آرسنال : با ونگر و با امری

سلام عرض میکنم خدمت همه دوستای گلمون توی سایت ؛ همون طوری که میدونین از وقتی اونای امری به عنوان مربی تیم برگزیده شده همه سایت ها و کانالهای خبری و تحلیلی و همین طور خود دوستان در کامنت های سایت نقطه نظرشون درباره سبک بازی و هماهنگی بازیکنها با سیستم امری هست

امری توی  پی اس جی به صورت 433 و 4231 ترکیب رو روانه میدان کرده

در این ترکیب نقاط قوت وضعف رو بررسی میکنیم

اول یه توضیح از نحوه 433 امری در پاریس بدم: امری در پاریس با 4 دفاع کاملا متحرک و 3 هافبک جلوشون بازی میکرد

در هنگام دفاع تیاگو موتا به عنوان هافبک دفاعی جلوی خط دفاعی قرار میگرفت (سیستم4141) و بین دو دفاع مرکزی حمایت ایجاد میکرد برای شوت ها و پاس های کات بک و اجازه میداد که کورزاوا و آلوز به عنوان فول بک بازتر بازی کنند و در نهایت خط دفاعی با پاس های عمقی و بلند از حول و حوش محوطه به داخل محوطه دور نمیخورد

در زمان حمله کردن تیاگو موتا کاملا ( تاکید میکنم ، نسبتا نه ، بلکه کاملا) به عنوان دفاع مرکزی بین سیلوا و مارکینیوش قرار میگرفت و وراتی تحت عنوان هافبک خلاق مرکزی نزدیک ترین بازیکن به 3 نفر دفاعی بود . آلوز و کورزاوا از دو طرف به کمک خط هافبک میومدن و سیستم رو به 343 سوییچ میکردن امباپه و نیمار به پشت محوطه جریمه متمایل میشدن و با دریافت توپ از وراتی و رابیو توپ ها رو بصورت عرضی برای مدافعین کناری پخش میکردن ( بگذریم که بخاطر نبوغ ذاتی و یاغی بودن گاهی کلا پلن رو نابود میکردن که نمونش رو توی بازی با رئال انجام دادن) که اون توپ ها یا برای ضربات پشت محوطه بهشون بر میگشت یا به کاوانی میرسید

در پی اس جی تیاگو موتا همونطوری که گفتم به وراتی وابسته تر بود و 61 درصد حملات با تاثیر مستقیم آلوز یعنی از راست میگرفت حالا دلیل این چیزی نیست جز  نبوغ محض اونای امری

از الوز با تجربه که در کنارش مارکینیوش رو داشت برای حملات و حرکات ترکیبی بهره میبردن چون مارکینیوش دفاع راست هم بوده و برای پر کردن جای آلوز تجربه کافی رو داره

از اون مهم تر در صورت تمرکز خط دفاع حریف به اون قسمت صاحب توپ کردن ناگهانی رابیوت یا نیمار که بازیکنهای محوری تیم بودن شوک شدیدی به دفاع حریف میداد و نتایج مناسبی میگرفت

در بازی با سلتیک در لیگ قهرمانان لمس توپ دنی آلوز 2 برابر آدرین رابیو بود این قضیه نشون میده رابیوت نقشش کاملا با وراتی متفاوته که بهش میپردازیم

در سیستم 433 ای که امری اجرا میکنه توی تیمش هافبک ها زیاد جلو نمیرن و این وینگ ها هستن که عقب تر میان ؛ نیمار و امباپه به مرکز نزدیک تر میشن و مدافعین کناری از 2 طرف حرکت میکنن و کارهای ترکیبی رو به همراه وینگ ها (که حالا صاحب توپ شدن) انجام میدن و ما سخت یادمون میاد که وراتی پشت محوطه مشاهده شده باشه...

وقتی کاوانی یکمی عقب تر میاد و دو وینگر جمع تر میشن دفاع حریف تمرکزش رو از دو سمت راست و چپ از دست میده حالا 2 روش قابل اجراست اولین روش پاسهای تک ضرب و کوتاه بین 3 بازیکن تهاجمی و دومی صاحب توپ کردن وینگ بک ها

میانگین  فاصله نیمار از امباپه  نشون میده خط حمله پاریس جمع بازی میکنه

یه نکته جالبی که وجود داره اینه رابیو معمولا جزو 3 بازیکنی از تیمه که کمترین دوندگی رو داره و معمولا موتا و وراتی فاصله بسیار زیادی نسبت به رابیو دارن ولی شعاع حرکتی اونها هم خیلی خیلی محدوده به وسط زمین و خط هافبک رو کارشناس ها بعد از بازیهای پی اس جی بهش گفتن : خط هافبکی که طوری نزدیکه به هم که حس میکنی 1 نفر داره توپ رو دنبال میکنه

