آرسنال

سلام خدمت طرفداران عزیز.
لذت بخش ترین چیز تو جهان اینه که در حال رسیدن به چیزی باشی که خیلی دوسش داری و عجیب ترین حس تو جهان اینه که به چیزی که خیلی دوسش داری برسی.وقتی بهش میرسی یه احساسی بهت دست میده که انگار،نه،خبری نیست.انگار به هیچی نرسیدی.
شمارو نمیدونم ولی رویای هر شب من دیدن یه جام تو دستای کاپیتانمون بود و کابوس هر شب من دیدن بدترین بازی در مهمترین بازی بود.
بعد سوت پایان مهمترین بازی 9سال اخیرمون یه حسی وجودمو پر از یه چیزی کرد که هیچی نبود.انگار نه انگار که اتفاقی افتاده.دیگه یادت میره چیو دوست داشتی.رویاهات یادت میره چون دیگه رویا نیستند.
این حس امتداد پیدا کرد تا جایی که نقل و انتقالات شد درمانی بر درد بی درمان من.هر روز سر زدن به سایت هایی که نویسنده هاش رویا های شبانه شون رو تو چند خط اخبار چرت و پرت خلاصه میکنن و زندگی ای که شده بود خواب های پریشون یه عده نویسنده.
جام جهانی شروع شد.
و من علاقه داشتم کیفیت بازیکنامونو در کنا بقیه ی بی کیفیت ها ببینم.
گذشت و گذشت و گویا آرسنالی وجود نداشت.بازی ها میومدند و میرفتن .کازی رو نیمکت.ژیرود رو نیمکت.کوشی رو نیمکت .ورما رو نیمکت.و حتی سانیا هم رو نیمکت!
نکنه تبانی کرده بودن؟نمیدونم.
گذشتو دست روزگار مارو نشوند پای بازی جویل کمپبل.عجب بازی ای کرد این پسر.کاستا؟کاوانی؟گوتزه؟دیماریا؟اینا کین؟ما کمپبلو داریم.
رسیدیم به بازی دوم فرانسه.و بازی ژیرود .عجب سری زد.اون ژیرود بود؟آره متاسفانه.اون ژیرود بود.اون کاستا و کاوانی نبود.اون ژیرود بود.
من بعد بازی ایران با آرژانتین به این یقین پیدا کردم که فوتبال جنگ یازده انسان در برابر یازده تا انسان دیگست.هیشکی از مریخ نیومده.
کم کم به خودم میگفتم نکنه بهترین ها،بهترین نیستند؟؟!!!!
من از این چیزا نتتیجه گرفتم که تیممون میتونه سال دیگه اول بشه یا هیجدهم.نتیجه ی سال دیگمون به عملکرد 11+1 انسان بستگی داره.میتونن خودشونو اول کنن یا اخر.و نقل و انتقالات یه بهانه است.بهانه ای برا ی اینکه ما رو دیوونه نگه دارن .دیوونه ی فوتبال.