برای فریدون زندی عزیز

میدونی بعضی چیزا هست هیچوقت فراموش نمیشن چون اولین هستن

اولین بار دوچرخه روندن رو یاد گرفتن

اولین
بار به مدرسه ای جدید رفتن

اولین
موفقیت تحصیلی یا ورزشی

یا بار
اولین سر کار رفتن از سر شوخی دوستان

اولین
بار به دانشگاه رفتن 

اولین
ملاقات با هم خونه ای های جدید

و..

اولین
تپش قلب 

و...شاید
اولین شکستنش

اولین چالش ها..اولین فکرهای جدی... اولین درگیری های جدی
زندگی...بحث ها... صحبت ها ...اولین آرزوهایی که بعدش میاد..یعنی میشه یعنی
میتونم؟ ....اولین ها

....

و شاید
بازی روزگار.. اولین باربرخورد با برخی ناسازگاری های روزگار

اولین
گله و شکایت از نامرادی و بی وفایی روزگار و آهی به وسعت تمام عمر

شاید........ شاید بهتون بگن این اولین ها برخی هاشون فقط
وابستگی بوده و چیزی بیشترازاین نیست

بیش
ازحد وابسته به اولین ها نباش

اما...

چون
برای من اولین بوده

و این
اولین ها رو تا ابد با خودم دارم

و حتی
اگه برخی اولین ها برام دردناک باشد

و از
خالق این اولین ها

چه
خودم چه خانواده ام چه دیگران سپاسگذارم 

آنها
را با تمام تلخی هایش..رنجش هایش ..آه هایش.. شاید ناسزاهای بدی که نثار خود و
روزگار میکنم دوست دارم..

و چرا
که نه

بگذار
بگویم

برخی
از این خالق های اولین ها را همچنان دوست دارم...

و
میگویم خدا تو را بر راه من نهاد تا اولین بار 

و هر
کسی که در سر راهم قرار گیرد

هدیه
ای است از طرف خداوند

سخنانش
کارهایش همه هدیه است

..

چرا که

برخی
از این اولین ها 

خیلی
چیزها یادم دادند

یادم
دادند حتی آن لحظات ظاهرا بد در اولین هایی که منجر به تلخ ترین اولین ها می شود

ناشی
از دیدگاه ام بوده

هیچ
فرد بدی وجود ندارد

چون
اگر بنشینید به سرگذشتشان گوش کنید به حال و اوضاعشان در حین برخورد با خودتان گوش
کنید شاید غم وغصه باعث شود حتی فکر به این فکرنکنید که کارشان در حق شما بدی یا
کم لطفی بوده

و به
خودتان ناسزا بگویید از خدا بخواهید شما را ببخشد

که چرا
قضاوت کردید

قضاوت
با خداست

بنابراین

هیچ
لحظه ی بدی وجود ندارد 

هیچ
اولین تلخ و بدی وجود ندارد

برخی از این اولین ها

یادم
دادند بهتر فکر کنم، بهتر تصمیم بگیرم،مسئولیت پذیرتر باشم برای رسیدن به برخی
چیزها مبارزه کنم 

...

اولین
هایم را دوست دارم

......

آدمی
زنده به چیست؟

به عشق

حتی
اگر بگویند در روزگار کنونی عاشقی وجود ندارد تا عاشقی کند

لازم
نیست عاشقی نسبت به بنده خدا باشد . لزومی ندارد به گفتن کلمه ی :عاشقتم

عشق به
خود عشق به خدا است عشق به خود عشق به خدا و بندگان خدا ست

یک لبخند زیبا.احترام به پدر و مادر.احسان به مردم.خوش
خلقی.خوش قولی.احترام به حقوق خود و دیگران.صداقت.و..

پس
عاشق می مانم

و
امیدوارم عاشق بمانید

تقدیم به فریدون زندی

آیینه تمام نمای ویژگی های ما ایرانی ها.................................

پسر خوب خدا

تا ابد دوستت داریم

لباس صافی سادگی و بی ریایی ات مناسب ما مردمان این سرزمین نیست

یادداشتی برای فریدون زندی

اولین خبرایی را که از تو شنیدم، موقعی بود که برانکو از یک
هافبکی می گفت که در   لیگ دسته دوم آلمان، دارد آقایی می کند. بلافاصله نوروز شد و
اون مصاحبه    معروف راجع به هفت سین و این که فارسی چقدر بلدی صحبت کنی. مجلات   زیادی
با خانوادت مصاحبه می کردند و پدرت از سختی هایی که برای فوتبالیست   شدنت کشید و
تلاش هایی که خودت کردی می گفت. در آخر با گوش کردن به   ندای  قلبت آمدی که برای ایران بازی کنی. مصاحبه
معروف دیگه ازت هم تو فرودگاه   بود . "من اومدم.خوش اومدم".

