terminator

آنها
میخواستند بریتانیا را برای همیشه به تسلط خود درآورند و سپس سبزترین قاره دنیا را یک پارچه به رنگ سرخ درآورند.

به همین جهت قلعه اسرار آمیز و تسخیر ناپذیر
هایبوری را به مقصد ساختمانی مجلل ترک گفتند. منجمین قلعه هایبوری وقایع اسفناکی
را پیش بینی کرده بودند: آنها می گفتند این جابجایی بدیمن است. خبر به گوش ارتش
رسید.تعدادی از ژنرال ها به محل جدید نرفتند و ترجیح دادند در دژ هایبوری همراه با
خاطرات دفن شوند. گویی آنها به سخنان منجمین و پیشگویان اعتقاد راسخ داشتند.

ارتش سرخ حرکت خود را آغاز کرد ولی گویا آنها به
خاطر عجله فراوانی که داشتند از گنجینه افسانه ای هایبوری فقط پول ها را با خود
آورده بودند و شجاعت، جنگجویی، وفاداری، شور واشتیاق و حتی مهمات توپخانه در قلعه
جامانده بود....

سربازها و هواداران دیگر مانند گذشته نبودند
گویی فقط جسدشان به اشبرتون منتقل شده بود.ژنرال ها تاب تحمل این تغییر را
نداشتند و ارتش را برای همیشه ترک گفتند.گویی آنها تازه به سخنان پیشگویان پی برده
بودند: آینده ای سیاه برای ارتش شکست ناپذیر سرخ...

تعدادی از سربازها لباس های ژنرال ها را
پوشیدند... و چقدر برایشان بزرگ بود... آنها بسیار کوچکتر از ردای ژنرالی بودند
ولی...

ای کاش ونگر به برخی از آنها از بدو ورود شیر سگ می داد تا بلکه ذره ای وفاداری در وجودشان
سرازیر میشد...

بازیکنان جدید بیشتر به گردشگر شباهت داشتند تا
سرباز.شاید بشود دلیل آن را تاثیر محیط بر انسان گذاشت. زیرا ورزشگاه جدید بیشتر
محل پرورش گردشگر بود تا سربازانی دلیر و جنگجو. اشبرتون هیچ نشانی از هایبوری
شگفت انگیز نداشت. دیگر رفتن به آوردگاه حریفان نامش لشگر کشی نبود بلکه سفری بود
تفریحی.

توپخانه هم دیگر مهماتی برای آتش افروختن
نداشت.رقبا نیز به جای آمدن به قلعه ای مخوف به قصری زیبا می آمدند و اگر در ته دلشان
هراسی داشتند به خاطر آوازه ارتش هایبوری بود.

تیم های رقیب تلاش بسیاری کردند تا آخرین
بازمانده هایبوری یعنی رئیس را از جمع توپچی ها جدا کنند اما فرمانده کماکان همراه
سربازانش ماند ولی گویا امیدش را از دست داده بود، سر در گم و مستاصل به نظر می
رسید و با چشم خویش شاهد نابودی میراث باشکوهی بود که خود آن را ساخته بود.

وقتی قهرمانی در نبرد از پا در می آید کسانی که
از او عقده ای در دل دارند به سراغ نعش او می آیند و تمام کینه خود را بر سر پیکر
نیمه جان این قهرمان خالی می کنند. حکایت آرسنال هم همین است... خوردن 8 و 6 گل از
دو رقیب منچستری، 6 گل از همشهری آبی پوش و 5 گل از بندرنشینان آنفیلد گواه این
ادعاست(اگر در این بازی ها حاضر نمیشدیم آبرومندتر بود).

بدتر از حال و روز آرسنال اما جولان تازه به
دوران رسیده ها بود، شهر که خالی شود مترجم ها کلانتر میشوند...

اما مقصر همه چیز دست تقدیر نیست.در شکست یک
لشگر فرمانده هم مقصر است.آری آرسن ونگر هم مقصر است.تیم های بزرگ پلن دومی ندارند
به بارسای پپ،بایرن هانکس و رئال آنجلوتی و... نگاه کنید آنها فقط یک نقشه دارند:
حمله حمله و حمله...درست مانند آرسنال شکست ناپذیر

آرسنال کنونی اما دیگر هیچ نشانی از تیم شکست
ناپذیر ندارد، نه خبری از ونگر بال هست، نه ماشین گلزنی و نه دفاع رسوخ ناپذیر.
اصلا انگار جای مدافعین و مهاجمین عوض شده، مدافعین گل می زنند،پاس گل می دهند و
حتی پنالتی می گیرند(اما همه برای حریف) و مهاجمین هم اجازه نمی دهند هیچ توپی از
خط دروازه حریف عبور کند.ونگر اما دلش نمی خواست باور کند دیگر آرسنال قدرت گذشته
را ندارد...

انگار او به لشگر بدون ژنرال عادت کرده و
بازیکنانی مانند آرشاوین، روسیچکی، پودولسکی و... را که در حال ظهور و بروز در
قامت ژنرال های محبوب ارتش بودند را با بی رحمی تمام آن قدر به نیمکت دوخت تا
جنگیدن را فراموش کردند و به جای آن به بازی دادن به بازیکنانی اصرار داشت که از
توانایی زدن یک بغل پای ساده هم عاجز بودند.

اگر یک چوب خشک هم به مدت یکی دو سال در چمن
مرغوب ورزشگاه گذاشته می شد الان به درختی تنومند تبدیل شده بود.

اکنون اما روزنه های امیدی در حال رویت است،
دیگر تیم از لوث وجود پست فطرت های بی لیاقت پاک شده(حتی ونگر امسال به سرباز ژنرال
نمای خائنش اجازه بازگشت به لشگر را نداد که بسیار قابل تحسین است) و اکنون ارتشی
وفادار در اختیار فرمانده است.این ارتش ژنرال هم دارد: الکسیس ساچز.

آیا ژنرال ساچز که نامش یادآور جنگ های
ضد امپریالیستی امریکای لاتین و جنوبی است خواهد توانست روح جنگجویی و شجاعت را به
جسد نیمه جان آرسنال اضافه کند و همچون آرشی برای لشگر سرخ باشد؟

زمان تغییر است؛ تغییر از زمان حال به آینده ای
شبیه به گذشته!!

آینده روشن است

پایان