it's time to change... + UPDATE۲

شکست ناباورانه آرسنال در خانه 
مقابل سوانسی، اختلاف این تیم را با صدر جدول به شش امتیاز افزایش داده 
است. الکسیس سانچس، مهاجم آرسنال، می گوید بازیکنان این تیم از اشتیاق لازم
 برای قهرمانی برخوردار نیستند هر چند که این تیم آرسنال توانایی کسب این 
عنوان را دارد.

سانچس پیرامون این مسئله گفت:" تصور می کنم که با بازیکنانی که داریم می 
توانیم قهرمان لیگ برتر انگلیس شویم. با این حال ما از اشتیاق و گرسنگی 
لازم برای کسب عنوان قهرمانی برخورد ار نیستیم. ما باید همواره در زمین 
عملکرد تهاجمی داشته باشیم، حتی زمانی که 1-0 از حریف خود پیش هستیم. ما 
باور خود را پیرامون اینکه می توانیم قهرمان شویم، از دست داده ایم. 

بازی سال گذشته تیم مقابل یونایتد را به یاد می آورم که چگونه بازیکنان از 
اشتیاق لازم برخوردار بودند و در عرض 20 دقیقه توانتیم 2-0 از حریف پیش 
بیفتیم. آن روز اعتماد به نفس خوبی در تیم وجود داشت."

این یکی از نقاطیست که همیشه منتقدان ونگر اشاره خاصی به آن داشتند...

اگر تا همین دو فصل قبل هم طعنه
 تند ژوزه مورینیو به ونگر که او را ‏متخصص ناکامی توصیف کرده بود، کمی 
زیاده روی به نظر می رسید، دو شکست پیاپی این هفته مقابل ‏منچستریونایتد و 
سوانسی، احتمالا خیلی از هواداران آرسنال را به این نتیجه رساند که عصر 
ونگر در این ‏باشگاه به پایان رسیده است.؛ پایانی تلخ برای مردی که حضورش 
در لیگ برتر، آغاز یک عصر جدید ‏بود.‏

وقتی ونگر هدایت آرسنال را برعهده گرفت، این تیم همچنان با نمایش های دوران
 جورج گراهام به یاد ‏آورده می شد؛ با پیروزی های 1-0 و آفسایدگیری های 
پرتعداد اما فرانسوی بلندقامتی که بازیکنان ‏تیمش را به یاد معلم های ریاضی
 می انداخت، نه تنها توپچی ها را متحول کرد، که متدهای تمرینی و ‏اصول 
تغذیه ای اش، خیلی زود به سایر تیم های انگلیسی هم راه یافت.‏

آرسنال برای چند فصل رقیب اصلی منچستریونایتد در مسیر قهرمانی بود و وقتی 
در فصل 04-2003، ‏بدون حتی یک شکست، لیگ برتر را فتح کردند، نام ونگر در 
تاریخ فوتبال انگلیس جاودانه شد. در آن ‏روزها کسی تصور نمی کرد که در یک 
دهه بعد، ونگر و تیمش تنها به فتح دو جام حذفی اکتفا کنند؛ با ‏دلخوش بودن 
به حضور در چمپیونزلیگ و راه یافتن به مرحله حذفی؛ جایی که حتی برای تیم 
هایی مانند ‏وولفسبورگ، خنت و دیناموکیف هم دست یافتنی شده است.‏

رفتن به ورزشگاه جدید برای چند فصل بهانه اصلی ونگر در ناکامی بود؛ هزینه 
سرسام آور ساخت ‏امیریتس، اجازه خرید بازیکنان درجه یک را نمی داد و او از 
هواداران انتظار داشت تا منتظر بزرگ شدن ‏پسرانش باشند. اما حتی وقتی بدهی 
های گذشته صاف شد، خبری از خریدهای تازه نبود. اتفاقی که حتی ‏ستاره های 
تیم را هم کلافه کرد؛ پس یکی بعد از دیگری امیریتس را ترک کردند. سمیر 
نصری، سسک ‏فابرگاس، روبین فن پرسی و ... راهی تیم هایی شدند که می 
توانستند علاوه بر گرفتن دستمزد بیشتر، به ‏فتح جام هم امید داشته باشند. 
هرچند پروفسور ترجیح می دهد انگشت اتهام را به سوی بازیکنانش بگیرد و 
‏ناکامی هایش را به پای آنها بنویسد:" حواس بعضی از بازیکنان به بستن 
قرارداد با باشگاه های دیگر ‏بود ‏تا رسیدن به قهرمانی زیرا در آن زمان ما 
بازیکنان مان را می فروختیم. وقتی به ماه آوریل می ‏رسیدیم، ‏بعضی بازیکنان
 به فکر رفتن بودند و این حفظ تمرکز را دشوار می کرد‎.‎‏"‏