و با وجود نیمار و الوز درکنار بازیکنهای جوون تر (امباپه در کنار آلوز و کورزاوا درکنار نیمار) به طور شگفت انگیزی آلوز با تاثیر 61 درصدی در حملات (شروع شده از نیمه خودی در مقابل 39 درصد کورزاوا از نیمه خودی) و نیمار با همین حدود در حملات (درصد کمتر امباپه)  ازنیمه حریف تقارن شگفت انگیزی رو بین سمت چپ  و سمت راست ایجاد کردن

در آرسنال یکی از بزرگترین سوالات هواداران نقش مسوت اوزیل در تیم امریه

در این صورت باید 4231 امری رو بررسی کنیم:

با حذف یکی از بین موتا و وراتی و قرار دادن اون بازیکن کنار رابیو خط هافبک مرکزی 2 نفره رو ایجاد کردن و جلوی این دو یولین درکسلر بازی میکرد (گاهی دیماریا)

در این سیستم که ( بخاطر استفاده شدنش توسط آرسنال توی همه بازه های خوبمون در دهه اخیر ) معرف حضور دوستان هست درکسلر خیلی گم میشد چون امری ازش میخواست که شماره 10 باشه و اجازه پرخش آزاد بهش رو نمیداد (برعکس اوزیل در آرسنال)

 هافبک ها نمیتونستن نزدیک بمونن به هم و به وضوح موتا عقب تر بازی میکرد و سیستم از هافبک کناری درگیر در بازی  بی بهره بود یعنی نیمار و امباپه خیلی نزدیک تر به کاوانی   و باز و مایل به کناره بازی میکردن و درکسلر  معمولا دورترین بازیکن نسبت به پست شماره 9 بود در نتیجه پاس های بی هدف بین بازیکن های زیر پرس منجر به اشتباه میشد (همون طوری که ژیرو و لاکازت بین مدافعان گیرمیکردن و اوزیل هم مجبور بود برای افزودن خلاقیت عقب بکشه و ازشون دور و دورتر بشه)

هافبک های مرکزی بخاطر نبود بازیکنی بین شون به عنوان لینک کننده بازی در عرض رو در دستور کارشون قرار میدادن (مثل ما!) و توپ بی هدف میچرخید

حالا پر رنگ ترین احتمالات چی هستن:

اولی اینه که سیستم 433 باشه و اوزیل بیاد یکمی جلوتر از دو هافبک مرکزی (ولی بینشون) به عنوان هافبک خلاق بازی کنه نه شماره 10

دومین راه هم اینه که اوزیل حذف بشه و کل بار خلاقیت تیم بیفته روی دوش رمسی ای که قراره رابیوی تیم ما باشه که دیدیم توی بازی های مشابه ثمرش چی میشه و کلا تیم خاموش میشه!

حالا با توجه به این همه صحبت چون ما برای اجرای 433 نیاز به خرید هافبک دفاعی پا به توپ نداریم و با توجه به اینکه ژان میشل سری گزینه اصلی تیم ما در مرکز زمین بوده به نظر میاد که امری تصمیم داره یا از مثلث سری - اوزیل - رمسی استفاده کنه که دقیقا برعکس مثلث پی اس جی میشه یعنی با 2 عنصر مرکزی و 1 عنصر تهاجمی (پی اس جی 1 تدافعی رو در کنار 2 هافبک داشت) که نمیدونیم نتیجه مناسبی میده یا نه

ولی به نظر میاد با توجه به هافبک هایی که بهمون لینک میشه ازجمله پیگرینی و پرائت و سری ما قصد اینو داریم که بازیکنی رو به عنوان زوج رمسی بگیریم که دوندگی زیادی داشته باشه (همونطوری که در چند بازه زمانی الننی و رمسی و ویلشر بصورت چرخشی و دو به دو داخل زمین بودن و  این کار رو کردن) که بتونه عدم دوندگی اوزیل رو پوشش بده

یا اینکه اوزیل رو به وینگر راست ببریم و بازی رو به راست بکشیم و از مثلث رمسی و ژاکا و ویلشر (بدون خرید فعلا این بهترین مثلثه ) در مرکز استفاده کنیم و با تجربه موستفی در راست و حضور اوبامیانگ در چپ همون نقشی رو مارکینیوش و نیمار داشتن ازشون طلب کنیم که من حس میکنم تاکید روی لیشتشتاینر برای ایجاد یک دنی آلوز در سمت راست تیممونه

نظر من اینه که اگه پلن های بازار برای امری نهایی بشه این سیستم با اوزیل  در وینگ و سری و رمسی و یه مهره دیگه در مرکز اجرا میشه نظر شما چیه؟