خاطرات آبو دیابی ۱

"به لندن رفتم، مصدوم شدم و بازگشتهای چند باره"

خاطرات آبو دیابی

 جلد اول

نوشته آبودیابی

سلام.

اسم من "آبو دیابی" هست. تو لندن و یکی از بیمارستانهای شمال شهر لندن زندگی
میکنم. گاهی اوقات هم فوتبال بازی میکنم. میخوام داستان زندگیمو براتون تعریف کنم

حتما میپرسید که داستان زندگی تو به چه دردمون میخوره تو
کره زمین شیش میلیارد آدم هست.

ولی این یه داستان معمولی نیست. همش در مورد نیروی اراده و
بازگشت و نگرش قویه.

....

از همون موقع که چشم باز کردم خودمو تویه خونواده ی
پرجمعیتی دیدم که تو پاریس خونه داشتن. پدرم راننده کامیون بود و اکثر اوقات خونه
نبود.

مادرم منو از بقیه برادر خواهرام بیشتر دوست داشت. اینو
خودم حس میکردم تا این که یه بار ازش پرسیدم :

مادرم گفت پسرم بیا بشین و کمکم کن این سبزیا رو پاک کنیم
امشب بابات از لیون میاد میخوام قرمه سبزی بار بزارم و نفسی کشید و گفت

بچه جون تو یکی رو خون دل خوردم بزرگ کردم. همون موقعی که
دنیا اومدی دکترا گفتن خانوم دیابی پسرتون استخونهاش دیرتر در میاد. هر چند رشد
قدیش خارق العاده خواهد بود ولی استخونهاش یکم ضعیفن. تو گهواره جا نمیشدی بس که
قدت بلند بود ولی میترسیدم بلندت کنم نکنه یه جایی رو محکمتر بگیرم استخونات
بشکنن. آخه پدرت هم که اونموقع ها کلا ترانزیتی میرفت. میرفت و دیگه نمیومد. یه
گهواره بزرگتر آوردیم و دور تا دور گهوارت میدان مغناطیسی و لیزر گذاشتیم. رو خود
گهواره هم برق گذاشتیم. مبادا کسی جز خودم بخواد بهت دست بزنه.

برای این که استخونهات زودتر در بیان هر روز صبح میرفتم از
سوپر مارکت برات شیر اضافی میخریدم. تا این که عین فیلمها گفتم هر روز دو شیشه شیر
رو بزارم دم در خونه.

دو سالت که شد تازه تونستی راه بری. گفتم همه فک و فامیل
جمع شن ببینن آبوی من داره راه میره. خصوصا عمه بلقیس رو دعوت کردم تا چشاش در آد.
چون اون زن چش سفید گفته بود که چون پدر بزرگ پدری من کمبود کلسیم داره، این عدم
رشد استخونها رسیده به تو. هر موقع اینو میگفت آتیش میگرفتم.

آبو جان! تو همون مراسم وقتی با کفشی که برای اون مراسم
خریده بودی راه میرفتی و من خرکیف شده بودم چون دیدم چشای عمه بلقیست داره در میاد،
یهویی خوردی زمین. ایکاش زمین دهن وا میکرد و منو میخورد. از همون اول ازم خوشش
نمیومد

بردمت دکتر. گفت سی تی اسکن و نمیدونم چی چی کن. دفترچه
داداشتو بردم چون دفترچه خودت جا نداشت و تامین اجتماعی پاریس دیگه تو رو بیمه نمی
کرد نتیجه رو که بهش دادم دکتره گفت امکان نداره! گفتم آقای دکتر خدا مرگم بده
بگید چی شده

دکتر گفت آبو رباط صلیبی پاره کرده.

پدرت به خاطر خرجای پاهات مجبور شده بود خط ترانزیتشو تا
چین ببره. قبلنا گاهی اوقات میومد حالا که میرفت دیگه اصلا نمیومد، میگفتیم : "شاید این جمعه
بیاید شاید"

یه ویلچر خریدیم برات. تا ده سالگی رو ویلچر بودی همون
موقعها بود که تیم ملی فوتبالمون مون قهرمان جهان شد. همون موقعی که کاپ جام جهانی
رفت بالا تو خود به خود از فرط شادی از رو ویلچر بلند شدی. اینا رو که خودت یادت
میاد. پدرت هم که اینو دید گفت اگه بفرستیمش فوتبال احتمالا جواب میده. دیدی که
الان جواب داد. آبو مون مصدومیتش یادش رفت.  احتمالا آبو دیگه هیچوقت مصدوم نشه.

چه شبها و چه روزا  که بهت کرم کوفتگی و ورم مفاصل نزدیم. خونه پر
از بوی کرم "رزماری "شده بود. اینقدره شیر میومد تو خونه میدادیم بهت استخونا
قوی شه که همسایه ها فکر کردن من میخوام کارخانه لبنیات بزنم. همسایه ها میومدن
میگفتن پنیر کیلویی چند؟ دوغ پاکتی هم داری؟

مادرم دیگه حرف نزد. تو چشاش اشک میدیدم. مصمم شدم که از
بیمارستان بیام بیرون و از فوتبال  به یه
جایی برسم

 بقیشو خودم بهتون
میگم.....

 این نوشته

بخشی از کتاب

"به لندن رفتم،
مصدوم شدم و بازگشتهای چند باره"

چاپ اول

تیراژ به تعداد کافی

انتشارات ونگر تراست

 می باشد...

..

سال نو رو تبریک میگم

اینو نوشتم جو سایت عوض شه و متحد تر از قبل شیم و البته
امیدوارم با خوندن این متن شاد شین و سالتون خندون باشه. عشق همه ی ما آرسناله ولی
هر کی یه طوری ابرازش میکنه. این مهمترین نکته است.

نکات:

عنوان: برگرفته از عنوان کتاب "هابیت، به آنجا رفتم و
دوباره بازگشتم"

اول متن   (5 خط اول) بر گرفته از مرد عنکبوتی. سم ریمی
سال 2001

این مجموعه خاطرات در دو قسمت خواهد بود.

ارادتمند همتون

و به امید نتیجه ای آبرومندانه