  بازی اول با ژاپن بود که نشون دادی چقدر چیزایی داری که تو
ایران هیچکی نداره.   این که باید تو موقعیت مناسب پاس داد، خودخواه نبود، به وقتش
دریبل زد....

  همون موقع تو بازیهای PES ، ویژگیهات رو
مرور می کردم. عاشقت شده بودم.   چقدر با بقیه بازیکنای ایران فرق داشتی. کار تیمی
تو اون موقع بالای 80 بود. قدرت پاسهات اصلا یه چیز دیگه . پست بازیت ولی AMF بود ولی اون
موقع خیلی   هم پست دیگه تو تیم ملی داشتی. چون چپ پا بودی گزاشتنت هافبک چپ.   چون
حرفه ای بودی، قشنگ از پسش بر اومدی.

  جام جهانی فرصت بهت نرسید. بازی منحوس پرتغال که اختلافات
علنی شد، وقتی   اومدی داخل یه یه پا دوپای قشنگ زدی و دو تا سانتر قشنگ برای وحید
هاشمیان،    ایکاش از اول داخل بودی.

بازی آنگولا هم باید یکی میزدی یا می ساختی. وقتی اون ضربه
علی دایی به اوت   رفت، چنان ضربه ای به تیر دروازه زدی، که گفتم: فهمید که نباید
میومد. بعدش هم   نمی دونم چی شد که از آلمان و کایزرسلاترن محو شدی.

  بعد جام جهانی، امیر اومد و دفاع چپ شد فریدون زندی. افسوس
که شرط و   شروط نزاشتی و این که برای این که خیلی های دیگه بتونن بازی کنن، ترکیب
تیم   شده بود 4.3.3، ساک یا چمدان شوت نکردی. اون موقع هم فوق العاده بودی.

  از آوارگیهات تو قبرس نمینویسم..... اومدی ایران ومن لیگ
ایران رو که از سال   2006 نمی بینم و نخواهم دید رو  صرفا به خاطر تو اونم فقط بازیهای استقلال رو
می   دیدم. چقدر تکضرب و خوب بازی می کردی. بازی با سایپا تیمو نجات دادی.

 گل  کات
دارت تو اون بازی 3.2 معروف، تو حاشیه اون هت تریک تاریخی، گم شد.

    فریدون عزیز، امیدوارم سرنوشتت مث بازیکنایی که مصدوم شدن و
برنگشتن    مثل ادواردو آرسنال و خیلی های دیگه نشه.

   نمی دونم چه فکری کردی که اومدی ایران. کمی تلاش می کردی تو
تیم ملی    آلمان می دیدیمت. یا لااقل تو آلمان هنوزم آقایی می کردی. فراموشت نمی
کنیم.

  حلالمون کن.

...............................................................

دوستان قدیمی سایت مثل آرمان و بقیه دوستانی که بی نهایت دوستتون دارم

یادداشتی که در ابتدا نوشته شده هم برای خودم هستش

در ستایش اولین هایی که در زندگی آدم رخ میده و بیشتر هم موجب دلخوری و شکستش میشه ولی بیشترین کمک ها رو برای شکوفایی بهتر آدم میکنه

آدم شاید اولین هاشو تلخ بدونه

 ولی بعدا متوجه میشه که چقدر تاثیر گذار بودن..چقدر مهم بودن چقدر انسان ساز بودن و کمک کردن که انسان بهتری بشن

یادداشتی که در ادامه نوشته شده جزو اولین پست های من تو وبلاگ این سایت بودش تقریبا دو سال و نیم پیش تو خرداد 92..

اون موقع ها بعد مصدومیت فریدون زندی عزیز این متن رو نوشتم

جزو اولین متن هام بود..متن هایی که شاید به اندازه متن های بعدی که نوشتم پخته و جذاب نباشه (اگه دوستان متن هامو پخته و جذاب بدونن )..ولی همین اولین نوشته ها کمک کردن تا بهتر و بیشتر بنویسم

با شنیدن خداحافظی فریدون زندی عزیز و مصاحبه اش در برنامه نود دوشنبه 18 آبان 1394

مناسب دیدم با باز نشر متنی که در اولین روزهایی که در سایت می نوشتم و پر کار بودم.....

یادی از فریدون زندی دوست داشتنی داشته باشم و سلامی به دوستانی که به خاطر آرسنالی بودن باهاشون آشنا شدم

و به خاطر کم کاری خودم  ازشون پوزش بخوام

همگی دوستان موفق و شاد و انسان خوبی باشید