تحلیلی بر آرسنال ۱۴-۲۰۱۳

توی این نوشته، سعی دارم نگاهی بیطرفانه و منطقی به ساختار
و شخصیت کنونی آرسنال داشته باشم.

بخش اول. گذشته ی
درخشان،آینده ی مبهم!

همه ما با روند نزولی باشگاه آرسنال آشناییم و به خوبی
میدانیم که چگونه از تیمی جنگنده و تشنه ی قهرمانی، به تیمی درجه2 و بی میل به
قهرمانی تبدیل شده ایم.

تیمی که سابقا کسب رتبه ی دوم لیگ و نایب قهرمانی لیگ
قهرمانان را ناکامی می انگاشت، اکنون با کسب رتبه ی چهارم در روزهای پایانی لیگ، رقابت
با تیم های سوم تا پنجم و راه یابی به مرحله 1/8 نهایی لیگ قهرمانان اسباب شادی و
خوشحالی هواداران خود را فراهم می آورد!!

بخش دوم: برگ ریزان آرسنالی!

ترک تیمی که شوقی برای قهرمانی و جنگندگی ندارد، امری کاملا
عادی و قابل حدس است! قطعا تا زمانی که رویه باشگاه بر اساس خرج نکردن(به هر
دلیلی) و کسب سود مالی باشد، باید شاهد ادامه روند خروج ستارگان جوان آرسنال بود.

تیم فوتبال مثل یک دستگاه منظم است، وقتی عضوی کم یا زیاد
شود، نظم تیم به هم ریخته و دچار هرج و مرج میشود.

بیایید آرسنال رو یک ماشین فرض کنیم،ماشینی که هر ساله بهترین
قطعاتش فروخته میشه(هانری،فابرگاس،ون پرسی و....)و به جای اون چند قطعه کم اهمیت
تر خریداری میشه.قطعا ماشین با قطعه های درجه یک کارایی بهتر و بیشتری خواهد داشت.

بخش سوم: شخصیت، حلقه مفقوده ی موفقیت

نبود بازیکنی که به نوعی هدایت کننده ی تیم در زمین باشد و
به نوعی سمبل تیم محسوب شود، یکی از معضلات باشگاه است.

نگاهی داشته باشیم به تیم های قهرمان در این فصل اروپا:
منچستر یونایتد، بایرن مونیخ، بارسلونا، یوونتوس، پی اس جی. در همه این تیم ها
حداقل چند بازیکن با قابلیت هدایت تیم در زمین وجود دارد.

به تیم خودمان نگاه کنیم، آیا بازیکنی داریم که معرف و نماد
تیم باشد؟شاید بعضی دوستان بگن "جک ویلشر".ولی جکی با وجود داشتن غیرت و
تعصب به باشگاه و هوش بالا، هنوز فاقد تجربه و موقعیت شناسی مناسبه(البته با این
روند، مطمئنا در آینده به عنوان یکی از ارکان و نماد های باشگاه تبدیل خواهد شد).

کمی به عقب برگردید و نقش پت ویرا و تیری هانری رو در نظر
بگیرید.جذبه و شخصیتی که این دو داشتن خیلی در نتیجه گیری و روحیه تیم موثر بود.

ولی حالا....در شرایطی هستیم که هنوز به درستی نمیدانیم
کاپیتان ما چه کسی است؟؟ورمائلن؟آرتتا؟

کاپیتانی که مقاطعی از فصل را روی نیمکت سپری کند، قطعا
نمیتواند به عنوان ستون تیم شناخته شود!

بخش چهارم: بیم و امید

به این لیست نگاه کنید: الکس چمبرلین، آرون رمسی، جک ویلشر،
کایران گیبس، کارل جنکینسون، ویچک شزنی و چند ده نفر از جوانان آرسنال که می
توانند آینده ای روشن برای تیم و هواداران رقم بزنند.

به این لیست نگاه کنید: بارسلونا، رئال مادرید، بایرن
مونیخ، یوونتوس، منچستر یونایتد و سیتی، چلسی و ده ها تیم دیگر که می توانند در
صورت عدم کسب قهرمانی در سال جاری، پیشنهادات نجومی خودشون رو برای ده ها ستاره
جوان آرسنال ارائه بدن، و اون ها خواه ناخواه برای کسب قهرمانی(و بعضا پول!) جابجا
میشن و قید آرسنال رو میزنن.

به این لیست نگاه کنید: الکساندر هلب، متیو فلامینی، سمیر
نصری، الکس سانگ و ده ها ستاره دیگه که زمانی آینده آرسنال بودند و انتظار میرفت
حالا وقت ثمره دادن اونا باشه، وقتی دیدن آرسنال به سان نهالی آسیب پذیر، زیر سایه
چلسی، یونایتد و سیتی و امثالهم در جا میزند و بهت زده به قد کشیدن تیم های دیگه
نگاه میکنه، تصمیم به تغییر وضعیت خودشون گرفتن(البته کاری به نتیجه این نقل و
انتقالات ندارم، مهم دلیل اونه)

حالا همین تیم ها با اشراف کامل به وضعیت و سیاست آرسنال،
به بهترین وجه ممکن از آب گل آلود ماهی میگیرند و چه راحت هم ماهی میگیرند!(ساپورت
کردن تیم های اروپا توسط آرسنال یه بحث جدا هست که یه نوشته جداگانه و طولانی رو
میطلبه و جای بحثش توی این متن نیست).

بخش پنجم: نقل و انتقالات، سنت شکنی به سبک آرسن!

آرسنال ظاهرا با توپ پر آمده!

اسم های دور و اطراف تیم خیلی امیدوار کننده است، مثل هر
سال!

احتمال نیامدن بیشتر این ستاره ها خیلی بیشتر از آمدمشان
است، مثل هر سال!

بودجه خرید بازیکن امسال نسبتا مناسب است، بر خلاف سال های
گذشته!

احتمال خروج امید های آینده آرسنال از تیم کمی! کمتر شده،
بر خلاف سال های گذشته!

نتیجه گیری از این نوشته:

امسال سالی سرنوشت ساز براس آرسنال خواهد بود،

سالی که بهانه ای برای قهرمان نشدن وجود ندارد.

سالی که آرسنال باید دست کم یک قهرمانی بدست بیاره.

سالی که تکلیف ماندن یا نماندن آرسن ونگر مشخص خواهد شد.

سالی که تکلیف ستاره های جوان آرسنالی مشخص خواهد شد.

پی نوشت:

خیلی دوست داشتم احساساتم رو توی این متن دخالت ندم، ولی
نشد!

یه چیزی تو دلم میگه امسال سال موفقیت آرسنال پس از سال ها
ناکامی خواهد بود.

به امید اون روز

زنده باد آرسنال