وقتی انتقادها به سیاست عجیب نقل و انتقالات باشگاه آرسنال بالا گرفت، ونگر
 در ابتدای هر تابستان مقابل ‏خبرنگاران می نشست و از بودجه لازم برای خرید
 ستاره های جدید می گفت اما در پایان بازار نقل و ‏انتقالات، ستاره جدیدی 
پای به امیریتس نمی گذاشت. در سه تابستان اخیر، آنها تنها سه بازیکن 
تاثیرگذار ‏به خدمت گرفتند؛ مسوت اوزیل، الکسیس سانچز و پتر چک ( البته خوش
 شانس بودند که دروازه بان سابق ‏چلسی مایل بود در لندن بمانند و گزینه 
دیگری جز آرسنال نداشت) اما آرسنال همچنان در خط دفاعی و ‏حمله به گزینه 
های مورد اعتمادتری نیاز داشت.‏

لورن کوشیلنی و پرمرتساکر معمولی تر از آن بودند که زوج دفاعی تیم قهرمان 
لقب بگیرند و در خط ‏حمله هم، تئو والکات و الیویه ژیرو، جرقه هایی بودند 
که آبی از آنها گرم نمی شد. والکات بعد از یک ‏دهه حضور در آرسنال، همچنان 
برای پیدا کردن جایی در ترکیب اصلی دست و پا می زند و ژیرو همیشه ‏وصله 
ناجوری در ترکیب توپچی ها به نظر می رسد.‏

اما اگر تا فصل گذشته، می شد ناکامی های آرسنال را با قدرت حریفان و توان 
مالی بیشتر آنها توجیه کرد، ‏این فصل ونگر دیگر چنین بهانه ای هم ندارد؛ چه
 اینکه رقبای تیمش برای قهرمانی، نه چلسی و ‏منچستریونایتد، که لسترسیتی و 
تاتنهام هستند اما به نظر می رسد آرسنال باز هم با همان اشتباهات ‏همیشگی، 
در حال از دست دادن قهرمانی است. راضی بودن ونگر به دستاوردهای حداقلی 
مانند رسیدن به ‏چمپیونزلیگ، تیمش را هم از جاه طلبی خالی کرده و به یک سد 
ذهنی بزرگ برای بازیکنان این تیم تبدیل ‏شده است.‏

قرار گرفتن آرسنال پشت سر لسترسیتی و تاتنهام را می توان با شکست این تیم 
به موناکو در یک هشتم ‏نهایی فصل قبل چمپیونزلیگ مقایسه کرد؛ زمانی که 
هواداران آرسنال امیدوار بودند با داشتن قرعه ای ‏بهتر از روبرو شدن با 
بایرن و بارسا، بتوانند بعد از مدت ها به مراحل بالاتر لیگ قهرمانان برسند 
اما ‏شکست سنگین خانگی برابر شاگردان ژاردیم، یک ناکامی دیگر را برای شان 
رقم زد.‏

ناکامی این فصل آرسنال در فتح لیگ برتر، اتفاقی که حالا دیگر غیرمنتظره 
نیست، پایان عصر ونگر در ‏آرسنال خواهد بود؛ حتی اگر او چند فصل دیگر هم در
 امیریتس بماند. به هر حال او هنوز اخراج بروس ‏ریوش در تابستان 1996 را 
فراموش نکرده؛ وقتی مربی وقت توپچی ها بعد از یک مشاجره بر سر ‏خریدهای 
تابستان باشگاه، اخراج شد و ونگر در همه این سال ها نشان داده برای این 
"مسائل پیش پا ‏افتاده" وقتش را هدر نمی دهد!‏


------------------------------------------------------------------------------------
چند بازی آینده حریفان:
 
آرسنال : تاتنهام ، هال ، وست بروم ، بارسا ، اورتون 
دو هفته تعطیلی بعدش  (مرحله بعدی اف ای) و واتفورد

لستر: واتفورد ، نیوکسل ، پالاس
دو هفته تعطیلی بعدش ساوتهمپتون

تاتنهام: آرسنال ، دورتموند(جونشون در میاد) ، ویلا ، دورتموند، بورنموث
بعد تعطیلی هم بازی با لیورپول

سیتی: ویلا ، نوریچ ،دینامو ، یونایتد  و بعد تعطیلی بورنموث

*تاتنهام انشاالله دورتموندو توی 120 دقیقه بزنه و بره مرحله بعدی و یکم دهنش سرویس شه!
** لستر بازی های کمی داره ولی من از دست دادن امتیاز رو توی بازی واتفورد یا پالاس میبینم
***آرسنال بازیهای بدی نداره و تیمهایی هستن که نه سقوطین نه جزه 5 تا پس اذیتمون نمیکنن
اگه خودمون اذیت نکنیم!
****سیتی حریف بسیار خطرناک  با بازیهای آسونه که فکر میکنم شتنس قهرمانی هم داره و این وسط
مسطا یه بازی هم عقب افتاده داره که خطرناک ترش میکنه...
-------------------------------------------------------------------------------------------
 من اینجا موضع خودمو برای مربی بعد ونگر (احتمالا بعد 120 سال!) اعلام میکنم:
 اونـــــــــــــای امـــــــــــری مربی سویا
یا سیمئــــــــــــــــــــــونه مربی اتلتیکو مادرید