردن که حتی نمی تونه توی زمین خودش بازیشو به حریفش دیکته کنه
ونگر مقصره که نتونسته به بازیکنش بفهمونه که وقتی توی هچلی مثل بازی با بایرن گیر می کنه تا لحظه آخر باید به برنامه ای که قبل از بازی بهش گفته شده عمل کنه. ولی این وسط بازیکنی که تو این شرایط درگیر احساسات میشه و برنامه و همه چیزو یادش میره هم مقصره.
بازیکنی که تعصب نداره مقصره مثل همه بازیکنای دیشب ولی بعضی وقتا بازیکن متعصب هم مقصره مثل جک ویلشر بازی دیشب و یه کمی هم تئوولکات. شاید خیلیا معتقد باشن که بقیه باید از تعصب جکی تو بازی دیشب یاد بگیرن منم اتفاقا این تعصب و به آب و آتیش زدنش دوست داشتم ولی یه نکته ظریف این وسط مغفول باقی می مونه. به نظر منه بیسواد جکی نباید دیشب تعصبش به صورت اون سبک بازی احساسی یه خشم مهار نشده نشون میداد بلکه باید تعصبشو به ایجاد راهکارهای خلاقانه جلوی دروازه حریف و راه انداختن هم تیمیاش تبدیل می کرد ولی تعصب جکی دیشب فقط به نگاه های خشمگینانه و یه تنه به دفاع حریف زدن تبدیل شده بود.
القصه غر زدن واسه چیزایی که ار دست رفته چیزی رو حل نمیکنه به نظر من آرسنال حتی اگه می خواد بدون هزینه کردن به روزهای اوج گذشتش برگرده باید از تیمی مثل دورتموند فعلی درس بگیره
دورتموند در حال حاضر وضعیتی مثل آرسنال داره. یه تیم پر از جوونای بی ادعا. یه تیم بدون ستاره با تعریف خاص ستاره در فوتبال. ولی تفاوت دورتموند با آرسنال فقط در نگرش. نگرش به برد به نگرش به پیروزی نگرش به فوتبال. آرسنال اگه میخواد با همین جوونا به روزای اوجش برگرده قبل از اینکه یه تیم همیشه برنده باشه باید یه تیم قابل احترام باشه. باید طوری تو زمین بازی کنه حریف بهش احترام بذاره تماشاچی حتی اگه تیم می بازه به خاطر اینکه با همه توانش بازی کرده بهش احترام بذاره.
آرسنال اگه میخواد به دوره اوجش برگرده در قدم اول باید به جای باختن با سرافکندگی حداقل بازنده سربلندی باشه. بازنده سربلند بودن شاید افتخاری نباشه ولی حداقل می تونه روحیه بردن رو به تیم برگردونه.
شاید از این حرفی که الان میخوام بزنم خیلیا ناراحت بشن ولی باید گفت. تنها راه آرسنال برای تبدیل شدن به اون تیم افسانه ای اینکه هدفش از جام گرفتن به یه تیم قابل احترام شدن تغییر بده.
همه تیمایی که یه روز توی اوج بودن بعدش نزول کردن برای سرپا شدن باید از یه سد روانی بگذرن. این سد روانی همون انتظار طرفدارا از تیم برای گرفتن جامه. این انتظار باعث میشه که بازیکن از اول فصل به جای اینکه به گرفتن جام فکر کنه نگران نگرفتن جام باشه. این طرز فکر بزرگترین تفاوت بین یه تیم با نگرش قهرمانی و تیم بحران زده ای مثل آرسناله. تنها راه برگشت به نقطه اوج فقط یه جمله است: همه اعضای تیم از مدیر و رئیس گرفته تا مربی و بازیکن به جای اینکه همش فکر کن اگه امسال جام نگیریم چی کار کنیم باید این نگرش تو ذهن خودشون ایجاد کنن که هر اتفاقی بیوفته من باید با همه توانم وظیفه خودم رو تو تیم انجام بدم فقط همین.

شاید خیلیا با نظر من مخالف باشن ولی به نظر من اگه می خوایم به نقطه اوج برگردیم باید یه چند فصلی دغدغه جام گرفتن رو بذاریم کنار. آرسنال باید سعی کنه به جای جام گرفتن در قدم اول به یک تیم قابل احترام و با اقتدار تبدیل بشه
شرمنده اگه زیادی حرف زدم. ولی حرفایی بود که یه سال تو دلم نگه داشته بودم